You’re a beautiful star in heaven…. Het is nu een jaar geleden dat mijn vriendinnetje Sharmeela besloot uit het leven te stappen. Ik wil graag mijn verhaal schrijven ter nagedachtenis aan haar:
UIT HET OOG, MAAR NOOIT UIT HET HART!
Als ik mijn dagboekberichtjes op PROUD teruglees, gaan die natuurlijk allemaal over dit verlies. Het doet me veel als ik deze weer teruglees.
Enkele fragmenten:
“Ik ben zo intens verdrietig, ben er gewoon misselijk van. Ik heb net Sharmeela haar vader aan de telefoon gehad en gehoord wat er allemaal is gebeurd. Morgen ga ik afscheid nemen van lieve Shar en vrijdag is de crematie. Ik zie er zo ontzettend tegenop, niet normaal meer. Afgelopen dagen gesprekken gehad met mensen die dichtbij Shar stonden, doet me erg goed. De herkenning, maar ook juist de verschillen. Ik ben zo zenuwachtig, wil helemaal geen afscheid nemen van mijn lieve vriendinnetje. Maar goed heb helaas geen keus :”(
“Toen ik Shar zag, barstte ik in tranen uit. Ik heb de bloem met de kaart, het verhaaltje, de foto en een zakje met de sleutelhanger en edelsteen in de vorm van een hart eerst neergelegd en daarna heb ik bij Shar gekeken. Ik heb gehuild, haar hand vastgehouden en haar over haar arm en gezicht gestreeld. Ik wilde niet weg, kon geen afscheid nemen. Ik heb haar hand nog een keer vastgepakt, haar over haar gezicht gestreeld en tot slot een kus op haar voorhoofd gegeven en toen moesten we toch echt gaan Ik zie op tegen de crematie, maar ik ben zo ontzettend blij dat ik in alle rust afscheid heb kunnen nemen van Shar.”
“Zometeen weer samen met mijn vriendinnetje op weg naar lieve Shar… Dan toch echt definitief afscheid nemen.. Dat gaat zwaar vallen. Ik dacht nog: wat ben ik blij dat ik gisteren ben geweest en Shar nog kon zien en vasthouden. We stonden even stil bij de kist en toen brak ik echt. Ik werd licht in mijn hoofd, stond te wankelen op mijn benen en werd naar buiten gebracht. Nu moeten we het verlies een plaatsje gaan geven in ons leven, iets wat ik helemaal niet wil.”
De periode rondom het overlijden van Sharmeela is een heftige tijd geweest. Ook nu – bijna een jaar na dato – mis ik haar nog steeds enorm. Het verdriet slijt, maar de herinneringen en het gemis niet.
Sharmeela was voor veel meiden en jongens een voorbeeld wat betreft het vechten tegen hun eetstoornis. Haar boek vond ik ontzettend aangrijpend. De eetstoornis had de laatste tijd geen grip meer op haar, maar de achterliggende problemen en recente tegenslagen helaas wel.
Het onderstaande stukje heb ik geschreven vlak na haar dood en in het digitale condoleance register geplaatst. Het zegt iets over het contact dat ik met Sharmeela had en over hoe erg ik haar mis. Al is het gemis anders geworden, het is er niet minder om geworden.
Lief vriendinnetje Sharmeela,
Woorden schieten tekort en tranen vloeien in overvloed! Ik zal je zo ontzettend gaan missen lieve schat!! Zoveel strijd, zo’n groot gevecht. Een groot deel overwonnen, maar het was teveel voor je. We zagen elkaar niet heel vaak, maar hadden bijna wekelijks contact via Facebook, twitter en whatsapp. Ons contact was zeer divers. We hadden ontzettend veel lol samen, waren allebei dol op shoppen en kochten een aantal keer afzonderlijk van elkaar dezelfde kleding. Ook niet afzonderlijk van elkaar kochten we hetzelfde. Allebei blij als een kind met onze knalroze pumps die flink in de aanbieding waren. Wat waren we toch blij en die dingen moesten direct aan natuurlijk. Liepen we daar met zijn tweetjes te paraderen door Nijmegen met ontzettende last van onze voeten.
Ook in het stukje anorexia heb ik je zienderogen zien groeien. Samen eten bij de pizzeria en naar de mac onder het mom van: “ik moet nog aankomen.” Wat zat er een kracht, een vechtlust in jou, lieve meid!!! Van impulsieve acties, tot lachen, tot huilen, tot serieuze gesprekken, het kon allemaal met jou lieve Shar. Allebei dezelfde eigenschappen, waaronder de ander belangrijker vinden dan onszelf. Als een ander maar gelukkig is……..
Lieve, lieve meid Ik kan nog veel meer over jou schrijven en wat ik allemaal aan jou ga missen. Maar zo simpel ligt het niet. Het is niet in woorden te beschrijven. We kenden elkaar nog maar iets langer dan twee jaar, maar je bent een belangrijk persoon in mijn leven geworden. Ik dacht vaak aan je. We stuurden vaak berichtjes om elkaar een hart onder de riem te steken… Zo fijn hoe iemand die ver weg is (al valt dat ook nog wel mee), toch zo dichtbij kan voelen. We konden elkaar een hele tijd niet gezien hebben, maar ons toch verbonden voelen met elkaar…. Door bijvoorbeeld precies op het juiste moment een berichtje of een mailtje te sturen….
Ik kan maar niet vaak genoeg zeggen hoe erg ik je mis, hoe erg je gemist wordt..
Hoeveel verdriet ik heb, hoeveel verdriet anderen hebben…
Meisje, je bent zo geliefd… Ja ik blijf zeggen ‘bent’, want welk sterretje je ook mag zijn aan de hemel, je zal altijd geliefd blijven.. Jij hebt een plekje in mijn hart en ik neem je overal mee naar toe.
Rust zacht lieve, lieve Shar!!!
Als tranen een trap konden bouwen en herinneringen een brug
dan klom ik de hemel in en nam ik jou gewoon mee terug!
RIP Sharmeela de Roo: 12-09-1988 – 24-07-2011
Door: Littleme
Geef een reactie