Inmiddels is het twee jaar geleden dat ik ernstige anorexia had. Mijn eetstoornisarts wisselde tijdens mijn meest acute moment van baan en heeft mij daardoor waarschijnlijk niet meer goed gecontroleerd. Zij heeft toen levensgevaarlijke signalen gemist. Ook mijn psychiater en psycholoog grepen niet in. Zij luisterden niet naar mij toen ik hardop zei dat ik voelde dat ik de week erop niet meer ging halen. Alledrie hebben ze mij naar huis laten gaan. Hierna ben ik in mijn eentje op mijn studentenkamer bewusteloos geraakt, wat ik maar net overleefd heb. Helaas heb ik hierdoor PTSS ontwikkeld, ik heb last van flashbacks en voel me onveilig. Ik voel me minder verbonden met mijn omgeving en ik vertrouw er niet meer op dat artsen het beste met mij voorhebben. Ik heb door deze ervaring het gevoel gekregen dat als het er echt op aankomt, als mijn leven ervan afhangt, dat ik er dan alleen voor sta.
Gek genoeg heb ik heel lang niet geweten dat het was gebeurd. Pas een jaar later kreeg ik, in een paar weken tijd, de herinneringen stukje voor stukje terug. Toen werd de kraan opengezet en druppel voor druppel ontwikkelden de traumaklachten zich. Mijn eetlust werd steeds slechter, ik kreeg concentratie- en slaapproblemen, vervolgens kreeg ik vertrouwensproblemen en ik begon flashbacks te krijgen bij triggers.
Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest, evenals haar ervaringen in de judowereld. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘.
Maar is dat dan wat ik heb: PTSS? Mijn psycholoog knikt. ‘Had je dat niet verwacht?’, vraagt ze. Maar aan mijn kant blijft het stil en tranen rollen over mijn wangen. Ja, ik heb mezelf aangemeld voor deze behandeling, dat weet ik. Ik tik alle symptomen aan, dat weet ik. Maar PTSS? Dat klinkt zo heftig. Ik had verwacht dat het als een bevestiging zou voelen dat ik me niet aanstelde; dat ik echt wat heftigs heb meegemaakt. Maar eigenlijk voelt het precies als de bevestiging dat ik me wel aanstel. Ik heb dingen erger gemaakt dan ze eigenlijk waren. Ik heb een te heftige diagnose gekregen voor iets wat ik ‘gewoon’ had moeten kunnen verwerken. Ik heb geen recht om me zo te voelen. Ben ik dan zwak? Kan ik het leven dan niet aan? Ging er veel mis in mijn leven of is er iets mis met mij?
Is het niet mijn eigen schuld?
Ik twijfelde eraan of het niet mijn eigen schuld was. Alsof je zelf besluit om te gaan feesten in je tentamenweek en dan zeurt dat je niet genoeg tijd had om te studeren en je tentamen niet hebt gehaald. Ik heb mezelf uitgehongerd. Ik heb het over mezelf afgeroepen. Wie het zelf heeft veroorzaakt moet ook niet zeuren. Toch? Maar is dat wel een eerlijke vergelijking?
Mijn klachten wisselden
Ook nam ik het niet serieus doordat mijn PTSS-symptomen wisselden. Soms kreeg ik paniekaanvallen bij triggers, soms uitte het zich ‘gewoon’ in me vreselijk voelen en huilen. Op andere momenten dacht ik juist dat ik het allemaal goed onder controle had, maar eigenlijk was ik niet in contact met mijn gevoel. Ik dacht dat ik mijn emoties de baas was, maar dat herken ik nu als emotieloosheid en onverschilligheid. Ik had zoiets heftigs meegemaakt en liep zo over van emoties, dat de normale dingen mij niet meer konden raken. Het kon me niet meer schelen of ik een tentamen niet zou halen. Ik had veel ergere dingen meegemaakt. Zelfs de gedachte dat iemand in mijn omgeving dood zou kunnen gaan, deed me weinig. De dood kan mij of mijn omgeving immers ineens overvallen, dat heb ik nu gezien. Ik ben machteloos daartegen. De dood hoort bij het leven. Mijn eigen dreigende dood heeft me zo diep geraakt dat ik had besloten dat ik me door de dood niet meer kon laten raken, want ik was bang dat ik dan overspoeld zou worden en het leven niet aan zou kunnen.
Er waren ook momenten dat ik echt even geen last had van PTSS, doordat ik me even kon storten op iets anders: bijvoorbeeld heel intensief sporten of studeren. Dan kon ik me ook best even goed voelen. Echter, op de momenten dat ik er weer over ging praten of getriggerd werd kwam ik weer in contact met mijn gevoel. Dan kwamen de flashbacks en de paniek weer terug. Het was nooit echt weg, ik was alleen soms afgeleid.
Ik heb het toch overleefd?
Ik heb heel lang het gevoel gehad dat het me niet zo mocht raken dat het toen bijna mis is gegaan. Het is toch goed gekomen? Ik heb het toch overleefd? Waarom kan ik niet gewoon blij zijn dat ik er nog ben en gewoon gelukkig zijn met mijn leven nu?
Maar wanneer is PTSS dan wel terecht? Want je kan geen PTSS hebben als je dood bent. Ik doe daarmee mijn gevoel tekort. Ik ben geen robot. Het is niet niks wat ik heb meegemaakt en het is niet gek dat ik tijd nodig heb om dat een plekje te geven. Daarnaast is ieder mens anders. Dit was mijn reactie op wat er is gebeurd. Dat mag er zijn.
Ik moest overleven
Ik heb toen ik in levensgevaar was mijn gevoel uitgezet, evenals in de maanden die daarop volgden. Ik moest door, ik moest overleven. Ik kon niet terugkijken en het me laten raken, want dan zou ik omvallen. Ik had al mijn energie en focus nodig voor mijn herstel. Dat was mijn kracht, waardoor ik toen tegen alle verwachtingen in zo snel en zo goed ben hersteld. Maar mijn kracht van toen is nu mijn zwakte. Mijn herinneringen kwamen een jaar later terug en raakten mij als een boomerang in mijn gezicht. Mijn gevoel uitzetten en ‘gewoon’ door willen blijven gaan, sterk willen zijn, dat houdt mij nu juist tegen. Ik kan het niet meer onderdrukken, doen alsof het er niet is en het me niet laten raken. Het is er en het moet eruit. Maar het is zoveel. Het is niet erg om daar wat hulp bij nodig te hebben. Dat maakt me geen aansteller. Mijn ervaring is echt. Mijn reactie is echt. Ook als ik niet elke dag, de hele dag, last heb van traumatriggers: ik heb wel PTSS, want het trauma beïnvloedt mijn leven. Ik kan de diagnose niet meer bevechten. Het vechten ligt in het verleden. Mijn gevoel mag er nu zijn, ik hoef niet meer te overleven. Ik mag nu gaan helen. Ik heb alleen een beetje hulp nodig, maar ik kan het wel.
Geef een reactie