Charlie is 14 en woont bij haar ouders, zit op het gymnasium, heeft veel vrienden en wil later rechten studeren. Kortom, ze lijkt een normale, gelukkige puber. Dan besluiten haar ouders te scheiden en staat haar leven op zijn kop. In de twee jaar daarna gaat het steeds slechter met Charlie en als ze 16 is, constateert de huisarts dat ze depressief is. Een periode volgt van pillen, psychologen, paniekaanvallen, zichzelf snijden, een zelfmoordpoging en uiteindelijk opname in een kliniek….
Charlie Bee (een pseudoniem, niet haar echte naam) woont, na haar verblijf in een kliniek, nu weer thuis. Ook gaat ze weer naar school. Ze doet nu havo 4/5 in één jaar en is van plan daarna psychologie op HBO-niveau te doen. ###
Het boek is eenvoudig geschreven en hiervoor makkelijk leesbaar voor een zeer brede doelgroep. De vraag is in hoeverre het boek werkelijk taboe-doorbrekend op het gebeid van depressiviteit is, daar het verder gaat dan enkel gedrag dat bij een depressie hoort. Tóch zullen veel thuiswonende meiden zich waarschijnlijk in het verhaal herkennen. Hopelijk zorgt dit bij hen voor meer zelf-inzicht én een snellere stap richting de hulpverlening.
‘Zestig miligram antidepressiva en veertig miligram antipsychotica, zestien jaar ben ik. Heb je het dan even voor elkaar? Nee. Het gleed langzaam in me. Waarom glijdt het er niet weer langzaam uit?’
Proud2Bme interviewt Charlie:
Er wordt niet zo snel een depressie verwacht bij iemand zo jong als jij. Wat heeft volgens jou tot een depressie geleid bij jou?
Ik voel me enorm verantwoordelijk voor het geluk van anderen, dat maakt dat ik me dus ook verantwoordelijk voel voor hun ongeluk. Daarbij komt ook een grote angst kijken om te falen. Op een gegeven moment zag ik alleen maar mislukkingen in mijn leven en de dingen die goed gingen, die zag ik niet.
Ook heb ik een ontzettend laag zelfbeeld, was heel erg bezig met wat anderen mensen van me dachten. Als ik iemand hoorde lachen, dacht ik dat diegene om mij lachte. Nu kan ik meer schijt hebben aan wat mensen van me denken. Het is veel belangrijker wat ik van mezelf denk en of ik gelukkig ben met wie ik ben en wat ik doe.
Er zijn natuurlijk ook gebeurtenissen, zoals de scheiding van mijn ouders en de nare seksuele ervaring op veertienjarige leeftijd, die het me moeilijk hebben gemaakt. Maar depressie is een ziekte en er zijn mensen die vele ergere dingen hebben meegemaakt en hier niet deperessief van worden.
Je schrijft dat je dmv dit boek een taboe wil verbreken. Waarom denk je dat er een taboe ligt op een depressie?
Mensen voelen zich niet uitgenodigd om te zeggen dat het slecht met ze gaat. Er zijn maar heel weinig mensen die dit doen. We leven in een maatschappij die natuurlijk ontzettend prestatie gericht is en daarin is eigenlijk weinig ruimte om je slecht te voelen, dat mag niet, alles moet perfect zijn. Als mensen op straat vragen hoe het met je gaat, hoort negen van de tien het antwoord niet eens.
Het maakt dus eigenlijk niet uit of je zegt dat het goed of slecht gaat, je krijgt vaak toch niet meer terug dan: ‘Oké, nou ik ga weer door.’ Mensen met een depressie hebben vaak ook last van schuldgevoelens en een zeer groot verantwoordelijkheidsgevoel, ze willen mensen in hun omgeving dan ook niet belasten met hun negatieve gevoelens.
Antidepressiva hebben een groot effect gehad op je tijdens jouw depressie?
Toen ik zonder overleg stopte met Prozac, omdat ik dacht dat ik het zelf wel zou kunnen, dat ik geen pilletje nodig had, ging het heel snel bergafwaarts. Later hebben de pillen me wel geholpen om er boven op te komen, maar er is veel meer nodig dan alleen medicatie. De medicatie was alleen een hulpmiddel, die wat rust om mijn hoofd creëerde, zodat ik weer wat kracht had om te vechten.
Ik heb ook een tijdje antipsychotica geslikt. Nu gebruik ik geen antipsychotica meer, alleen zo nodig. Ik slikte dipiperon om minder angstig te zijn en beter te kunnen slapen.
In het boek vertel je dat je jezelf sneed. Wat wilde je daarmee bereiken?
Ik wilde er niet echt iets mee bereiken, het was voor mij meer een uiting. Doordat ik de sneeën in mijn armen kon zien en mezelf kon zien bloeden, kon ik wat ik van binnen voelde, van buiten zichtbaar maken. Zo kon ik het relativeren, even kon ik het dan begrijpen.
Het is bij mij nooit echt een schreeuw om aandacht geweest, vaak was het meer pure wanhoop. Later, heb ik wel gehad van: Kijk, zo voel ik me nou, zo ver ben ik nou heen. Maar als mensen dan vroeger wat de sneeën in mijn arm waren, dan zei ik dat ik langs een tak was gelopen of dat de hond dat had gedaan. Je kan ermee stoppen als je dat echt wilt. Het is wel zo dat jezelf snijden verslavend werkt, het is dus wel heel erg moeilijk ermee te stoppen. Maar met voldoende motivatie en de juiste hulp, lukt het je.
Er wordt wel eens gezegd dat zelfbeschadiging een hulpkreet is. Hoe denk jij daarover?
Ik denk dat in een aantal gevallen zeker zo is. Niemand ziet hoe iemand zich van binnen voelt en iemand voelt zich zoals ik in vraag 2 al aangaf, vaak niet uitgenodigd te zeggen dat hij of zij zich slecht voelt. Als iets van buiten zichtbaar is, gaan mensen vragen stellen en dat zal voor een aantal mensen de stap minder groot maken om te vertellen wat er aan de hand is.
Zou het door jou beschreven gedrag ook te maken kunnen hebben met borderline-persoonlijkheids-problematiek? (woede-uitbarstingen,aantrekken en afstoten, depressiviteit, destructief gedrag)
Dat is heel goed mogelijk. Er is bij mij behalve een depressie en een dysthyme stoornis, ook een persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling gediagnostiseerd. Omdat ik nog geen 18 ben, kunnen ze niet met zekerheid zeggen of het borderline is.
In hoeverre was jouw zelfmoordpoging een roep om hulp?
Op dat moment wilde ik echt dood. Toen het dus niet was gelukt, was ik wanhopig voor hulp, maar de psychiaters in het ziekenhuis stuurde me naar huis, omdat ik zo goed kon verwoorden hoe ik me voelde. Alsof je met het verwoorden van je probleem, geholpen bent.
Je schrijft vaker dat het zo druk is in je hoofd. Wat gebeurde er dan allemaal in je hoofd?
Dat is heel moeilijk uit te leggen. Ik dacht vaak zoveel, dat ik niet eens meer wist wat ik nou eigenlijk dacht. Probeer maar eens aan rood, zwart, wit, geel, oranje, rose, paars, groen, goud, zilver, recht, vierkant, rond tegelijk te denken. Het lukt je nooit al die kleuren en vormen tegelijk voor je te zien. Chaos.
Hoe hebben jouw problemen invloed gehad op het “gezinsleven” ?
Mijn woedeuitbarstingen richtte ik naar mijn moeder, dit zorgde voor enorme explosies tussen mijn moeder en mij. En dit zorgde dan natuurlijk ook weer voor spanning tussen mijn moeder en mijn stiefvader.
Ben je tevreden over de behandeling in de kliniek, over de werkwijze?
Ik ben 5 maanden in de kliniek opgenomen geweest, waarvan twee weken op de crisisafdeling. Ik ben op zich tevreden over de behandelingen. Natuurlijk is het logisch dat je met de ene groepsleiding meer hebt, dan met de andere, maar het was fijn geweest als er iets meer ervaringsdeskundigen waren geweest.
Heb je achteraf spijt van dingen die je hebt gedaan?
Ik heb spijt dat ik niet eerder hulp heb gezocht. Maar dat is dus meer spijt van iets wat ik niet heb gedaan.
Vroeger wilde je rechten studeren. Nu psychologie. Vanwaar die ommezwaai?
Ik had het zelf heel fijn gevonden om met een ervaringsdeskundige te praten. Deze mogelijkheid wil ik anderen bieden. Ook vind ik psychologie gewoon ontzettend interessant. Niet alleen depressieviteit, maar ook eetstoornissen, authisme en persoonlijkheidsstoornissen etc.
Je schrijft onder een pseudoniem. Wat is de reden hiervan? (we zien je immers ook op tv en op foto’s)
De reden hiervan is voornamelijk met het oog op de toekomst. Later wil ik niet dat de ouders van vriendjes of de vriendjes van mijn kinderen zelf, gelijk alles over mijn verleden weten. Dit kan een ontzettend vervelend effect hebben op mijn kinderen.
Het viel me op dat je in je dankwoord jouw psychologe niet noemt. Is hier een reden voor?
Ik noem in mijn dankwoord alleen mensen waarmee ik een band heb. Natuurlijk had ik met mijn psychologe in het boek een vertrouwensband, maar daar is ook alles mee gezegd, ik was haar patiënt.
Je schrijft op je blog van 18-10-2010: “Ik ben zo moe van elke dag mijn masker op moeten zetten, zo moe van mooi weer spelen als het regent, nee, stort.”
In hoeverre heb je in therapie al geleerd meer jezelf te laten zien? Weten de mensen op school wel van jouw boek?
De mensen op mijn oude school weten van mijn boek en de meeste mensen op mijn nieuwe school weten er ook wel van. Het gaat me veel makkelijker af aan te geven wanneer ik mij slecht voel. Ook heb ik d.m.v. therapie geleerd beter mijn grenzen aan te geven en te bewaken.
Wat zou je meiden die depressief zijn willen meegeven?
Je bent niet raar, je bent niet gek en je bent vooral niet alleen. Zoek hulp, dat is niet zwak. Het is juist heel sterk om hulp te vragen en op die manier je ‘zwaktes’ onder ogen te zien.
Don’t just watch it, fight it.
Proud2Bme mag zeven boek weggeven! Wil jij graag één van de boeken van Charlie winnen, mail dan jouw naam én adres naar win@proud2Bme.nl met het antwoord op de volgende vraag:
Worden er in de wereld meer anti-depressiva geslikt of meer paracetamol?
Geef een reactie