Vorig jaar was er vreselijk veel kritiek n.a.v. het programma Benelux’ Next Topmodel. Wij schreven er eerder al een uitgebreid artikel over wat HIER nog terug te lezen is.
Nu al de gemoederen weer helemaal bedaard zijn, vonden wij het tijd voor een uitgebreid interview met ex-model en presentatrice van Benelux’ Next Topmodel Daphne (Müriel) Deckers. Proud’s Fashionista Faye interviewde haar.
In het kort, hoe is je modellen carriere begonnen?
Toen ik in Utrecht studeerde, won ik een modellenwedstrijd. Eerst deed ik het een beetje naast mijn studie, maar toen ik uiteindelijk moest kiezen tussen twee tentamenweken of twee weken voor een shampoo-commercial naar Martinique, dacht ik: die studie maak ik later wel af. Nee dus, haha.
Voelde je, je meteen thuis in de modellen wereld of waren er in het begin ook minpunten
Ik kwam uit het kleinste dorp van Nederland, dus de fashion business was voor mij één grote exotische droom. Ik woonde in Parijs, New York en Milaan, reisde naar allerlei bounty-eilanden en kreeg er nog dik voor betaald ook! Desondanks voelde ik me lange tijd een alien want ik wist eigenlijk niks van mode, beroemde modefotografen of tijdschriften. De enige stijlbijbel die wij thuis hadden, was de Wehkampgids.
De hoofdredactrice van de Franse Elle zei dat ik flaporen had en fietskuiten, dat had echt nog nóóit iemand tegen me gezegd. Gelukkig vonden ze in Tokio dat ik “Boeddha-oren” had: groot met lange lellen. Dat bracht geluk, zeiden ze. Vanaf toen dacht ik: fuck you met je flaporen. En mijn Hollandse fietskuiten heb ik door anders te trainen veranderd in langere spieren. Want je moet natuurlijk wel íets doen om je absurde dagsalaris van 3000 euro te rechtvaardigen. Desondanks vond ik de voortdurende aandacht voor mijn uiterlijk erg drukkend. Als ik een dikke puist had, was mijn bureau op z?n zachtst gezegd niet blij. Als ik laat was gaan stappen, kreeg ik op mijn kop dat ik blauwe wallen had. Als ik lekker in de zee had gezwommen, kreeg ik de wind van voren omdat mijn haar zo droog was geworden. Vermoeiend! Wanneer je modellenwerk doet, is je uiterlijk het belangrijkste dat je te bieden hebt. Dat ging me behoorlijk de strot uithangen. Ik kan toch nog wel iets méér dan dit, heb ik vaak gedacht.
Was/ben je wel eens onzeker over jezelf en je kunnen, heb je wel eens moeite (gehad) met je gewicht, dieten en alles erom heen?
Ik was van mezelf lang en dun; zo ben ik altijd geweest. De meeste modellen zijn van nature erg slank; dat is nu eenmaal hun lichaamstype. Maar dat wil nooit iemand geloven. De verhalen dat ze allemaal op sterven na dood over de catwalk zwalken zijn veel spannender dan de realiteit: dat de (goede) modellenbureaus voedingsadviezen geven, personal trainers aanstellen, je leren hoe je je huid moet verzorgen en achter je broek aanzitten dat je niet teveel moet stappen. Your face is your fortune! Modellenbureaus nemen niet snel iemand aan die zwaar moet lijnen om op het “juiste” gewicht te blijven. Daar krijgt zo’n bureau alleen maar hoofdpijn van. Een model moet de hele dag fysiek werk doen en mooi zijn. Dat is haar enige functie: zoveel vitaliteit en schoonheid uitstralen dat mensen het produkt graag willen aanschaffen.
Iemand die ziek, zwak en misselijk oogt, is niet te verkopen. Niet aan de opdrachtgever en niet aan de consument. Uit onderzoeken blijkt niet voor niets dat het grote publiek de lichamen van Kate Winslet en Halle Berry het mooist vindt: slank, maar met mooie rondingen op de juiste plaatsen. De meeste topmodellen hebben zo’n figuur, kijk maar naar Doutzen Kroes, Lara Stone en Racquel Zimmerman. Maar de grote cosmeticamerken zijn ook niet gek, die weten wat verkoopt. En dus worden bijna alle grote beauty- en fashioncampagnes van dit moment gedaan door welgevormde Hollywoodsterren, met de voluptueuze Scarlett Johansson voorop. Halle Berry, Penelope Cruz, Kate Winslet, Uma Thurman, in de reclamewereld worden modellen steeds meer verdreven door personality’s met sexy, vrouwelijke vormen.
Wat vind je van alle media aandacht rondom te dunne modellen, modellen die dunner gephotoshoped worden etc?
Dit is een moeilijke discussie omdat het zo gevoelig ligt. Ik heb gemerkt bij Benelux Next Top Model dat mensen behoorlijk emotioneel reageren op maten, kilo’s, uiterlijk en het schoonheidsideaal. Wij hadden twee kandidaten die van boven een maat 36 hadden, maar van onderen een heupmaat 40. Dan kunnen de juryleden wel doen alsof ze het niet zien, maar feit is dat je met heupmaat 40 niet in de sample sizes past (maat 36) die bij fotoshoots gebruikt worden. En dus is tegen de kandidaten gezegd dat ze gezonder moesten eten, maar vooral gerichter moesten sporten.
Daar zijn veel mensen héél boos over geworden, “want die meiden waren al zo mager”. Die reactie begrijp ik aan de ene kant wel, want de gemiddelde Nederlandse vrouw heeft een heel normale maat 42-44, dus voor haar lijken de eisen waar onze modellen aan moeten voldoen belachelijk. Maar als jij geen fotomodel wilt worden, hoef je natuurlijk ook niet aan modellenmaten te voldoen. A-b-s-o-lu-u-t niet. Deze maten staan voor mij ook niet voor “het” schoonheidsideaal. Want wie vinden de Nederlanders mooi? Lieke van Lexmond. Yolante Cabau van Casbergen. Katja Schuurman. Chantal Jansen. Mooie, sterke en welgevormde vrouwen; echt geen bonestaken.
Persoonlijk vind ik catwalkmodellen ook erg dun; maar dat zijn ze altijd al geweest. Ik snap niet waarom designers dat al decennialang zo doen. Het is voor mij geen aantrekkelijk of inspirerend vrouwbeeld. Fotomodellen in modebladen zijn echter een ander type; atletischer, met borsten, billen en fitte lichamen. Doutzen Kroes is echt niet mager te noemen, maar wel één van de meest succesvolle modellen ter wereld, net als de Nederlandse Lara Stone. Heidi Klum loopt na vier kinderen nog steeds de Victoria’s Secrets show!
Ik denk dat het extreme photoshoppen van modellen meer mediahype is dan werkelijkheid. Natuurlijk worden foto’s bewerkt. Ze leggen met photoshop vooral een egale waas over je huid, poetsen wallen weg, puistjes, rimpeltjes of lelijke kreukels in de kleren. Maar je maakt met photoshop van Ma Flodder écht niet Gisele Bündchen. In Australië heeft een modeblad onlangs een model bijna naakt op de cover gezet, onbewerkt. De jonge vrouw zag er prachtig uit, maar heel veel lezeressen waren boos. Het was fijner om te kunnen zeggen: “Oh, het is toch allemaal gephotoshopt”, dan om te zien dat iemand een mooi lichaam kan hebben zonder te zijn bewerkt. Toen een vrouw onlangs een klacht had ingediend tegen lingeriemerk Sapph wegens “onrealistisch photoshoppen” liet de eigenaar van Sapph bij Pauw & Witteman de originele, onbewerkte foto’s zien waarop bleek dat het model gewoon zo’n lichaam had. Het bewerken van foto’s bestaat trouwens al sinds de uitvinding van de fotografie. Marilyn Monroe werd al bijgepoetst! Desondanks vind ik dat modebladen en reclamebureaus terughoudend moeten zijn met extreem photoshoppen. Iedereen heeft alle functies van het programma uitgeprobeerd, en nu kunnen we terug naar normaal.
Wat wil je meiden die een droom hebben model te worden meegeven?
Wees realistisch. Zó leuk is dat werk nu ook weer niet. Ja, je verdient een hoop geld en het lijkt allemaal heel glamourous, maar je carrière duurt maar kort. Er zijn slechts een paar vrouwen op de wereld (!) die precies de goede lengte, maten en botstructuur hebben om topmodel te worden. Ben je boven de 1.76m en van nature een maat 36, dan kun je het proberen. Maar wees voorbereid op een harde, kritische wereld. Wanneer je geïnteresseerd bent in de fashionbusiness, kun je ook zélf een modemerk beginnen, of gaan fotograferen, of grote mode-evenementen gaan organiseren, of styliste worden, of visagiste, of bij een modetijdschrift gaan werken. Al deze banen zijn erg creatief en afwisselend, én je gaat veel langer mee!
Vind jij het van belang dat modellen dun zijn?
Een ontwerp komt beter tot zijn recht op een slanke maat, maar zoals ik net al zei vind ik catwalkmodellen soms wel overdreven dun. De Vogue bestaat inmiddels honderd jaar, en wanneer je (stok)oude nummers bekijkt, dan zie je dat modellen altijd erg slank zijn geweest. Maar er is één groot verschil: in die tijd was het publiek ook slank. En dát is nu veranderd. Alle westerse landen kampen met een dikker wordende bevolking.
Het Nederlands Instituut voor Sport en Bewegen heeft onlangs uitgerekend dat alle volwassenen samen zeventig miljoen kilo te zwaar zijn; dat werd omschreven als “135 wedstrijdzwembaden vol met vet”. Voor het eerst in de geschiedenis hebben we meer mensen op de aarde met overgewicht dan met ondergewicht. Dit betekent dat het verschil tussen de consument en de modellen in de bladen steeds groter wordt. Lezeressen herkennen zichzelf niet meer in slanke modellen. Té slank gaat irriteren; het wordt confronterend, onhaalbaar en onrealistisch.
Het verbaast mij dan ook niet dat er een roep is om modellen met een “normaler” lichaamstype; en met “normaal” wordt een maat bedoeld die dichter bij het gemiddelde ligt. Ik heb gemerkt dat vrouwen zich deze discussie erg persoonlijk aantrekken. Schoonheid, gewicht en uiterlijk komt natuurlijk heel dichtbij; het raakt mensen in hun kern. De Nederlandse vrouw met haar maat 42-44 ergert zich blind wanneer modellen met maat 40-42 “plussize” worden genoemd. Dan denkt ze: ja hallo, wat ben ík dan wel niet “plusplus”?
Ik denk dat de modewereld en de advertentiebranche zich moeten gaan realiseren dat de dikker wordende mens een feit is, en dat zeer slanke modellen gewoon niet meer geaccepteerd worden. Of dat een goede ontwikkeling is? De tijd zal het leren.
Wat betekent échte schoonheid voor jou?
“Ware schoonheid zit van binnen”, is de bekende keukentegel. Maar dat klopt niet helemaal. Schoonheid zit van buiten; iemands uiterlijk is tenslotte het eerste dat je ziet. Aantrekkelijkheid daarentegen, dat zit van binnen. Ik ben in mijn carrière heel veel prachtige mannen en vrouwen tegengekomen die perfect in het plaatje pasten van De Klassieke Schoonheid. Maar sáái! Geen gesprek mee te voeren, geen twinkeling in de ogen, geen humor, geen zelfspot. Vreselijk. Daar staat tegenover dat ik dolverliefd ben geweest op mannen die misschien lang niet zo knap waren, maar wel ontzettend geestig. Schoonheid is een genetische loterij; dat heb je wel of niet cadeau gekregen. Maar aantrekkelijkheid, dat heb je helemaal in eigen hand.
Veel meisjes willen voldoen aan bepaald ‘perfect’ beeld dat deels geschetst word door de media.. Wat wil je zeggen tegen deze meisjes/ meisjes die aan een eetstoornis lijden/problemen hebben met hun uiterlijk…
Media doen in make believe; het is een sprookjeswereld. In hondencommercials zijn de honden altijd glanzend en braaf, maar mijn eigen hond is meestal vies en ondeugend. Interieurbladen presenteren prachtige woonkamers zonder lelijke stopcontacten. Natuurbladen photoshoppen electriciteitsmasten uit hun sfeerfoto’s.
Ik heb als model een keer een advertentie gedaan voor schimmelkaas, waarbij de blauwe aderen door de setdresser nog even wat dikker werden aangezet met verf. Ik heb geposeerd voor een groot biermerk dat een speciaal chemisch spul in het bier deed zodat het langer en mooier schuimde voor de foto. In het verlengde hiervan ligt de mode- en reclamefotografie. Zit mijn gezin zo stralend aan het ontbijt als het Bona-gezin? Natuurlijk niet. Dat wíl ik ook niet. Zo moet je ook niet op modellen willen lijken. Dat is buitengewoon onrealistisch. Ook zij zijn sprookjesfiguren. Vragen mannen zich af of ze net zo sterk en atletisch moeten zijn als James Bond? Nee toch zeker. Waarom zouden vrouwen zich dan wel moeten afvragen of ze net zo slank en mooi moeten zijn als Claudia Schiffer?
Je hebt zelf een nog jonge dochter, hoe bescherm je haar van slechte invloeden vanuit de media?
Iedereen heeft het altijd over de slechte invloeden vanuit de media, maar het zijn vooral de media zélf die zaken onnodig onder de aandacht van tieners brengen. Mijn dochter Emma leest helemaal geen Franse Vogue, maar Meiden Magazine. Ze kijkt geen Fashion TV maar GTST. Ze wil helemaal niet op een model lijken, maar op Miley Cyrus. Ze heeft nog nooit van Lara Stone gehoord, maar is wel helemaal weg van Lady GaGa. Emma en haar vriendinnen hadden ook nóóit een catwalkmodel gezien van een elitaire haute couture show uit Parijs als de kranten daar niet steeds de allerdunste uit zouden halen en die op de voorpagina’s zouden zetten.
In Holland’s Next Top Model wordt het modellenleven uitgebeeld voor wat het is: een harde business waar het alleen om je uiterlijk draait. Meisjes vinden het Assepoestergehalte eraan leuk; het idee dat modellen ook maar gewone meisjes zijn die bij de bushalte vandaan geplukt worden. En ze smullen van de reality: de bitchfights achter de schermen. Maar ik praat geregeld met kinderen en tieners op scholen, en die vinden fotomodel niet iets om serieus na te streven, eerder een vaag droomberoep a la dolfijnentrainer. Ik denk dat zij de realiteit beter doorzien dan hun bezorgde ouders. De tieners van nu zijn opgegroeid met de wetenschap dat je tv-programma’s en reclames met een gezond wantrouwen moet benaderen. En er komt natuurlijk ook een stukje opvoeding bij kijken. Het is mijn taak als moeder om mijn dochter én mijn zoon een flinke portie zelfvertrouwen bij te brengen, die niet gebaseerd is op hun uiterlijk.
Maar laten we eerlijk zijn: zó dominant is dat veelgenoemde schoonheidsideaal nu ook weer niet, want er zijn tal van rolmodellen die geen maatje 36 hebben. Denk alleen al aan de meest succesvolle man en vrouw van de Nederlandse televisie: Paul de Leeuw en Linda de Mol.
Zij worden terecht geroemd om hun charisma, niet om hun BMI. Of neem Oprah Winfrey, de machtigste mediavrouw van Amerika. Of Oscarwinnares Jennifer Hudson. Ugly Betty. Bootylicious Beyoncé. Beth Ditto. De plussize winnares van de laatste America’s Next Top Model. De supergespierde tenniskampioene Serena Williams. Er zijn genoeg voorbeeldvrouwen met een maatje-meer om onze dochters mee te inspireren.
Fotografie: By Sebastiaan ter Burg from Utrecht, The Netherlands CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons
Geef een reactie