Als ik ‘s morgens wakker word, moet ik me inhouden om niet direct mijn iPhone te pakken. Hij ligt naast mijn bed en voordat ik het weet scroll ik druk door mijn Instagram feed, door Insta Stories of ik check de nieuwste video’s op YouTube. Facebook heb ik een aantal maanden geleden reeds van mijn telefoon verwijderd. Gewoon, omdat ik er niet blij van werd. Het zou geen kwaad kunnen om dat ook eens met Instagram te doen, zij het niet dat ik dit voor mijn werk nodig heb én er soms wel plezier aan beleef. Toen ik vroeger in therapie was voor mijn eetstoornis, was social media nog nauwelijks een hot item. Als er dan al iets werd geplaatst over therapie op een social medium, dan was het direct een drama binnen het therapeuten team. Ze hadden geen idee hoe hiermee om te gaan.
Toen ik 8 jaar geleden startte met Proud2Bme was ik een vreemde eend in de bijt. Ik werd door velen van de medewerkers van de eetstoornis instantie vrij raar aangekeken. “Wat komt zij hier doen?” “Internet?! Daar moeten we niet niks van hebben” Velen vonden de online wereld maar eng en er golden strenge regels binnen de instantie over het online publiceren van problemen. Tegenwoordig zijn die strenge regels nauwelijks meer te handhaven en de vraag is ook of dit noodzakelijk is. Bijna iedereen is actief op Instagram, Facebook of YouTube. We zijn massaal met elkaar overgevlogen van televisie naar YouTube en raken gemotiveerd óf gedemotiveerd door de afbeeldingen van eten waarlangs we scrollen op Instagram. Via Facebook maken we contact met therapiegenootjes en delen we (een deel) van ons leven. Hoe een eetstoornis instantie en vrijgevestigd therapeut hiermee omgaan verschilt.
Veel dagboekjes van het forum van Proud2Bme lijken zich deels te verplaatsen naar Instagram. Een foto van eten met daaronder een uitgebreid verhaal over hoe slecht het met iemand gaat. Een foto van een kamer in de kliniek met een tekst over een gewichtscurve. Een foto van een bed met daaronder een tekst over depressiviteit. Een foto van een wachtkamer met daaronder een verhaal over het laatste therapie gesprek. Een selfie van een mager meisje in de spiegel met de vraag of ze er dik uitziet. De verhalen zijn super persoonlijk en soms heftig. Sommige profielen zijn anoniem en afgeschermd, anderen openbaar en met naam en foto. Ik zie wie waar in behandeling is, hoe vaak iemand opgenomen is geweest, wat haar gewichtsdoelen zijn en hoe en wat iemand eet. Ik zie dat niet alleen, een therapeut, therapiegenoot, familielid, klasgenoot of een wildvreemde kan dat ook zien.
Wordt alles wat onder een foto staat geschreven ook besproken in behandeling? …vraag ik mezelf weleens af. Het zou best ondermijnend kunnen zijn voor de therapie als er op social media uitgebreid zaken worden besproken, waarop feedback wordt gegeven, zonder dat dit terecht komt in therapie. Hoe werkt dit precies? Zijn hier regels voor? Lees je weleens dingen bij een groepsgenoot waarvan je denkt: Waarom vertel jij hier niets over in therapie? of over wie gaat dit eigenlijk?
De recovery community op Instagram vind ik erg mooi en waardevol. Tegelijkertijd kan het ook negatief werken. Het is hoe je er zelf mee omgaat. Gebruik je het enkel om jezelf te motiveren om te blijven vechten en volg je vooral accounts van mensen die verder in het herstelproces staan óf volg je ook allerlei accounts die jouw eetstoornis eigenlijk mede instand houden omdat ze je demotiveren, in het eetgestoorde wereldje houden en een veilig gevoel van erbij horen geven? Ikzelf vind het vrij onprettig om de hele dag langs accounts te scrollen vol eten, zeker als het nog eens allerlei bordjes, porties en producten zijn die ‘minder’ zijn dan wat ikzelf zou moeten eten. Het de hele dag met eten bezigzijn helpt mij niet. Tegelijkertijd kan het natuurlijk juist ook weer een plek bieden om te spuien en je minder eenzaam te voelen.
Een plek om te spuien. In hoeverre is het goed om op social media te spuien. Wat kan je beter voor jezelf houden of enkel voor je naasten of therapeut? Is het helpend om zelfmoordgedachtes te delen op Instagram of Facebook? Is het goed om light producten te plaatsen op een recovery account? Is het aan te raden om je therapie sessie te bespreken op social media? Heeft dat wat je nu online gooit, invloed op je verdere leven? Op je toekomst? Kan het er nog af?
De hele online recovery wereld is één ding, maar er bestaat natuurlijk nog veel meer buiten deze wereld. Wat is de invloed van bekende vloggers en bloggers op jouw zelfbeeld en eetstoornis. Luxe etentjes die in beeld worden gebracht. Bezoekjes aan de sportschool. Lunches met uitgebreide maaltijden of juist met enkel 1 boterham. Een druk leven met veel vrienden. Trek je je aan hen op? Vergelijk je jezelf met hen? Helpt het je om te zien wat ‘normaal eten’ is of demotiveert het je juist?
Ga je tenslotte anders om met vrienden en therapiegenoten nu zich zoveel online afspeelt? Spreek je elkaar minder vaak in real life, omdat je elkaar meer online spreekt. Weten vrienden veel meer van je, omdat je online makkelijker praat? Wat is de werking hiervan op je eetstoornis?
Social media kan heel veel verschillende invloeden hebben op je leven en op je eetstoornis. Het zal per GGZ instantie en professional verschillen in hoeverre hier tijdens de behandeling aandacht aan wordt besteedt en hiervoor regels gelden.
♥ Deel jouw mening en ervaring
Tijdens het jaarlijkse eetstoornis congres (NAE congres) zal er een workshop plaatsvinden over social media en eetstoornissen. Om professionals en bezoekers goed te informeren ben ik benieuwd naar de rol die social media spelen bij het herstel van jouw eetstoornis.
Steunt social media je? Werkt dit tegen? Deel je alles online? Hoe is dit binnen therapie? Zijn er regels binnen de instantie waar jij hulp krijgt? Zouden er meer regels moeten komen? Mag jouw therapeut jouw social media bekijken?
Ik lees graag jouw mening en ervaring…
Geef een reactie