Over het algemeen weten de meeste mensen wat een posttraumatische stressstoornis (PTSS) is. En dan heb ik het niet alleen over militairen die ‘s nachts niet meer durven te slapen omdat ze last hebben van nachtmerries over de oorlog. Ja, die mensen horen ook bij deze groep, maar het is niet de enige vorm van PTSS.
Wanneer je PTSS hebt betekent dit dat je een schokkende gebeurtenis hebt meegemaakt. Vervolgens blijft je lichaam in een toestand van vechten, vluchten of bevriezen omdat de herinneringen aan deze gebeurtenis actief blijven in je werkgeheugen. Daardoor sta je constant op scherp, om voorbereid te zijn op mogelijk gevaar.
Naast PTSS kennen we ook nog C-PTSS, oftewel een complexe posttraumatische stressstoornis. Hierbij is er sprake geweest van langdurige traumatische ervaringen. Als we het hebben over traumatische ervaringen dan kunnen dat lichamelijke, seksuele, emotionele of mentale mishandeling of verwaarlozing zijn, maar ook het meemaken van armoede of dus oorlog kan zodanig effect op je hebben dat je PTSS ontwikkeld.
Zo, dat is een leuk tekstje uit de DSM: het handboek van de psychiatrie. In mijn woorden uitgelegd. Maar als je me zou vragen om het met mijn gevoel uit te leggen dan krijg je een compleet ander verhaal. En wat is PTSS 2.0 dan? Want die titel zal ik niet zomaar gekozen hebben. Klopt. PTSS 2.0 houdt voor mij in dat ik voor de tweede keer de diagnose PTSS heb gekregen. Kan dat? Ja, dat kan. Dat betekent niet dat ik opnieuw iets traumatisch heb meegemaakt – wat ook had gekund. In mijn geval houdt het in dat mijn klachten bij een eerdere diagnose nooit zijn behandeld. Je kunt je voorstellen dat deze klachten op den duur alleen maar toenemen. Ik heb me in de afgelopen jaren meerdere keren wanhopig gevoeld in waar ik mee worstelde, maar ik dacht dat ik het zelf wel zou oplossen. Een ezel stoot zich overigens nooit twee keer aan dezelfde steen toch? Nou, deze ezel wel. En het werd tijd om eens iets met die steen te gaan doen.
Het heeft uiteindelijk ruim twee jaar geduurd voordat ik weer met dit labeltje door het leven mocht. Het is dus twee jaar lang zoeken geweest naar wat mijn klachten verklaarde. Ergens wist ik dat het een stukje trauma was, want ik kon niet meer om de nachtmerries, herbelevingen en paniekaanvallen heen. Maar er kwam meer bij kijken: angst, dwang, onhandige coping-mechanismen waar ik me niet van bewust was. Er moest meer aan de hand zijn, want het uitte zich op alle mogelijke gebieden in mijn (dagelijkse) leven.
Ik moet er zelf even van slikken. Zo klinkt het wel heel dramatisch hé. Maar misschien is het dat ook wel en ligt daar mijn eerste en belangrijkste leermoment; durven erkennen dat wat ik heb meegemaakt niet oké is. Dat wat me is aangedaan niet oké is en dat ík daar geen schuld aan heb. Ook dat typ ik met trillende handjes en een brok in mijn keel.
Je vraagt je misschien af waar dit ineens vandaan komt. Daar heb ik zelf ook veel over nagedacht en ik denk dat ik eindelijk het antwoord op die vraag heb. Het is er namelijk niet ‘ineens’. Mijn grenzen van of het goed of niet goed met mij gaat liggen zó hoog, dat ik al jarenlang vijf meter over die grens heen leef. En daarnaast hebben we het over zaken die zo verweven zijn met mijn ontwikkeling en daarmee mijn persoonlijkheid, dat het voor mij als normaal is gaan voelen. En dat heeft me uiteindelijk gebracht bij de situatie waar ik nu in zit: hallo burn-out. Ik heb mezelf lang voor de gek gehouden om met mijn hoofd boven water te kunnen blijven, maar ik ben er inmiddels achter dat het níet normaal is hoe ik mezelf en de wereld om me heen ervaar. En daarom geef ik mezelf nu even de tijd en ruimte om te leren hoe ik om die steen heen kan lopen in plaats van er steeds over te struikelen. Want één ding is zeker: dat gaat me geen gelukkiger mens maken.
Betekent dit dat de adviezen en tips die ik jullie de afgelopen jaren heb gegeven – en nog ga geven – niet goed of niet echt waren? Zeker niet, want op dat gebied ben en blijf ik dezelfde persoon met dezelfde kennis en (levens)ervaring, die ik met liefde met jullie deel. Om jullie een beetje op weg te helpen in jullie proces, terwijl ik ondertussen mijn eigen pad bewandel. Dat hoop ik ook te kunnen doen met het delen van dit verhaal. Je staat er niet alleen voor, ook al voelt dat misschien wel zo.
♥
Geef een reactie