De aankomende maand staat weer in het teken van bezinning, zelfdiscipline en het dichter bij geloof komen. De ramadan valt al jaren in een periode met lange dagen en daardoor kan het behoorlijk lastig zijn om het vasten vol te houden. Toen ik een eetstoornis had, merkte ik pas echt hoe erg ik mezelf tekort deed; vooral tijdens de ramadan. Het ging mij gek genoeg makkelijk af en ik had meer moeite met de iftar (het eten wanneer de zon onderging) dan met het vasten door de dag heen. Zelfdiscipline had een heel andere betekenis voor mij, want eten vroeg bij mij meer discipline dan vasten.
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Elk jaar keek ik uit naar de ramadan. De maand waarin ik bijna volledig met mijn eetstoornisgedachten mee kon gaan, zonder dat erop gelet werd. Als de avond dichterbij kwam werd ik alsmaar zenuwachtiger, want dan ging het ineens weer over eten. We verbraken ons vasten met een dadel, gevolgd door een maaltijd die veel groter was dan ik gewend was. Er ontstonden discussies aan tafel. Ik hoorde veel zorgen, maar zag het eerder als bemoeienis. Ik was gefrustreerd, angstig en snel op mijn tenen getrapt. Ik wilde helemaal niet eten. Waarvoor was het vasten dan? Waarom zou ik de hele dag niet eten om in de avond zoveel te eten? Het voelde als een eetbui en het triggerde alle nare emoties, maar geen goede intenties. Ik was de draad kwijt: waarom vast ik tijdens de ramadan?
Ik herinner me nog goed dat er elke avond ongelooflijk veel druk lag op het eten. Niet gek, want eten gebeurde overdag niet meer. Eten was sowieso al moeilijk, maar nu moest het ook nog binnen een korter tijdsbestek. De structuur was weggevallen en elke avond aten we wat anders. Zoveel mensen, zoveel ogen gericht op mij, zoveel eten en immens veel druk. Iedereen om mij heen was blij en opgelucht omdat ze het vasten konden doorbreken, maar mijn stress begon hier pas. Niet eten kon ik als geen ander, maar mijn eigen cyclus doorbreken was elke avond weer een strijd die de sfeer aan tafel niet beter maakte.
Je hoeft geen ramadan te houden wanneer je er te ziek voor bent. Een eetstoornis is ook een ziekte. Ik kan natuurlijk niet zeggen wat je wel of niet mag of moet doen, maar bagatelliseer je eigen ziektebeeld niet. Praat hierover met je arts, omgeving, maar dit kan ook met de imam. Jouw gezondheid is belangrijker en wellicht vraagt eten bij jou meer discipline dan vasten, dan is dat oké. Deze maand gaat niet alleen over het vasten, maar ook over het geven aan de armen, je gebed, je verdiepen in het geloof, zelfdiscipline en goed zorgen voor mens en dier. Toen ik een eetstoornis had, heb ik bijna niet gevast, want dat was op dat moment beter. Achteraf gezien ben ik ook erg blij met de keuze die ik daarin gemaakt heb, want mijn intenties waren niet juist. De ramadan was voor mij meer een maand om verder af te zakken in mijn eetstoornis dan dat het vasten daadwerkelijk religieuze redenen had. Ik was te ver afgegleden om nog helder na te denken.
Blijf altijd scherp op je intenties. Je moet niet vasten met de verkeerde redenen, want het gaat niet om jezelf uithongeren en afvallen, maar juist om bezinning. Dichter bij je geloof komen en niet verder afzakken in zelfdestructief gedrag. Misschien is jouw eetstoornis niet direct zichtbaar zoals dat is bij zwangere vrouwen of lichamelijk zieke mensen, maar dat maakt jouw lijden niet minder legitiem. Praat over je moeilijkheden, intenties en twijfels. Bid meer, als dat je rust geeft. Deze maand is geen competitie, maar een maand waarin jouw geloof op de voorgrond komt te staan. Niet je eetstoornis. Schaam je niet voor hoe jij de ramadan praktiseert, want dit is tussen jou en jouw God en daar hebben anderen niks mee te maken. Er zal altijd geroddeld en gepraat worden, maar laat dat je niet in de weg staan.
Hoewel vasten wel wordt gestimuleerd, is het niet verplicht om alles achter elkaar te houden als het je gezondheid in gevaar brengt. Denk goed bij jezelf na en wees niet zelfdestructief; het hoort een mooie maand te zijn en laat je eetstoornis dit niet verpesten. Blijf dicht bij jezelf en laat de wereld om je heen geen invloed hebben op jouw keuzes. Ik heb tijdens mijn eetstoornis wel eens losse dagen gevast, maar nooit de volle dertig dagen. Ik merkte dat ik daar niet klaar voor was.
Breek niet jezelf, maar de stilte over jouw lijden. Deze maand is niet voor iedereen makkelijk en je hoeft de zorg niet alleen te dragen. Het gestigmatiseerde beeld van eetstoornissen klopt niet, eetstoornissen discrimineren niet. Ik heb mij amper kunnen identificeren met andere meiden die ik tegenkwam in dezelfde situaties, met dezelfde klachten. De drempel naar hulp is hoger wanneer het binnen je netwerk onbesproken blijft. Verbreek de stilte, trek je mond open, want jouw stem is waardevol.
Tot slot wil ik je een fijne ramadan wensen. Hoe het er ook voor je uit gaat zien. Ik gun je vrijheid, (zelf)liefde en groei in deze mooie maand. Wees scherp en kritisch op je intenties, want deze maand is niet bedoeld om je af te takelen, maar om je te laten groeien in je geloof.
♥
Deze blog kwam voor het eerst online in 2022
Geef een reactie