Sandra is 22 jaar en woont in Groningen. Ze is opgegroeid in Eindhoven en heeft één broer. Momenteel studeert ze. Door haar gezondheid heeft ze nogal wat studievertraging opgelopen. Ze woont sinds vier jaar op zichzelf. Dit klinkt allemaal heel goed, maar niets is wat het lijkt. Sandra lijdt namelijk ook al jaren aan een eetstoornis.
Proud2Bme interviewt haar:
Wanneer en hoe is jouw eetstoornis ontstaan?
De echte oorzaak van mijn eetstoornis is nooit echt vastgelegd, waarschijnlijk heeft dit met verschillende factoren te maken: Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was, ik hoorde ze destijds vaak ruzie maken. Ik woonde deels bij mijn vader en deels bij mijn moeder.
Aangezien zij slecht tot wel geen contact met elkaar hadden werdt de verantwoordelijk al snel op mijn bord geschoven. Ik regelde bij wie we in de vakanties waren, of we met mama of papa op vakantie konden, wie de kleding betaald, sport betaald enz. Toch heel wat voor een 9 jarig meisje. Mijn broer liet dit allemaal langs zich heen gaan, no worries. Gelukkig had ik erg veel plezier in het turnen!
De scheiding van jouw ouders heeft veel invloed op jouw leven gehad, wat vond je het meest moeilijk hieraan?
Het meeste moeilijke aan de scheiding vond ik dat er overal verschillende regels waren. Bij papa, bij mama, op school en bij het turnen. Dit haalde ik wel eens door elkaar. Ook was het natuurlijk een zware last alles te moeten regelen, maar het ergste vond ik dat papa altijd slechte dingen over mijn moeder vertelde. Dit deed mijn moeder nooit over mijn vader.
In welk opzicht was er een concurrentiestrijd zijn tussen jouw ouders?
Mijn ouders waren het nooit over iets eens. Bij mama mocht ik bijvoorbeeld een stuk minder dan bij mijn vader. En mijn vader gaf altijd heel veel geld uit aan onze kleding terwijl de afspraak was dat ieder de helft zou betalen. Mijn moeder was net bezig met het opbouwen van een nieuw bestaan, zonder alimentatie, en deze merkkleding was gewoon te duur. Dan was ik weer postbode om te vertellen dat dit anders moest en kwam er weer een ruzie waarvan ik het gevoel had deze op te moeten lossen. Ik betrok altijd alles op mezelf.
Hoe ben je bij de hulpverlening terecht gekomen?
Samen met mijn moeder ben ik naar de huisarts geweest die me doorstuurde naar een gespecialiseerde dietiste in het ziekenhuis en daarbij ook de kinderarts. Er kwam ok een psycholoog in beeld. In eerste instantie wist ik helemaal niets van anorexia. Mama had wat gevonden via het internet met de symptomen zoals het altijd koud hebben, moe, haaruitval, geen menstruatie meer enz. Toen ik dat las was het echt zo van hee!! dat heb ik ook allemaal. Toen drong het pas tot me door en was ik eigenlijk blij dat ik wist wat ik had. Van anorexia had ik nog niet gehoord, destijds was dat ook niet zoveel in de media als nu.
Wat voor hulp heb je gehad en bij welke vorm van hulp heb je de meeste baat gehad?
Voor mijn opname in het ziekenhuis was ik al in behandeling bij een psycholoog maar na mijn mening hielp al dat praten niet bij mij. Tijdens mijn opname heb ik geen gesprekken gehad met een psycholoog, wel sprak ik veel met mama en Jan (partner).
Ik lag in een ziekenhuisbed en mocht niet eens aan tafel zitten aangezien dat al te veel ernergie vroeg van mijn lichaam. Ik kreeg 3 hoofdmaaltijden, 3 tussendoortjes en nog 6x sondevoeding per dag. Voor mijn gevoel werd ik letterlijk vet gemest. Ik werd iedere maandag, woensdag en vrijdag gewogen en moest per week minimaal 0,5 kilo aankomen. Dit ging redelijk, ik voelde me energieker maar had ook het gevoel dat ik Miss Piggy in nog grotere variant werd. Ik lag er begin december en begin februari mocht ik weer naar huis.
Ik denk dat deze hulp alleen goed is als je echt extreem vermagert bent, hartritmestoornissen hebt , wat ik ook had, en je echt te zwak bent. Volgens mijn mening ben je het beste af in een eetkliniek. Gezamenlijk eten, therapie, sociale contacten met andere meisjes en een dietiste. Uiteraard ook het ontvangen van familie en vrienden als je die hebt.
Helaas ging het na mijn ziekenhuisopname al snel weer mis, ik woog daarna zelfs nog minder dan bij mijn opname. Mama en Jan hebben me meerdere keren naar een kliniek of therapeut genomen maar ik was daar denk ik nog niet klaar voor. Ik wilde wel, maar dan zonder aan te komen graag!
Er waren vele ups en downs. Zelfs dat toen het even wat beter ging ik graag weer terug wilde om even zeker te weten of dat anorexia leven echt zo slecht was. In de afgelopen jaren heb ik heel wat psychologen, therapeuten, dietistes en klinieken gezien. Bij een aantal heb ik wel baat gehad, vooral de kliniek in Maastricht. Echter denk ik het meeste zelf gedaan te hebben.
Een paar maanden geleden heb ik namelijk de goede knop gevonden! Heb voor mezelf een eetschema opgesteld en ben deze gaan volgen. Ondertussen enorm veel steun en hulp gehad van mama en Jan.
Waarom laat iemand het zo ver komen dat er sondevoeding aan te pas moet komen?
Ik vraag mezelf ook vaak af hoe ik dit allemaal voor elkaar heb gekregen. Vroeger was ik een pittige dame,
ik hield van sporten maar ook van een lekker hapje. In mijn anorexia periode at ik soms *bijna niks* en sportte ik *heel veel* per dag. Op een gegeven moment kun je niet meer stoppen en weeg je nooit te weinig. Als de weegschaal morgen x kilo aangeeft, mag ik trots op mezelf zijn maar de volgende dag moet het al weer x kilo zijn. Zo gaat dat iedere dag. Het is niet dat jijzelf het eten niet lekker vindt, je lichaam schreeuwt erom! Maar dat “stemmetje” in je hoofd verteld wat je wel en niet mag doen. Je bent MODDERVET, je moet AFVALLEN!! Hup uit die luie stoel! ZWAKKELING!!
Welke rol speelde afvallen en eten in jouw jeugd?
Als ik terug in de tijd kijk weet ik wel dat mijn moeder altijd bezig was met verschillende dieten. In die tijd was ik daar niet zo mee bezig. Op een gegeven moment vond ik dat er wel wat vanaf mocht. Ik was aan het begin van mijn middelbare school ook gestopt met turnen maar ben toen gaan tennissen. Sporten deed ik niet om calorieen te verbranden maar omdat ik er gewoon plezier in had. Inmiddels heb ik 7 a 8 jaar anorexia en ik ben het nu gewoon echt zat! Voor mijn gevoel gaat alles mis en heb ik overal in gefaald.
Studievertraging op school, ik blink niet uit in een sport, heb helemaal geen vrienden of vriendinnen, ben ongelukkig en vanwege mijn eetstoornis ben ik al 7 jaar niet meer op vakantie geweest ook geen weekendje weg. Een paar maanden geleden heb ik de goede knop gevonden. Dit moet anders kunnen dacht ik. Ik kan toch ook een leuk leven hebben?
Eten en niet eten speelt nu nog een hele grote rol. Ik plan nu alles om het eten heen terwijl je een leuke dagplanning moet hebben een daartussen een paar eetmomenten hebt. Wel neem ik nu echt de tijd om te eten. Maar altijd met een tv programma of filmpje. Zonder dat denk ik teveel na en durf ik het niet op te eten.
Als je 5 jaar terug mocht gaan in de tijd, wat zou je dan anders doen?
In plaats van 5 jaar zou ik liever 15 jaar terug in de tijd gaan. Toen was ik 7 en waren mijn ouders nog niet gescheiden. Dan zou ik die verantwoordelijkheid niet op mijn schouders hebben genomen en hebben gezegd jullie zijn mijn ouders en jullie moeten dat regelen voor je kinderen, niet ik! De scheiding zou ik niet voorkomen kunnen hebben, ik dacht vroeger altijd dat dit mijn schuld was. Met turnen zou ik ook langer door zijn gegaan met een gezonde voeding. Ook zou ik meer voor mezelf op komen en niet overal ja en amen op zeggen.
Hoe is het contact nu met jouw ouders? Wat zou je anders willen?
Mijn vader heeft een nieuwe partner en mijn moeder ook. Het contact met mijn moeder en haar vriend Jan is heel erg sterk! Ik mag me ook van geluk prijzen dat mama een vriend heeft waar ik het goed mee kan vinden. Hij is voor mij een vader, een echte vader!
In tegenstelling tot mijn biologische vader. Met mijn biologische vader heb ik momenteel geen contact meer, ook niet zijn vriendin. Natuurlijk vind ik dit heel erg maar ik heb liever geen contact dan contact waarbij overal wordt gezegd wat ik allemaal fout doe en me niet moet aanstellen in relatie met mijn eetstoornis. Ik zou natuurlijk graag een goed contact willen met mijn vader. Gezellig een keer lunchen, winkelen of samen tennissen lijkt me erg leuk!
Je schreef me dat het de laatste maanden beter met je gaat, hoe komt dit?
Het gaat de laatste paar maanden beter omdat er deze keer echt een knop om is gegaan. Ik heb al meerdere pogingen gehad maar die waren niet zo sterk als dat deze is. Ik heb mijn minimum gewicht weer bereikt, ga weer naar school, heb meer energie en ga vanaf volgende week acrobatiek lessen volgen waar ik ontzettend veel zin in heb!! Eerst nog even een nieuwe sport outfit scoren.
Zijn er dingen waar jij je met betrekking tot jouw eetstoornis en omgeving schuldig over voelt of schuldig over hebt gevoeld?
Ik hoorde mama en haar partner vaak over mij praten en discussieren waardoor er onder hen veel spanning ontstond. Hierover voel ik me schuldig omdat ik de aanleiding was van de discussie of ruzie. Gelukkig zijn ze doorgegaan en hebben ze me altijd gesteund en hoop ik nog vele jaren met ze door te mogen brengen!
In welk opzicht denk je dat (en hoe geldt dit voor jou) anorexia in verband staat met:
– een schreeuw om aandacht
Er zijn in mijn leven heel wat dingen gebeurd maar heb al mijn emoties en woede hiervoor opgekropt. Uiteindelijk kwam dit bij mij in de vorm van anorexia naar buiten. Toch een schreeuw om aandacht voor hulp. Je houdt alles verborgen terwijl je diep van binnen geholpen wilt worden. Je wil deze hulp wel maar durft de controle niet los te laten.
– een vlucht voor het leven
Ik noem het leven dat ik de afgelopen jaren geleefd heb niet leven maar overleven. Er is niets leuks aan. Bang voor wat er anders zal zijn als ik geen anorexia meer heb, wat moet ik doen? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Hoe pak ik dingen aan? En zo zijn er nog heel veel vragen in mijn hoofd. Vele daarvan nog onbeantwoord.
– een wens om kind te blijven
Deze snap ik nooit zo goed. Ik heb vaker gehoord dat meisjes met anorexia graag kind willen blijven. Aan de ene kant snap ik dat wel in de zin van geen ronde vormen willen hebben en een gevoel van bescherming willen houden van je ouders. Aan de andere kant wil ik juist graag een mooie vrouw zijn, een leuke vriend/ man hebben, goede baan. Iemand die alles uit het leven probeerd te halen. Wel merk ik nu het beter gaat ik toch die aandacht mis in de zin van een paar telefoontjes per dag of het wel goed met me gaat. Maar daarintegen is het 100x leuker om geknuffeld te worden door mama en Jan op 1e kerstdag omdat ze zo ontzetten blij en trots op je zijn omdat het weer beter gaat en ik weer begin te stralen!
Wilde je een aantal jaar geleden wel beter worden?
Een aantal jaren geleden wilde ik wel beter worden maar misschien nog niet echt. Op dat moment durfde ik de controle niet los te laten, ik plande alles. Niemand die in mijn wereldje komt zeggen wat ik wel of niet moet doen behalve ik en mijn anorexia.
Ik lag dagen in bed, de uren uitliggen en hopen de volgende dag weer te halen. Nu wil ik wel echt beter worden en dat gaat me ook lukken. Ik ga er gewoon voor!
Wat roept het loslaten van de eetstoornis bij jou op?
Onrust. Ik ben bang wat er allemaal op mijn pad zal komen, gaat het wel goed? Wat gebeurt er als ik eens iets anders eet dan normaal? Hoe blijf ik stabiel in mijn gewicht? Bang weer geen controle te hebben over mijn eigen leven. Eigenlijk bang voor heel veel dingen.
Hoe zie je jouw toekomst?
Ik heb eigenlijk nog niet echt een idee van mijn toekomst, ik denk er wel veel over na maar ben er bang voor. Ik zou graag een leuke baan hebben, samenwonen en kinderen willen hebben, als dat medisch gezien nog kan.
Wel zijn er heel veel dingen die ik nog graag zou willen doen. Denk aan reizen, skydiven, bungeejumpen en veel sociale contacten leggen. Kortom gelukkig worden!
Wat zou je nog willen zeggen tegen de lezers van dit interview?
Geef niet op, NOOIT! Het kan echt, het leven kan echt leuk zijn. Zoek hulp en probeer weer te leven in plaats van te overleven. Kijk om je heen en ga genieten. Zoek hulp en gooi alles in de strijd om beter te worden. Dan maar even stoppen met school en werk, je gezondheid gaat boven alles! Liever een gezond lichaam dan een diploma en met 1 been in het graf staan.
Geef een reactie