Ruimte innemen met een eetstoornis

Ruimte innemen in een groep of relatie vind ik één van de moeilijkste dingen die er is. Het gaat dan niet om de fysieke ruimte, maar om het ‘aanwezig’ zijn, door te praten, aandacht te krijgen en een rol in te nemen. Ik ben liever aanwezig door te luisteren en door aandacht te geven. Ideaal gezien is mijn rol in een groep of relatie niet veeleisend, val ik niemand lastig en vind iedereen mij lief.

Ik durf de ruimte niet goed in te nemen, want ik vind stiekem dat ik die ruimte niet verdien. Ik mag niemand lastig vallen en ik mag geen aandacht vragen. Want ik ben het niet waard om ‘aanwezig’ te zijn… ###

Ik was hier vroeger heilig van overtuigd. Dat ik het niet waard was om aanwezig te zijn. Ik voelde mij schuldig: schuldig dat ik bestond. Inmiddels vind ik dat ik wel degelijk ruimte in mag nemen en dat ik de aandacht van anderen ‘verdien’. Maar het heeft me wel jaren én een eetstoornis gekost om dat te gaan voelen en geloven.

Mijn eetstoornis was namelijk een manier om mijn angst, om ruimte in te nemen, fysiek te maken. Als ik nou steeds minder at, steeds dunner werd, dan zou ik steeds minder ruimte innemen. Ik zou verdwijnen, niemand meer lastig vallen. Mijn eetstoornis bevestigde mijn overtuiging dat ik er niet mocht zijn.

Fysiek ging ik inderdaad steeds minder ruimte innemen. Maar verder bereikte ik natuurlijk compleet het tegenovergestelde. Mensen gingen zich zorgen om mij maken, moesten juist aandacht aan mij geven, moesten voor mij gaan zorgen. In plaats van dat ik minder ruimte innam, nam ik ontzettend veel ruimte in beslag. Hierdoor werden mijn schuldgevoelens alleen maar sterker.

Het feit dat anderen zich zorgen om mij maakten, dat ik speciale aandacht moest krijgen, dat ik zo’n last was, vond ik vreselijk. Maar daardoor kreeg ik wel een belangrijke motivatie om van mijn eetstoornis af te komen, om te gaan knokken. Als ik gezond was, zou ik de mensen om mij heen namelijk veel gelukkiger maken. Ik realiseerde mij dat ik ze geen plezier deed door weinig ruimte in te willen nemen. Ik deed ze een plezier door goed voor mezelf te zorgen en gelukkig te zijn.

In therapiesessies en later in mijn opleiding tot therapeut, werkte ik aan die overtuiging dat ik er niet mocht zijn, dat ik het niet waard was. Ik ging op zoek naar mijn kwaliteiten, mijn waarde, mijn kracht. Ik vroeg mijzelf af: ‘waarom ben ik hier in hemelsnaam en wat voor zin heeft het dat ik er ben?’

Ik vond het antwoord op die vraag door iets te doen waar ik gelukkig van word en door mij te omringen met mensen van wie ik houd.

Ik ben ‘het waard’, deels omdat ik iets doe waardoor ik mij ‘nuttig’ voel en deels omdat ik mensen om mij heen heb die van mij houden. Ik haal dus een beetje uit mezelf en een beetje uit mijn omgeving. We zijn namelijk nou eenmaal hier, samen met andere mensen.

We nemen allemaal ruimte in. We delen deze aardbol en moeten er het beste van maken. Liever met liefde dan met (zelf)haat en afschuw. Liefde voor anderen én voor jezelf. Want, waarom niet eigenlijk?

Vind jij het lastig om ruimte in te nemen?

Foto 1: http://www.flickr.com/photos/kitty-kat/

Karianne

Geschreven door Karianne

Reacties

14 reacties op “Ruimte innemen met een eetstoornis”

  1. Ik ben er! Wat een goed onderwerp!

  2. Wat ontzettend herkenbaar!
    Ik hoop dat ik kan komen. Ik m’n best doen om te komen! 🙂 (ik hoop dat ik bij de verjaardag van m’n vader weg kan. xD)

  3. Wat herkenbaar zeg..
    Maar ik heb ook in de chat dat ik me teveel voel. Daardoor zei ik eerst nooit echt iets en las alleen maar mee, en nu kom ik helemaal niet meer.. Dan blijf ik maar voor mezelf invullen: Zo belangrijk ben ik niet en zo erg is mijn eetstoornis niet..

  4. Ja, ik herken dit ook :O

  5. Heel herkenbaar. ben helaas weg vanavond. Was gister voor het eerst op de chat.. zag er wel leuk uit en vind t fijn dat je op deze manier met elkaar kunt praten. x

  6. Aah ik zou hier zo graag bij willen zijn.. maar ik kan helaas niet 🙁

  7. Jeetje, dit lijkt verdacht veel op waar het in m’n db’je laatst (gister!) over ging…
    Ik zit in een toetsweek, heb dus eigenlijk geen tijd, maar…ik kom even buurten, want denk dat ik er veel aan kan hebben, juist omdat dit nu zo speelt…!

  8. the same here.
    ik zit nu in een startgroep en ik probeer me ook zo veel mogelijk terug te trekken en geef aandacht en steun aan andere meisjes maar probeer zelf zo min mogelijk aandacht te vragen.. echt herkenbaar dit

  9. @maxime

    We hopen dat je toch weer eens naar de chat komt, je bent net zo waardevol en belangrijk als ieder ander!

    Liefs!

  10. wordt deze themachat herhaald ?

  11. Heel erg herkenbaar!

  12. ik vind het vooral lastig dat ik, als het goed gaat, minder aandacht/ruimte krijg dan als het slecht gaat. Ook op het forum, je moet eens kijken hoeveel er gereageerd wordt op die meisjes die alsmaar schrijven dat ze weg willen en ‘o nee reageer maar niet op mij hoor, ik ben niet belangrijk’… waardoor mensen dat juist wel doen. En stiekem denk ik dan ook ‘oke dan moet ik weer meer afvallen voor ze me au serieus nemen…’

  13. Wow,,, echt lastig om te lezen.. Waarschijnlijk omdat het zo herkenbaar is .. 🙁

    x

  14. Herkenbaar. Ik wil ook geen ruimte innemen, en zeg vaak ‘sorry’ voor het feit dat ik er ben, dat ik besta.
    Toch weet ik dat ik ook weer wel belangrijk ben voor anderen om me heen, maar dat staat er eigenlijk helemaal ‘los’ van in mijn beleving.
    Gevoel en verstand kunnen soms zooo mijlenver uit elkaar liggen!

    Maar inderdaad, het ‘mager’ zijn is voor mij wél een manier om aan te geven dat ik toch graag wel ruimte in wil nemen…ergens wil ik wél dat mensen om me geven en zich zorgen om me maken. Ik wil zo graag weten en voelen dat er mensen zijn voor wie ik wél meetel, en voor wie ik belangrijk ben.

    Soms wordt ik gek van al deze dubbele gevoelens en gedachten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *