Schijncontrole

Ik ben Lianne en ik worstel nu al drie jaar met de diagnose anorexia. Maar wat zegt die diagnose nou eigenlijk? Ergens diep van binnen zou ik niet zonder willen, maar het leven met die diagnose heeft een groot deel van mijn leven verpest.

Ik ben opgenomen op een gesloten afdeling, alweer een tijdje, omdat het thuis niet meer ging. Ik moest daarheen vanuit de eetstoornissenkliniek, daar was ik opgenomen op 22-8-08. Mijn moeder kon het allemaal niet meer aanzien en de strijd werd haar te veel. Ze wil me nog steeds niet thuis hebben en ik voel me daar erg schuldig over en ook afgewezen. Ik wil niks liever dan in mijn eigen huis wonen bij mijn gezin.
Maar doordat mijn anorexia soms te sterk is heb ik dat allemaal kapot gemaakt.

Nu ben ik een middagje op verlof. Ik zit op de bank met een sonde in mijn neus. Mijn moeder huilt en gaat maar wild zitten stofzuigen, want dat doet ze altijd als ze boos is. Ik ben in een korte tijd weer veel afgevallen en mocht gisteren met afspraken en een sonde terug naar de afdeling, maar blij ben ik er niet mee. Ze zijn niet gespecialiseerd in eetstoornissen, dus alsnog kan ik ze vaak ompraten om mij geen of minder sondevoeding te geven.

Terug op de afdeling had ik een gesprek met de psychiater. Ik heb daar zelf gevraagd om een heropname op de eetstoornissen afdeling. Dat moet ze gaan overleggen, maar terwijl ik dat vroeg moest ik huilen. De stemmen in mijn hoofd schreeuwden maar en wilden niet stoppen: ‘Je gaat toch niet vragen of je weer kan eten, je moet afvallen met dat vieze lijf van je!’

Maar ik heb het toch gedaan en dat is alweer een stap de goede richting op, maar ik ben er nog lang niet. Zodra ze het doorhebben gaan allerlei mensen tegen je zeggen dat je niet goed bezig bent, maar het dringt allemaal maar niet door. Daar kwets ik veel mensen mee, omdat ze zich zo machteloos
voelen.

De enige die nog een beetje tot me door kan dringen in mijn individuele therapeut S. We hebben het er vaak over waarom het eten zo moeilijk voor mij is en waarom ik de controle zoek in niet eten. Dat geeft mij inzicht en helpt me meestal ook wel om meer de gezonde kant van mij naar voren te brengen, maar steeds gaat het weer mis zodra ik mijn streefgewicht bereik. Ik ga meer voelen, ben voller, wat andere mensen ook bevestigen en de stemmen schreeuwen en schreeuwen maar en als ik niet doe wat ze zeggen moet ik mezelf straffen.

Maar is dit nou wat ik wil? Steeds aankomen en dan weer afvallen en dan begint het allemaal maar weer opnieuw. Ik raak steeds meer mensen kwijt. Mijn moeder noemt mijn situatie uitzichtloos, maar daar ben ik het niet mee eens, want ik heb de wil nog om te vechten.

En waarom zou ik moeten vechten om beter te worden? Omdat ik als ik naar mijn gezonde kant luister weet dat het allemaal maar schijn is. Door al die gesprekken weet ik het allemaal heel goed, maar doe ik er vaak nog niet zo veel mee. Zo zei mijn kinderarts is het ziekenhuis eens: Nou Lianne, als jij nu zoveel controle over jezelf hebt, eet dan die halve boterham op. Dat kon ik niet. Ik had de controle niet
meer over mijn eigen lijf, want zodra ik iets moest doen wat goed voor mij zou zijn, kon ik dat gewoon niet. Ik zag het soms niet eens meer in. Daarom heeft mijn kinderarts mij wel eens een verhaaltje verteld over spookrijders en daar moest ik van hem over na denken. Hij zei: Er rijdt een vrouw op de snelweg en op de radio komt een omroep: mensen kijk uit er rijdt een spookrijden op de N11. Waarom de vrouw dacht: 1? Ik zie er wel honderd!

Genoeg dingen om over na te denken en nog genoeg stof om mee te worstelen.

Ik ben nu weer kort opgenomen om te leren eten. Het is moeilijk, maar ik moet me vasthouden aan de dingen waar ik het voor doe: Ik wil niet opgenomen  worden in de volwassenen psychiatrie. Ik doe mijn best, maar het moet. De gedachtes blijven, maar ik moet de voordelen voor ogen houden.

Ik hoop dat ik zelf, maar ook anderen op een dag kunnen inzien dat anorexia of een andere
eetstoornis alleen maar schijn-controle is. Je verliest dingen die je nooit kwijt zou willen raken en het moeilijkste is: je verliest je zelf ook steeds meer! 

Dit gedichtje heb ik pas zelf geschreven:

Wanneer ik me rot voel, is zij er om mij te helpen

Ze fluistert me in wat ik moet doen om me beter te voelen

Ze helpt me met het meisje worden die ik zou willen zijn:

Dun, mooi, perfect.

Een nieuw leven met een nieuw lichaam.

Een schoon lichaam.

Ze is er voor me als ik ga slapen

Ze is er voor me als ik opsta

Altijd zal ze er zijn om mij op het juiste pad te houden.

Door haar voel ik me weer iemand, ik voel me sterk

Kijk ik kan iets!!

Dat is iets waar zij mij op wijst.

Ze is de enige die ik nog heb

Andere mensen zijn verboden

Ze liegen alleen maar tegen mij zegt ze

Ze willen me alleen maar pijn doen

Hun gunnen mij geen geluk

En dat is waar zij me helpt naar te zoeken

Maar hoe komt het dat ik me steeds somberder gaat voelen

Dat haar gefluister, geschreeuw is geworden.

Dat als ik niet naar haar luister ik mezelf moet straffen.

Ik doe de mensen pijn waar ik om geef, omdat zij dat wilt.

Maar ze helpt me mijn doel te bereiken.

En dat is wat IK wil toch?

En hoe komt het dat ik mezelf steeds meer ben gaan haten

sinds dat ik haar steeds beter heb leren kennen.

Ze laat me horen dat ze me laat inzien hoe slecht ik wel niet ben

Echte vrienden zijn eerlijk tegen elkaar!

Mensen zeggen dat ze gevaarlijk voor me is.

Dat ze mijzelf lelijker maakt en ongelukkiger.

Erger nog, mij mezelf laat doden.

Ik weet dat ze ergens gelijk hebben.

Maar ik wil het niet weten

want ik kan niet zonder haar.

En toch moet ik mij verzetten.

En dat is een enorm gevecht.

Hoe gevaarlijk ze ook zou kunnen zijn

En ookal probeer ik niet meer naar haar te luisteren

Ik kan de ‘vriendschap’ niet zo makkelijk verbreken

Ze is mijn allerliefste vijand.