”Wat mij overkomen is, is niet erg. Ik heb er geen last van, dus dan zal het wel meevallen. Ik heb er immers geen moeite mee om met mannen naar bed te gaan zoals meisjes of vrouwen dat vaak hebben als zij misbruikt zijn. Sterker nog, ik doe het geregeld, na heel wat glazen wijn of andere middelen, als mijn hoofd lichter voelt en mijn lichaam zwaarder. Ik haat mezelf, maar als ik onder invloed ben van wat dan ook, ben ik ineens een stuk leuker, ook voor mannen.” Makkelijker ook, dat zie ik achteraf, maar had ik toen niet door. Ik voelde me gezien, niet doorhebbend dat ik vooral werd gebruikt terwijl ik op mijn kwetsbaarst was.
Na een traumatische ervaring als misbruik kun je op verschillende manieren reageren. De één stopt het weg en gaat door met leven alsof er niets gebeurd is. De ander blokkeert volledig en kan totaal niet meer functioneren. In beide gevallen heeft het misbruik een enorme impact, de uitwerking is echter totaal anders. Wat vaak te zien en te horen is dat, zeker vrouwen, na misbruik moeite hebben met intimiteit. Het doet hen denken aan hetgeen ze hebben meegemaakt en het is begrijpelijk dat een vrouw dit vervolgens wil vermijden.
Je kunt hier echter ook op reageren door het juist op te zoeken. Je stopt hierbij in feite ook je nare ervaring weg door het spanningsveld weer in te gaan, door nieuwe ervaringen op te doen om niet aan het andere te hoeven denken en door bevestiging te zoeken omdat je zo erg tekort gedaan bent. Voor mensen die hier geen ervaring mee hebben klinkt dit onlogisch, maar het is een normale reactie op een abnormale gebeurtenis.
Mijn reactie was in eerste instantie zoals ik eerder beschreef. In mijn jeugd stopte ik alles weg en toen ik, inmiddels al weer wat jaren geleden, me ontzettend ongelukkig voelde, zocht ik mijn heil in destructief gedrag om om te kunnen gaan met mijn emoties. Ik had een eetstoornis, was depressief en getraumatiseerd, maar dat had ik zelf nog niet goed door. Toentertijd had ik nog relatief weinig therapie gehad voor mijn échte problemen en zette ik vooral allerlei copingmechanismen in om niet te hoeven voelen.
Pas toen ik opgenomen was in een kliniek, kwamen mijn traumatische ervaringen voor het eerst ter sprake. Nog nooit had ik daar met iemand over gepraat. Naar mijn idee had ik een eetstoornis en was ik een beetje depressief, dat was het probleem. Ik had altijd gewoon gefunctioneerd en had, dacht ik, geen problemen met mannen, dus het leek me niet relevant om het te benoemen. In die periode leerde ik pas dat heel veel van mijn problemen juist voortkwamen uit die nare ervaringen en dat ik daar juist over moest praten. Ik vond dit vooral heel ingewikkeld.
Mijn therapeut vertelde me dat het belangrijk was om, voordat ik met iemand naar bed ging, aan die persoon te vertellen dat ik nare dingen mee had gemaakt zodat hij daar rekening mee kon houden. Hiermee kon ik voorkomen dat ik getriggerd werd, last kreeg van herbelevingen of volledig dissocieerde en mezelf dus nog meer beschadigde of zelfs opnieuw traumatiseerde. Ik wist wel dat ze gelijk had maar ik deed het nooit. Het was als een wondje waar ik niet vanaf kon blijven. Ik wist dat het eerder zou genezen als ik het met rust zou laten, maar de drang om eraan te zitten was te groot.
Als je zomaar met iemand mee naar huis gaat dan is er immers weinig ruimte voor serieuze gesprekken, diepgaande gevoelens en alle bagage die je met je mee dat huis in neemt. Bovendien wilde ik mezelf niet telkens als slachtoffer neerzetten dat voorzichtig behandeld moest worden alsof ik van glas was en elk moment opnieuw kon breken. Dat was voor niemand aantrekkelijk en ik wilde eigenlijk gewoon ervaren dat ik goed genoeg was, voor wie dan ook en ongeacht de prijs die ik daar later voor betaalde.
Ik wist aan de andere kant ook dat ik überhaupt maar beter kon wachten met intimiteit tot ik iemand had gevonden die ik echt kon vertrouwen. Seks was al ingewikkeld genoeg en met mijn zoektocht naar bevestiging bij de verkeerde mensen maakte ik het alleen maar erger. Toch zocht ik het op omdat ik zo graag normaal wilde zijn. Door gewoon met iemand naar huis te durven gaan terwijl ik diegene nauwelijks kende, overtuigde ik mezelf ervan dat mijn jeugdtrauma’s geen invloed meer op mij hadden. Ik dacht dat ik het vergeten en dat ik geheeld was, ondanks dat ik nog vaak met het licht aan sliep en er momenten waren dat ik hardop tegen mezelf moest zeggen dat ik veilig was.
Toen ik in therapie eenmaal ‘’moest” gaan praten over mijn ervaringen, veranderde mijn houding ten opzichte van mannen en intimiteit. Hoe ‘’makkelijk” ik eerst was, hoe anders werd het toen. Ik kon alles wat er gebeurd was niet langer wegstoppen waardoor ieder onderwerp dat ook maar met mannen of intimiteit te maken had, een gevoel van walging bij me opriep. Dit werd nog eens extra versterkt toen ik opnieuw een traumatische ervaring op deed. Vanaf dat moment wilde ik niets meer met mannen te maken hebben en werd ik letterlijk kotsmisselijk van alles wat daar ook maar mee te maken had.
Nu, een hele tijd verder, kijk ik met groot verdriet terug op de afgelopen jaren. Ik neem mezelf niets kwalijk als het gaat om de dingen die mij zijn aangedaan, maar ik kan nog weleens boos worden op mezelf als ik denk aan wat ik mezelf allemaal heb aangedaan. Ik ben ontzettend onvoorzichtig met mezelf omgegaan terwijl ik normaal gesproken verre van onvoorzichtig ben. Ik denk altijd goed na voordat ik een keuze maak en ben zelfs vrij terughoudend. Toentertijd was ik er echter heilig van overtuigd dat ik geen last meer had van mijn trauma’s, of ik wilde mezelf in ieder geval daarvan overtuigen door zomaar met mannen naar bed te gaan die ik nauwelijks kende, iets wat totaal niet bij mij past.
Anderzijds probeer ik me op de momenten dat ik boos op mezelf word, ook te bedenken dat ik toen blijkbaar nog niet anders kon. Ik had nog geen idee hoe ik om moest gaan met wat ik had meegemaakt en kón er niet over praten, die fase is pas later gekomen. Hierdoor heb ik mezelf wel extra beschadigd en nog meer pijn gedaan. Door behoorlijk onder invloed op zoek te gaan naar aandacht in een kroeg, trek je immers niet altijd de juiste en meest oprechte mensen aan. Hier heb ik spijt van en soms zou ik willen dat ik de tijd terug kon draaien en eerder aan de bel getrokken had.
Geef een reactie