Donderdagmiddag, met de auto sta ik voor de deur van mijn ouderlijk huis. Mijn moeder komt naar buiten en we zijn klaar om samen een nachtje weg te gaan. Het eerste vakantie-uitje waarbij we met z’n tweetjes zijn. Achter het stuur neem ik de plaats van mijn vader over, tijdens het zwemmen is er niemand meer die naar me komt kijken en aan tafel blijft er ook een stoel leeg. Bijna een jaar geleden overleed mijn lieve en bijzondere vader. 365 dagen verder zit ik met nog altijd hetzelfde grote verdriet.
Verlies
Nog geen 100 woorden getypt en de tranen staan alweer in mijn ogen. Het overlijden van mijn vader is mijn grootste verlies ooit. De band die we hadden, was speciaal. Er waren nauwelijks woorden nodig om elkaar te begrijpen. En waar ik ook was, ik voelde altijd de veiligheid van hem. Totdat hij ziek werd en ik voor hem moest gaan zorgen in plaats van dat hij voor mij kon zorgen. Ik heb hem zien lijden, zien schreeuwen van de pijn en het enige wat ik kon doen, was naast hem zitten en samen bidden. Wanneer je iemand dreigt te verliezen, is de machteloosheid die je voelt ontzettend groot. Je weet dat je geliefde dood gaat. Een definitief afscheid staat je te wachten.
Rouwperiode
Tijdens de eerste weken van rouw werden mijn moeder en ik bedolven met kaartjes en bloemen. Er was vanuit alle kanten medeleven en steun. Die steun was ontzettend fijn, want ik voelde mezelf die eerste weken een wrak. Ik kon nog niet naar een supermarkt gaan waar mijn vader altijd boodschappen deed of er kwam weer een stortvloed aan tranen. Soms leek het of mijn tranen niet te stoppen waren. Helaas kreeg mijn mentale gezondheid ook een klap. Binnen enkele weken was de angststoornis – waar ik vroeger eerder last van heb gehad – in volle mate teruggekomen. Alleen thuis en in een omgeving waar zich veel mensen bevonden, kon ik de paniek onder controle houden. Er bevond zich zoveel spanning in mijn lichaam dat ik het gevoel had continu in overlevingsstand te staan. Ondanks dat ik veel steun kreeg van mijn omgeving, durfde ik hierover maar weinig los te laten. Wat hebben die paniekaanvallen nu met het overlijden van mijn vader te maken? De mensen zullen wel denken… Op bepaalde momenten had ik geen keuze en heb ik een aantal keer aan mijn sportinstructrice gevraagd of ze me thuis wilde brengen. Zo verlamd en zoveel paniekgevoelens dat ik de controle over mijn stuur in de auto dreigde te verliezen. Eigenlijk kon ik niet meer, maar ik had mijn vader beloofd door te gaan, dus ik moest en zou blijven werken, studeren en sporten. Geen twijfel mogelijk!
Ik besefte dat ik niet heel lang op deze manier zou kunnen doorgaan. Echt ruimte om te rouwen was er niet, want ik werd opgezogen door de angststoornis en ook nog mijn eetstoornis die eerder dat jaar zichzelf weer had laten zien. Gelukkig was ik voor mijn eetstoornis al onder behandeling en had deze psycholoog ook alle aandacht voor mijn angsten. Ik kreeg medicatie en na een aantal maanden leken deze pillen z’n werk te gaan doen. De paniekaanvallen werden minder intens en kwamen minder vaak opzetten. Mijn lichaam werd rustiger, maar mijn hoofd niet echt. We waren ‘al’ ongeveer een halfjaar verder, dus de meeste mensen zijn het overlijden van mijn vader al deels vergeten of verwachten dat het verdriet al een ‘plaatsje’ heeft gekregen. Voor mijn gevoel is dat grote onzin. Misschien wordt mijn verdriet en gemis juist wel met de dag groter. Elke dag dat ik mijn vader moet missen, is een dag te veel.
Verdriet een plaatsje geven
Persoonlijk vind ik het dan ook altijd belachelijk om te horen dat je het verdriet ‘een plaatsje moet geven’. Alsof ik mijn verdriet in een doos kan stoppen en op zolder zet. Ik probeer te leren omgaan met het verdriet en een nieuw leven vorm te geven, maar dat is heel iets anders dan aan iets een plaatsje geven. In deze overtuiging voel ik me vaak alleen. Ook mijn moeder vertelt me dat ze haar verdriet een plekje heeft gegeven en ze vooral nog aan de mooie herinneringen denkt. Natuurlijk ben ik ook alle fijne herinneringen aan hem niet vergeten, maar dan nog. Er bestaat voor mij geen lieve vader meer op deze aarde.
Doordat ik niet zielig wil overkomen en voor mijn gevoel niet veel mensen deze gedachte met me delen, houdt – denk ik – de eetstoornis ook nog steeds stand. Het gegeven dat ik hier echt mijn houvast kan uithalen, blijft zo overweldigend sterk. Natuurlijk besef ik al te goed dat dit copingmechanisme niet de beste optie is, maar soms voelt het als kiezen tussen twee kwaden. Daarom probeer ik nu stapje voor stapje de eetstoornis voorzichtig losser te laten. Net zoals ik jullie altijd aanmoedig om ook per stap een overwinning te vieren. Zo lees ik op het forum en in de chats vaak de vraag ‘wat is herstel?’ Om eerlijk te zijn, ben ik momenteel niet volledig gefocust op 100% herstel, maar meer op een leefbaar leven. Een leven waarin ik mijn verdriet kan reguleren, waarin de eetstoornis in elk geval mijn fysieke gezondheid niet aantast en waarin ik ook kan en mag genieten van de mooie momenten.
Rouwen kent geen tijd
Uiteindelijk is deze blog ook ‘slechts’ míj́n visie op rouwen. Met mij zijn er nog miljarden mensen die te maken hebben met een rouwproces. Wat ik vooral wil meegeven, is dat rouwen geen tijd kent. Er bestaan geen afgebakende fases die je kunt doorlopen om je verdriet te verwerken. Er bestaat geen handboek om op de beste manier met het verlies van een dierbare om te gaan. Ieder mens is uniek. Misschien dat jij een groot verlies uiteindelijk wel een plaats kunt geven in je hart en dat is ook helemaal goed. Misschien dat jij – net als ik – het verdriet elke dag meedraag en hiermee je leven wil vormgeven. Gun jezelf de tijd om dit uit te zoeken…
Deze blog wil ik afsluiten met een symbolisch kaarsje voor alle dierbaren die jullie en ik zijn verloren.
Bron: Irina Anastasiu
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie