Sociaal doen kost veel energie

”Mooie!” antwoord ik naar de buurman als ik de deur open doe en hij lachend ‘’Goedemorgen” zegt. Hij kijkt me vreemd aan. Shit, wat zeg ik nu weer. Ik wilde iets van hoi en goedemorgen zeggen en in plaats daarvan maakte ik er dit van. Ik brabbel iets over goedemorgen, het is nog vroeg en ik struikel ondertussen nog tien keer over mijn woorden en dat maakt het allemaal niet beter. ‘’Nou, laat maar” zeg ik lachend en met rode wangen. We voeren een ongemakkelijk gesprek dat ik die dag nog tien keer zal herhalen in mijn hoofd. Wat een sukkel ben ik ook. 

Ik zou nog tientallen voorbeelden kunnen noemen van dit soort situaties. Als ik naar één van mijn vriendinnen kijk, dan verbaas ik me er altijd over hoe makkelijk zij met andere mensen praat. Ik ben er zelfs jaloers op. Ik vind het lastig om zomaar een praatje te maken met iemand die ik niet ken, terwijl zij gerust een half uurtje over koetjes en kalfjes kan praten en vervolgens ook nog uitgenodigd kan worden voor de koffie omdat het vrijwel altijd klikt. Ik heb dat niet zo snel. Ik denk erg na over wat ik moet zeggen, hoe ik overkom en wat de ander van mij zal vinden.


Bron

Dit maakt dan ook dat sociaal doen heel veel energie kost. Hoewel ik graag met mensen afspreek, vraagt het tegelijkertijd ook behoorlijk veel. Ik vind het leuk om vriendinnen te zien maar praten over van alles en nog wat is ook weleens lastig. Vriendinnen die mij goed kennen weten dat en bij hen hoef ik ook geen moeite te doen om leuk over te komen. Ik hoef niet de hele tijd te praten of boeiende gespreksonderwerpen te bedenken, die gesprekken lopen vanzelf wel en als ik even niets weet te zeggen is het ook niet erg. In sommige situaties is het echter wel handig als je dit van nature een beetje bij je hebt.

Situaties waarbij ik zou willen dat ik dit ook wat meer in me had zijn bijvoorbeeld borrels waarbij je niet zo heel veel mensen kent of bruiloften, verjaardagen en dat soort dingen. Hier zijn vaak veel meer mensen aanwezig en zou het leuk zijn als je spontaan met anderen kunt praten. Op die manier leer je verschillende mensen kennen. In mijn geval blijf ik vaak wat bij de mensen hangen die ik al ken wat nogal lastig is als diegene even naar de wc moeten of drinken halen.

Toen ik intensieve behandeling volgde heb ik zelfs weleens aan mijn therapeut gevraagd of ik misschien autisme had. Ik vond mezelf vaak zo raar, ongemakkelijk en onhandig op sociaal gebied en daarbij kostte sociale activiteiten vaak zoveel energie, dat ik dacht dat er iets mis met me zou zijn. Hiermee bedoel ik overigens niet dat ik vind of denk dat mensen met autisme raar, ongemakkelijk en onhandig zijn op sociaal gebied of dat autisme enkel iets is waarbij je wat sociaal onhandig bent. Ik ben me er inmiddels van bewust dat deze stoornis veel complexer is en veel meer inhoud. Destijds wist ik daar echter nog niet zoveel van, nu is dat anders.

Daar werd echter gezegd dat dit zeker niet het geval was. Ik deed een sociale studie die me prima af ging, ik bouwde in heel korte tijd vriendschappen op in kliniek en had in het verleden ook nooit moeite gehad met contact maken met anderen en het onderhouden van vriendschappen. In gesprekken hierover kwam echter vooral naar voren dat mijn lage zelfbeeld een grote rol speelde en nog steeds wel speelt in het maken en hebben van sociaal contact.


Bron

Sociaal contact gaat immers over interactie met een ander, maar ondertussen zijn we meestal vooral met onszelf bezig. Dit neemt toe als je niet zo stevig in je schoenen staat. Je kunt dan extra na gaan denken over wat je moet zeggen, hoe je overkomt en gaat de reactie van de ander extra analyseren. Hierdoor is de spontaniteit van een eenvoudig gesprek er al snel af en kost sociaal contact al snel een hoop energie.

Dit is soms jammer en vervelend, maar hoeft niet altijd heel erg te zijn. Als je van jezelf weet dat je dit doet, kun je er immers rekening mee houden. Ik weet inmiddels dat sociaal doen voor mij gewoon best vermoeiend is en dat het daarom niet handig is als ik na werktijd nog allerlei afspraken heb. Ik houd hier rekening mee door niet te veel dingen achter elkaar te plannen. Ook in het weekend spreek ik geregeld af met mensen, maar niet te veel op één dag of te snel na elkaar. Op die manier houd ik tijd over voor mezelf en zijn er voldoende momenten om weer op te laden. Zo blijven sociale activiteiten leuk en leveren ze ook nog eens iets op, in plaats van dat het enkel energie kost.

Hoe ben jij in sociaal contact?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

24 reacties op “Sociaal doen kost veel energie”

  1. 100% herkenbaar! Ik heb veel geoefend met sociale angstsituaties door het maken van G-schema’s en vergelijkbare oefeningen en dit heeft mij zeker geholpen. Maar toch loop ik dagelijks nog tegen die sociale angst aan, op school en stage bijvoorbeeld, maar ook bij het solliciteren naar een nieuwe baan of een bezoekje aan een arts. Constant in m’n hoofd bezig zijn met “vinden mensen me niet raar” of “wat een sukkel ben ik” kost idd zoveel energie..

  2. Uhm, ja precies dit dus… Voel me echt gehandicapped soms… Soms zelfs met vriendinnen die ik wel goed ken maar die ik een tijdje niet gezien heb.

  3. Heel erg herkenbaar, erg blij met dit blog. Zelfs mensen uit mijn eigen vriendenkring, familie, buren, verjaardagen noem maar op. Constant alert zijn mijn best doen, nadenken hoe ik over kom en wat ze vinden. Gesprekken volgen en deelnemen, dat soort dingen. Gezellig een kopje koffie doen met iemand kost mij een bak energie, dat ligt niet aan die persoon maar aan mezelf.

  4. Zó herkenbaar! Het is zo frustrerend. Ik ben inmiddels 3 weken geleden begonnen aan een nieuwe opleiding, ik merkte meteen al dat er na een dag groepjes gevormd werden enzo, terwijl ik nu nog amper vrienden heb gemaakt… Het praten over koetjes en kalfjes is gewoon zo vermoeiend en angstig voor mij..

  5. Volledig herkenbaar, deze blog.

  6. Heeel herkenbaar, maar bij mij is uiteindelijk wel autosme vastgesteld. Ik vond dit eigenlijk wel fijn. Ik weet wat het is en dat het toch meer is dan sociale onhandigheid.

  7. Dit is toch eng herkenbaar. Loop er elke dag tegen aan. Ik las deze blog met een constante gedachte “Dit heb ik ook” of “Oh shit dit is herkenbaar”. Het komt bij mij zeker deels door mijn autisme maar laat ik mijn mensenissues niet uitsluiten. Gewone chit-chats met mensen is echt een uitdaging elke keer weer

  8. Heel herkenbaar.. ik ben sociaal best een ramp, denk veel na over hoe ik wat het beste kan zeggen, hoe ik over kom, wat ik nu zal zeggen, wat ik straks zou zeggen, wat zouden ze van me vinden, omg wat zeg ik nu, wat een rare zin, ik word rood en word zenuwachtig, begin te stamelen…
    Een beetje sociaal onhandig.
    En dat te bedenken dat ik een opleiding doe op het terrein van Social work :’)
    Ondanks die onhandigheid begin ik er wel beter in te worden, het zal nooit mijn
    sterkste kant zijn maar ik begin er wel een beetje in te groeien.. Dat is wel fijn
    om op te merken bij mezelf.
    En dat het veel energie kost.. tja. dat blijf ik wel houden. Ondanks dat ik wel wat
    beter wordt in het gesprekken voeren, kost het zoveel moeite, zoveel energie…
    Ik denk door al die piekergedachtes, al dat denken en voelen echt vermoeiend
    is. Het zelf denken, het piekeren, maar ook ”hoe moet ik de informatie die ik nu
    krijg interpreteren?” en het gewoon het verwerken van al die indrukken en prikkels.

  9. Aaah ik herken echt alles wat je zegt in je blog, ook van de twijfel aan autisme! Maar mijn psycholoog denkt ook echt van niet. Dankjewel Sandra, fijn dat hier een blog over is 🙂

  10. Heel erg herkenbaar dit. Ik ben ook echt heel slecht in small talk.

  11. Zeker herkenbaar!
    Doorzetten en toch contact houden met mensen is belangrijk.
    Bij mij gaat het zelfs zo ver dat ik soms paniekaanvallen krijg waarbij ik zo erg moet huilen dat ik niet meer kan gaan, naar bijvoorbeeld mijn bijbaantje.
    Soms is thuisblijven en jezelf afzonderen een oplossing,
    maar je moet zeker ook gewoon gaan! Dat geeft mij ook juist weer zelfvertrouwen.

    Succes en veel liefs,
    Mij

  12. lief zijn voor jezelf helpt heel erg, als je iets ongemakkelijks hebt gezegd en je voelt je daar niet goed bij, sta er dan even bij stil dat je je ongemakkelijk voelt, geef jezelf wat comfort en wees lief voor jezelf, helpt heel erg
    als je boven op de negatieve ervaring ook nog negatief tegen jezelf gaat doen, wordt het dubbel zo erg

  13. De laatste 5 jaar is er meer bekend geworden over volwassen vrouwen met autisme; het wordt door regionale hulpverleners niet herkend, moet nog doordringen. Mijn psychiater wist zeker dat ik niet autistisch kon zijn, maar ik ben het toch, volgens Autisme Kennis Centrum. Annelies Spek is een autoriteit op dit gebied.

  14. Het kan ook komen omdat je door een eetstoornis veel in gedachten daar steeds bezig mee bent en je beseft dat je daar niet zomaar tegen iedereen over kunt vertellen omdat het in de meeste situaties niet valt onder koetjes en kalfjes praat. Iemand die geen eetstoornis heeft of andere problemen die steeds op de voorgrond liggen in je gedachten, is meer bij de dag en meestal maak je dan als vanzelf meer mee of onderneem je meer echt dagelijkse dingen en daarover heb je dan als vanzelf ook spontaan wat over te vertellen. Omdat je al snel kunt vertellen over wat je zoal doet of gedaan hebt, wordt de angst over hoe je daarin overkomt ook minder denk ik, omdat het gewoon je echte leven is in wat je echt leuk vindt of nuttig of gewoon moest doen en het meestal niet iets is om je voor te schamen en bij een eetstoornis wel. Je moet vaak sorteren in wat je wel en niet kunt zeggen en dat alleen al kost energie of is vaak schaamtevol voor die persoon. Als je gedachten gevuld zijn met ‘normale’ alledaagse gedachten, kun je daar meestal ook heel spontaan over vertellen en voel je vaak ook positieve bevestiging als je daarover vertelt.

  15. Heel herkenbaar hierdoor een heel jaar alleen de pauzes op school doorgebracht uit angst! Ik was zo eenzaam (ookal wende het na een tijd eenzaam was ik altijd) dat ik dus 2 keer heb geoefent in de vakantie in het extreme xD een groep eten !!!! Super eng! Maar ik heb in het begin van dit jaar dan ook een beter contact meteen gelegd met de klasgenoten en nu heb ik toch al 1 persoon waar ik veel met praat! Nu alleen hopen dat die niet ziek word!

  16. Herkenbare blog ik heb ook autisme en daardoor ben ik extra introvert.
    De afwisseling van alleen zijn en met mensen zijn is voor mij het beste.
    Alleen zijn om uit te rustten en met mensen zijn om niet nog meer introvert te worden dan ik al ben.
    Ik hou niet zo erg van smalltalk maar ik vind het ook lastig om te praten over diepere onderwerpen maar bij mensen die ik lang ken vind ik dat een stuk makkelijker.
    Er valt prima mee te leven, maar daten en nieuwe mensen ontmoeten blijft lastig

  17. Heel herkenbaar. Ik heb zelf wel autisme en sociale situaties zijn daarom voor mij heel erg lastig. Ik zou zo graag willen dat ik een keer ‘normaal’ met iemand af zou kunnen spreken, maar helaas gaat dat niet altijd. Ik ben er wel hard kee aan het oefenen

  18. Super herkenbaar. Kan dit ook in je persoonlijkheid zitten?

  19. Ik ben ook introvert,vind het moeiljk om zo maar praatjes te maken met iedereen.
    Maar inmiddels zie ik ook de goede kanten daarvan.Ik kan beter luisteren en opletten,begrijp anderen vaak beter omdat ik eigenlijk meer open sta in plaats van dat ik veel praat.Ik word het ook wel eens zat dat sommige mensen zo veel aan het woord zijn en niet opletten hoe andere zich voelen of dat anderen ook wat te zeggen hebben al zijn ze niet zo “luid”.Het is niet stommer om introvert te zijn dan extravert.Mensen zijn gewoon verschillend en wij hebben elkaar juist nodig om in evenwicht te blijven.
    Introvert zijn is geen kwaal en extravert zijn is niet een gave.

    Je wordt ook niet minder aardig gevonden omdat je stiller bent,je moet alleen niet zo hard zijn voor jezelf en juist kijken naar waar je goed in bent.,ook op sociaal vlak.

  20. Heel herkenbaar tot aan het vreemd voelen toe. Ik had alleen de link nooit op die manier gelegd. Mijn zusje is iemand die 10 dingen op een dag afspreekt zelfs soms meerdere verjaardagen of andere happenings en dan vraag ik me echt af hoe krijg je het voor elkaar. Ik plan voor mezelf ook alles gespreid sinds ik erachterkwam hoe moe het maakte. Het is fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en ook waar het nu precies aan ligt.

  21. Wat een goede en herkenbare blog weer, Sandra!!! 😀

    Nou heb ik wél gigantisch last van autisme, maar dat komt in de kern wel exact neer op wat jij zo mooi allemaal beschrijft!

    Fijn dat jij hier inmiddels zo goed mee om kan gaan!!! 🙂

  22. Zo herkenbaar. Dankjewel, ik dacht ook dat er iets mis was met me.

  23. herkenbaar.

  24. Herkenbaar

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *