Reformatorisch, eetstoornis en ptss

Tja, daar sta ik dan, met mijn koffertje voor de kliniek. Allerlei verschillende gedachten gaan er in mij om. Hoe lang zal ik hier blijven? Mijn veilige thuis omgeving ga ik missen. Wie zitten er allemaal in de groep? Ik zal vast de dikste zijn van de groep. Mijn eetstoornis, ach dat valt vast allemaal wel mee. Mijn ouders zijn bij mij. Als de dag van gisteren herinner ik me hoe ik in de auto zat. Bang, bang als een klein meisje, terwijl ik 18 ben en jongvolwassen zou moeten zijn.

Bidden
Daar zit ik dan. Ik kom binnen met de lunch. Iedereen kijkt me aan. Wie is zij? Weer een nieuw gezicht. Ik zie de anderen denken. Of denk ik? Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Ik ga aan tafel zitten en naast mij zit de begeleider.  Ik moet nog beginnen voor het eten. Ik bid voor mijn eten. Zelf denk ik: wat zullen ze wel niet denken? Ze wil niet eens eten, en toch bid ze voor haar eten. Bidden. Ja, waarom bid je nog voor je eten als je het eigenlijk niet wilt, als mijn anorexia het niet wil, het niet mag. Maar ik weet dat het gebed me juist kracht geeft, ondanks alle tegenstrijdige gedachten. Ik ben niet alleen. God kijkt mee. God weet van mij af. God leidt mijn leven.  

reformatorisch eetstoornis

Zondag
De dagen gaan voorbij, de week is om. Het is weekend, dit weekend moet ik blijven. Mijn familie komt op bezoek. Maar dan komt de dag dat het zondag is. Zondags ga ik altijd naar de kerk. Iedere week weer, om te horen uit de Bijbel.  Uit het boek dat kracht geeft, maar ook een spiegel voorhoudt. Deze zondag verblijf ik in de kliniek en toch wil ik graag naar een preek luisteren. Ik zit in de creatieve ruimte achter mijn laptop live mee te luisteren. Dat voelt wel alleen, normaal ga ik naar een kerk waar zo’n tweeduizend man in zit. En dan zit ik daar, in de kliniek met veel angsten en paniek. Maar wel wetend dat er een God is die op mij neer kijkt.

In de groep
Na 2 weken komt er een meisje binnen. Ik ken haar al vanuit de startgroep, ze gaat naar dezelfde kerk als dat ik ga. We voelen allebei dat het Gods leiding is dat we hier samen in de kliniek zitten. Het is onze ervaring dat als je er zelf eerlijk en open over durft te zijn, dat anderen je christen zijn accepteren en er vragen over stellen. Uit deze vragen kwamen veel mooie gesprekken. Wij als christelijke meiden werden binnen de groep geaccepteerd, maar wij accepteerden hen ook.  

Nooit alleen
Op een avond schiet mij opeens iets te binnen. Ik loop naar de groep en vraag: wat doen jullie trouwens als je naar bed gaat? Waar gaan jullie met je gedachten heen? Schrijf je het op? Of praat je tegen de muur? “Ik ga gewoon slapen”, zegt er een. Die avond loop ik wat in de war naar mijn kamer. Ik besef me hoe fijn en hoe mooi het is dat ik bij God mijn zorgen kwijt kan, dat ik God vertellen kan wat ik moeilijk vindt.  Hij is er, Hij kijkt mee, hoe moeilijk het soms ook is in iemands leven.  God geeft ons moeilijkheden nooit om ons tot ondergang te brengen, maar juist dat we door door moeilijke wegen bij Hem komen.

Gods weg
Nu lijkt het misschien voor jullie alsof het zo makkelijk is. Geloof en de Bijbel, en zelf ziek zijn. Vaak keek ik opstandig naar buiten of zat ik weer te piekeren in bed. Waarom geeft God mij deze ziektes? Waarom ik? Waarom, waarom? Ga maar door. Maar ondanks mijn ongeloof weet ik ook wel dat God met ieder leven, ook die van jou, een bedoeling heeft. Misschien worstel je zelf ergens mee. Ga ermee naar God en vertel het Hem. Misschien geloof je er niet meer in.

Misschien ben je opstandig of noem maar op. Ik weet niet wat voor bedoeling God heeft met alles wat er in mijn leven is gebeurd. Maar ooit zal ik erachter komen. In ieder geval is het lijden niet voor niets. Jezus heeft het zwaarste kruis gedragen, dus wie ben ik om te zeggen dat ik niet zou mogen lijden? Gods wegen zijn soms onbegrijpelijk, maar breng ook dat in je gebed mee tot God.

Voor mij is het gevecht tegen mijn anorexia en PTSS nog niet klaar, maar ik breng het bij God. Hij is mijn Gids en mijn Leidsman. Hij geeft kracht en moed. Ook voor jou?!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

19 reacties op “Reformatorisch, eetstoornis en ptss”

  1. Krachtig geschreven! Ik wens je Gods zegen toe en bid dat Zijn aanwezigheid je zal oprichten. Jouw leven is verzekerd bij Hem, daar mag je op vertrouwen. Hij laat jou niet los.

  2. Mooi geschreven, Eline! En dapper dat je het hebt opgestuurd.
    Ik sluit me aan bij wat A. hierboven zegt! 😉

  3. Stiekem ben ik jaloers op jou.. Hoe mooi om te lezen dat je alles in Gods handen geeft! Ik heb een periode gehad dat ik ook Gods kracht en liefde ervaarde, maar alles lijkt verdwenen. Het is uitzichtloos geworden. Mijn geloof was mijn enige houvast en nu voelt het alsof ik er alleen voor sta. Alles is zo onbegrijpelijk en moeilijk! Ik hoop dat God jouw weg duidelijk gaat maken. Gods zegen toegewenst! Knuffel x

    1. Daarin ben je zeker niet alleen Fleur! Zelf worstel ik daar ook al heel veel jaren mee. Inmiddels weet ik wel dat het niet aan God ligt, maar aan mij… omdat ik uit angst en wanhoop niet (meer) wil of kan voelen. En geloven zonder te voelen, dat werkt niet, dan heeft God geen ingang meer. Maar God verlaat je niet, ook al heb je het gevoel niet meer bij Hem terecht te kunnen. Ook jou wens ik Gods zegen toe en hoop dat je Hem op een gegeven moment weer toe kan laten. Veel zegen en kracht!

  4. Heel erg mooi geschreven! God geeft zoveel kracht, dat is een gift waar ik voor eeuwig dankbaar voor ben. In mijn herstel heeft en geeft God me elke dag weer veel steun en wijsheid. Heel fijn om een stukje te lezen van iemand die in haar herstel ook God en geloof erbij betrekt. ♥

  5. Mooie blog en heel open inderdaad maar vooral ook niet veroordelend naar een ander. Mijn broertje heeft een spierziekte en kon vroeger niet meekomen met zwemles toen had een gereformeerde vrouw gezegd dat mijn moeders vervloekt was omdát ze niets met haar joodse roots deed/ geen geloof praktiserende. Als je nou satanist bent oke dat is ook wel griezelig enzovoort. Maar een gewoon mens dat kan niet.

    Ik vind deze blog verder mooi geschreven omdat jij er echt kracht uit haalt dat lees je iedere keer opnieuw. Zelfs al durf je niet te eten je bid wel en misschien voor steun inderdaad.

  6. Ik ben zelf niet gelovig, maar wat mooi hoeveel kracht jij uit je geloof haalt zeg.. ben er een beetje sprakeloos van. In ieder geval heel veel succes gewenst, het gaat je vast lukken om beter te worden! Zeker met die kracht die je uit jouw geloof haalt xxx

  7. Ik heb zelf een andere psychiatrische stoornis,
    en dit was een hele mooie herinnering aan dat God er altijd voor mij is
    en dat ik op Hem mag steunen.
    Sterkte met alles, en dank je wel.

  8. Heel mooi geschreven eline! En het is zeker waar, God kan en wil en zal in nood, zelfs bij het naderen van de dood, volkomen uitkomst geven!

  9. Wat een leuke verrassing om hier opeens een stukje van jouw verhaal tegen te komen!
    Heel mooi geschreven meis. Dapper dat je dit deelt in een blog! Haal ik ook weer een beetje hoop uit.

    Tot dinsdag! 🙂

  10. Ah super mooi geschreven! Dapper dat je dit deelt! & ik vind het leuk je hier tegen te komen 🙂

  11. oh waw prachtige getuigenis Eline. Mijn geloof geeft me ook ontzettend veel steun. Ondanks het onbegrip soms en de frustratie hoop ik ook dat er ooit een moment komt waar het allemaal in zijn plooitjes valt en het een plek krijgt in mijn levensweg 🙂

  12. Wat mooi dat ook deze (geloofs)verhalen op proud staan!
    Geloven en psychiatrische stoornissen zijn zo moeilijk! Het één lijkt het ander in de weg te staan.
    Ik vind het zo moeilijk om kracht te blijven halen uit God. tegelijk is Hij alles voor mij omdat ik het zelf eigenlijk gewoon niet meer kan. zelfs liever niet meer wil… en toch, geloven in dat God je ziet en hoort!

  13. Wat prachtig geschreven!
    Ik zou willen dat ik dit ook kon.
    Ik was ook altijd heel gelovig maar door bepaalde familieleden
    Is dat helemaal de grond ingetrapt omdat ik volgens hun het
    Verkeerd deed ik moest het zoals hun doen en was verkeerd
    BeZig. Nu weet ik het allemaal niet meer en denk ik ook dat
    Ik verkeerd bezig was en dat ik het volgens hun moet doen.
    Terwijl hoe ik het zelf deed mij altijd zoveel kracht gaf.
    Prachtig dat jij dit wel zo hebt veel liefs

    1. Iedereen gelooft op zijn/haar eigen manier! Blijf geloven en vasthouden aan God, ook als jouw familieleden dat niet de goede manier vinden. Het gaat om JOUW relatie met God! En als jij daar kracht uit haalt dan wilt God dat zegenen. Ik wens je Gods zegen toe en sterkte! x

  14. Mooi Eline!
    Ik herken best veel uit jouw verhaal.
    Ik hoop dat je met hulp van Hem mag herstellen!!
    En blijf je geloof vasthouden, dat maakt het proces zoveel beter!
    Liefs

  15. “…Wij als christelijke meiden werden binnen de groep geaccepteerd, maar wij accepteerden hen ook..”

    Toch wordt je als niet gelovige veroordeeld omdat christenen geloven dat alle ongelovigen naar de hel gaan en zichzelf dus als superieur zien.

    Ik ben zelf streng gelovig opgevoed en heb (thank god of wat er ook besteet) de kerk verlaten. Ik ben nog nooit zo vrij geweest en zie mensen als gelijken. Geloof is gewoon hersenspoeling die verdeeldheid schept in de wereld.

  16. Ik geloof ook en vind het mooi om te zien hoe jij daar je steun uit haalt.

  17. Prachtig en moedig geschreven.En mooi dat je zo bidt en gewoon blijft wie je bent met Gods vertrouwen.Zelf twijfelde ik veel over zijn bestaan of dat hij inderdaad ziektes geeft of verdriet..Maar weet zelf dat er na regen zonneschijn is en hou dat vast !Vond je dapper hoor!En wens je veel kracht toe!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *