Rouwen kent geen tijd

Donderdagmiddag, met de auto sta ik voor de deur van mijn ouderlijk huis. Mijn moeder komt naar buiten en we zijn klaar om samen een nachtje weg te gaan. Het eerste vakantie-uitje waarbij we met z’n tweetjes zijn. Achter het stuur neem ik de plaats van mijn vader over, tijdens het zwemmen is er niemand meer die naar me komt kijken en aan tafel blijft er ook een stoel leeg. Bijna een jaar geleden overleed mijn lieve en bijzondere vader. 365 dagen verder zit ik met nog altijd hetzelfde grote verdriet. 

Verlies 

Nog geen 100 woorden getypt en de tranen staan alweer in mijn ogen. Het overlijden van mijn vader is mijn grootste verlies ooit. De band die we hadden, was speciaal. Er waren nauwelijks woorden nodig om elkaar te begrijpen. En waar ik ook was, ik voelde altijd de veiligheid van hem. Totdat hij ziek werd en ik voor hem moest gaan zorgen in plaats van dat hij voor mij kon zorgen. Ik heb hem zien lijden, zien schreeuwen van de pijn en het enige wat ik kon doen, was naast hem zitten en samen bidden. Wanneer je iemand dreigt te verliezen, is de machteloosheid die je voelt ontzettend groot. Je weet dat je geliefde dood gaat. Een definitief afscheid staat je te wachten. 

 

Rouwperiode

Tijdens de eerste weken van rouw werden mijn moeder en ik bedolven met kaartjes en bloemen. Er was vanuit alle kanten medeleven en steun. Die steun was ontzettend fijn, want ik voelde mezelf die eerste weken een wrak. Ik kon nog niet naar een supermarkt gaan waar mijn vader altijd boodschappen deed of er kwam weer een stortvloed aan tranen. Soms leek het of mijn tranen niet te stoppen waren. Helaas kreeg mijn mentale gezondheid ook een klap. Binnen enkele weken was de angststoornis – waar ik vroeger eerder last van heb gehad – in volle mate teruggekomen. Alleen thuis en in een omgeving waar zich veel mensen bevonden, kon ik de paniek onder controle houden. Er bevond zich zoveel spanning in mijn lichaam dat ik het gevoel had continu in overlevingsstand te staan. Ondanks dat ik veel steun kreeg van mijn omgeving, durfde ik hierover maar weinig los te laten. Wat hebben die paniekaanvallen nu met het overlijden van mijn vader te maken? De mensen zullen wel denken… Op bepaalde momenten had ik geen keuze en heb ik een aantal keer aan mijn sportinstructrice gevraagd of ze me thuis wilde brengen. Zo verlamd en zoveel paniekgevoelens dat ik de controle over mijn stuur in de auto dreigde te verliezen. Eigenlijk kon ik niet meer, maar ik had mijn vader beloofd door te gaan, dus ik moest en zou blijven werken, studeren en sporten. Geen twijfel mogelijk!

Ik besefte dat ik niet heel lang op deze manier zou kunnen doorgaan. Echt ruimte om te rouwen was er niet, want ik werd opgezogen door de angststoornis en ook nog mijn eetstoornis die eerder dat jaar zichzelf weer had laten zien. Gelukkig was ik voor mijn eetstoornis al onder behandeling en had deze psycholoog ook alle aandacht voor mijn angsten. Ik kreeg medicatie en na een aantal maanden leken deze pillen z’n werk te gaan doen. De paniekaanvallen werden minder intens en kwamen minder vaak opzetten. Mijn lichaam werd rustiger, maar mijn hoofd niet echt. We waren ‘al’ ongeveer een halfjaar verder, dus de meeste mensen zijn het overlijden van mijn vader al deels vergeten of verwachten dat het verdriet al een ‘plaatsje’ heeft gekregen. Voor mijn gevoel is dat grote onzin. Misschien wordt mijn verdriet en gemis juist wel met de dag groter. Elke dag dat ik mijn vader moet missen, is een dag te veel. 

Verdriet een plaatsje geven 

Persoonlijk vind ik het dan ook altijd belachelijk om te horen dat je het verdriet ‘een plaatsje moet geven’. Alsof ik mijn verdriet in een doos kan stoppen en op zolder zet. Ik probeer te leren omgaan met het verdriet en een nieuw leven vorm te geven, maar dat is heel iets anders dan aan iets een plaatsje geven. In deze overtuiging voel ik me vaak alleen. Ook mijn moeder vertelt me dat ze haar verdriet een plekje heeft gegeven en ze vooral nog aan de mooie herinneringen denkt. Natuurlijk ben ik ook alle fijne herinneringen aan hem niet vergeten, maar dan nog. Er bestaat voor mij geen lieve vader meer op deze aarde. 

Doordat ik niet zielig wil overkomen en voor mijn gevoel niet veel mensen deze gedachte met me delen, houdt – denk ik – de eetstoornis ook nog steeds stand. Het gegeven dat ik hier echt mijn houvast kan uithalen, blijft zo overweldigend sterk. Natuurlijk besef ik al te goed dat dit copingmechanisme niet de beste optie is, maar soms voelt het als kiezen tussen twee kwaden. Daarom probeer ik nu stapje voor stapje de eetstoornis voorzichtig losser te laten. Net zoals ik jullie altijd aanmoedig om ook per stap een overwinning te vieren. Zo lees ik op het forum en in de chats vaak de vraag ‘wat is herstel?’ Om eerlijk te zijn, ben ik momenteel niet volledig gefocust op 100% herstel, maar meer op een leefbaar leven. Een leven waarin ik mijn verdriet kan reguleren, waarin de eetstoornis in elk geval mijn fysieke gezondheid niet aantast en waarin ik ook kan en mag genieten van de mooie momenten. 

Rouwen kent geen tijd

Uiteindelijk is deze blog ook ‘slechts’ míj́n visie op rouwen. Met mij zijn er nog miljarden mensen die te maken hebben met een rouwproces. Wat ik vooral wil meegeven, is dat rouwen geen tijd kent. Er bestaan geen afgebakende fases die je kunt doorlopen om je verdriet te verwerken. Er bestaat geen handboek om op de beste manier met het verlies van een dierbare om te gaan. Ieder mens is uniek. Misschien dat jij een groot verlies uiteindelijk wel een plaats kunt geven in je hart en dat is ook helemaal goed. Misschien dat jij – net als ik – het verdriet elke dag meedraag en hiermee je leven wil vormgeven. Gun jezelf de tijd om dit uit te zoeken… 

Deze blog wil ik afsluiten met een symbolisch kaarsje voor alle dierbaren die jullie en ik zijn verloren. 

Bron: Irina Anastasiu


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Marli

Geschreven door Marli

Reacties

17 reacties op “Rouwen kent geen tijd”

  1. Hey hey lieve marli wat rot dat mensen zich er moeilijk in kunnen inleven in hoe moeilijk jij het hebt zo erg voor je hoe je lijdt onder het verlies van je vader lieve marli ik hoop dat mensen zullen begrijpen hoe het voor je is en je dan zullen steunen en je alle liefde zullen geven die je nodig hebt je moet je nooit een aansteller vinden je hebt het moeilijk en lief dat je een kaarsje brand voor iedereen veel sterkte liefs

    1. Lieve Arwen,

      Bedankt voor je super lieve woorden aan mij. Dat doet me goed!

      Liefs,
      Marli

  2. ik vind het vaak lastig dat als iemand overleden is dat mensen gewoon weer verder gaan met hun leven als of er niks gebeurt is!

  3. sterkte marli

    1. Lieve britney,

      Bedankt voor je lieve reactie. En heel herkenbaar dat het moeilijk is om andere mensen hun dagelijkse leven te zien leiden, terwijl voor jou de wereld stil lijkt te staan.

      Liefs,
      Marli

  4. Lieve Marli,

    Wat enorm rot waar je doorheen bent gegaan, en nog doorheen gaat. Maar wat herkenbaar ook dat veel mensen ”gewoon” verder gaan en van jou verwachten dat je precies hetzelfde doet. Bedankt voor je blog en wat een kracht dat je daar zo open in bent. Ik wens je alle liefde en kracht, en heel veel sterkte(L).

    Liefs,
    Luna

    1. Lieve Luna,

      Ook jij ontzettend bedankt voor je lieve woorden aan mij.

      Mooi dat je herkenning vindt in mijn blog, maar liever had ik jou natuurlijk dat verdriet niet gegund. Hopelijk kunnen we met elkaar dit verdriet blijven delen.

      Liefs,
      Marli

  5. Hoi Marli,
    Heel herkenbaar je verhaal, en eigenlijk rouw ik nog iedere dag om de dood van mijn ouders, mijn vader 12 jaar geleden en mijn moeder 4 jaar geleden. Natuurlijk hebben ze een plaatsje in mijn hart, want ook na hun dood hou ik nog zielsveel van ze. Maar het verlies en gemis blijft ook na zoveel jaar best intens, het wordt wel wat minder en waar ik 2 jaar geleden nog niet eens met droge ogen naar hun foto kon kijken, kijk ik er nu vooral vol trots naar, want trots ben ik zeker op ze, mijn rotsen in de branding, mijn oh zo zorgzame en lieve ouders. Heel veel sterkte Marli, trouwens ook weer een mooie blog

    1. Lieve Nicole,

      Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat ook het verdriet na 4 en 12 jaar nog steeds aanwezig is. Jij hebt zelfs beide ouders al verloren. Ouders die veel voor je hebben betekend. Mooi om te zien dat jij nu met trots naar de foto’s kunt kijken. Dat gevoel neem je elke dag in je hartje mee, hé.

      Liefs,
      Marli

  6. Dikke virtuele knuffel voor jou Marli. Blij dat je hier over schrijft en hoop dat jou iets helpt. Ik wist niet dat je ook een angststoornis hebt. Ik vind je heel moedig en ook sterk dat je vecht om het leefbaar te maken. Ik geloof voor mezelf niet in 100% herstel en als voor mij leefbaar is dan heb ik al zoveel gewonnen. Heel veel sterkte meis.

    1. Lieve Aine,

      Natuurlijk ook een dikke knuffel voor jou! Dankjewel voor je fijne woorden aan mij.

      Het is al zo knap dat je ook voor een leefbaar leven wil vechten. Met alle ups and downs die we dagelijks teken komen, is dat naar mijn idee een groot teken van kracht en doorzettingsvermogen. We blijven strijden!

      Liefs,
      Marli

  7. Lieve Marli,

    Wat een ontzettend dappere blog van jou. Ondanks je verdriet kom je bij mij ook heel sterk over. Fijn dat je dit met ons wil delen en hopelijk wordt het voor jou straks allemaal iets makkelijker al zal het verdriet er niet minder van worden. En dat is ook niet erg. Je hoeft het geen plekje te geven, weg te stoppen, je verdriet mag er altijd zijn, zelfs na 20 jaar. Ik wens je in ieder geval veel sterkte én een mooie toekomst toe.

  8. Bedankt voor deze herkenbare blog. "Ik probeer een nieuw leven vorm te geven", ik had het zelf niet beter kunnen omschrijven.
    Ik ben 28, en mijn moeder overleed 9 jaar geleden en mijn vader afgelopen jaar. Ik ben al jaren van mijn eetstoornis af, maar ineens slopen er weer dwangmatige eetgerelateerde dingen naar binnen. Gelukkig durfde ik eerlijk te zijn tegen een paar mensen in mijn omgeving en mijn psycholoog, waardoor ik het op tijd heb weten aan te pakken.

    Sterkte ♥ ❤

  9. Rouwen kent inderdaad geen tijd. Ik kende een man van middelbare leeftijd, waarvan zijn moeder overleed. Hij kwam altijd met zijn broers en zussen op zondag bij zijn moeder en toen overleed zijn moeder plotseling. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan dat hij er niet bij stil had gestaan dat zijn moeder ooit zou komen te overlijden. Hij dacht gewoon dat ze er altijd zou zijn en blijven net als de samenkomsten bij haar op zondag zouden blijven. Toen kwam hij daardoor in een ernstige depressie en het duurde jarenlang. Ik besefte toen dat je het niet in de hand hebt over hoe je je voelt als iemand overlijdt die je goed kende of waar je veel van hield/houdt.

    Wat naar dat de eetstoornis erdoor is op gaan spelen en ook de angsten die ontstonden.
    Ik geef je een knuffel lieve Marli en wens je veel sterkte!

  10. lieve Marli

    Wat een dappere en herkenbare blog.
    De tranen sprongen in mijn ogen.
    Ik leef met je mee en herken heel erg dat je het verdriet niet een plaatsje kan geven.
    Naar mijn gevoel dragen we dat verdriet altijd mee maar zal er steeds een manier gevonden worden om dat verdriet draagbaar te houden.
    Het zit in ons rugzakje en het zit in ons hart.
    Onze dierbare leven verder in ons en kijken en voelen met ons mee.

    knuffel van mij voor jou.

  11. Mijn nichtje is in januari overleden aan suïcide. Ik rouw en huil nog elke dag om haar. Soms kijk ik urenlang filmpjes van haar of ik herlees whatsapp berichten. Iedereen in de familie (behalve haar gezin) hebben het een plekje kunnen geven, maar ik niet. Ik worstel er elke dag mee en dan ben ik ook nog eens niet in mijn vertrouwde omgeving maar in de zoveelste crisisopname. Ik zou zo graag door willen gaan met mijn leven, maar het lukt me gewoon niet. Rouwen is zo verschrikkelijk lastig en voor iedereen anders

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *