Op de middelbare school had ik voor het eerst hulp bij maatschappelijk werk omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Op woensdagmiddag ging ik naar een meidengroep met als doel meer zelfvertrouwen te krijgen. Gelukkig kon ik dit met school combineren. Ik was vroeg klaar dus ik kon daarna gelijk naar de groep fietsen. Toen ik echter ging studeren en in therapie ging werd dit een ander verhaal. Zowel mijn studie vergde veel van mij maar ook therapie vroeg mijn tijd en aandacht.
Aan het begin van mijn studie was ik nog ambulant in behandeling. Eigenlijk was dit nog aardig te combineren omdat ik alle afspraken enigszins om mijn studierooster heen kon plannen. Dit veranderde echter toen ik plotseling opgenomen werd. Ik miste dingen en ging achterlopen met mijn studie. In het begin ging ik er vanuit dat ik dit wel weer in kon halen maar na verloop van tijd bleek dat ik voorlopig niet meer terug zou gaan naar een ambulante behandeling. Ik had iets intensievers nodig waardoor ik mijn studie een tijdje zou moeten staken.
In het begin vond ik dit vreselijk. Ik zat al tijden slecht in mijn vel en ik had tot dan altijd geweigerd om intensief in therapie te gaan omdat ik school zo belangrijk vond. Ik wilde geen studievertraging en al helemaal niet stoppen met school voor therapie. In dit geval leek er helaas geen andere optie te zijn en moest ik er een half jaar tussenuit. Ik herinner me nog goed dat ik op een avond in een kantoortje zat op de crisisafdeling met een verpleegkundige. Ik was ontzettend verdrietig omdat ik een beslissing moest nemen over deze behandeling en eigenlijk die keuze helemaal niet wilde maken. Hij maakte toen een tijdlijn waarin hij liet zien wat de klinische behandeling voor voordelen zou hebben. Omdat dit heel intensief is kun je in korte tijd relatief veel bereiken terwijl je in een ambulante setting veel langer bezig bent. Het zou dus eigenlijk gewoon veel efficienter zijn om een klinische behandeling te doen, hoe moeilijk dat ook voor mij was.
Op school sprak ik met de decaan en die legde me uit hoe ik dit het beste aan kon pakken wat betreft mijn inschrijving op school. In mijn geval besloten we dat ik ingeschreven bleef staan op school zodat ik studiefinanciering bleef ontvangen. Voor mij was dat op dat moment noodzakelijk maar dat kan natuurlijk per persoon verschillen. Als jij ook die keuze moet maken, is het verstandig om dit met een decaan op jouw school te bespreken, zeker omdat de basisbeurs nu is afgeschaft en de regels waarschijnlijk dus ook anders zullen zijn.
Het moeilijkste aan dit alles vond ik denk ik dat ik zag hoe mijn studiegenoten met wie ik in het begin zo goed ben opgetrokken verder gingen terwijl ik met mijn koffertje naar een kliniek ging. Dat deed mij het meeste pijn van alles. Ik gunde hen dit natuurlijk maar ik wilde ook zo graag en ik had alles zo graag anders gezien. Ik wilde net als iedereen van mijn leeftijd kunnen genieten van het studentenleven en het is ontzettend naar als je ziet dat dat op moment niet kan.
Na mijn behandeling kon ik mijn studie weer oppakken, maar wel met een half jaar studievertraging. Ik liep dus overal een half jaar achter en soms was dat niet leuk. Ik was telkens een uitzondering op mijn studie, moest mijn situatie vaak uitleggen, ontving bepaalde mails niet en moest overal zelf achteraan. Hierdoor werd ik telkens geconfronteerd met wat er gebeurd was. Als ik daar nu op terugkijk was het helemaal niet zo erg maar op dat moment maakte het me heel verdrietig.
Als ik terugkijk op deze tijd dan heeft het me echter ook dingen opgeleverd. Ik denk dat ik door deze periode een stuk beter voor mezelf durf op te komen dan voorheen. Ik had op school vaak het gevoel er alleen voor te staan omdat ik een half jaar achterliep. Ik moest veel dingen regelen en op mensen afstappen terwijl ik dat helemaal niet zo goed durfde. Ook moest ik opnieuw contact leggen met mensen. Geregeld volgde ik ineens namelijk colleges met studenten die een jaar lager zaten en moest ik met hen samenwerken.
Ook moest ik een minor kiezen en omdat ik toch al bijna niet kende, besloot ik toen maar een minor bij een hele andere studie te kiezen. Dit pakte ontzettend goed uit want daar heb ik het heel erg naar mijn zin gehad. Tot slot merkte ik dat je met sommige mensen enkel bevriend bent omdat je ze vijf dagen in de week ziet. Het contact dat ik had met studiegenoten aan het begin van mijn studie, verwaterde zodra ik werd opgenomen. Dat vond ik toen heel erg maar nu heb ik daar alleen maar van geleerd. Echte vriendschappen hielden stand, anderen verdwenen en dat is goed.
School of studie combineren met therapie is heel lastig. Het is verleidelijk om je school op de eerst plek te zetten omdat je direct de gevolgen merkt als je dat niet meer doet. Ik heb echter ook ervaren dat de wereld niet vergaat als school even niet meer op de eerste plek staat. Mijn cijfers waren altijd zo belangrijk voor mij dat ik dacht dat mijn leven zo ongeveer voorbij zou zijn als ik studievertraging op zou lopen. Inmiddels ben ik afgestudeerd en heb ik een leuke baan. Er is niemand die ooit iets heeft gezegd over mijn studievertraging, die uit eindelijk nog aardig wat langer is geworden dan dat ene half jaar, en er is niemand die ooit nog heeft gevraagd naar welk cijfer ik heb gehaald voor mijn tentamen ontwikkelingspsychologie. Natuurlijk is een diploma halen uiteindelijk belangrijk voor je toekomst maar echt niet belangrijker dan je gezondheid. Zonder goede gezondheid heb je immers geen toekomst. Zet jezelf op nummer één.
Geef een reactie