Het etiket eetstoornis, anorexia of boulimia plakken ze je met gemak op, maar het eraf halen gebeurt niet zo snel. Wanneer zou dat ook moeten gebeuren? Kan je wel genezen van een eetstoornis? Sommigen zeggen van niet. Ik ben er nog steeds niet uit. Ik zeg altijd dat het goed gaat maar het wel blijft meespelen. Ik durf mezelf ook niet helemaal genezen te verklaren. Maar waarom niet?
Ergens blijft het veilig. Mijn problemen, stemmings-wisselingen, angsten; alles kan ik makkelijk daarop afschuiven. ‘Ja ik vind dat moeilijk door wat ik heb meegemaakt’ blijft iets wat ik regelmatig zeg of denk. Maar is dat echt zo? Of zijn het excuses? Excuses om niet alles te doen. Om niet volledig te leven. Een excuus voor als iets niet lukt. Stel dat ik (weer) faal…
Schuilen achter je eetstoornis. Volgens mij zijn er velen met mij die dit doen. En misschien is er soms een goede reden maar dan nog, waarom niet gewoon overal voor gaan? We hoeven niet van de één op andere dag onze eetstoornis los te laten om weer te gaan leven.
Vaak zat hoor je mensen die achteraf spijt hebben van alles wat ze hebben gelaten door hun eetstoornis. Bang dat mensen erachter komen, iets ze niet lukt, of omdat we simpelweg niet durven te genieten. Ik heb er van begin af veel aan gedacht. Ik weet nog dat ik mijn hele leven uitkeek naar het moment dat ik 16 werd. Dat leek mij zo geweldig.
En nu? Ik heb mijn 16 jaar absoluut niet genoten gezien mijn ondergewicht, depressie en opname. Ik wordt daar continu aan herinnerd en blijf dan boos worden op mezelf. Maar ergens weet ik wel, het heeft geen zin. Het is gebeurd. Ik blijf het gevoel hebben dat ik dingen moet inhalen. Dat is niet goed. Maar op dit moment leef ik wel, ik leef zoals ik had moeten doen toen ik eindelijk 16 werd maar het niet kon.
Sinds de zomer ben ik op kamers gaan wonen in Amsterdam, lid geworden bij een studentenvereniging, een paar kilo boven mijn streefgewicht uitgekomen, drukker dan ooit en toch denk ik iedere dag wel na over eten. Ik geniet volop van al die leuke etentjes, avondjes stappen, werken op gekke tijden maar ondertussen eet ik meer of ongezonder. En zodra ik te druk raak, ben ik er meer en meer mee bezig. Ik heb dan weer stressmomentjes zoals ik ze maar al te goed ken. Maar hé, ondertussen leef ik wel!
Mijn moeder zegt me regelmatig, het is een keuze. Je kan thuis komen wonen, niet lid zijn en minder afspreken; dan val je vanzelf weer een paar kilo af maar ben je dan gelukkiger? Is het niet veel beter om te genieten met dan maar die 2 kilo extra?
En natuurlijk heeft ze gelijk. Ik blijf er af en toe over piekeren, maar uiteindelijk komt het er altijd op neer, ik wil leven en me niet langer achter mijn eetstoornis verschuilen! Ik durf er achter vandaan te kruipen en mezelf te zijn!
Geef een reactie