Iedere dag weer die onrust, iedere dag weer dat verdriet. Je hebt geen idee wat er met je aan de hand is, waarom je je telkens zo naar voelt. Waarom voel je je niet gewoon zoals zoveel andere meiden die je kent? Die lijken allemaal onbezorgd en vrolijk door het leven te wandelen. Als je samen met anderen bent, gaat het wel, maar zodra je alleen bent, keren de negatieve gevoelens terug.
Ben je depressief? Heb je andere problemen? Stel je je aan? Je hebt geen idee. Wist je maar wat er aan de hand was, kon je het maar een naam geven, dan kon je er iets mee doen. Dan kon je hulp vragen of in ieder geval uitzoeken wat je er zelf aan kan doen.
Je kijkt regelmatig rond op internet, herkent bepaalde kenmerken van een depressie, maar voelt je lang niet altijd zo. Misschien fake jij de boel wel voor aandacht? Gek word je ervan. Je weet gewoon niet meer wat je met jezelf aan moet.
Op een dag kom je in een boek, op internet of op tv het begrip zelfbeschadiging tegen. Het klinkt best gestoord, maar toch intrigeert het je. Je kijkt verder, ziet dat het o.a. wordt gedaan om de pijn van binnen niet te hoeven voelen en je vraagt je af of dit ook bij jou zou helpen. Heb ik pijn van binnen dan? Eigenlijk heb je geen flauw benul. Het enige dat je weet is dat je niet gelukkig bent en je je regelmatig heel naar voelt. Zou dit een goede tijdelijke oplossing zijn?
Die avond pak je iets uit de badkamerkast. Zal ik het gewoon proberen? Je doet de deur van de badkamer op slot en dan heel snel haal je een paar keer met het voorwerp over je arm. AU! Rode krassen vormen zich op je arm. Je gooit van schrik het voorwerp snel terug en haast je naar je kamer. OH MIJN GOD, wat heb ik nu gedaan!? Ik ben echt gek! Je schaamt je kapot. De schrammen op je armen branden. Was dit nou zo fijn? vraag je jezelf af. Je snapt er weinig van. Snel wissel je jouw t-shirtje in voor een trui met lange mouwen. Dit mag niemand te weten komen, dit is echt gestoord gedrag!
De volgende dag begrijp je niet hoe je zo raar hebt kunnen zijn. Je schaamt je nog steeds en gaat met dit geheim door je hoofd cirkelend naar school. Je voelt je nog meer ‘anders’ dan de rest van de klas, dan normaal… Tegen het einde van de middag zit je nog steeds met het voorval in je hoofd. Zal je het vanavond nog een keer proberen? Ergens voelt het ook wel fijn dit geheim bij je te hebben, bovendien zorgt het ervoor dat je minder bezig bent met de andere ‘onverklaarbare’ nare gevoelens.
Die avond herhaalt zich het voorval. Vele avonden volgen. Het snijden wordt een obsessie en gaat van kwaad tot erger.
De sneden worden dieper, de littekens worden meer zichtbaar. Het is op een gegeven moment onmogelijk om nog met korte mouwen rond te lopen. Aan de ene kant maakt het je niets uit, maar aan de andere kant vind je het heel onprettig. De zomer nadert immers en iedereen zal binnenkort rondwandelen in shirtjes en jurkjes.
Eigenlijk heeft het snijden weinig opgelost. Even was het fijn iets van jezelf te hebben, een afleiding te hebben van al je andere negatieve gevoelens, maar nu is het eigenlijk vooral schaamtevol en onhandig. Je voelde je al minder waard dan al je vriendinnen en dat is nu alleen nog maar erger geworden. Waarom kan je niet zo zijn als dat knappe blonde meisje met dat vrouwelijke lichaam, die zoveel vriendinnen heeft? De afstand van jou tot haar is er hierdoor alleen maar groter op geworden.
Soms zou je willen dat mensen jouw littekens ontdekten. Dit is het enige waaraan mensen kunnen zien dat het niet goed met je gaat. Erover praten, kan je simpelweg niet. Heb je misschien nooit geleerd en durf je ook gewoonweg niet. Die littekens zijn het enige ‘te benoemen’ probleem wat je hebt. Soms zou je willen dat iemand zei dat je een depressie had of zou je willen dat je een eetstoornis als anorexia had, dat had je tenminste een reden om je zo naar te voelen, dan had je tenminste een reden om hulp te vragen en krijgen. Dan wist je tenminste dat je je niet aanstelde.
Naar het strand gaan is er niet meer bij. Je omkleden voor gym in de gezamenlijke kleedruimte is er niet meer bij. Sporten in t-shirtjes met korte mouwen is het niet meer bij. Je samen met vriendinnen omkleden voor een avondje uit ….is er niet meer bij.
Je begint je steeds meer terug te trekken en je krijgt meer en meer een hekel aan jezelf. Dit zorgt er weer voor dat je jezelf nog meer pijn gaat doen. Af en toe probeer je ermee te stoppen, maar dan blijft het in je hoofd rondspoken en voel je je extra leeg en eenzaam. Het is makkelijker om er maar gewoon mee door te gaan. Zal je leven ooit nog leuk worden? Zal het ooit nog beter worden?
Net op het moment dat je het niet had verwacht worden de littekens ontdekt door iemand. Je schaamt je kapot, maar bent aan de andere kant blij dat jouw geheim eindelijk niet meer alleen van jou is. Het voelt minder eenzaam en het geeft hoop. Hoop op verandering.
Maanden volgen en je komt er langzaam achter dat er veel meer negatieve gevoelens en problemen achter die littekens zitten, dan je had verwacht. De weg naar de hulpverlening die volgt is lang, de weg binnen de hulpverlening is nog langer. Nee, je bent niet zoals dat knappe blonde klasgenootje. Het feit dat je jezelf voortdurend – ten nadele van jezelf – vergeleek met anderen, zegt al veel over jouw zelfbeeld. Je bent niet zoals haar, maar je bent niet minder waardevol, leuk, interessant. Iets wat je nu nog niet kunt geloven.
Geloof het of niet, maar na een tijd werken aan jezelf, zal er een moment komen dat je terugkijkt op deze periode en dat je blij bent dat je hem hebt overwonnen. Je zal veel spijt hebben van wat je jezelf hebt aangedaan en van de littekens die hierdoor zijn ontstaan, …want:
Je wilt niet ieder moment van een nieuwe positieve dag geconfronteerd worden met een negatief verleden. Je wilt niet als je naar de huisarts gaat je hoeven schamen omdat hij ook wel ziet hoe je aan al die littekens komt. Je wilt niet met een kleintje in je buik naar de gynaecoloog gaan en daar de blik van hem zien terwijl je met benen vol littekens naar de stoel loopt. Je wilt niet onzeker met je grote liefde naar bed gaan en je hoeven schamen voor alle littekens op je lichaam. Je wilt niet op het strand lopen en horen dat kinderen aan hun moeder vragen waar jij last van hebt. Je wilt niet met je moeder of vader naar een zwembad gaan en de pijn in hun ogen zien terwijl ze naar jouw littekens kijken. Je wilt niet op je trouwdag een jurk met lange mouwen hoeven dragen. Je wilt niet in de zomer dag in dag uit geconfronteerd worden met je verleden… je wilt dit niet. Echt niet.
Begin er niet aan of stop er nu mee.
Geef een reactie