In mijn vorige blog gaf ik mijn ‘coming out’. Voordat deze werd gepubliceerd, heb ik ontzettend veel twijfels gehad. Maar na al jullie bijzondere, mooie en liefdevolle reacties zijn deze twijfels bijna als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn dank is groot en oprecht! Zoals beloofd, ga ik jullie meenemen in de (voor mij bekende) weg naar herstel. Dit is het eerste deel, waarin ik mijn gedachtes uit over professionele hulp vragen of niet. Wat is wijsheid en wat zal mij het meeste helpen?
Ervaring met de hulpverlening
Mijn eerste ervaring met de hulpverlening voor mijn eetstoornis was niet meteen de beste. Voor mijn chronische ziekte – ernstig astma – was ik al heel mijn leven onder behandeling bij kinderartsen. In de periode dat mijn eetstoornis – anorexia – zich ontwikkelde, kwam ik regelmatig op controle in het ziekenhuis. Mijn voormalige kinderarts zag me dunner en zieker worden. Ze was niet afgestudeerd voor psychische problematiek en al helemaal niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Toch voelde het als haar plicht om me te helpen en zat ze met haar handen in het haar. Uiteindelijk ben ik toen opgenomen in een kliniek voor jongeren met luchtwegproblemen en jongeren die leden aan obesitas. In deze blog lezen jullie meer over het ontstaan van mijn anorexia.
Mijn kinderarts maakte zich vooral zorgen over de combinatie anorexia en ernstig astma. Ik begrijp haar keuze achteraf. Echter, op dat moment voelde ik me niet gehoord. Ik voelde me een eenling binnen deze groep. Er was ook helemaal geen gerichte hulp voor mijn eetstoornis. Het enige doel dat zij daar hadden, was mijn gewicht omhoog krijgen. In de eerste fase van deze opname heb ik al mijn trucjes uit de kast getoverd die dit proces tegenhielden, maar door veel stimulans van de groep lukte het me uiteindelijk wel om aan te komen. Een opname is echter tijdelijk en nazorg konden zij niet bieden, dus binnen no time was ik terug bij af.
Na ongeveer twee jaar aanrommelen met eten en proberen op een minimumgewicht te blijven, ontmoette ik een nieuwe kinderarts die zich ook zorgen begon te maken. Opnieuw werd ik geconfronteerd met mijn eetstoornis en opnieuw werd ik geraakt door onbegrip. In haar ogen lag de oplossing in een dwangopname met sondevoeding. Deze opname in het ziekenhuis zorgde voor extra kilo’s, maar vooral ook voor extra trauma’s. Ik voelde me als een gevangene die dag en nacht gecontroleerd werd. De deur van de badkamer was op slot, volledige bedrust werd afgedwongen en de sondevoeding werd door mijn neus geduwd. Maar waar was het begrip en de aandacht waarnaar ik zo intens verlangde? Waar was de échte zorg voor mijn eetstoornis?
Jaren later heb ik met eigen motivatie de stap naar gespecialiseerde hulpverlening gezet. Dit voelde al vele malen beter en de psycholoog en maatschappelijk werker luisterden ook echt naar mijn verhaal. Ik kwam tot vele inzichten. Maar binnen een traject van ongeveer een jaar kon ik niet heel mijn verleden en daarmee ook mijn eetstoornis volledig loslaten. We kwamen in therapie geen stap meer verder, waardoor ik samen met mijn behandelaar tot een afrondingsfase kwam. Het was geen slechte ervaring, maar heb ook toen nog vele stappen op eigen kracht moeten zetten.
Alles bij elkaar genomen, heb ik dus twee opnames gehad die slechts mijn gewicht tijdelijk omhoog hebben gekregen, maar nooit de achterliggende problematiek hebben aangepakt. En ik heb één keer gerichte ambulante zorg gekregen voor mijn eetstoornis. Bij deze therapie had ik ook meer de autonomie dan tijdens mijn opnames, waardoor ik me meer een volwaardig persoon voelde en niet een labiele cliënt.
Mijn ervaringen met de hulpverlening zijn dus niet allemaal even prettig. Ik besef nu wel dat die dwangopnames nodig waren om mijn leven op dat moment te redden. Maar ik weet ook dat ik me nu in een ander stadium bevind dan toen. Ik ben me nu zeer bewust van mijn eetgestoorde gedachtes en de gedragingen die daarbij komen kijken. Toentertijd zat ik volledig in mijn ontkenningsfase en kon niemand bij mijn pijn en verdriet komen. Daarmee lag de verantwoordelijkheid dus niet alleen bij het ziekenhuis en mijn artsen, maar ook bij mij. En deze verantwoordelijkheid moet ik opnieuw gaan nemen. Kies ik voor een behandeling of niet?
Wel professionele hulp
Een groot voordeel van professionele hulp is dat je samen met een deskundige tegen de eetstoornis ingaat. Hij of zij kan meedenken met mijn huidige problemen en angsten. Ik kan mijn gedachtes en gevoelens met iemand delen die naast me staat en tegelijkertijd toch niet te dichtbij komt. Dit kan voor mij een fijner gevoel geven dan wanneer ik mijn gedachtes met mijn familie of vrienden deel. Ik voel me dan vaak bezwaard en krijg een schuldgevoel omdat dat ik opnieuw problemen met eten ervaar.
Misschien is dit gevoel helemaal niet terecht en met sommige vriendinnen deel ik ook mijn struggles. Ik ontvang dan altijd begrip. Dat waardeer ik ook enorm, maar genezen kunnen ze me niet. Hiervoor is de stem van de eetstoornis toch te sterk. Een professional durft dan ook meer tegen de eetstoornis in te gaan – wat ik op bepaalde momenten hard nodig heb. Een balans tussen liefde en steun ontvangen van mijn vriendinnen en hulp en therapie van een professional kan in dat opzicht een hele goede combinatie zijn.
Geen professionele hulp
Door mijn – eerder gevolgde – ambulante therapie heb ik al veel tools en handvatten ontwikkeld, waardoor ik in theorie heel goed weet wat ik kan doen om tegen de eetstoornis in te gaan. Ik kan een taartdiagram tekenen, waarin ik aangeef hoeveel ruimte de eetstoornis in beslag neemt. Ik ken de eetlijsten die worden gehanteerd voor een standaard eetpatroon. En ik besef dat ik niet het nummer op de weegschaal ben. De praktijk is momenteel alleen een beetje anders. Echter, kan een behandeling dit veranderen? Of heb ik daarvoor iets of iemand anders nodig?
Ik ben oprecht bang dat, wanneer ik voor professionele hulp kies, ik afhankelijk ga worden van mijn behandelaar en dat ik misschien wel langer in deze situatie blijf hangen dan zonder hulp. In deze blog lezen jullie over mijn achterliggende problematiek en mijn overdrachtgevoelens voor mijn behandelaar. Is dit voor jou ook herkenbaar? Lees dan eens deze blogs over overdrachtsgevoelens; het hechten aan en afhankelijk voelen van een zorgverlener.
Ook ben ik bang om getriggerd te worden door andere cliënten. Het is mogelijk dat mensen een lager gewicht dan ik zouden hebben en ik verwijt hen ook niets, maar voor iemand die worstelt met haar eigen uiterlijk en zelfbeeld kan dit grote gevolgen hebben. Ook daar hebben wij op Proud2Bme veel over geschreven. Blogs over triggers en getriggerd worden vind je hier.
Mijn keuze
Na het schrijven van deze blog en ook met een vriendin te hebben gesproken over het aangaan van professionele hulp ben ik er nog steeds niet uit. Als ik honderd procent zekerheid zou hebben dat het me meer oplevert dan zonder, dan zou ik vandaag nog de deur uitrennen voor een verwijzing. Maar deze zekerheid is me niet gegeven.
Hoe staan jullie momenteel in deze keuze? Welke voor- en nadelen zien jullie bij professionele hulp?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie