Snijden om niet te voelen

Iedere dag weer die onrust, iedere dag weer dat verdriet. Je hebt geen idee wat er met je aan de hand is, waarom je je telkens zo naar voelt. Waarom voel je je niet gewoon zoals zoveel andere meiden die je kent? Die lijken allemaal onbezorgd en vrolijk door het leven te wandelen. Als je samen met anderen bent, gaat het wel, maar zodra je alleen bent, keren de negatieve gevoelens terug.

Ben je depressief? Heb je andere problemen? Stel je je aan? Je hebt geen idee. Wist je maar wat er aan de hand was, kon je het maar een naam geven, dan kon je er iets mee doen. Dan kon je hulp vragen of in ieder geval uitzoeken wat je er zelf aan kan doen.

Je kijkt regelmatig rond op internet, herkent bepaalde kenmerken van een depressie, maar voelt je lang niet altijd zo. Misschien fake jij de boel wel voor aandacht? Gek word je ervan. Je weet gewoon niet meer wat je met jezelf aan moet.

Op een dag kom je in een boek, op internet of op tv het begrip zelfbeschadiging tegen. Het klinkt best gestoord, maar toch intrigeert het je. Je kijkt verder, ziet dat het o.a. wordt gedaan om de pijn van binnen niet te hoeven voelen en je vraagt je af of dit ook bij jou zou helpen. Heb ik pijn van binnen dan? Eigenlijk heb je geen flauw benul. Het enige dat je weet is dat je niet gelukkig bent en je je regelmatig heel naar voelt. Zou dit een goede tijdelijke oplossing zijn?

Die avond pak je iets uit de badkamerkast. Zal ik het gewoon proberen? Je doet de deur van de badkamer op slot en dan heel snel haal je een paar keer met het voorwerp over je arm. AU! Rode krassen vormen zich op je arm. Je gooit van schrik het voorwerp snel terug en haast je naar je kamer. OH MIJN GOD, wat heb ik nu gedaan!? Ik ben echt gek! Je schaamt je kapot. De schrammen op je armen branden. Was dit nou zo fijn? vraag je jezelf af. Je snapt er weinig van. Snel wissel je jouw t-shirtje in voor een trui met lange mouwen. Dit mag niemand te weten komen, dit is echt gestoord gedrag!

De volgende dag begrijp je niet hoe je zo raar hebt kunnen zijn. Je schaamt je nog steeds en gaat met dit geheim door je hoofd cirkelend naar school. Je voelt je nog meer ‘anders’ dan de rest van de klas, dan normaal… Tegen het einde van de middag zit je nog steeds met het voorval in je hoofd. Zal je het vanavond nog een keer proberen? Ergens voelt het ook wel fijn dit geheim bij je te hebben, bovendien zorgt het ervoor dat je minder bezig bent met de andere ‘onverklaarbare’ nare gevoelens.

Die avond herhaalt zich het voorval. Vele avonden volgen. Het snijden wordt een obsessie en gaat van kwaad tot erger.

De sneden worden dieper, de littekens worden meer zichtbaar. Het is op een gegeven moment onmogelijk om nog met korte mouwen rond te lopen. Aan de ene kant maakt het je niets uit, maar aan de andere kant vind je het heel onprettig. De zomer nadert immers en iedereen zal binnenkort rondwandelen in shirtjes en jurkjes.

Eigenlijk heeft het snijden weinig opgelost. Even was het fijn iets van jezelf te hebben, een afleiding te hebben van al je andere negatieve gevoelens, maar nu is het eigenlijk vooral schaamtevol en onhandig. Je voelde je al minder waard dan al je vriendinnen en dat is nu alleen nog maar erger geworden. Waarom kan je niet zo zijn als dat knappe blonde meisje met dat vrouwelijke lichaam, die zoveel vriendinnen heeft? De afstand van jou tot haar is er hierdoor alleen maar groter op geworden. 

Soms zou je willen dat mensen jouw littekens ontdekten. Dit is het enige waaraan mensen kunnen zien dat het niet goed met je gaat. Erover praten, kan je simpelweg niet. Heb je misschien nooit geleerd en durf je ook gewoonweg niet. Die littekens zijn het enige ‘te benoemen’ probleem wat je hebt. Soms zou je willen dat iemand zei dat je een depressie had of zou je willen dat je een eetstoornis als anorexia had, dat had je tenminste een reden om je zo naar te voelen, dan had je tenminste een reden om hulp te vragen en krijgen. Dan wist je tenminste dat je je niet aanstelde.

Naar het strand gaan is er niet meer bij. Je omkleden voor gym in de gezamenlijke kleedruimte is er niet meer bij. Sporten in t-shirtjes met korte mouwen is het niet meer bij. Je samen met vriendinnen omkleden voor een avondje uit ….is er niet meer bij.

Je begint je steeds meer terug te trekken en je krijgt meer en meer een hekel aan jezelf. Dit zorgt er weer voor dat je jezelf nog meer pijn gaat doen. Af en toe probeer je ermee te stoppen, maar dan blijft het in je hoofd rondspoken en voel je je extra leeg en eenzaam. Het is makkelijker om er maar gewoon mee door te gaan. Zal je leven ooit nog leuk worden? Zal het ooit nog beter worden?

Net op het moment dat je het niet had verwacht worden de littekens ontdekt door iemand. Je schaamt je kapot, maar bent aan de andere kant blij dat jouw geheim eindelijk niet meer alleen van jou is. Het voelt minder eenzaam en het geeft hoop. Hoop op verandering.

Maanden volgen en je komt er langzaam achter dat er veel meer negatieve gevoelens en problemen achter die littekens zitten, dan je had verwacht. De weg naar de hulpverlening die volgt is lang, de weg binnen de hulpverlening is nog langer. Nee, je bent niet zoals dat knappe blonde klasgenootje. Het feit dat je jezelf voortdurend – ten nadele van jezelf – vergeleek met anderen, zegt al veel over jouw zelfbeeld. Je bent niet zoals haar, maar je bent niet minder waardevol, leuk, interessant. Iets wat je nu nog niet kunt geloven.

Geloof het of niet, maar na een tijd werken aan jezelf, zal er een moment komen dat je terugkijkt op deze periode en dat je blij bent dat je hem hebt overwonnen. Je zal veel spijt hebben van wat je jezelf hebt aangedaan en van de littekens die hierdoor zijn ontstaan, …want:

Je wilt niet ieder moment van een nieuwe positieve dag geconfronteerd worden met een negatief verleden. Je wilt niet als je naar de huisarts gaat je hoeven schamen omdat hij ook wel ziet hoe je aan al die littekens komt. Je wilt niet met een kleintje in je buik naar de gynaecoloog gaan en daar de blik van hem zien terwijl je met benen vol littekens naar de stoel loopt. Je wilt niet onzeker met je grote liefde naar bed gaan en je hoeven schamen voor alle littekens op je lichaam. Je wilt niet op het strand lopen en horen dat kinderen aan hun moeder vragen waar jij last van hebt. Je wilt niet met je moeder of vader naar een zwembad gaan en de pijn in hun ogen zien terwijl ze naar jouw littekens kijken. Je wilt niet op je trouwdag een jurk met lange mouwen hoeven dragen. Je wilt niet in de zomer dag in dag uit geconfronteerd worden met je verleden… je wilt dit niet. Echt niet.

Begin er niet aan of stop er nu mee.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

154 reacties op “Snijden om niet te voelen”

  1. Moeilijker dan het lijkt ik doe het al 2 jaar het lukt mij gewoon niet om te stoppen..

  2. Wow heavy..

    Vooral dat laatste stukje, als je er nu zo over nadenkt..

  3. Herkenbaar. Vooral het proces hoe het er in sluipt. Gelukkig doe ik dat al heel lang niet meer. (:

  4. Heel herkenbaar,,
    Ik ben er nu all een paar maanden mee gestopt , maar ik heb nog steeds hele duidelijke littekens van het snijden en heb er zo’n spijt van 🙁
    Elke keer vragen mense er weer na en moet ik weer een nieuw smoesje verzinne -_-
    Begin er dus echt NOOIT aan !

  5. Precies op het juiste moment 😉

  6. Ik schaam me niet voor mijn littekens, maar ben wel blij dat ze niet opvallen en ook niet talrijk zijn – omdat ik niemand wil uitleggen hoe ze op mijn lichaam gekomen zijn.

    Spijt heb ik wel ja, dat ik dit mijn lichaam heb kunnen aandoen – dus inderdaad, doe het niet! Ieder lichaam is het waard respectvol te worden behandeld. En als anderen dat niet doen, doe het dan tenminste zelf.

  7. Wauw… Vooral dat laatste stukje kwam hard aan.

    Ik heb een vorm van autisme en om om te gaan met emoties doe ik mezelf pijn. Eigenlijk al mijn hele leven dus…
    Maar sinds de laatste vijf jaar is het echt zelfbeschadiging te noemen en heeft het ook andere oorzaken..

    Aangezien het al zo lang bezig is, lijkt het zo onbereikbaar om er ooit vanaf te komen..

  8. En weer een bericht op het goede moment!

  9. BAM

    die kwam wel even binnen

  10. Deze tekst is zo herkenbaar en doet me zo hard terug denken aan vroeger.
    Ik heb meer dan 6 jaar aan am gedaan, maar nu ben ik al een aantal maanden gestopt, waar ik echt trots op ben! Soms komt het weer even in me op, maar ik weet dat het geen oplossing is.

  11. Vooral dat laatste stukje komt heel erg binnen.. dankje.

  12. Herkenbaar stuk. Ik ben nu bijna 2 jaar gestopt. Ik word nog elke dag geconfronteerd met mijn littekens (die duidelijk zichtbaar zijn en ook niets meer aan te doen is). Op het moment dat ik ben begonnen ben ik vaak gewaarschuwd door de mensen die er achter kwamen voor de littekens. Ik wou nooit geloven dat er wel een periode zou komen dat ik er ‘zoveel spijt van zou hebben’ .

  13. Ik ben blij met dit artikel zeg, had ik het maar gelezen toen ik jonger was, misschien had het me dan beïnvloed.

    Ik ben al jaren geleden gestopt, en hoewel ik soms nog wel de drang heb doe ik het echt nooit meer. Ik kan oprecht zeggen dat van alle dingen die ik ooit in mijn leven gedaan heb, dit het enige is waar ik echt spijt van heb.

    Dat lijstje onderin is precies wat ik vaak voel. Ben je eindelijk weer blij genoeg met je leven en vrienden om weer samen te gaan zwemmen, en jij moet als enige nadenken over wat voor kleding je aan doet, of dat het nooit opvalt dat je altijd lange mouwtjes draagt, tot je het een keer vergeten bent, en onnadenkend je vest uittrekt.

    Het hoort bij me, ik kan er nu mee omgaan, en mijn echte vrienden kan ik wel uitleggen dat dit mijn verleden is, maar ik zal nooit meer mooie ongerepte huid terug krijgen.

  14. en lees ook het boek van Sanna: Groter zal ik zijn…..

  15. Waauw dit is echt een super mooi artikel, ik herken me zo enorm erg in dit verhaal…
    Echt wauw voortaan lees ik dit eerst voordat ik wil gaan snijden..

  16. Pff mooi geschreven. Kdoe het helaas ook. Kdurf er ook niet met iemand over te praten. Laatst vroeg mijn psycholoog het, en toen heb ik gezegd dat ik het idd doe, en dat ik ook last heb van zm gedachtes. Ze zei dat we het er over zouden hebben, maar ze doet er helemaal niks mee. Ik zelf durf er ook niet weer over te beginnen…

  17. ontzettend goed artikel!

  18. Binnen !!

  19. mijn god. vooral dat laatste. de tranen staan in mijn ogen.
    Ik ben al wel gestopt en het gaat al heel stuk beter. Alleen die liktekens..

  20. Bam… Mooi stukje…

  21. door dat laatste stuk tekst des te meer steunend en daardoor : waardevol en enorm helpend stuk tekst, waarvoor dank, eye opening ,ook voor mij,een reminder!

  22. pff veel herkenbaar zeg..
    maar iid genoeg redenen om te stoppen..
    dus nog maar even door knokken

  23. Autsj. Die komt even heel hard binnen. Straks is het al bijna zes jaar dat ik dit doe – en heeft het me verder gebracht? Nee. En toch blijf ik ervan overtuigd dat ik het zonder niet red. Waar moet ik dan met alles heen?

  24. Ook hier komt deze wel binnen. Pijnlijk herkenbaar…

  25. vooral dat laatste stuk kwam echt binnen..

  26. Wauw, dat laatste stukje kwam hard aan, maar het is zo waar!

    Ik ben er dik 2 jaar geleden mee begonnen, toen deed ik het (bijna dagelijks). Nu doe ik het af en toe nog, hooguit 1 keer per maand, maar het blijft een gevecht. Ik hoop er ooit nog vanaf te kunnen komen, vooral omdat ik me niet nog meer wil samen dan ik nu al doe.

  27. zo herkenbaar, het komt wel binnen.. ik heb het zelf 4 jaar lang gedaan..
    precies ook om niks te voelen.. de littekens zijn nog duidelijk zichtbaar..
    en inderdaad ik word er mee geconfronteerd.. toch heb ik het laatste jaar het lef gehad om met korte mouwen te lopen, en probeer ik bij een moeilijk moment niet terug te vallen in mijn oude gedrag.. toch is het iets wat moeilijk en een zwak punt van mij blijft.. Maar goed dat het hier bespreekbaar word gemaakt..

  28. vooral dat laatste stuk 🙁

    ik ben nu bijna een half jaar gestop, soms heb ik het nog moeiljk, maar ode het niet meer en nu komt het besef van wat ik heb gedaan, ik smeer me nu dagelijks in met allerlei zalfjes om die littekens maar zo veel mogelijk te laten vervagen, maar het werkt niet echt, ze blijven rood momenteel, oudere zijn wel al wit, maar vallen erg op 🙁

    ik hoop dat alles deze zomer is genezen en dat ik me erover an zetten en voor het eerst in 4 jaar weer een t-shirt met lange mouwen aan zou kunnen.

  29. Wauw..
    Vooral dat laatste stukje heeft toch wel een impact gemaakt op me.

  30. Wauw echt gewoon wauw! Dit berichtje raakt mij enorm en ik herken er zoveel in… het is een hele moeilijke vicieuze circel waar je in vast komt en er bijna niet meer uit komt. Ik dacht dat ik met anorexia ook om kon gaan met mijn gevoel en angsten maar dat tegendeel bewees zich ook. Nu is het samen gegaan met het snijden en ik schaam me ook kapot. Iedere week als ik bij de kinderarts nog kom voor mijn anorexia en ik moet wegen ziet ze mijn arm en ik kan dan wel door de grond zakken. Het stoppen is onwijs moeilijk en het bied nu ook nog wel iets denk ik. Het is fout en ik besef het…

    xxxxx

  31. Ja, helemaal waar! Ik denk dat het me wel gaat lukken te stoppen. T was niet echt een verslaving, maar toch ff niet voelen = prettig

  32. wauw, toch wel herkenbaar dit.. heb het zelf ook gedaan, heb er nu zo’n spijt van.. ik kon er gewoon niets tegen toen. ik wist geen andere oplossing, praten is soms zo moeilijk.. gelukkig heb ik het al bijna 2 maanden niet gedaan. en ik heb zo’n spijt! al die lelijke littekens, en ook m’n moeder.. ze is teleurgesteld en verdrietig. ik heb ook wel hulp gehad, maar dat is nu ook gestopt (ik wou echt niet meer en zei dat het wel goed ging) ik wil er ook niet meer heen. ik probeer echt zelf te stoppen.. ik hoop dat ik het nu ook volhoud. ik schaam me elke dag zo, vooral door de littekens..
    meiden begin er niet aan! het is verslavend en je komt er niet makkelijk vanaf! wees nou niet zo dom.. dat bespaard je een hoop ellende. probeer op een andere manier met je verdriet om te gaan, dat moet ik ook doen en het is moeilijk. maar uiteindelijk komen we er wel!

    xxx veel liefs.

  33. Bedankt, dat laatste stuk heb ik soms echt even nodig!

  34. Wauw.
    Dit verhaal raakt me ontzettend diep…

  35. Auch..
    Bestwel moeilijk om het op deze manier te bekijken. Om eerlijk te zijn kijk ik zelf meestal alleen maar naar wat het me oplevert, maar er zijn eigenlijk veel meer negatieve gevolgen dan positieve..

  36. Ik heb het nooit gedaan, maar ik vind dit artikel wel heel fijn,
    omdat ik nu heel goed kan begrijpen waarom mensen ervoor te kiezen dit te doen.
    Ik hoop dat diegenen hier ook veel aan zullen hebben.
    xx

  37. Tja. Volgende week ga ik gewoon trouwen in een strapless jurk hoor. De littekens horen nu bij mij en als die grote liefde dat niet kan accepteren is het niet de ware…
    ‘t Is zonde ja, maar kan er nu niets meer aan doen. Zelfacceptatie is het sleutelwoord. Net zoals het zelfacceptatie het sleutelwoord is bij een eetstoornis!

  38. Wauw dat laatste stukje.
    Ik moet echt met deze shit stoppen. Het is het inderdaad gewoon niet waard.

  39. Heel goed artikel. het komt echt precies op het juiste moment voor mij.

  40. Wauw,

    Dit had ik nu net even nodig.
    Het stukje ”je wilt niet” ga ik ophangen in mijn kamer zodat ik het niet vergeet!

  41. ik heb ontzettend veel spijt ervan maar daarin tegen heeft het me toen ook geholpen.. ik heb de huisarts gevraagd of er niet iets bestaat zodat de littekend minder worden, maar jammer genoeg is die technologie er nog niet. ik loop wel gewoon in shirtjes rond en iedereen in mijn omgeving weet waardoor ik die littekens heb maar accepteren het ook, net als ik zelf nu.

  42. Waauww heel mooi.

    Vooral het laatste stukje is heel motiverend om het niet te doen.
    Hoop dat dat ook voor mij een dag

  43. nogsteeds heel veel strijd. zoveel drang. maar ook heel veel spijt.. zo herkenbaar dit..

  44. Wow wat een enorm goed stukje , deze kwam wel binnen , poeh tranen in mn ogen…

  45. Een mooi stuk en heel herkenbaar.
    Vooral de laatste alinea van; Ik wil niet.. dat is mijn motivatie ook geweest om te stoppen, wat niet makkelijk was na 7 jaar, want het ging echt met vallen en opstaan..
    Maar ben zo blij dat ik door heb gedaan, want de littekens blijven en ik heb er zo’n spijt van..

  46. woww, die kwam hard binnen ,, :$

    ik heb 1,5 jaar lang aan automutilatie gedaan
    en ik kan nu al zeggen dat ik 2,5 maand AM-VRIJ ben !! 😀
    en mensen echt waar als het mij lukt kunnen jullie het allemaal !
    het gaat niet in 1 keer maar als je blijft proberen kom je er ooit vanaf !
    ik heb al vele terugvallen gehad maar je moet door blijven zetten !
    en nu ik naar mijn arm kijk heb ik zooo veel spijt !
    want sommige littekens zijn littekens voor het leven geworde 🙁

  47. Tranen, door het laatste stukje…

  48. Wow.. dat had ik even nodig,
    kwam hard binnen ;s

  49. N. : je hebt helemaal gelijk, ik ben blij dat je jezelf kan accepteren, ik wens je een hele mooi bruiloft volgende week!

    Ik heb ook aan AM gedaan, en ben heel blij, dat zo’n 4 jaar na dato de meeste littekens nog amper te zien zijn. Heel af en toe voel ik de behoefte nog wel, maar ik probeer (hoe moeilijk dat dan ook is) dat gevoel te delen met mijn vriend en erover te praten.

  50. Ik heb het ook gedaan , gelukkig maar een paar littekens aan over gehouden die nog zichtbaar zijn, van 4 jaar geleden.Iedereen ziet dat wel, maar nu het goed gaat voelt het ook als een overwinning, Ik wil nooit meer terug naar toen.

  51. Bam, die kwam binnen.. wauw.

  52. vooral dat laatste stukje hakt er in bij mij!
    best heftig.
    je krijgt er later pas echt spijt van.

  53. wow dat eind heavy…
    dan besef je t pas en ze hebben geleik begin er nie aan of stop er mee

  54. Ik heb ook zovele littekens, en ik zit nu op een nieuwe opleiding. Meteen al de tweede of derde dag van het schooljaar was er een dag waarop we allemaal dingen gingen bespreken met de klas. En toen kwam ook automultilatie. Ik liep voorheen altijd met lange mouwen, bang dat mensen me gek vonden. Bij mensen waarop ik me op mn gemak voelde maakte me het trouwens niet uit. Tijdens dat gesprek zei een meisje dat ze mensen die zichzelf snijden ziek vind in het hoofd. Na het gesprek kwam er een meisje naar me toe, die nu een hele goeie vriendin van mij is en zei dat ze het echt stom vond wat dat meisje zei, ze had mijn littekens gezien. Ik stemde in en had zoiets van weet je, het is MIJN lichaam, ik BEN zo en ACCEPTEER het maar! Ik deed mijn vest uit en stond voor de eerste keer zo in de school. Dat meisje praat niet met mij, maar de rest van de klas gelukkig wel. Who cares? Ik ben het, niet die littekens 😉

  55. Kippenvel! Dit is precies hoe ik me tijden gevoeld hebt. Ik wilde zo graag een reden hebben om me zo te voelen, maar die had ik niet…
    Inmiddels ben ik vier jaar verder. Na tijden begon ik pas te beseffen hoeveel negatieve gevolgen het had op lange termijn.
    Korte mouwen draag ik al jaren niet meer. Als ik op het strand ben, draag ik lange mouwen en een lange broek. Het is jaren geleden dat ik gezwommen heb.
    Het liefst zou ik dat veranderen. Daar lijkt het te laat voor. Misschien ooit…

  56. Au.. Laatste stuk kwam hard aan. Had er nooit zo over gedacht.. Maar of ik stop, gaat me niet lukken denk. Nog niet.

  57. Dit komt hard aan en vooral als je dat doet.
    De waarheid is het helemaal en ik ben bang en ja ik wordt er mee geconfronteerd ermee.
    Mijn beste vriendin en mijn hulpverleenster’s weten het.
    Ben gelukkig nu bijna 28 dagen kras vrij op mijn benen en hogelijk blijf ik dat ook.
    Dan kan ik verder kras vrij maken op de andere plaats.

  58. jaaaaaaa zo als het er staat
    zo begon het bij mij dus ook…
    kvoelde me elendig enzo en ja kvond da op internet kheb het nog wa kunne uitstellen, maar tja volges het internet zou je er een beter gevoel van hebben ookal stond er altijd bij er komen ook littekens en het is verslavend, maar dan op een dag tja kzag egt geen andere oplosing dan dit te proberen…
    nu ben ik 3 jaar mezelf aan het pijn doen
    en hoe graag ik ook wil stoppen
    het lukt me gewoon NIET!

    ik wauw egt dat ik de klok kon terug draaien en zorgen dat die daag nooit gebeurt was.

  59. Mooi geschreven. Het laatste stukje sprak me ook erg aan. Toch is het best wel een raar idee hoeveel mensen hetzelfde hebben. Dezelfde gevoelens en gedachtes. Kijk even hoeveel mensen hierop hebben gereageerd. We zijn niet alleen, niemand van ons. En iedereen komt eruit, we komen er allemaal wel uit. Believe! Lots of love.

  60. Je wilt dit niet. Maar toch ook wel. Vreemd, niet?

  61. dit is echt zooo herkenbaar,
    alsof ze een kijkje hebben gehad in mijn leven… bijna alles klopt.

    ik ben nu al een tijdje gestopt, maar ik voel me nu zo leeg en ellendig.
    ik denk niet dat ik dit nog lang kan volhouden 🙁

  62. wauw zo herkenbaar, vooral dat laatste stukje zet me aan het denken, en het maakt me zo verdrietig, waar ben ik ooit aan begonnen..

  63. Ik doe het nu een jaar, en ik kan er gewoon niet mee stoppen dat wil niet !
    Ik heb 2 goeie vriendinnen maar die hebben het ook al eens gedaan daar voel je je echt ook zo rot en dan is mijn zus nog depressief, mijn vader slaat me, en heb haat aan school: ja hoor, iemand in mijn klas die even door de klas roept ”omdat ze zich snijd!” er zijn zoveel dingen, kleine dingen kunnen je ook zoveel pijn doen….
    En ben verliefd op mijn lerares en ben zelf een meisje als ik op bed lig fantaseer ik altijd over haar, zij weet het ook, vind ze heel erg ze zei dat ik een heel mooi meisje ben toen voelde ik me wel wat beter.
    Ik zou willen dat ze me kon troosten en me een knuffel zou geven….
    Ik snij me sowieso altijd de dag voor gym dan probeer ik te zeggen: kijk naar mij ! ik hoop dat ze dan na de les me dan vraagt om te komen en dat ze dan met me gaat praten maar dat doet ze niet meer:(
    Dan voel ik weer veel rotter dan ga ik me weer snijden…..
    Ik wou dat iemand me kon helpen ik ga naar therapie maar dat helpt niet !
    Iemand die hier op kan reageren die dit herkend ?
    En laatste stukje inderdaad dat raakt me echt.

  64. Ik had net een eetbui gehad en vond dat ik mezelf moest straffen.
    toen ben ik **mezelf beschadigd**
    nu ik dit lees heb ik best wel spijt, niet dat ik me echt heb gesneden en dat zal ik ook nooit doen maar je ziet nu toch een litteken staan op me arm.
    Ookal voelde het best fijn, ik wil dit nooit meer doen!

  65. Wauw.. Inmiddels na een jaar nog steeds bezig, en ik zie er niet meer uit. Pff, ik hoop dat ik inderdaad kan stoppen, want ik wil het echt niet!

  66. “Je wilt niet met een kleintje in je buik naar de gynaecoloog gaan en daar de blik van hem zien terwijl je met benen vol littekens naar de stoel loopt.”
    Hard, maar waar. Tranen rollen over mijn wangen.
    Kon ik maar stoppen…

  67. Het doet echt pijn om dit te lezen.. Gewoon omdat het zo herkenbaar is..
    Doe het nu al een paar jaar, niet continu, het is me anderhalf jaar gelukt om te stoppen maar heb een terugval gehad. Als ik nieuwe mensen ontmoet ben ik altijd ‘Emo’ en ze hebben gelijk een beeld van me. Dit wens je niemand toe, het moet gewoon stoppen!

  68. omg, heel confronterend. dat laatste gedeelte.
    tranen lopen over mijn wangen omdat jij helemaal gelijk hebt!
    probeer nu al paar maanden te stoppen maar het lukt me niet, het is een verslaving waar niet meer mee te stoppen valt..
    mijn vriendje kwam erachter en heeft alle scherpe dingen uit huis gehaald maar dan verzin ik gwn weer iets anders hoe ik kan snijden…
    begin er niet aan!! het maakt je leven en je lichaam stuk!

  69. Pfoe, dat laatste stukje komt flink hard aan.. Vooral de: Je wilt geen trouwjurk dragen met lange mouwen.. AU..

  70. mooi stukje.
    al vind ik dat laatse niet helemaal passend. Natuurlijk is het goed om te stoppen, maar naar mijn mening moet je stoppen omdat je het zelf wil of omdat je zelf ‘door hebt dat het echt veel beter is’ in ieder geval: als je er zelf helemaal achter staat dus. niet omdat andere het lelijk kunnen vinden enz enz.

  71. euhm…. ik ben jaren geleden gestopt met mezelf te pijnigen…
    maar sinds een poosje lukt het met niet zo goed meer…
    ik heb idd spyt dat ik het vroeger deed en schaamte over de littkens maar waarom is die kracht zo groot op een herval??

  72. ik snij me zelf ook nu ik dit lees lig k gwn te janken …………………..

  73. ik snij me nu al een paar weken en kan niet stopen alles gaat fout en niemand die aan me denkt ik weet soms gewoon niet wat ik moet doen.. ik verberg het met een zweet bandje want als me vader het ziet word hij boos .. maar ze zien niet dat ik me niet goed voel .. ik word al sinds gr 2 gepest en zit nu in de 3e .. en het hou zeker niet niet dit jaar … ik lig in de avond meestal te huilen omdat ik het soms niet meer aan kan.
    ik wil gewoon mezelf zijn maar dat ik moeilijk …

  74. Ik ben een tijdje geleden gestopt, gelukkig.

  75. Zo herkenbaar dit.. dat laatste stukje doet me wel veel maar of ik ermee kan stoppen i dont know

  76. ik wist niet dat er zoveel meer mensen waren,die dit deden en zich zo voelde..
    ik heb het 1,5 jaar gedaan het ging van kwaad tot erger. ben nu 4 maanden gestopt.sinds ik in therapie loop en een vriend heb die me helpt als ik het even moeilijk heb. soms als ik weer zo een gevoel krijg heb ik snel de behoefte maar denk ik toch weer na voor dat ik het doe. dat is heel zwaar, je hebt veel kracht nodig om te stoppen, en andere mensen zullen het toch nooit begrijpen waarom je je zo pijn doet of deed.

  77. Pfoe, tranen in mijn ogen. Dit was dus waar ik net aan wilde beginnen.. Wat moet ik doen? Helpe me!

  78. was het maar zo moeilijk om vanaf te komen.. ik doe het nu half tot 3kwart jaar… iedereen zegd zo: ja gwn geen schaar ofzoo pakken dan, maar zo makelijk is het niet.. dat doet altijd pijn.. het is nu ook erger aan het worden.. ik wil stoppen. maar lukt dus niet 🙁
    xx

  79. ik bedoel: was het maar zo makelijk om er af te komen..

  80. mijn god…
    alsof je alleen maar gaat snijden ofzo omdat je het ergens heb gezien of geprikkeld word!!! hoe het ook geschreven word maakt me boos!!
    alsof het alleen maar aandacht trekkerij is!! gatverdamme!!!

  81. Een vriendin van mij doet het nu, nog maar heel kort, een maand ofzo.. ik wil haar heel graag helpen, maar ik weet niet hoe ik haar kan overhalen om te stoppen! Het is niet leuk om toe te geven, maar ik begrijp gewoon niet goed hoe ze zich voelt, en waarom ze het doet.. desondanks probeer ik haar wel de steun te geven die ze nodig heeft, aangezien ik de enige ben die het weet. Door dit stuk snap ik het nu wel beter, en ik heb het haar ook laten lezen maar ze doet het nog steeds. Weet iemand misschien wat ik zou kunnen zeggen om haar over te halen om te stoppen?ik zit er echt mee… xxxx friesje

  82. @dolcey gelijk heb je ! @carleennnxx jij ook..

  83. hoihoi, ik voelde me heel erg aangesproken op dit verhaal het hoort echt bij mij. Ik voelde me er mee verbonden.. ik weet hoe het is, ik snij niet vaak maar heb het wel aantal keren gedaan ik vind het heel erg moeilijk om te vertellen en als iemand vraagt hoe ik kom aan de littekens dan zeg ik vaak dat ik van de trap ben afgevallen ik wil het wel graag vertellen maar mn vriendin zei dat ze geen vriendinnen meer met zou zijn als ik me zou snijden maar zij weet niet dat ik dat al heb gedaan. ik voel me hierdoor nog kutter ik zit al in therapie omdat mn ouders zeiden dat ze zagen dat het niet goed ging en zit nu zelfs aan de medicijnen door deprissiefheid en ik vind dit jammer.. maar het helpt niks helemaal niks en ik kan het ook aan niemand vertellen ..

  84. het start met krassen uiteindelijk worden de krassen sneeën en de sneeën diepe littekens, mijn heup/bovenbeen zit helemaal vol, ik voel me niet fijn om mezelf te zijn elke dag hoor ik stemmen in mijn hoofd vertellen dat ik lelijk, dik, alleen, nutteloos en waardeloos ben. ook doordat mensen het echt gezegd hebben tegen mij, mijn arm is nu ook niet meer veilig gister was mijn bovenarm het slachtoffer ik voel me slecht mijn fake smile is nu mijn real smile. ik wil iedereen hier nu zeggen BEGIN ER NIET AAN. ik kan bijvoorbeeld niet meer zwemmen en korte shirtjes mag ik nu ook vaarwel tegen zeggen…

  85. Laat mijn vriendin hier alstjebkieft mee stoppen. Ik zet alles op alles. Desnoods ga ik mezelf snijden als zij er niet meer stopt. Dat is wel het laatste wat zij wil en geeft haar misschien een reden.

  86. eh… t meisje waar ik verkering mee heb die snijd.
    Ik ben een heel positief persoon maar zij is vaak depressief en ze kan er niet echt over praten. Hoe moet ik er nou op reageren als ik zie dat ze weer gesneden heeft? Want niets dat ik doe of zeg is dan goed.
    Ik ben echt gek op haar, Ik heb zelfs met de gedachte rond te lopen om t ook eens te doen om te weten hoe het is. t lijkt me alleen niet de beste oplossing.

  87. In het stuk werd het al beschreven hoe het bij mij begon.
    Ik ben depressief, dat was bijna twee jaar geleden vastgesteld.
    Toen bekraste ik mezelf op mijn armen met vanalles dat ik in mijn handen had; fietssleutel, papier, aardappelmesje, etc. Een stem in m’n hoofd zei dat ik mezelf moest straffen.
    Mijn moeder had het ontdekt, ze zag de krassen en ik heb het haar verteld. De stem in mijn hoofd ging weg – klinkt heel raar, maar ik wil mijn familie geen pijn doen, zelfmoordplannen bleven gedachtes omdat ik mijn familie geen pijn wilde doen…

    Enfin, vorig jaar zat ik meer op tumblr en daar kwam ik allerlei posts tegen over zelfbeschadiging. Het zette me aan het denken en ik was ermee begonnen.
    Ik doe om mezelf te straffen, als mijn ouders boos op me zijn of als ik verdrietig ben. Alleen één vriendin weet het, maar ze weet niet wanneer ik het doe. Wel de plek, op mijn heup onder mijn onderbroek – zodat niemand iets kan zien in de zomer of tijdens het omkleden bij gym…

  88. Ik herken mezelf hier precies in zo is het bij ook begonnen ik ben nu 13.
    September 2013 ben ik ermee begonnen ik had het gelezen in een boek.
    Toen mij ouders naar de winkel gingen ben ik naar mijn kamer gegaan en pakte mijn zakmes (had ik een jaar geleden gekregen op mijn verjaardag Zo blij was ik ermee.
    Maar dat cadeau heeft alleen maar voor ellende en verdriet gezorgd)
    Ik ging voor de spiegel staan en dacht oké nu is die innerlijke pijn voorgoed weg. maar nee nog geen 5 min later zaten er een stuk of 5 witte krassen op mijn linkerarm.
    Ik voelde me geweldig.
    Maar de volgende ochtend voelde ik me weer net zo als eerst.
    Nog een keer dan maar dacht ik, dus ik liep naar de badkamer en deed de deur weer op slot en weer sneed ik in mijn linkerarm dit keer drukte ik ietsje harder uit 1 snee kwam een klein beetje bloed weer voelde ik me goed maar eigenlijk hielp het niets.
    Ik snij mezelf nu bijna een half jaar en ik schaam me dood ik draag alleen nog maar truien en lange broeken mijn arm zit vol littekens. Ik wil even zeggen.
    BEGIN HIER NIET AAN EN NEE HET IS NIET STOER HET IS VRESELIJK
    EN ALS JE WEL AL SNIJD IK WEET DAT HET NIET LUKT MAAR STOP

  89. Nog even ik begon ermee omdat ik al erg lang depressief ben

  90. ik herken dit, vooral dat begin. mijn eerste keer was met een pincet, raar als je daar aan terugdenkt. het is moeilijk om te stoppen maar ik ben nu al 1 maand clean. please begin er niet aan, het ruïneert je leven…

  91. ik snij mezelf al 3-4 jaar. geloof me,dit is edn verslaving. ju kunt het deels met roken vergelijken. ik ga steetds dieper. en steetds meer. maar dr littekens blijven je je hele leven achtervolgen. BEGIN ER NOOIT AAN! je komt er moeilijk vanaf.

  92. R aasde naar beneden
    E en eindeloze val
    D e leegte wachtte me op
    D romen zouden vergaan, maar
    E en touw, zwart gerafeld
    R edde mijn verloren leven

    als je dit kunt denken of zeggen. dan kan je ook zeggen ‘ na een heleboel regen komteen heboel zonneachijn.

  93. Ik was vroeger depressief geweest omdat me ex me vaak sloeg hij sneed me een x met een mes wel perongeluk maar hij vond het niet erg toen dat mes over me hand ging voelde ik gek genoeg geen pijn en toen ik thuis was voelde ik me soort van opgelucht die avond dacht ik erover na en deed ik het steeds vaker zelf soms wel 4 x op een dag ben nog steeds niet opgehouden het werkt gewoon verslavend maar na ik dit verhaal lees van jylie ben ik toch wel van plan om te stoppen en ik doe het nu ook veel minder

  94. ik snij mezelf omdat ik verslaafd ben aan een computerspel, ik vind het computerspel leuk, en heb daar ook vrienden. maar als ik erover na ga denken word ik boos op mezelf, omdat ik niet een van de hippe meisjes uit mijn klas ben. zij weten er niks van, en volgens hen ben ik best populair, als ze dat zeggen dan denk ik, ‘wacht maar tot je het weet, dan gaan ze me uitlachen’ ik wil een meisje zijn die in haar vrije tijd gaat bloggen, en op social media gaat enzo. maar als ik ook maar even vrije tijd heb start ik meteen de computer op. daarom ben ik begonnen in mezelf te krassen. en dan zeggen mensen, zoek afleiding, maar ik wil gewoon het spel spelen. ik heb daar vrienden, en ik heb het idee dat ik ze niet zomaar in de steek kan laten. 1 meisje vertrouw ik ECHT, en ik heb wel tegen haar vertelt dat ik het spel speel, maar meer niet. het doet pijn als ik mezelf snij, maar later denk ik ‘laat ik het nog eens proberen’ ik voel me hier k*t over, en het voelt goed om hier het hele verhaal op te schrijven.
    x een triest meisje.

  95. WTF SLAAT DIT OP??? WAAROM ZOU JE UBERHAUPT JEZELF WILLEN SNIJDEN HET MAAKT JE LEVEN NOG ERGER. WAAROM GWN??? WAAROM SNIJDEN ALS JE TOCH AL J HELE LICHAAM VERPEST KUN JE NET ZO GOED DOODGAAN. WANT JE BEREIKT ER NIKS MEE ALLEEN JE DOET JEZELF PIJN. IS DAT WAT JULLIE WILLEN???????????/

  96. Stoppen is makkelijker gezegt dan gedaan

  97. Ik voel me precies zoals er beschreven word, alleen heb ik nog geen mes gepakt. Ik knijp mezelf met mn nagels en prik me met mn geodriehoek, maar snijden doe ik niet. Ik weet niet hoe ik van mn gevoel af moet komen. Ik durf niet te praten, puur uit angst dat niemand me begrijpt.

  98. Herken me hier erg in, al doe ik het maar een week nu. Ik doe het met de karteltjes om plakband mee af te scheuren. Ik vind dit echt op precies het goede moment

  99. Hier herken ik mezelf in. Ik heb een mes in een boek verstopt. Je kan er gewoon niet mee stoppen, omdat ik het doe ben ik veel vrienden kwijtgeraakt. Maar het fijnste vind ik toch mezelf branden.

  100. Reactie op:
    WTF SLAAT DIT OP??? WAAROM ZOU JE UBERHAUPT JEZELF WILLEN SNIJDEN HET MAAKT JE LEVEN NOG ERGER. WAAROM GWN??? WAAROM SNIJDEN ALS JE TOCH AL J HELE LICHAAM VERPEST KUN JE NET ZO GOED DOODGAAN. WANT JE BEREIKT ER NIKS MEE ALLEEN JE DOET JEZELF PIJN. IS DAT WAT JULLIE WILLEN???????????.

    Het slaat wel ergens op. Je wil nog niet dood, maar je wil iets hebben om je pijn mee te verzachten. Dan verpest je je hele lichaam maar. Als je kinderen later vragen, wat zijn die littekens? Dan kan jij zeggen, mijn medicijn tegen zelfmoord. Als je littekens hebt heb je teminste iets gedaan met je leven

  101. Ik was op Internet aan het kijken naar tips enzo om te stoppen met snijden.. en toen kwam ik dit tegen.. dat laatste stukje is echt herkenbaar.. Ik ben mezelf al een paar maand aan het snijden.. van mn vriendje moet ik stoppen.. hij heeft gezegd.. als je niet stopt is het uit!.. ik wil heel graag stoppen maar ik weet niet hoe.. mn hele arm zit nu onder de littekens en ik wil niet dat mijn ouders erachter komen.. en heeft iemand tips hoe ik de littekens kan verbergen?.. want het begint weer mooier weer te worden.. ik hoop dat iemand me kan helpen.. en als ik iemand kan helpen, doe ik het graag!

  102. Ik snij mezelf ook , ik wil er mee stoppen maar dat lukt gewoon niet… Ik hoop dat ik ooit kan stoppen..

  103. Dit hakt erin! Super heftig, maar het klopt wel allemaal..

  104. Reactie verwijderd, ivm schokkende informatie *

    *ezoek 113online en praat over je problemen in je omgeving.
    Moeilijk dat je je zo rot voelt, daarom raden we je aan om hulp te zoeken, je bent hier niet alleen in en je kunt je weer gelukkig leren voelen.

    Liefs Team Proud2Bme

  105. Ik ben net erachter gekomen dat mijn kind zichzelf snijdt. Ben er heel erg van geschrokken. Vraag mij af hoe ik dat verdriet weg kan nemen. Dat ondraaglijk gevoel van binnen die je liever vervangt door je zelf te snijden en te pijnigen? Ik zou willen dat ik dat nare gevoel van mijn kind over zou kunnen nemen…..om haar zo te verlichten.
    Ik lees jullie berichten en heb het echt te doen met jullie allemaal. Ik weet niet hoe het zal lopen maar ik ga er alles aan doen om mijn kind te helpen.
    Ik hoop dat jullie ook de kracht vinden om hulp te zoeken.

  106. pfff moeilijk om dit te lezen, ik herken het eerste stukje heel erg. Ik ben nog niet begonnen met snijden maar ik krijg wel steeds meer de drang om het te doen. Ook al lees ik die artikelen, het dringt niet tot mij door. Ook al heb ik mijzelf dus nog nooit gesneden, heb ik ook best wel veel last van gedachten over zm, als ik die gedachten heb krijg ik een nog slechter gevoel omdat ik weet dat het slecht is en dan heb ik het gevoel dat ik mij aanstel en probeer er niet meer aan te denken. Maar dat helpt nooit lang, dan krijg ik weer van die gedachtes als ik bijvoorbeeld over een brug heen fiets.

    Het doet echt pijn om met dit soort gedachtes rond te lopen en het is ook echt heel moeilijk om het te kunnen verwoorden. Ik ben wel echt blij dat ik het heb opgeschreven, dat lucht echt op.

  107. Ik heb net de eerste kras gezet en het voelt zo fijn. Ook al weet ik dat het slecht is op het moment zelf lucht het zo op…

  108. Rot dat dit is gebeurd. Dat het oplucht lijkt een fijn gevoel, toch is jezelf pijn doen geen oplossing om met gevoelens van spanning of negatieve emoties om te gaan. Probeer te praten over wat je voelt en hoe het met je gaat met mensen om je heen, op school, je mentor of je ouders. Zoek steun als je je niet fijn voelt en zie dit niet als oplossing, maar juist als iets wat je niet meer moet doen, door op een gezonde, lieve manier voor jezelf te zorgen en met je gevoelens om te gaan.

    Lieve groet,

    Team Proud2Bme

  109. Bedankt voor dit bericht! Ik ga proberen het hier met mensen over te hebben maar ik ben wel bang dat die eerste kras niet de laatste zal zijn. 🙁

  110. Dit kwam hard bij me binnen… dit stuk beschrijft precies hoe ik me voel. Ik snij mezelf sinds een week dagelijks… als ik me heb gesneden voel ik me weer bevrijd van alle dingen die ik verkeerd heb gedaan. Ik weet dat ik er mee moet stoppen maar dat kan ik gewoon niet. Als ik mezelf niet snij, voel ik de last op mijn schouders, het verdriet in mijn maag.

  111. Ik ben volgensmij echt de enige jongen die dit heeft gedaan. Ik had iets met een meisje en door fouten van ons allebei is het uiteindelijk over gegaan. We hadden nogsteeds contact maar ik voelde me dagelijks nogal kut. Toen ze iemand anders kreeg hield ik het niet meer en heb ik dr initialen in mn arm gesneden. Domste wat ik ooit heb gedaan. Ik heb mn best gedaan het te verbergen maar mensen beginnen er achter te komen en ik weet niet wat ik moet doen

  112. “Je wilt niet met een kleintje in je buik naar de gynaecoloog gaan en daar de blik van hem zien terwijl je met benen (en armen) vol littekens naar de stoel loopt.”

    Dit heb ik dus gedaan… Gelukkig heb ik een aardige gynaecoloog die me heeft geholpen en me niet veroordeeld heeft. Die zich de tijd nam om met me te praten toen ik eigenlijk van hem opgenomen moest worden, maar ik me weigerde.

    Jullie kunnen me geloven.. dat willen jullie echt niet.

    Ook nu kamp ik nog met blikken, staren, oordelen en gefluister van anderen als met mijn 2 jarige dochter in een T-shirt over straat loop. Ik heb het achter me gelaten, maar nog wordt ik veroordeeld. Ik laat me binnenkort een tattooage over de littekens zetten en hoop dat ik me dan beter voel. Het is niet fijn om zo over straat te lopen en al dat gefluister te horen dat je gevaarlijk/ziek bent terwijl je je kind bij je hebt.

  113. Lieve meiden en jongens, ik heb mezelf een tijdje gesneden, omdat ik toen ik 9 was een jaar lang misbruikt ben. Ik heb dit 5 jaar voor me gehouden, maar alle opgekropte emotie moest eruit. Toen heb ik mij een paar maanden gesneden tot ik leed aan bloedverlies. Mijn vriend heb ik het verteld. Na veel aandringen van hem heb ik het ook tegen de psycholoog waar ik bij in behandeling was verteld. Zij moest het tegen mn ouders vertellen, maar ik wilde dat niet. Zij zag in dat als ze het wel zou vertellen, het nog slechter met mij zou gaan. Zij heeft het uiteindelijk niet verteld en daar ben ik nog steeds opgelucht over. Ik zat totaal vast in mezelf. Ik wist niet meer wie ik was. Ik had niks anders dan negatieve gevoelens over mezelf. Ik dacht dat ik niets waard was. Het snijden ben ik mee op gehouden, want ik deed het nog wel, maar het werkte steeds minder om de pijn te verzachten. Ik ben uit een zwart gat waar ik 5 jaar in heb gezeten uitgeklommen en leef nu normaal en heb alles verwerkt. Mijn ouders weten het nog steeds niet, en mn vriend en psycholoog weten zelfs niet WIE het gedaan heeft. Dat is nog de enige last, dat niemand weet wie, maar het snijden heeft mij niet verder geholpen. De littekens zijn nog duidelijk zichtbaar en ik moet regelmatig erover liegen.

    Lieve, lieve mensen, ik smeek jullie, stop het snijden! Ga naar een psycholoog. Je kunt het aan je vrienden vertellen, maar het beste is om gewoon naar een psycholoog te gaan, want die kan jou helpen! Mijn psycholoog heeft mij ook enorm geholpen, terwijl ik nergens meer een uitweg zag. Hoe ik mij voelde heb ik in die tijd in een gedicht beschreven:

    Die ene vraag
    Watvoor antwoord moet ik geven?
    Ik kan niet eerlijk zijn
    Ik ben getekend voor het leven

    Hoe moet het straks dan
    Hoe moet ik dan reageren
    Ik word hier moedeloos van
    Ik kan het niet zeggen!

    Waar is de uitgang
    Van dit eindeloos zoeken
    Naar mijn eigen persoontje
    Ik zit vas, al zo lang…

    Ik weet het niet meer
    Ik loop over van gevoelens
    De stop kan er niet uit?
    Is die stop er wel?

    Ik begin weer te twijfelen
    Weer na te denken
    Totdat mijn hoofd het niet meer aankan
    Ik ontplof..!

    Het gaat goed, hoor ik
    Het gaat slecht, denk ik
    Iedereen denkt het eerste
    Behalve ik

    Waarom kent niemand mij echt?
    Mij van binnen
    Mijn diepste gevoelens
    Ik zelf ken ze ondertussen altegoed

    Waarom kijkt niemand verder dan mijn gezicht?
    Waarom denkt niemand..
    Wat zal er achter schuilen?
    Waar ben ik zo ALLEEN?

    De mensen die ik iets toevertrouw
    Denken dat ik me aanstel
    Maar mijn vraag om hulp
    Horen ze niet.

    Waar is de uitgang
    Van dit eindeloos zoeken
    Naar mijn eigen persoontje
    Ik zit vast, al zo lang.

    En..

    Kapot gemaakt
    Totaal kapot
    Mijn ziel
    Ik ben kapot

    Ik deed het zelf
    Ik heb spijt
    Maar wat helpt het
    Ik ben kapot

    Zolang opgekropt
    Zolang verborgen gehouden
    Het lukt niet meer
    Ik ben kapot

    Als jij dit herkent of je hebt je eigen verhaal die je kwijt wilt, of je hebt hulp nodig of wil er met iemand over praten?! Wat dan ook, plaats dan hier je bericht met @laura erin en ik ga je proberen te helpen en ik ga reageren op je bericht.

    Heel veel sterkte!
    Liefs,
    Laura

    1. hoi laura wil je me alsjeblieft helpen het gaat gwn niet meer maar aangezien het al een poos geleden is dat je dit gedicht gepoost heb…

      1. @laura

        alsjeblieff !!!!

  114. @laura, wat moet je doen als je jezelf het grootste stuk ongeluk voelt dat ooit heeft rond gelopen? Als je de hele dag ‘ik ben het niet waard’ of ‘ik kan niks’ of ‘ ik ben lelijk en dik’ denkt? Ik weet het gewoon niet meer……
    Xx , Miranda

  115. @miranda
    Hoi Miranda,
    Sorry voor mijn late reactie…
    Kijk eens in de spiegel. Kijk eens wat voor prachtig meisje je bent (ik geloof dat je dat zeker zult zijn!). Zie wat je waard bent. Kijk eens niet alleen naar de negatieve dingen aan je zelf, die anderen waarschijnlijk niet eens zien.
    Als je niet lekker in je vel zit, ga dan leuke dingen doen met briendinnen, familie of alleen. Geniet van het leven!
    Er zijn zoveel meiden die dit hetzelfde voelen als jij, praat er met hen over! Misschien ken je wel iemand die ook zo denkt! En ik heb ook ooit gedacht dat ik het grootste stuk ongeluk was op aarde, maar NEE geloof niet in dat stemmetje in je hoofd!
    Lieve miranda, kijk eens naar wat je waard bent, want je kunt het zeker WEL en je bent WEL wat waard! Er zijn zoveel mensen die van je houden, nu en in de toekomst ook! En ik heb respect voor je en hou ook van je! Dan is er sowieso al 1 persoon! Je kunt dit!

    Every champion was once a contender who refused to give up.

    X Laura

  116. Wauw die kwam binnen…
    Het is wel zow.. je word er plaats van gelukkiger alleen maar minder Door.
    Ik doe het zelf nu al 5 jaar en probeer elke x te stoppen maar het lukt nie. Elke x als ik boos ben of iets stoms heb meegemaakt snij ik mezelf weer… ik heb therapie ervoor maar dat helpt nie.. maar als ik naar die littekens kijk heb ik er spijt van.. op school zijn er leraren die er achter zijn gekomen… en helpen me ook… maar om van je problemen af te komen..
    Begin dr nooit aan je komt er bijna niet van af.. en je krijgt er spijt van!!!
    stay strong 🌹
    Xxx

  117. Lieve Laura,
    Sinds juli lees ik jou berichtje heel veel. En nu weet ik dat er veel mensen zijn die van me houden en dat alles positief kan zijn! Aan mijn uiterlijk heb ik niks veranderd maar mijn gedachte zijn flink verbeterd.
    Ik wil je heel erg bedanken!!!
    Kus, Miranda

  118. wauw dit komt wel binnen. zo herkenbaar dit. ik krijg tranen in me ogen wat een goed stuk! vooral het laatste komt hard binnen. je moet er echt niet mee beginnen zoveel dingen die je niet meer gaat doen door die stomme littekens. maar wat nou als je al begonnen bent, je hebt al littekens dus alles wat je niet wil is er al. het maakt niet uit als je het doet want de littekens zijn er al en kunnen gezien worden. wat nu door gaan of toch maar proberen te stoppen.

  119. Ik snijd mezelf ook, ik ben daar een tijdje mee gestopt maar nu doe ik het toch weer.
    Ik ben met snijden in aanraking gekomen omdat iemand die ik ken het ook doet.
    Ik heb echt het perfecte leven, soms ruzie met vriendinnen! Dat wel, maar toch snijd ik mezelf. Sommige mensen denken nu dat ik gek ben maar andere zullen me snappen! Snijden is een uitweg! Voor als je ruzie hebt of boos op jezelf bent. Ik vind snijden een fijn gevoel geven, hoe raar het ook klinkt. Ik ga ook niet naar een psycholoog, want ik kijk wel uit dat ik biet te veel bloed verlies! Dit wilde ik even kwijt

  120. @miranda, heel fijn om te horen! Ga zo door en hou vol! En als je er weer problemen mee krijgt, of andere meiden hier, plaats gerust een berichtje hier met @laura. Je kunt het Miranda! Ik wist dat je het kon!

  121. @Emma

    Hoi Emma,

    Ik snap je gedachten en gevoelens. Maar ga niet door met snijden! Hoe eerder je stopt hoe sneller je littekens weg zullen vagen. Mijn littekens zijn nu 2 jaar oud en je ziet er echt NIKS meer van! Ga ervoor om je littekens te laten verdwijnen en die lastige gevoelens te laten verdwijnen. Zet em op! Ook jij kunt het Emma, stop nu vandaag nog!

    Liefs,
    Laura

  122. @Halloi

    Het snijden lost niks op… Een poosje zal het zeker een fijn gevoel geven, opluchting ook misschien. Maar na een poosje helpt jet

  123. Het je niet meer en wil je dat fijne gevoel van na het snijden zo graag terug, dat je blijft snijden! Stop ermee en praat er met iemand over. Misschien een vertrouwenspersoon van school als je niet naar eem psycholoog wilt?

    X
    Laura

  124. Woow dat laatste stukje deed iets met me..
    Ik snijd me vooral in MN buik..
    En natuurlijk wil ik ook niet dat mensen raar naar me kijken
    Iemand vertel me hoe kan ik stoppen…?😳
    Trek ik aandacht of wat heb ik..??
    Argh ben ik de enige die deze gedachten heeft?
    ~xx~
    Dipje

  125. Ik weet niet op welke manier ik anders om hulp kan roepen.. De reden waarom ik snij en depressief ben is zo onduidelijk…

  126. Ik snij mezelf nu ook een tijdje en ik wil dan stoppen gaat het eindelijk een tijdje goed en daar ga je weet, ik weet niet meer wat ik kan doen ben naar iemand van school gegaan daar krijg ik nu gesprekken mee ik hoop dat diegene niks verteld tegen mijn ouderd S.O. S.

  127. Vooral dit eerste stukje is voor mij heel herkenbaar. Als ik met mijn vrienden ben ben ik blij en vrolijk. Zit ik bijvoorbeeld alleen in de bus dan denk ik teveel na en word echt heel verdrietig. Ik denk de hele tijd of ik dit doe voor aandacht. Ik vraag me elke dag weer af of ik depressief ben.
    Ik snijd mezelf al een tijdje. Met mijn sport douchen we altijd samen. Ik heb een paar keer gedaan alsof ik mijn handdoek was vergeten om er voor te zorgen dat ze het niet zagen. Ik snij mezelf tussen mijn benen omdat je het daar niet ziet bij mij.

    Ik ben bang dat mensen er toch achter komen en dat ze vinden dat ik me aanstel… 🙁

  128. Hey ik weet ni hoe lang geleden dit erop is gezet masr k lees t nu…. Ik ben een meisje van 11 en ik heb gewn srsly niemand ik ben altijd alleen dus dan ga k mezelf snijden…. Als k dan op school kom en k heb gym kijken ze me allemal uit voor emo en zeggen dat k me aanstel …. t liefst wil k dan wegrennen en huilen en mezelf weer snijden alleen in plaats daarvan moet k steeds weer een smoesje verzinnen dat k mezelf ni snijd…. K heb allemaal lelijke littekens op MN arm….
    Dus please mensen die zich willen snijden doe dit niet…. Je krijgt er spijt van..
    P.s. dit is ni om ndacht te trekken
    Xx iemand

  129. ouch en hier sta ik. met een mes in mijn hand..klaar om die stap te zetten
    plaatsvervangende schaamte door dit artikel. maar het heeft mijn ogen vandaag tenminste geopend… Bedankt

  130. Echt waar, ik ben het zo beu dat overal wordt afgebeeld dat ‘meisjes’ zichzelf snijden en dat is helemaal niet waar. Ik ben een jongen, 16 en ik snij me ook. Niet voor aandacht ofzo, helemaal niet, maar om vele redenen, die allemaal met mezelf te maken hebben. MENSEN snijden, NIET meisjes. Niet slecht bedoeld maar ik haat dat gewoon echt 🙂

  131. Ik ben nu bijna 3 jaar aan het snijden en mijn vriendje weet er niks van… Ik vind dat echt vreselijk maar ik durf niet bij hem te zijn zonder mijn vest of truien.. Hij vind t klote me zo depressief te zien, maar ja “stoppen” is makkelijker gezegd dan gedaan..

  132. Ik heb het gisteren nog gedaan…. Ik ga er niet mee stoppen denk ik…

  133. @Laura heyy… Ik ben dus 12 en heb mijn hele arm vol staan… Ik weet niet meer wat ik moet… kan je me helpen?..

  134. @PicaLux, ga eens opzoek naar de oorzaak waardoor je bemt gaan snijden! Als je dat probleem gevonden hebt, moet je dat aan gaan pakken, het gaan verwerken en het oplossen. Zoek in ieder geval een lieve vriendin, familielid of bekende die je in vertrouwen durft te nemen en die jou wil helpen! Stop alsjeblieft in ieder geval met het snijden… Het lost niks op en het is zo jammer van al die mooie meisjes en jongens die door de littekens er altijd aan herinnerd zullen blijven. 1 ding weet ik zeker.. Jij komt hier bovenop! Je kunt dit! Probeer het probleem op te lossen samen met anderen! Hoe onmogelijk dat soms ook lijkt… Liefs, Laura

  135. bijna precies het zelfde als ik had, maar ik voel me nog steeds vervelend maar ben wel gestopt met snijden en daar ben ik al blij mee 🙂

  136. Ik wil niet stoppen met snijden Het voelt gwn goed

  137. Woaw!

    Dit is echt heel mooi beschreven. Ik herken me er zo goed in.
    Het begint bij één krasje/ sneetje, maar daarna wordt het alleen maar erger.
    Ik ben ermee begonnen omdat ik mijn gevoelens niet kwijt kon, omdat ik twijfelde aan mijn geaardheid. Ik heb nu leren accepteren dat het helemaal niet erg is om te twijfelen. Dat de tijd uitwijst wanneer het wel duidelijker wordt.
    Momenteel gaat het wel beter, maar de drang om het toch te doen is er nog steeds.
    Een paar dagen geleden kon ik het toch niet weerstaan. Ik voelde me zo slecht en voor ik het door had, had ik een paar krassen op mijn arm staan. Op dat moment besefte ik dat het weer tijd werd om nog eens langs te gaan bij de schoolpsycholoog.

    Maar als ik één goede raad kan geven, begin er niet aan.
    Het is echt een van de stomste dingen die ik ooit heb gedaan in mijn leven.
    Ik zal er altijd aan herinnert blijven dat ik deze grote fout heb gemaakt.
    Als je geen raad weet met je gevoelens kan je er het best met iemand over praten, desnoods met een psycholoog want die kan je echt goed helpen.

    Gr. Anoniempje97

  138. Ik ben een jongen, het zijn niet alleen meiden die het doen want ook ik doe het maar ik wil het meer doen ik ben verslaafd ik haat mezelf 🙁 mischien spring ik voor Een trein ene keer maar ik wil weten waarmee je je beter kan snijden weet iemand het??

  139. Dit is de 2e keer dat ik mezelf snij. Het voelt niet goed en het doet ook veel pijn. Maar ergens zegt iets dat ik door moet gaan. Ik zit momenteel op een afdeling waar het vreselijk klote is. Vooral als je een meisje bent van 13 ;( . K heb ook al een paar keer voor de trein gestaan. Maar durfde gwn niet. Het voelt alsof je gwn niet meer kunt vertrouwen. Alsof de hele wereld je naar beneden probeerd te krijgen.

  140. Heel herkenbaar.
    Ik ben nu 1 dag clean en het lijkt niet veel maa het is al een hele stap voor mij. Ik verzorg mijn littekens goed, hoop dat ze weggaan terwijl ik ervoor zorg dat er geen nieuwe bijkomen.

  141. Zoals eerder gezegd, ik ben een moeder van 37 jaar met twee (zorg)kinderen van 12 en 9 jaar oud. Sinds een aantal jaar ben ik bezig met automutilatie.
    Op een gegeven moment kom je over je schaamte heen; dit ben ik en als je er moeite mee hebt is dat jouw probleem. Natuurlijk zie ik wel dat ik (ook) een probleem heb maar m.b.v. een psycholoog ben ik daar hard mee aan het werk 🙂
    Je wordt er wel hard mee geconfronteerd: ik ben diabeet, dus bij de internist moest ik mij ook ontkleden (m.u.v. ondergoed)… Ook mijn psycholoog zag mijn armen laatst en schrok. Daarnaast (natuurlijk) nog mijn kinderen die de kat gelijk de schuld gaven 😉
    Ik wens iedereen hier veel sterkte en er is altijd wel iets om trots op jezelf te zijn!!

  142. ik ben laatst begonnen met me te snijden, het luchte op elke keer ***..littekens die ervan kwamen maakt me blij, blij om mezelf zo te zien lijden. mn vriendje schrok elke keer wanneer ik et tegen em zij, hij hield me nooit tegen. laatst kwam mn vriendin achter mn schrammen op mn armen en maakte zich zorgen om me, ze vroeg aan haar ouders als ik een tijdje bij hun mocht komen em me in de gaten te houden. het ging goed, totdat ik weer thuis kwam, sind toen tot nu toe snijd ik me elke dag op verschillende plekken zodat ik kan tellen hoevaak ik me nu al had gesneden. het zijn nu al x en elke dag komt er 1 bij

  143. Beste juuzou suzuya,

    Ik schrik enorm van je berichtje op deze blog en heb het ook voor een deel aangepast omdat ik denk dat het triggerend en shockerend voor anderen aan zijn. Ik hoop dat je dat begrijpt. Ik wil je meegeven dat je meer verdient dan deze pijn en dit verdriet en dat ik hoop dat je hulp hebt en anders hulp zoekt. Er zijn andere, gezonde manieren om met je gevoel om te gaan en er voor te zorgen dat het wat beter met je gaat.

    Liefs Laura

  144. Ik ben nu al ruim 8 maanden clean en ik ben er zo blij mee dat ik gestopt ben!! Mijn ouders weten nog steeds nit dat ik het ooit gedaan heb… Ik heb wel een lieve vriend en vriendin die mij helpen elke keer als ik weer gevoelens heb! ♡ Dit artikel helpt me ook steeds enorm veel! Gelukkig zijn de littekens die ik op mijn armen had verdwenen (daar deed ik het ook niet vaak), maar de littekens op mijn bovenbenen zijn nog goed zichtbaar… Op kamp bijvoorbeeld durf ik nu niet zo snel in een kort broekje te lopen ofzo! Iemand tips?

  145. wauw, zo mooi… kreeg er tranen in mijn ogen van! ik herken mezelf hier echt heel erg in, zo begon het bij mij ook.. ben nu gelukkig alweer een paar maanden clean en heb vele lieve vriendinnen die me steunen, maar het doet nog elke dag pijn wanneer ik naar mijn littekens kijk 🙁

  146. Ik herkende mezelf hier echt in. Ik heb mezelf nu 1 keer gesneden, en ik weet niet hoe ik erover voel. Het liefst zou ik er met iemand over praten die mijn probleem ook heeft meegemaakt. Heb ook nagedacht over zelfmoord maar ik hou te veel van mijn familie. Het is zo raar, ik ben zo vrolijk op school en met vrienden, maar dat verdriet komt snel weer terug. Ben ik de enige?

  147. sinds wanneer kunnen de bloggers in mijn hoofd kijken?

  148. ik snijd mezelf heel vaak t voelt daarna wel beter net of ik het verdient hebt alleen nu n vriendje het weet doet ie het elke x wanneer ik ruzie met hem heb maar kan iemand me helpen om mijzelf en me vriendje te laten stoppen want ik heb heel veel littekens en vrienden worden bezorgd….

    1. ik doe het ook maar je moet het zelf willen en je vriend ook anders lukt het noooit echt niet

      xx alice

      en mijn vrienden waren dat ook maar dat is gwn lastig ze snappen je vaak niet….

  149. @laura,

    Ik heb op dit moment heel veel problemen met mijn ouders, mijn telefoon wordt steeds vaker afgepakt en ik heb telkens weer het idee dat mijn ouders me niet begrijpen. (vooral mijn vader). Ik heb veel problemen ook met mezelf, miss juist met mezelf. Ik loop al bijna twee jaar in het ziekenhuid met verschillende klachten en niemand weet wat het is. Ik zit nou bij een coach, maar durf het hier niet over te hebben.

    Gisteren nadat mijn telefoon weer is afgepakt en dat ik het idee kreeg dat mijn vader me niet begrijpt en dat ik gewoon dom ben, dacht ik terug aan een boek wat ik gelezen had. Hij heet beschadig, toen had ik de gedachte dat het miss wel zou helpen als ik gwn iets scherps zou pakken, maar ik kon het niet!! Eigenlijk ben ik daar wel blij mee, want al die littekens lijken met zo verschrikkelijk. Ik weet gwn niet wat ik moet doen, niemand begrijpt me en ik wordt gek van mezelf.

    Help me a.u.b

  150. Lieve Nijntje,

    Wat rot dat je je zo onbegrepen voelt. Er niet over praten, maakt dat je alleen maar meer gaat piekeren en van piekeren word je steeds wanhopiger.
    Probeer er toch met je coach over te praten. Die zal je er echt niet om veroordelen en delen wat er in je omgaat helpt echt.
    Ik weet niet hoe oud je bent, maar je kunt ook altijd met de kindertelefoon bellen, dat is anoniem en misschien vind je dat minder spannend dan het met je coach delen? (En als je het wel graag met je coach wilt delen maar niet weet hoe je moet beginnen, hebben ze daar bij de kindertelefoon vast tips voor.)
    Op http://www.kindertelefoon.nl vind je de contactgegevens.

    Mocht je al ouder zijn dan 18, dan is er de luisterlijn, dat is net zoiets als de kindertelefoon, maar dan voor volwassenen.
    http://www.deluisterlijn.nl

    Heel veel sterkte!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *