Hoe ga je om, met een dochter die weigert te eten? Als ouder heb je je eigen opvoedingstaken en daarbij horende doelen; het verzorgen en beschermen van je kind, en het overdragen van vaardigheden om jouw dochter wegwijs in het leven te maken. Het liefst zie je jouw eigen kind natuurlijk gezond en gelukkig ontwikkelen. Dit is immers de intentie van iedere ouder. Maar hoe ga je er als ouder mee om als dit proces binnen de opvoeding plotseling wordt verstoort?
Wat je ook probeert als ouder, je wordt compleet genegeerd. Je dochter lijkt respectloos al je adviezen en opmerkingen uit de wind te slaan.
Wat een lastige, dwarse puber is het ook! We hebben altijd het beste voor gehad met onze dochter en stonden altijd voor haar klaar. En wat krijgen we hiervoor terug!? Wat is er nou zo moeilijk aan om alleen dat kleine hapje eten wat we van haar vragen naar binnen te werken? In dat geval waren alle problemen uit de lucht verdwenen. We begrijpen het niet. Er is continu strijd en de sfeer in huis is om te snijden. We hadden altijd zo’n fijne band met elkaar, maar nu kunnen we in elkaars ogen niets meer goed doen.
Ouders kunnen uit zorg voor hun kind soms behoorlijk streng zijn, begrijpelijk is dit wel. De bedoeling is goed, maar ze helpen je er niet echt mee. Alsof je nog niet genoeg met jezelf in de knoop zit, komt er nog een extra lading bovenop.
Tuurlijk zie ik dat mijn ouders van mij houden. Zagen zij dit ook maar van mij. Ik probeer altijd zo mijn best te doen voor ze, maar helaas kan ik het nooit goed doen. Ik veroorzaak thuis een grote ellende. En waarom? Omdat ik de lastige, opstandige dochter ben die weigert te eten. Alsof ik de boel thuis bewust verziek! Ik zie mijn ouders machteloosheid en frustraties. Iets waardoor ik mezelf nog schuldiger voel. Konden zij maar trots op hun dochter zijn, dat is waar ik naar verlang. Maar waarom werk ik mezelf dan telkens tegen? Ik weet toch hoe ik ze tevreden kan stellen? Just eat! Het is nog lekker ook! Maar nee, ik stel mijn ouders en mezelf continu teleur.
Hoe harder ik tegen mezelf vecht om goedkeuring te krijgen, hoe harder ik oploop tegen mijn eigen hindernissen. Ik ben er enkel goed in sores te veroorzaken. Waar is de dochter in mij, waar papa en mama trots op kunnen zijn? Zowel ouders als dochterlief, hebben de beste intenties met elkaar. Toch kunnen ze elkaar wel wat doen. Het is de onmacht, die maakt dat ze elkaar het leven zuur maken. Elk probleem begint bij een oorzaak, en bij de oorzaak ligt de oplossing wordt meestal gedacht. Als we als oorzaak een persoonlijke zondebok aan kunnen wijzen, weten we tenminste weer ergens grip op krijgen.
De ouders leggen de schuld bij het kind; ‘Als jij jezelf nou even aanpast, dan waren er ook geen problemen.’ Maar dochterlief weet vaak ook heel goed te manipuleren; ‘Ik heb geen probleem, jullie zijn diegene die mij het leven onmogelijk maken! In jullie ogen kan ik nooit iets goed doen!’
Natuurlijk is het gemakkelijker om je eigen verantwoordelijkheid op de ander af te schuiven, in plaats van je eigen aandeel hierin te nemen. Dit veroorzaakt daarentegen ook dat je geen steek verder komt met elkaar. Je blijft in een strijd verwikkeld waarin je lijnrecht tegenover elkaar blijft staan.
Nee, het is voor niemand leuk om onder ogen te zien dat er wordt vastgelopen in de opvoeding of in je ontwikkeling. De confrontatie met je eigen kwetsbaarheid, geeft echter een opening voor veranderingen. Wanneer je elkaar ruimte geeft voor het uiten van gevoelens en belevingen, leer je elkaar begrijpen en kun je met dit inzicht jezelf beter verplaatsen in de ander. Ouders zijn niet zomaar boos. Zij zien hun dochter heus niet alleen maar als lastgever, maar maken Zich gewoon grote zorgen. En natuurlijk ligt het weigeren van het eten niet aan je ouders, doordat zij zogenaamd te hoge eisen stellen.
Je wilt niet onderkennen dat je kampt met een eetprobleem waarbij je hulp nodig hebt. Stel je jezelf eens voor wat dit zou betekenen? Je zult aan jezelf moeten toegeven dat je jezelf voor de gek houdt. Hoezo zouden anderen er op uit zijn om jouw controle over je eten af te nemen? Jij bent niet degene die de macht heeft over jouw eten, het eten heeft de macht over jou! Je hebt elkaars steun nodig, om samen het daadwerkelijke probleem te lijf te gaan. Het maken van verwijten naar elkaar, en elkaar opzadelen met schuldgevoelens zal het probleem niet verhelpen, maar eerder verergeren. Dit vraagt daarom inspanning van beide kanten.
Welke steun zou je als dochter graag ontvangen van je ouders? Wat zou je als ouder graag van je dochter zien, zodat zij wat ouderlijke zorgen kan wegnemen?’ Je zult bij jezelf en de ander te raden moeten gaan wat er nodig is om de situatie te kunnen veranderen. Dit doe je door je eigen motieven, waarden, behoeftes en belangen te onderzoeken, en naast die van de ander te plaatsen. Ga niet uit van je eigen aannames over de beleving van de ander, maar stel jezelf open om het daadwerkelijk van de ander te willen weten en begrijpen. Probeer elkaars verschillende visies te integreren en hierin overeenkomsten te ontdekken. Je behoudt dan wel een open einde, maar dit biedt wel ruimte voor het maken van een nieuw begin.
Zal dit dan daadwerkelijk de oplossing zijn voor de strijd rondom het eten? Nee, was het maar zo gemakkelijk. Nog altijd vinden er tussen mij en mijn ouders de nodige conflicten plaats rondom dit thema. Ik weet dat ik mijn ouders het leven ontzettend zuur kan maken. Op dat moment ben niet ik, maar is mijn eetstoornis weer even de baas. En dat terwijl ik inmiddels toch écht een volwassen dochter ben en behoor te zijn, waarnaast ik ook nog een opleiding volg tot ervaringsdeskundig hulpverlener!
Gelukkig weet ik dat pas wanneer je met elkaar op een onenigheid stuit, er een mogelijkheid ontstaat om een andere weg in te slaan met elkaar. Wanneer je jezelf openstelt voor elkaars uitleg en hiervoor ruimte maakt, leer je steeds weer een beetje meer over de ander bij. Dit schept telkens een kans om met elkaar een nieuwe start te maken en dichter tot elkaar te komen! Lieve ouders en dochterlief, zijn dus ten alle tijden waardevol voor elkaar. Mensen hebben elkaar nodig, in welke strijd dan ook!
Zo kan ik zeggen dat ik van mijn ouders houdt, ondanks ik ze soms ook wel kan schieten. (Het is nooit leuk om toe te moeten geven dat ze gelijk hebben.)
Ik heb ouders om Proud op te zijn! Pas als ik Proud kan zijn op WIE IK BEN….Zullen mijn ouders Proud zijn op mij!’ Hun missie is dan volbracht, zij hebben een tevreden dochter grootgebracht!
Geef een reactie