Ruimte innemen in therapie

Waarschijnlijk heb je al een flinke weg afgelegd alvorens je terechtkwam op het punt van de hulpverlening. Na een aantal weekjes of maandjes wachten, een uitgebreide intakeprocedure en nog wat weekjes wachten op de uitkomst en het bijbehorende adviesgesprek, is het dan eindelijk zover: Je kunt starten met therapie. Je krijgt individuele gesprekken met een psycholoog of je belandt in een groep met – veelal – leeftijdsgenoten, waar je groepstherapie krijgt. Het moment waarop je zolang hebt gewacht is daar en ineens twijfel je eraan. Je durft niets te zeggen in de groep, tegen de therapeut en je wilt vooral niet dat anderen minder tijd hebben om te praten doordat jij praat. Kortom: Je durft geen ruimte in te nemen.

Geen ruimte in durven nemen is iets wat o.a. veel voorkomt in therapie. We zien het echter ook in onze chats en op het forum gebeuren. Je wilt graag hulp en steun, maar als het puntje bij het paaltje komt voel je je er eigenlijk vreselijk ongemakkelijk over. Misschien ben je ineens bang dat je je aanstelt, dat je geen reden hebt om een eetstoornis te hebben, of vind je dat anderen meer aandacht en tijd verdienen dan jij. Wat de reden ook mag zijn van het geen ruimte durven innemen, het werkt averechts op jouw eigen herstel. Herstellen van je problemen was de reden waarom je hulp bent gaan zoeken, toch? Eigenlijk dus heel onlogisch en zonde. Maar hoe verander je dit?

Ik weet nog goed dat ik voor het eerst serieus in therapie ging. Ik had het jaren – veel te lang! – uitgesteld en toen het daar eenmaal was, durfde ik niet meer. Ik ging enorm twijfelen aan mezelf. Ik vond mezelf maar en aansteller en de verhalen van alle andere mensen waren zoveel belangrijker en vooral ook ernstiger! Ik had helemaal geen recht om in therapie te zijn, ik had letterlijk en figuurlijk volgens mijzelf geen recht van spreken. Dit maakte dat ik maar al te graag anderen hielp in plaats van mijzelf te helpen. Als ik eenmaal aan het woord kwam of er werd aan mij gevraagd hoe het ging, dan voelde iedere minuut die ik praatte al als teveel aan. Ik schaamde me en vond het allemaal zonde van de tijd. Mensen hoefden niet naar mijn gezeur te luisteren, ze konden beter wat nuttigs gaan doen. Ik moest het gewoon zelf oplossen en me niet zo aanstellen.

Tot het moment dat ik werd geconfronteerd met het feit dat andere mensen wel vooruit gingen in therapie en ik niet. Tegelijkertijd werd me duidelijk gemaakt dat als ik geen stappen ging zetten en me meer open ging stellen in therapie, ik wellicht beter kon stoppen. Dit tezamen zorgde voor vreselijk veel angst en het besef dat ik heel stom bezig was. Ik wist wel dat ik het niet met opzet deed en dat het geen ruimte durven en willen innemen in direct verband stond met mijn slechte zelfbeeld, maar ik wist nu ook dat als ik hiermee doorging, ik er binnen een aantal weken weer alleen voor stond. Dat zou geen succes worden. Ik besloot vanaf dat moment alles op alles te zetten en al mijn schaamte aan de kant te duwen. Ja, misschien stelde ik me aan, ja misschien waren de verhalen van anderen vele malen ernstiger, maar dat maakte voor mijn toekomst allemaal geen bal uit. Ik moest verder met mijzelf, niet therapiegenoten. Vanaf dat moment ging het beter en voelde ik dat ik echt aan het werk was in therapie.

Omdat ik zelf heb ervaren hoe belangrijk het is om je angsten aan te gaan en wél ruimte in te nemen, deel ik graag 6 tips die je hierbij wellicht kunnen helpen:

1. Je bent niet voor niets in therapie.
Als je bang bent dat jouw problemen niets voorstellen of dat je je aanstelt, onthoud dan goed dat jij niet voor niets in therapie bent gegaan. Denk aan de periode voordat je in therapie ging. Was er echt zo weinig aan de hand? Als de instantie waar je in therapie bent had gedacht dat het wel meeviel, dan hadden ze je niet dit therapie advies gegeven. Nee, jij bent niet de uitzondering waarbij ze een fout hebben gemaakt. Vertrouw op dat gebied op de kennis en ervaring van de professionals die jou in therapie hebben genomen.

2. Vraag het eens na, praat erover.
Als je ergens enorm mee zit, kan het al veel helpen om er gewoon eens over te praten. Geef in therapie aan dat je het lastig vindt om ruimte in te nemen. Probeer vooral te verwoorden wat je hierbij werkelijk voelt. Je zult dan versteld staan hoeveel meer mensen met deze angsten en andere gevoelens kampen. Dit kan je helpen om, net als al die anderen, over je angst heen te stappen.

3. Geen ruimte in willen nemen = ruimte innemen
Telkens in therapie of in een chat zeggen ‘Nee, laat een ander maar gaan’ kan groepsgenoten op den duur gaan irriteren. Je bent daar niet voor niets, dus als je werkelijk niets te zeggen hebt, kan je net zo goed weggaan <– dat werd mij ooit verteld en hielp me beseffen dat waar ik mee bezig was inderdaad niet helpend was. Bovendien zorgt het keer op keer zeggen ‘Nee, laat een ander maar gaan’ ook voor veel doorvragen van groepsgenoten en/of therapeut wat tevens kostbare tijd en energie kost. Dan kan je maar beter praten over je werkelijke problemen. Probeer dus te verwoorden waar je écht mee zit en ga je angsten en onzekerheden aan, hoe lastig en ingewikkeld dit ook mag zijn.

4. Schrijf het op
Als je geen ruimte durft in te nemen en hierdoor ook heel slecht uit je woorden komt, kan het een idee zijn om van te voren op te schrijven waar je allemaal mee zit. Het voelt misschien ongemakkelijk of schaamtevol, maar in therapie oplezen wat er werkelijk speelt is vele malen nuttiger dan telkens niet ‘to the point’ kunnen komen omdat je geen ruimte durft in te nemen of niet kan praten.

5. Je moet met jezelf verder
De gedachte ‘Ik moet met mijzelf verder, niet met therapiegenoten of met de therapeut’ heeft mij in de tijd erg geholpen. Wat had het voor nut om me voortdurend druk te maken over of de problemen van anderen ernstiger waren? Ik was hier voor mezelf gekomen en zou hier ook alleen – met of zonder mijn problemen – weer weggaan. Als ik wilde dat mijn leven positief zou veranderen, dan moest ik aan mijzelf denken en mijn eigen problemen serieus nemen. De enige met wie ik een toekomst moest opbouwen was immers met mijzelf.

6. Gebruik je verstand
Je kunt je laten leiden door heel veel angsten, maar je kunt ook af en toe tegen je gevoel ingaan en vertrouwen op je gezonde verstand. Ieder mens is belangrijk en ieder mens neemt nu eenmaal ruimte is. Is het realistisch om te denken dat jij geen ruimte in mag nemen omdat je minder waard bent of is dit meer een gedachte die voortkomt uit je negatieve zelfbeeld? Je bent in therapie gegaan om geholpen te worden en dat kan alleen als jijzelf tijd en ruimte inneemt.

Hoe ga jij hiermee om?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

27 reacties op “Ruimte innemen in therapie”

  1. Erg herkenbare blog. Ik kan heel veel wat hier staat in mezelf herkennen.

    “als je werkelijk niets te zeggen hebt, kan je net zo goed weggaan” – Ja, daar zit inderdaad wat in. Misschien moet ik dat inderdaad doen.

  2. Interessant onderwerp.

    Dit precies is de reden waarom ik uit therapie ben gezet en waardoor ik nu dus inderdaad met mezelf verder moet.

    De andere keuze zou zijn om alles op alles te zetten en wel ruimte in te gaan nemen, maar voor mij voelt dat niet als een reële optie. Nergens ervaar ik ook maar enige drive om wel te gaan delen. Althans, die drive is er wel, maar hij zit verstopt onder zo’n berg angst dat ik er niet bij kan.

    Ik begrijp mijn ex-therapeut maar al te goed, maar ik ben ook nog niet zo ver dat ik het anders zal doen. Ik heb ervan geleerd en voor nu besloten dan maar niet in therapie te zijn. Ik zal eerst moeten leren vertrouwen voordat ik therapieklaar ben.

  3. Dit is zó herkenbaar. En wat dapper dat jij wel de stap hebt gezet, en voor jezelf bent gaan staan. Wauw! Daar kan ik alleen nog maar van dromen. Ik verstijf, compleet! Ik zit er vaak dan ook voor piet snot bij, en ik probeer ruimte in te nemen maar elke keer gaat dit weer mis. Angst, schaamte! Zo intens groot, zijn deze twee boosdoeners en op de momenten dat het echt niet goed gaat, weet ik er een geloofwaardige het gaat goed uit te knijpen.. Juist dan heb ik het/ ze het hardst nodig. Het is zo gecompliceerd, ik ben zo gecompliceerd.

    Je tips zijn echt handig, dankjewel voor deze blog!
    & ga zo door!

  4. Als ik in therapie zou zitten en mij werd verteld “Als je je niet openstelt, kun je maar beter stoppen met de therapie”, dan zou ik stoppen met de therapie. Als er zoveel mensen zijn die wel in staat zijn open te zijn over zichzelf en te durven praten over wat hen dwarszit, dan zijn die het zoveel meer waard om te therapie te volgen, in hun geval zou de therapie daadwerkelijk helpen. En bij mij dan niet.

  5. Oh, nee. Ik heb geen idee wie je bent, Eva maar wat vind ik dit naar om te lezen dat jij hen zoveel meer waard vindt. Waarom? Omdat zij wel durven te delen en jij niet? Jij bent het echt net zo goed waard! Ook om in therapie te zitten, vind ik. Stoppen is niet echt een oplossing, vind ik. Zeker niet wanneer je het zo hard nodig hebt, enkel de angst die je tegenhoudt.. Hier vind ik ook dat een therapeut samen met jou een manier ‘moet’ vinden om te kijken wat beide wél helpt.

    De opmerking als je je niet inzet voor therapie, kan je beter stoppen, is vaak meer een eyeopener en gelukkig dat deze vaak ook helpt voor mensen. Soms ook niet, maar mocht je zo’n opmerking jouw kant opkrijgen.. Geef dan niet op, meiden! Ook wij zijn het waard, net zo goed!

  6. Vervelend dat je het zo naar vindt, ik had het nooit moeten posten natuurlijk :p Maar als mensen zeggen dat ik beter kan stoppen omdat ik toch niks durf te vertellen, dan hebben ze wel een punt. Dan is het gewoon een feit dat ik maar beter niet aan therapie kan beginnen, want dan neem ik alleen maar de plek in van mensen die er wél wat aan hebben. “Als je niks te zeggen hebt, kan je net zo goed weggaan” staat er in het artikel. En dat geldt natuurlijk niet altijd maar in dit geval even wel XD

  7. Ooit ben ik om juist die reden gestopt met therapie. Met exact de gedachten die jij nu verwoordt. Ik wil geen plek bezet houden als ik toch niet vooruitga, terwijl iemand anders wel geholpen wil worden.

  8. Ik zei ook nooit veel in therapie groepen, maar dat zegt niks over dat ik er dan niks aan had. Ik pikte er voor mezelf wel een hoop dingen uit, waar ik dan vervolgens zelf mee aan de slag ging. Ik ben gewoon in die zin geen groeps mens als het gaat over gevoel. Terwijl ik wel extravert ben en los van therapie wel ruimte in neem. Daarbij is bij mij wel een stukje dat ik mijn problemen niet graag deel met mensen. Ook bij vrienden en familie heb ik hier moeite mee.
    1 op 1 gesprekken passen veel beter bij mij, en is mijn spanningsboog veel minder zodat ik echt gericht aan m’n problemen kan werken.

  9. @eva, ik begrijp je ontzettend goed, hoor. Vond het alleen naar om te lezen. En ik ben het inderdaad deels eens. Maar tegelijkertijd, wie vindt dat jij/ jullie daar niets doen.. En of plek ‘inhouden’ voor wie wel aan de slag wil gaan. Dat willen jullie, gok ik, net zo goed alleen is bv angst en schaamte een ontzettende belemmering. Ook ben ik van mening dat bv, wanneer een therapeut deze opmerking maakt, samen met jou moet gaan kijken wat je wel helpt. Want het is niet zo dat jij niets zegt, omdat je niet wilt. Vaak heb je het juist nodig maar spelen andere dingen, zoals angst een té grote rol. Dus, mocht -wie dan ook- je zo’n opmerking krijgen, neem m dan niet te serieus maar kijk wat je dan nodig hebt.

    Ik zit soort van in hetzelfde schuitje idee. Ik zit nu in een groep en durf vanwege angst en schaamte eigenlijk niets te zeggen. Ik heb zelf al een paar keer aangegeven dat ik hier liever iemand anders heb zitten, die wél de tijd benut. Ook al doe ik het niet met zin. Het helpt me ook niets, ik word alsmaar angstiger, haha. Maar zij vinden dat ik daar wel goed genoeg zit. Dubbel..

  10. Heel herkenbaar! Bedankt voor deze blog en bruikbare tips!
    Ik probeer de laatste tijd steeds wat meer ruimte te pakken, maar blijf het heeel erg moeilijk vinden. Blijf bang dat ik mensen lastig val en dat ze me inderdaad een aansteller vinden.

    Liefs.

  11. Quirine, elk klein stapje telt 🙂 ga zo door!

  12. Ik ben om deze reden dus gestopt met mijn behandeling. Het lukt me gewoon niet.

  13. Heel herkenbare blog! Zelf zit ik er ook mee te knoeien…. Vind het erg lastig om dingen uit te spreken, bang dat ik anderen tot last ben, bang dat ze me raar vinden etc. En als ik eindelijk iets zeg tegen mijn therapeut, of als ik aangeef dat ik met mijn behandelaar wil praten (wat ik heel moeilijk vindt) dan moet ik er meerdere malen om vragen en heel lang wachten totdat ik een gesprek krijg…. Ik zit nu al een halfjaar in “behandeling” en heb tot nu toe alleen MFT en af en toe een gesprekje wat voor mijn doen niet helpend is. En telkens vraag ik naar hulp en krijg ik dat niet.. Dus vind het daardoor nog moeilijker om dingen te zeggen, omdat ik het gevoel heb dat ietszeggen geen nut heeft, dus praten wordt steeds moeilijker…. Maar de goede tips zal ik zeker gaan gebruiken!

    Liefs,

  14. Yup dat doe ik ook in de chat. Wanneer er mensen aangwezen worden (bingo) dan ben ik opgelucht dat ik niet zelf hoef te zeggen ‘ja ik wil wel wat delen’. Het kromme is dat hoe slechter het met mij gaat hoe moeilijker het wordt aandacht te vragen.

  15. Herkenbaar zeg!
    Wat vond/vind ik dat soms moeilijk. En dan wíl ik wel praten, maar weet absoluut niet hoe! Frustrerend is dat! Bedankt voor de tips.
    En inderdaad, hoe slechter het gaat, hoe moeilijker om hulp vragen is.

  16. Herkebaar 🙁

  17. Deze blog komt voor mij precies op het goede moment! Ik word over 2 weken opgenomen. Ik heb heel erg het gevoel dat ik tot die uitzonderingen behoor die ze het verkeerde advies hebben gegeven! Ook zijn anderen daar veel dunner en hebben een lager bmi dus die hebben volgens mij de hulp harder nodig. Maar dit is een goede herinnering dat ik daar voor mezelf naar toe ga! Ik wil ook beter worden….

  18. Dat vind ik ook heel lastig. Mailen gaat me beter af, maar ook dan ben ik bang dat ik tijd inneem die ik niet verdien enz. en als ik geen reactie krijg (of het duurt heel lang), zie ik dat als een bevestiging van allerlei negatieve gedachtes…

  19. Zelf wel veel mazzel gehad als ik het zo lees. Ik heb in een dagbehandeling gezeten niet specifiek voor eetstoornissen en heb zelf ook geen eetstoornis. Het eerste half jaar heb ik bijna niets verteld. Tijdens creatieve therapie kon ik wel veel van mijn gevoelens kwijt. De therapeuten daar sloten altijd af met: tot volgende week; dat gaf altijd een welkom gevoel. Ze waren daar helemaal niet streng en voor mij was dat alleen maar goed. Beetje bij beetje durfde ik ze meer te vertrouwen en ben ik meer gaan vertellen. Ik zie het als een proces, het hoorde bij wie ik was geworden door allerlei omstandigheden.
    Iedereen is anders en heeft zo z’n reden om te zwijgen, ik vind niet praten geen reden om iemand uit therapie te zetten dat laat misschien wel de machteloosheid van een therapeut op zo’n moment zien.
    Als je nooit hebt geleerd om over gevoelens te praten is dat heel lastig om ineens wel te doen! Door te luisteren en te kijken naar anderen heb ik het geleerd. Eerst verwoordde ik het in tekeningen, later in teksten en tot slot kon ik erover praten. Daar is 1,5 jaar overheen gegaan, maar wat ben ik blij met de steun en het geduld van de therapeuten, ik heb er zoveel van geleerd! Hoop dat anderen ook zulke goede therapeuten mogen treffen!

  20. Dat is ook een reden waarom ik nooit meer in therapie zou gaan. Ik heb in het begin echt wel wat verteld, maar bij bepaalde dingen die ik zei over mijn lichaam werd er gedaan alsof ik daar wat aan moest doen, dat dat een deel van de eetstoornis was terwijl ik zo vaak heb herhaald dat dat het voor mij niet was, dat ik zo ben geboren en dat ik daar nooit wat aan zou kunnen veranderen, ook nooit wat aan zou wíllen veranderen. Maar daar werd nooit naar geluisterd want in therapie lijkt alles wat een beetje afwijkt van gewoon gedrag meteen als eetstooornis bestempelt te worden, dat motiveert mij niet bepaald om dingen te gaan delen.

  21. ik vind dit in de chat soms wel dubbel
    enerzijds zijn er momenten dat ik zelf gewoon liever meelees dan iets te delen, en dan zou ik het gemeen vinden om te horen te krijgen ‘ga dan maar weg’
    anderzijds erger ik me ook heel vaak aan meisjes die a zeggen maar geen b, of die hints uitgooien zonder er verder iets mee te doen.
    als ik niet wil dat er op mijn problemen wordt ingegaan, dan zeg ik gewoon helemaal niets . maar weggaan is dan weer een stap te ver.

  22. Tja, dit is een van de redenen waarom ik niet snel meer in groepstherapie ga. Zit je open en bloot met veel moeite je verhaal te vertellen en vervolgens…..hoor je van die andere mensen niks (ze willen/kunnen het niet, stellen het uit….allemaal smoesjes) dan voel je je echt zwaar waardeloos.

  23. Ik durf wel ruimte in te nemen, maar als je dan een keer open en eerlijk bent dan word je er gelijk op afgerekend en vertrouwen ze je de eerst komende weken niet meer. Dan hou ik liever mijn mond..
    Of idd dat alles gelijk in het kader van de eetstoornis wordt geplaatst, terwijl ik heus niet een en al eetstoornis ben. Heel frustrerend. Denk er weleens over om te stoppen, maar weet ook wel dat ik zonder de therapie wss terugval..

  24. In het begin had ik ook heel erg moeite met het delen van de dingen waar ik mee zit en tegenwoordig lukt het steeds beter. Sterker nog, sinds ik meer openheid geef beginnen groepsgenoten/groepsleiding pas in te zien hoe een diepgeworteld probleem er diep in mij schuilt

  25. Ik heb nog nooit groepstherapie gehad, maar ik kan mij zeker inbeelden dat ik het ook moeilijk zou hebben om ruimte in te nemen. Heel goed en echt geschreven! Dank je wel, Scarlet!

  26. zelf heb ik veel last gehad van selectief mutisme, daar door kon ik in sommige situaties echt niet praten, ik herken wel dingen in deze blog.
    Maar ik was ook niet voor niets in therapie. Zelfs als praten niet lukt kan therapie wel nuttig zijn. Het is zo dat ik uiteindelijk door veel therapie wel ben gaan praten.
    Nu kan ik ook gewoon gesprekken voeren. Dat gaat een stuk beter.

  27. Mooie bog zeg! Zo herkenbaar. Ga de confrontatie aan 🙂

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *