PTSS: Ik durfde het niet te vertellen

Inmiddels is het twee jaar geleden dat ik ernstige anorexia had. Mijn eetstoornisarts wisselde tijdens mijn meest acute moment van baan en heeft mij daardoor waarschijnlijk niet meer goed gecontroleerd. Zij heeft toen levensgevaarlijke signalen gemist. Ook mijn psychiater en psycholoog grepen niet in. Zij luisterden niet naar mij toen ik hardop zei dat ik voelde dat ik de week erop niet meer ging halen. Alledrie hebben ze mij naar huis laten gaan. Hierna ben ik in mijn eentje op mijn studentenkamer bewusteloos geraakt, wat ik maar net overleefd heb. Helaas heb ik hierdoor PTSS ontwikkeld, ik heb last van flashbacks en voel me onveilig. Ik voel me minder verbonden met mijn omgeving en ik vertrouw er niet meer op dat artsen het beste met mij voorhebben. Ik heb door deze ervaring het gevoel gekregen dat als het er echt op aankomt, als mijn leven ervan afhangt, dat ik er dan alleen voor sta.

Gek genoeg heb ik heel lang niet geweten dat het was gebeurd. Pas een jaar later kreeg ik, in een paar weken tijd, de herinneringen stukje voor stukje terug. Toen werd de kraan opengezet en druppel voor druppel ontwikkelden de traumaklachten zich. Mijn eetlust werd steeds slechter, ik kreeg concentratie- en slaapproblemen, vervolgens kreeg ik vertrouwensproblemen en ik begon flashbacks te krijgen bij triggers. 


Bron foto

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest, evenals haar ervaringen in de judowereld. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘.

Maar is dat dan wat ik heb: PTSS? Mijn psycholoog knikt. ‘Had je dat niet verwacht?’, vraagt ze. Maar aan mijn kant blijft het stil en tranen rollen over mijn wangen. Ja, ik heb mezelf aangemeld voor deze behandeling, dat weet ik. Ik tik alle symptomen aan, dat weet ik. Maar PTSS? Dat klinkt zo heftig. Ik had verwacht dat het als een bevestiging zou voelen dat ik me niet aanstelde; dat ik echt wat heftigs heb meegemaakt. Maar eigenlijk voelt het precies als de bevestiging dat ik me wel aanstel. Ik heb dingen erger gemaakt dan ze eigenlijk waren. Ik heb een te heftige diagnose gekregen voor iets wat ik ‘gewoon’ had moeten kunnen verwerken. Ik heb geen recht om me zo te voelen. Ben ik dan zwak? Kan ik het leven dan niet aan? Ging er veel mis in mijn leven of is er iets mis met mij?

Is het niet mijn eigen schuld? 

Ik twijfelde eraan of het niet mijn eigen schuld was. Alsof je zelf besluit om te gaan feesten in je tentamenweek en dan zeurt dat je niet genoeg tijd had om te studeren en je tentamen niet hebt gehaald. Ik heb mezelf uitgehongerd. Ik heb het over mezelf afgeroepen. Wie het zelf heeft veroorzaakt moet ook niet zeuren. Toch? Maar is dat wel een eerlijke vergelijking?

Mijn klachten wisselden 

Ook nam ik het niet serieus doordat mijn PTSS-symptomen wisselden. Soms kreeg ik paniekaanvallen bij triggers, soms uitte het zich ‘gewoon’ in me vreselijk voelen en huilen. Op andere momenten dacht ik juist dat ik het allemaal goed onder controle had, maar eigenlijk was ik niet in contact met mijn gevoel. Ik dacht dat ik mijn emoties de baas was, maar dat herken ik nu als emotieloosheid en onverschilligheid. Ik had zoiets heftigs meegemaakt en liep zo over van emoties, dat de normale dingen mij niet meer konden raken. Het kon me niet meer schelen of ik een tentamen niet zou halen. Ik had veel ergere dingen meegemaakt. Zelfs de gedachte dat iemand in mijn omgeving dood zou kunnen gaan, deed me weinig. De dood kan mij of mijn omgeving immers ineens overvallen, dat heb ik nu gezien. Ik ben machteloos daartegen. De dood hoort bij het leven. Mijn eigen dreigende dood heeft me zo diep geraakt dat ik had besloten dat ik me door de dood niet meer kon laten raken, want ik was bang dat ik dan overspoeld zou worden en het leven niet aan zou kunnen.  
 
Er waren ook momenten dat ik echt even geen last had van PTSS, doordat ik me even kon storten op iets anders: bijvoorbeeld heel intensief sporten of studeren. Dan kon ik me ook best even goed voelen. Echter, op de momenten dat ik er weer over ging praten of getriggerd werd kwam ik weer in contact met mijn gevoel. Dan kwamen de flashbacks en de paniek weer terug. Het was nooit echt weg, ik was alleen soms afgeleid.

Ik heb het toch overleefd?

Ik heb heel lang het gevoel gehad dat het me niet zo mocht raken dat het toen bijna mis is gegaan. Het is toch goed gekomen? Ik heb het toch overleefd? Waarom kan ik niet gewoon blij zijn dat ik er nog ben en gewoon gelukkig zijn met mijn leven nu?  
 
Maar wanneer is PTSS dan wel terecht? Want je kan geen PTSS hebben als je dood bent. Ik doe daarmee mijn gevoel tekort. Ik ben geen robot. Het is niet niks wat ik heb meegemaakt en het is niet gek dat ik tijd nodig heb om dat een plekje te geven. Daarnaast is ieder mens anders. Dit was mijn reactie op wat er is gebeurd. Dat mag er zijn.

Ik moest overleven

Ik heb toen ik in levensgevaar was mijn gevoel uitgezet, evenals in de maanden die daarop volgden. Ik moest door, ik moest overleven. Ik kon niet terugkijken en het me laten raken, want dan zou ik omvallen. Ik had al mijn energie en focus nodig voor mijn herstel. Dat was mijn kracht, waardoor ik toen tegen alle verwachtingen in zo snel en zo goed ben hersteld. Maar mijn kracht van toen is nu mijn zwakte. Mijn herinneringen kwamen een jaar later terug en raakten mij als een boomerang in mijn gezicht. Mijn gevoel uitzetten en ‘gewoon’ door willen blijven gaan, sterk willen zijn, dat houdt mij nu juist tegen. Ik kan het niet meer onderdrukken, doen alsof het er niet is en het me niet laten raken. Het is er en het moet eruit. Maar het is zoveel. Het is niet erg om daar wat hulp bij nodig te hebben. Dat maakt me geen aansteller. Mijn ervaring is echt. Mijn reactie is echt. Ook als ik niet elke dag, de hele dag, last heb van traumatriggers: ik heb wel PTSS, want het trauma beïnvloedt mijn leven. Ik kan de diagnose niet meer bevechten. Het vechten ligt in het verleden. Mijn gevoel mag er nu zijn, ik hoef niet meer te overleven. Ik mag nu gaan helen. Ik heb alleen een beetje hulp nodig, maar ik kan het wel.  


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

11 reacties op “PTSS: Ik durfde het niet te vertellen”

  1. Wat dapper dat je het zelf lukt om niet meer die diagnose (PTSS) te bevechten!!
    Goed luisteren naar je zelf!!

    Zelf heb ik nog erg veel moeite mijn eetprobleem een eetstoornis te noemen, omdat ik overgewicht heb en ook vanbuitenaf wordt vooral alleen maar vaak erkend dat wanneer je overgewicht hebt, je wel teveel zou moeten eten… en een eetstoornis is al helemaal belachelijk..

    Heel veel sterkte!
    Liefs Rebecca

    1. Ik heb hier ook altijd moeite mee gehad, maar een eetstoornis kent vele vormen, maar is in elke vorm heel heftig! Je mag jezelf serieus nemen en je verdient hulp!

  2. Wouw wat een blog precies op dit moment. Wel verdrietig dat je dit mee moest maken maar voor mij nu heel herkenbaar.
    Ik heb 2 weken geleden te horen gekregen dat ik ptss heb en kan het eigenlijk nergens kwijt. En inderdaad bang dat ik de situaties in m’n hoofd veel erger heb gemaakt dan nodig is. Heb ik mijn verhaal wel goed gedaan? Klopt dit wel? Bij een ander vind ik ptss bv beter passen dan bij mij zelf. Kan er ook niet echt over praten met iemand.
    Verdrietig dat je deze ervaring ook hebt maar mooi dat je beseft dat je nu mag gaan Helen. Heel veel sterkte hiermee

    1. Lief, dankjewel! Ik hoop dat je zelf gaat beseffen dat je het serieus mag nemen en erover mag praten. praten lucht zoveel op! je hebt het niet erger gemaakt dan het is, de ervaring en ptss is je ook maar overkomen… helaas. Heel veel succes en ik hoop dat je eerlijk gaat durven zijn naar je omgeving en dan steun kan krijgen. dat gun ik je!

  3. Hee, ik ben Sterre en ik ben 16 jaar oud. Ik zit in mijn laatste jaar van havo. Om mijn havo af te ronden moet ik een profielwerkstuk maken. Ik heb hiervoor het onderwerp anorexia gekozen. Ik kwam jouw verhalen tegen en ik vond het enorm knap hoe je ermee omging en wat je allemaal hebt meegemaakt! Mijn vraag was of je me misschien zou kunnen helpen door een aantal vragen te beantwoorden voor mijn profielwerkstuk. Laat maar weten!!
    Groetjes Sterre van der Heijden

    1. Hoi Sterre,

      wat goed dat je je profielwerkstuk over anorexia doet! Ik wil daar graag aan meewerken. Ik zal je vanavond of morgen als ik mijn laptop heb even een prive bericht sturen!

    2. Hoi Sterre,

      ik heb het geprobeerd maar ik bedacht me dat ik jou geen privé bericht kan sturen als ik je proud2bme naam niet weet. heb jij een account en proud2bme naam? dan kan ik je een berichtje sturen. Of hoe zou ik je anders kunnen bereiken?

      groetjes Maren

  4. Ik heb mijzelf die vraag ook heel vaak gesteld; heb ik het zelf erger gemaakt in mijn hoofd? Stel ik mij aan? Anderen mensen in mijn omgeving zeiden dat in elk geval wel tegen mij. Ik ben gaan geloven dat ik niet gepest was, dat het aan mijn gevoeligheid, sensitiviteit, perfectionisme, faalangst, aan mijn gehele karakter lag, zoals anderen altijd zeiden. Ja maar jij … bent ook zo gevoelig, trekt je alles aan enz. Totdat ik dagboeken terugvond van mijn basisschooltijd. Ik las daar feitelijk wat er gebeurd was, en hoe ik dat ervaarde. Eindelijk was daar het ‘bewijs’ dat ik het niet verzonnen had. Het is echt gebeurd, ik heb het echt als dusdanig ernstig ervaren dat het PTSS is geworden. Het is echt trauma. En ja, misschien dat iemand anders met een compleet ander karakter in mijn situatie dit niet zo ervaren had, maar ik heb het wél zo ervaren. En dat is oké, dat is mijn gevoel, mijn waarheid. Wat ik wil meegeven aan een ieder die dit leest; blijf dichtbij jezelf. Onthoud dat dat wat in je lichaam opgeslagen is, dat dat wat je voelt waar is voor jou, wat een ander (of misschien je eigen brein) ook zegt. Juist door het trauma te erkennen kun je stappen zetten in de richting van verwerken. Het is niet makkelijk en het kost veel tijd. Ik ben inmiddels 10 jaren verder, maar nu het lukt mij steeds beter om de regie over mijn leven terug te krijgen.

    1. wat goed dat je ermee bezig bent om de regie over je leven terug te krijgen. ook jouw ervaring en reactie is echt! Ik hoop dat je er snel vanaf komt. dat gun ik je!

  5. Enorm bedankt voor het delen.

    Ik vind het enorm dapper en krachtig van je dat je de stap kon maken om zelf hulp te vragen hiervoor..
    Mag ik je vragen hoe jij met het verlies in vertrouwen toch die stap hebt kunnen zetten om hulp te vragen?

    Ik wens je het allerbeste, ik bewonder dit echt.

    1. Hoi M,

      dankjewel, lief dat je dat zegt! Ik heb ondanks het verlies in vertrouwen toch de stap kunnen zetten om hulp te vragen omdat ik voelde dat ik het echt niet meer trok. Ik had zoveel last van de pass symptomen dat mijn dagen heel zwaar werden en ik niet alles meer kon, dat woog uiteindelijk zwaar genoeg om tegen alle weerstand in hulp te gaan zoeken. Ik wilde het gewoon proberen, want ik verloor nooit hoop dat het beter zou kunnen worden. Dat wilde ik ook zo graag. Ik kreeg een hele fijne therapeut die mij heel goed begreep. Zo ging het stapje voor stapje steeds beter en nu ben ik er vanaf! 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *