Als je een eetstoornis hebt en in behandeling gaat, dan ben je afhankelijk van de tijden van die instelling en van je behandelaar wanneer je daar terecht kan. Dit kan soms lastig zijn als je nog naar school gaat of werkt. Ik zat bijvoorbeeld nog op de middelbare school en miste door therapie een hoop lessen. Op het forum kwam de vraag voorbij hoe school of werk bij ons omgingen met onze situatie. In deze blog zal ik jullie mijn verhaal hierover vertellen.
In de tijd dat ik een eetstoornis had, zat ik op de middelbare school. Ik was twaalf, dertien jaar toen ik begon te rommelen met eten. Ik zat in de eerste klas van havo/vwo en het ging niet goed met mij. Toen de zomervakantie tussen het eerste en tweede schooljaar begon, heb ik aan mijn ouders verteld dat het niet goed met mij ging. Mijn ouders dachten eerst nog dat ik er wel zelf mee zou kunnen stoppen, maar toen ze erachter kwamen dat ik nog steeds overgaf, namen ze me mee naar de huisarts. Die stuurde mij vervolgens weer door naar een centrum gespecialiseerd voor eetstoornissen. Vanaf dat moment ben ik in therapie gegaan.
Als je nog op school zit, maar ook als je werkt, loop je tegen het probleem aan dat therapie niet altijd buiten school- en werktijden om te plannen valt. Dat betekent dus dat je soms afwezig bent, omdat je naar therapie moet. Mijn eerste behandelcentrum zat vlakbij mijn school waardoor ik nooit heel lang weg hoefde te zijn, maar toch zou ik wel lessen missen. Hoe doe je dat dan?
Mijn ouders hebben toen contact opgenomen met school en verteld wat er aan de hand was. Ook vertelden ze dat ik soms naar therapie zou moeten en dat ik het zoveel mogelijk buiten schooltijd zou plannen, maar dat het soms ook zo zou kunnen zijn dat ik tijdens school even weg moest. School vond dat prima, zolang ik maar een briefje aan mijn afdelingsleider gaf met daaronder een handtekening van mijn ouders.
Ik vond het fijn dat school wat dat betreft gewoon meewerkte, maar dan had ik natuurlijk nog mijn klasgenoten. Hen viel het ook op als ik er een keer een lesuur niet was of als ik halverwege de les weg moest of juist weer binnen kwam vallen. De eerste paar keer riep dat nog niet direct vragen op, maar toen het vaker gebeurde natuurlijk wel. Ik vond dat heel moeilijk. Toevallig las ik laatste een oud dagboekje van mezelf uit die tijd waarin ik ook schreef dat ik het zo lastig vond om na therapie weer terug te moeten naar school. Therapie was altijd heftig en intensief en gaf veel stof om over na te denken. Ik vond het onwijs lastig om me daarna weer te moeten concentreren op geschiedenis en Engels.
Na een aantal maanden werd ik door dit behandelcentrum doorverwezen naar een centrum dat meer gespecialiseerd was in kinderen. Het enige probleem was dat dit centrum aan de andere kant van Nederland zat. Dat zou dus betekenen dat ik meer school zou missen, omdat het dus zo’n stuk reizen was.
Toen we de intakegesprekken hadden gehad en het adviesgesprek volgde, gaf deze instelling aan dat ik één dag in de week de hele dag door therapie zou hebben. Zowel groepstherapie als systeemtherapie afgewisseld met individuele therapie. Het was fijn dat deze therapieën allemaal op één dag zouden plaatsvinden, zodat ik niet vaker school zou hoeven missen.
Toch maakte ik me toen ook weer zorgen. Een hele dag school missen vonden mijn ouders en ik best veel. Ook zou het al helemaal vragen opwekken bij mijn klasgenoten als ik elke vrijdag er standaard niet zou zijn. Mijn ouders hebben toen opnieuw met mijn afdelingsleider gesproken om dit te bespreken. Ook heb ik het hier met mijn mentor toen over gehad. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om aan mijn klasgenoten te vertellen wat er aan de hand was, zodat ze zouden weten waarom ik er op vrijdag niet meer zou zijn. Dit was spannend om te doen, maar voelde ook als een opluchting. Ik hoefde dan in ieder geval niet meer te liegen over waar ik was.
Mijn afdelingsleider en mentor namen contact op met mijn andere leraren om hen op de hoogte stellen van mijn situatie. Zij zouden dan rekening met mij houden met het opgeven van huiswerk, proefwerken en andere belangrijke mededelingen. Het was fijn dat school op die manier met mij meedacht en rekening hield.
Hoewel school goed meewerkte, lukte het me toch niet om het tempo van school bij te houden vanwege mijn problematiek. Het ging slechter en slechter waardoor het me niet meer lukte om me op school te focussen. Ik bleef dan ook zitten op 3 vwo, maar school gaf mij de optie om alsnog over te gaan naar 4 havo. Weliswaar een niveau lager, maar ze dachten dat dit voor mezelf misschien ook wel fijner was. Ik hoefde er dan niet zo hard aan te trekken.
Vaak is er in overleg met school veel mogelijk. Ik kan dan ook iedereen wel aanraden om je situatie met hen bespreekbaar te maken, zodat zij met jou mee kunnen denken en kunnen ondersteunen waar nodig. Vaak is er een hoop mogelijk. Ik vond het in ieder geval heel fijn dat ze zo meedachten. Het nam een hoop extra zorgen bij me weg!
Ervaar jij ook steun vanuit school?
Geef een reactie