Ik zal maar beginnen bij het begin, hoe ik op pro-ana websites ben gekomen, en hoe het verder allemaal is verlopen. Hoe mijn leven compleet is veranderd, en mijn obsessieve gedrag met eten. Met dit verhaal hoop ik mensen te kunnen helpen, en te kunnen steunen, en ik hoop ook dat ik mensen moed kan geven om niet op te geven, en dat genezing zeker mogelijk is!
Ik weet niet precies hoe het is begonnen, maar toen ik 13 jaar was voelde ik me echt een ontzettend dikkerdje, terwijl ik gewoon een normaal gezond gewicht had. Ik wou gewoon wat kilootjes afvallen zodat ik me wat beter over mezelf zou voelen. Toen ben ik gewoon begonnen met gezond eten, en een beetje sporten. Mijn ouders steunden me hier ook in, en het ging allemaal goed, en ik ben toen ook totaal niet ongezond bezig geweest.
Toen ben ik een aantal kilo’s afgevallen, en ik voelde me veel prettiger in mijn vel. Maar na ongeveer één jaar, was ik weer aangekomen en ik voelde me er niet lekker bij. Ook al was ik in de tussentijd natuurlijk ook behoorlijk gegroeid, maar daar hielt ik niet echt rekening mee. Toen begon ik weer met diëten, en in het begin deed ik het gewoon nog gezond. Toen ben ik nog een aantal kilo afgevallen, maar op een gegeven moment voelde dit niet meer als genoeg. Ik wou meer afvallen! Maar ik merkte al snel dat ik niet nog meer af kon vallen op een gezonde manier, en toen begon ik minder te eten. Maar op school kwam ik vaak in verleiding, en at ik ongezonde dingen. Ik merkte toen dat het geen nut had, en dat mijn gewicht echt alle kanten op schommelde.
Toen ben ik op internet gaan zoeken naar afvaltips, en kwam bijna direct op een van de bekendste pro-ana websites. Daar las ik tips, en ik wisselde ook e-mail adressen uit met andere pro-ana’s. Ik had op die website ook tips gelezen over hoe ik moest overgeven, maar ik durfde eigenlijk niet echt. Maar een meisje die ik had toegevoegd op MSN vertelde mij dat ik het gewoon moest doen, en dat het echt een geweldig “redmiddel” zou zijn. Ze heeft me toen in alle detail uitgelegd hoe ik mezelf moest laten braken. Toen heb ik het diezelfde dag nog geprobeerd, en ja hoor, het lukte! Op dat moment voelde ik me geweldig!
Het leven kon niet beter, ik had eindelijk een goede manier gevonden waarmee ik ervoor kon zorgen dat ik als ik een vreetbui zou hebben, ik er zonder problemen zo weer vanaf kon komen! Redelijk kort daarna werd ik lid van een bekend pro-ana forum. De eerste paar weken heb ik maar heel eventjes op dat forum gezeten, maar toen ik merkte dat ik weer te veel ging eten, werd ik actiever op het forum. Op dat forum heb ik best veel tips gevonden. Maar ik merkte ook dat ik mensen had gevonden, die gewoon precies hetzelfde dachten als mij! Het werden echte vrienden van me.
In de loop van de tijd dat ik op dat forum zat voelde ik me er steeds meer thuis. Deze mensen begrepen mij, steunden mij in de moeilijke tijden, en ze hebben me ook echt door mijn diepte punten heen geholpen, ook dingen die niks met pro-ana te maken hadden. Daar ben ik ze echt dankbaar voor. Maar stimuleren mensen elkaar op deze websites om af te vallen. Op dit forum heeft nooit iemand tegen mij gezegd dat ik dik was, maar toch moedig je elkaar een beetje aan om door te zetten, en te blijven afvallen. Op dat moment had ik echt periodes van vasten en vreetbuien met overgeven.
Op sommige dagen at ik alleen een beetje avond eten, wat ik later ook uit zou braken. Maar op andere dagen was het een grote schakeling van eten & braken. Ik viel wel een beetje af, maar zeker niet veel. Op dat moment woog ik ongeveer 48kg met een lengte van 1.70m, dat is natuurlijk te weinig. Maar naar mijn idee was ik echt de grootste en dikste walvis die ooit voet heeft gezet op deze aardbol. Ik keek veel naar de zogenaamde “thinspiration”. Voor de mensen die niet weten wat dit is, dit zijn foto’s van dunne meisjes of modellen, dit kan lopen van plaatjes van Kate Moss, tot plaatjes van extreme anorecten.
Eerst vond ik de normale modellen plaatjes het mooist, maar al sneller werd mijn voorkeur dunner en dunner, en op een gegeven moment vond ik een en al bot het mooiste wat er bestond. Dát wilde ik bereiken. Ik wou gewoon echt extreem dun worden. Er werden fototopics geopend waar de dunste meisjes te vinden waren. Al deze plaatjes printte ik uit, en plakte ik in mijn eetdagboek (daarin hielt ik elke dag bij wat ik at, hoeveel ik woog, en hoe ik me die dag voelde, op het forum hielt ik ook een dagboekje bij).
In dat eetdagboek stonden ook lijsten van goed en slecht eten, enorme lijsten van de hoeveelheid calorieën die er in bepaald eten zat, en ook lijsten van hoeveel calorieën er bij bepaalde sporten worden verbrand. Ik hielt overal lijsten van bij, en ik kon gewoon echt niet zondigen, want dan moest ik mezelf wel laten braken. Maar op een gegeven moment kregen mijn vrienden door waar ik mee bezig was, en ben ik naar een school psycholoog gegaan, ik heb toen verschillende gesprekken gehad samen met mijn ouders, die daarvoor nergens vanaf wisten.
Op het forum vertelden ze mij dat ik gewoon door moest zetten, en dat deed ik ook. Ik loog mijn ouders voor en ook mijn psycholoog. Ik deed alsof ik miraculeus was genezen, maar in de tussentijd loog ik de hele boel bij elkaar, en ging ik weer net zo vrolijk door met afvallen. Ik merkte dat ik bleef steken bij de 45kg, ook omdat ik ook redelijk veel braakte, waarbij er gewoon nog calorieën worden opgenomen, waardoor je dus gewoon op een gegeven moment niet echt meer afvalt.
Dit hield ik nog een tijd vol, tot mijn thuissituatie compleet veranderde en een van mijn ouders plotseling naar het buitenland verhuisde. Op dat moment voelde ik me echt heel erg slecht, ik voelde me verlaten, en op dat punt steeg mijn eetstoornis naar zijn hoogtepunt. Ik weigerde te eten, gewoon compleet. Het was mijn uitlaatklep, mijn manier om met die emoties om te gaan. Op het pro-ana forum steunden ze me in het begin nog met afvallen, maar toen mijn gewicht toch wel extreem laag begon te worden begonnen ze zich zorgen te maken, en raadde ze me aan om te stoppen, hulp te gaan.
Maar ik wou niet stoppen, ik vond het net zo goed gaan! Eindelijk lukte het, eindelijk viel ik écht af, eindelijk werd mijn harde werken beloont! Iedereen had door dat het totaal niet goed met me ging, en ik kreeg al snel hulpverlening. Deze hulpverlening sloeg niet echt aan, lichamelijk bereikte ik weer een bijna gezond gewicht, maar geestelijk was ik nog even ziek. Ik ben toen op het pro-ana forum gebleven, en ging rustig weer verder met afvallen. Op het forum vertelden ze me dat ik rustig aan moest doen, maar dat wou ik niet. Ik was nog steeds geobsedeerd met de “thinspo plaatjes”, en ik viel geleidelijk aan ook weer af door regelmatig te braken.
Tegenover de buitenwereld gedroeg ik me best schijnheilig en deed ik net alsof er niks aan de hand was. Terwijl ik bijna elke dag op school over gaf, laat staan thuis. Ik gaf op sommige dagen soms zelfs meer als 30x over. Maar toen ik mijn vriend ontmoette veranderde alles. Hij betekent zoveel voor mij. Hij wist bijna vanaf het begin van mijn eetstoornis af, en heeft me altijd zo goed mogelijk proberen te steunen.
Maar op een dag toen hij gewoon voor de lol in mijn internetgeschiedenis zat te kijken, zag hij het pro-ana forum er tussen staan, en ook nog heel veel andere pro-ana websites die ik ook regelmatig bezocht. Hij schrok zich dood, en ik probeerde het uit te leggen, maar hij kon het niet echt begrijpen (wat ik ook wel snap). Hij verbood mij om het forum nog te bezoeken, waar ik ondertussen een zeer actief lid was, en ondertussen ook al was gepromoveerd tot supermoderator.
Ik heb letterlijk uren zitten huilen hierom, dit forum was zo ongeveer mijn leven! Hoe zou ik ooit zonder moeten leven? Na lang denken heb ik toch voor mijn eigen bestwil besloten dat het misschien wel beter voor me zou zijn als ik zou weg gaan van dit forum. Dus toen heb ik een beheerder van het forum gevraagd of diegene mij zou kunnen bannen. Dit is toen gebeurd, en nu heb ik dus geen toegang meer tot het forum. Ik heb ook bijna alle pro-ana’s uit mijn MSN lijsten verwijderd, om verleiding te voorkomen.
Het “handige” aan dat ik gebanned ben, is dat áls ik terug wil naar het forum, ik het gewoon kan. Ik hoef alleen maar even er om te vragen en dan staat het forum weer tot mijn beschikking. Dit heb ik tot de dag van vandaag nog niet gedaan, maar ik denk er de laatste tijd wel weer aan, hoewel ik ook best weet dat er niks goeds van kan komen! Vandaag de dag bekijk ik nog steeds ontzettend veel thinspiration, terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen, maar het motiveert me soms ook wel om door te zetten met mijn genezing. Omdat ik niet meer zo wil worden.
Ik hoop dat ik ooit (grotendeels) zal genezen. Ik vecht nu nog elke dag met mijn eetstoornis en ik weet dat ik meer hulp nodig heb om hiervan te genezen, maar ik ben bang om hulp te vragen. Bang om de controle die ik nu nog over heb te verliezen.
Geef een reactie