Soms heb ik van die rotdagen. Dagen die gevuld zijn met gedachten van falen en mislukken. Vandaag is weer zo een dag. Ik voelde het al toen ik opstond vanmorgen. De hele nacht liggen draaien en piekeren omdat ik gisteren een beetje met een rotgevoel de dagbehandeling afsloot. Ik had het opeens weer zo moeilijk, of ja mijn eetstoornis had het moeilijk. Ik merk eigenlijk dat mijn eetstoornis alle openingen die er zijn ook grijpt. Als er bij iemand anders spanning is rondom het eten dan begint het bij mij ook. Dan trekt en duwt het aan me.
Waarom eet ik zoveel? Waarom moet ik een toetje eten? Hoe zal ik compenseren? Letten ze misschien even niet op mij en kan ik het eten wegstoppen? Uiteindelijk kon ik me er tegen verzetten en ging ik met een rotgevoel maar ook een beetje trots naar huis. En daar begon het dan… poetsen, bewegen, zorgen voor alles en iedereen om maar te zorgen dat ik bezig bleef. Bezig bleef zodat ik dat faal gevoel niet kan voelen. Op die momenten word alles uitvergroot. Mijn huis is een grote bende, dus ik ben een slechte huisvrouw, ik kan het niet zonder dagbehandeling, dus ik ben een zwakke vrouw, ik ga ‘s avonds naar een vriendin en ben dus een waardeloze vrouw en moeder.
Tijdens het avondje bij een vriendin praat ik teveel over mezelf en mijn probleem, dus ben ik een slechte vriendin. En na zo een afsluiting van de dagbehandeling voel ik me zelfs een slechte eetstoornis patiënt. Ik eet mijn bord op, maak me geen zorgen over het feit of er pasta of aardappelpuree op mijn bord ligt… zelfs dit kan ik niet goed. Mijn kritische en straffende kant staan duidelijk voorop en wat ik dan niets liever heb is even een bevestiging dat ik iets goed doe, al is het maar een klein beetje. Iedereen heeft dat toch nodig? Dus even stond ik te twijfelen toen ik opstond vanmorgen, zal ik een klein beetje meegaan met de eetstoornis, ook al weet ik dat deze geen gelijk heeft?
Even een klein beetje bevestiging dat ik iets goed doe, ook al weet ik dat het ook voor de eetstoornis alleen maar weer strenger en strenger word en het moeilijker word om naar de gezonde kant van mij te luisteren. Dan hoor ik mijn telefoon piepen en zie ik het berichtje van mijn vriendin waar ik gisteren bij ben geweest, even voel ik me toch goed. Ik ben wel goed genoeg, ik heb de bevestiging van de eetstoornis niet nodig. Ik mag er best op vertrouwen dat ik ook aardig gevonden kan worden om wie ik ben en dat is voor vandaag weer even genoeg motivatie om door te zetten…. een klein beetje positiviteit is soms genoeg om te weten dat je het waard bent…
Geef een reactie