Social media tijdens je behandeling

Als ik ‘s morgens wakker word, moet ik me inhouden om niet direct mijn iPhone te pakken. Hij ligt naast mijn bed en voordat ik het weet scroll ik druk door mijn Instagram feed, door Insta Stories of ik check de nieuwste video’s op YouTube. Facebook heb ik een aantal maanden geleden reeds van mijn telefoon verwijderd. Gewoon, omdat ik er niet blij van werd. Het zou geen kwaad kunnen om dat ook eens met Instagram te doen, zij het niet dat ik dit voor mijn werk nodig heb én er soms wel plezier aan beleef. Toen ik vroeger in therapie was voor mijn eetstoornis, was social media nog nauwelijks een hot item. Als er dan al iets werd geplaatst over therapie op een social medium, dan was het direct een drama binnen het therapeuten team. Ze hadden geen idee hoe hiermee om te gaan.

Toen ik 8 jaar geleden startte met Proud2Bme was ik een vreemde eend in de bijt. Ik werd door velen van de medewerkers van de eetstoornis instantie vrij raar aangekeken. “Wat komt zij hier doen?” “Internet?! Daar moeten we niet niks van hebben” Velen vonden de online wereld maar eng en er golden strenge regels binnen de instantie over het online publiceren van problemen. Tegenwoordig zijn die strenge regels nauwelijks meer te handhaven en de vraag is ook of dit noodzakelijk is. Bijna iedereen is actief op Instagram, Facebook of YouTube. We zijn massaal met elkaar overgevlogen van televisie naar YouTube en raken gemotiveerd óf gedemotiveerd door de afbeeldingen van eten waarlangs we scrollen op Instagram. Via Facebook maken we contact met therapiegenootjes en delen we (een deel) van ons leven. Hoe een eetstoornis instantie en vrijgevestigd therapeut hiermee omgaan verschilt.

social media

Veel dagboekjes van het forum van Proud2Bme lijken zich deels te verplaatsen naar Instagram. Een foto van eten met daaronder een uitgebreid verhaal over hoe slecht het met iemand gaat. Een foto van een kamer in de kliniek met een tekst over een gewichtscurve. Een foto van een bed met daaronder een tekst over depressiviteit. Een foto van een wachtkamer met daaronder een verhaal over het laatste therapie gesprek. Een selfie van een mager meisje in de spiegel met de vraag of ze er dik uitziet. De verhalen zijn super persoonlijk en soms heftig. Sommige profielen zijn anoniem en afgeschermd, anderen openbaar en met naam en foto. Ik zie wie waar in behandeling is, hoe vaak iemand opgenomen is geweest, wat haar gewichtsdoelen zijn en hoe en wat iemand eet. Ik zie dat niet alleen, een therapeut, therapiegenoot, familielid, klasgenoot of een wildvreemde kan dat ook zien.

Wordt alles wat onder een foto staat geschreven ook besproken in behandeling? …vraag ik mezelf weleens af. Het zou best ondermijnend kunnen zijn voor de therapie als er op social media uitgebreid zaken worden besproken, waarop feedback wordt gegeven, zonder dat dit terecht komt in therapie. Hoe werkt dit precies? Zijn hier regels voor? Lees je weleens dingen bij een groepsgenoot waarvan je denkt: Waarom vertel jij hier niets over in therapie? of over wie gaat dit eigenlijk?

social media

De recovery community op Instagram vind ik erg mooi en waardevol. Tegelijkertijd kan het ook negatief werken. Het is hoe je er zelf mee omgaat. Gebruik je het enkel om jezelf te motiveren om te blijven vechten en volg je vooral accounts van mensen die verder in het herstelproces staan óf volg je ook allerlei accounts die jouw eetstoornis eigenlijk mede instand houden omdat ze je demotiveren, in het eetgestoorde wereldje houden en een veilig gevoel van erbij horen geven? Ikzelf vind het vrij onprettig om de hele dag langs accounts te scrollen vol eten, zeker als het nog eens allerlei bordjes, porties en producten zijn die ‘minder’ zijn dan wat ikzelf zou moeten eten. Het de hele dag met eten bezigzijn helpt mij niet. Tegelijkertijd kan het natuurlijk juist ook weer een plek bieden om te spuien en je minder eenzaam te voelen.

Een plek om te spuien. In hoeverre is het goed om op social media te spuien. Wat kan je beter voor jezelf houden of enkel voor je naasten of therapeut? Is het helpend om zelfmoordgedachtes te delen op Instagram of Facebook? Is het goed om light producten te plaatsen op een recovery account? Is het aan te raden om je therapie sessie te bespreken op social media? Heeft dat wat je nu online gooit, invloed op je verdere leven? Op je toekomst? Kan het er nog af?

De hele online recovery wereld is één ding, maar er bestaat natuurlijk nog veel meer buiten deze wereld. Wat is de invloed van bekende vloggers en bloggers op jouw zelfbeeld en eetstoornis. Luxe etentjes die in beeld worden gebracht. Bezoekjes aan de sportschool. Lunches met uitgebreide maaltijden of juist met enkel 1 boterham. Een druk leven met veel vrienden. Trek je je aan hen op? Vergelijk je jezelf met hen? Helpt het je om te zien wat ‘normaal eten’ is of demotiveert het je juist?

social media

Ga je tenslotte anders om met vrienden en therapiegenoten nu zich zoveel online afspeelt? Spreek je elkaar minder vaak in real life, omdat je elkaar meer online spreekt. Weten vrienden veel meer van je, omdat je online makkelijker praat? Wat is de werking hiervan op je eetstoornis?

Social media kan heel veel verschillende invloeden hebben op je leven en op je eetstoornis. Het zal per GGZ instantie en professional verschillen in hoeverre hier tijdens de behandeling aandacht aan wordt besteedt en hiervoor regels gelden.

♥ Deel jouw mening en ervaring
Tijdens het jaarlijkse eetstoornis congres (NAE congres) zal er een workshop plaatsvinden over social media en eetstoornissen. Om professionals en bezoekers goed te informeren ben ik benieuwd naar de rol die social media spelen bij het herstel van jouw eetstoornis.

Steunt social media je? Werkt dit tegen? Deel je alles online? Hoe is dit binnen therapie? Zijn er regels binnen de instantie waar jij hulp krijgt? Zouden er meer regels moeten komen? Mag jouw therapeut jouw social media bekijken?

Ik lees graag jouw mening en ervaring…

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

27 reacties op “Social media tijdens je behandeling”

  1. Worden sites zoals deze site ook gezien als social media?
    Of wordt er echt alleen facebook, twitter, instagram enz als social media gezien?

    1. Nee, het gaat hier niet over Proud2Bme 🙂

  2. Woow deze blog is wel heel recent geschreven want sommige foto’s stonden net nog in m’n tijdlijn haha.
    Ik vind social media (insta in dit geval) heel fijn want ik ontmoet gelijkgestemden en ik kan mezelf zijn en m’n zorgen/stress delen

  3. Social media, met name de recovery community op instagram, heeft me juist tot twee keer toe een terugval bezorgd. Niet dat de community opzich slecht is, maar voor mij was het meer een trigger dan helpend.

  4. Hele goede blog! Sommige mensen ken ik niet en hun kennen mij niet en ik weet zowat alles over ze omdat ze vanalles plaatsen en hun profiel openbaar is. Men zou zich meer bewust mogen zijn van de gevolgen van wat ze online zetten.

  5. Ik vind het sowieso niet echt verstandig om je achternaam in je profiel te zetten, een duidelijke profielfoto en een openbaar profiel. Want dan kan iedereen meelezen of je opzoeken en dan een aanvraag doen. Privé accounts zijn wel belangrijk denk ik tenzij je niet kan zien dat JIJ het bent.

    Ik denk trouwens persoonlijk dat de luxe bloggers en vloggers qua beauty en fitspo mij 10x zoveel meer triggerend vanwege obessieve ideaalbeelden nastreven.

    Negatieve recovery accounts volg ik toch niet maar daar is 66.7 procent kans dat het me triggert en het overige dus niet. En bij dat daarboven juist volledig 100 procent wel.

    Bodyposivity en curvy modellen motiveren me juist voor 75 % procent.

  6. Ik denk dat je echt in je achterhoofd moet houden dat mensen op internet je niet ècht gaan helpen. Wat ik ‘voel’ bij spuiende meisjes op internet is behoefte aan gezien worden, gehoord worden, troost, liefde etc. Dit ga je simpelweg niet krijgen door te delen hoe suïcidaal je bent oid ook al klinkt dit misschien hard en voelt het soms of je die liefde wel krijgt. De mensen met wie je contact hebt kennen jou niet. Als jij je account verwijdert zal het voor een groot deel ook afgelopen zijn met de contacten die je hebt opgedaan. Je blijft een anoniem persoon en dat is eigenlijk heel eenzaam. In mijn optiek is het echt belangrijk om steun en liefde te zoeken in je omgeving, ook al begrijpen ze je misschien minder en is dit spannender omdat de anonimiteit wegvalt en je mensen niet teleur wilt stellen. Dit zijn wel de mensen met wie je het aan het eind van de dag moet doen. En misschien ook hard maar wel waR: anderen gaan je niet redden, zeker de mensen op social media niet die jou eigenlijk nog nooit gezien hebt. Uiteindelijk moet je het toch echt met jezelf doen en kies jij wel of niet voor het leven. Soms komen accounts over als een schreeuw om hulp, wat heel begrijpelijk is, maar je kunt je wel afvragen denk ik of je de hulp krijgt die je nodig hebt accounts waarin je je focust op negativiteit

  7. Ik houd mijn eetstoornis en andere problematiek buiten mijn social media en instagram heb ik helemaal niet. Aan de ene kant ga ik zo mee in het creëren van het perfecte plaatje op facebook, maar ik ben sowieso niet zo actief omdat social media in het algemeen me niet gelukkig maakt. Ik vind dat je niet ‘echt’ contact kunt maken, ik vind het niet gepast dat iedereen het kan lezen en ik ben bang dat het mijn verdere leven schaadt. Therapiegenootjes op facebook heb ik wel als vriend, een aantal althans, maar volg ik niet zodat ik niet geconfronteerd wordt met terugval tenzij ik zelf wil weten hoe het met iemand gaat – voor zover je dat kunt concluderen via social media. Ik hou het gescheiden. Proud vind ik anders, maar ook dat houd ik liever anoniem. Ik wil niet mijn ziekte zijn.

  8. Misschien klinkt het wel heel raar maar ik probeer het erg gescheiden te houden. Zo zit ik regelmstig op facebook omdat ik daar van veel groepjes lid ben voor mijn hobby. Maar daarom ben ik daar niet lid van jullie account of andere eetstoornis groepen. Daar heb ik toen ik een account voor aangemaakt voor instagram van alleen proud2beme en geen enkel ander iets.
    Zo probeer ik meer met mijn gezonde ik bezig te zijn en word ik niet getriggerd om over te sluipen naar de ongezonde kant

  9. Ik ben hier denk ik wat te ouderwets voor. Kom uit de tijd toen er nog geen internet of mobieltjes waren. Ik heb een paar vriendinnen en daar app ik mee en spreek ik soms mee af. Al dat gedoe met instagram of selfies of je leven mooier of slechter voordoen dan het is. Hou je gewoon bezig met echt contact. Dan ontstaan er ook geen moeilijkheden met al die social media.

  10. Eigenlijk heel wisselend. Sommige foto’s kunnen mijn herstel & motivatie voor herstel heel erg tegenhouden. Vooral herkenbaar wat je typt over foto’s van een ontbijt of lunch. dan vergelijk ik dat heel erg. Of foto’s van modellen etc.
    maar tegelijkertijd als ik foto’s zie van bekende die leuke dingen aan het doen zijn, dan denk ik ‘dat wil ik ook weer kunnen doen! Ik wil die energie weer hebben, maar bovenal dat het me niet meer uitmaakt hoe ik eruit zie.. dat k mezelf accepteer zoals ik ben..

    duss jaa.. heel wisselend.. soms merk ik wel dat het beter is om niet te kijken haha

  11. intressante blog

  12. Voor mij is het wel helpend, maar wanneer ik dit niet zou hebben zou ik niet in de “problemen” komen. Ik zou evengoed kunnen delen en spuien als ik dit nodig heb, bij mijn naasten. Het vervangt in mijn geval dus niet het praten met anderen over wat er in mijn hoofd omgaat, sterker nog mijn naasten volgen mij helemaal niet. Dat wil ik ook helemaal niet. Ik heb een afgeschermd account onder een niet direct naar mij te herleiden naam. Het zorgt er ook niet voor dat er zaken in therapie onbesproken blijven, dit heeft hier totaal geen invloed op. Ik ben ook vooral een delende instagrammer, ik volg niet heel veel mensen en de mensen die ik volg zijn óf verder in hun herstel, óf mensen zonder eetstoornis.

    Succes met je onderzoekje/ workshop!

  13. Nee,het blijft toch alsmaar om hetzelfde draaien gewicht ,eten,bodyimage,depressie…
    Ik leer veel meer door naar andere onderwerpen te kijken en andere mensen te volgen.Ik die ook niet heel veel met social media omdat ik het gewoon niet meer leuk vind.Het kan al je tijd opslurpen zodat je niets meer doet met je echte leven.
    Als ik steun zoek online doe ik dat liever via een officiele hulpsite.
    Ik ben ook wel op speciale facebook groepen geweest voor herstel,maar ik was alleen met de andere mensen bezig in plaats van met mijn eigen leven.Ik denk dat het nodig is dat je echt met je eigen leven en je eigen emoties etc.aan de skag gaat en tot je eigen conclusies en inzichten kom in plaats van alles over te nemen van anderen.

  14. Het staat mijn herstel in de weg. Ik heb mijn instagramaccount een paar maanden geleden verwijderd en vind het stukken prettiger zonder! Ook vloggers op youtube probeer ik steeds vaker te mijden omdat de hele dag kijken naar prachtig opgemaakte en geklede meiden die een ogenschijnlijk perfect leven hebben me niet echt blij maakt. Me misschien wel nog ontevredener maakt over mijn eigen leven. Me waarschijnlijk ook nog onbewust vanalles laat kopen om me beter te voelen. Ik hoop dat ik op een dag ook eens zal kappen met dat soort vlogs bekijken zoals ik gekapt ben met instagram.

  15. Ik zou het fijn vinden als social media verdwenen en als mensen weer echt met elkaar omgingen en naar elkaar omkeken.
    Het is zon oppervlakkige wereld geworden,kinderachtig ook .Je hoeft op social media geen moeite doen om contact te maken of relaties te onderhouden en daar ligt juist je groei ! Van het naar plaatjes kijken blogs/vlogs lezen en bekijken het kattebelletjes schrijven leer je niet (veel).Wel door wat je ervaart.

  16. Sinds ben gestopt met instagram en het volgen van de recovery accounts, gaat het echt veel beter. Ik dacht altijd dat het me hielp, maar nu ik terug kijk, absoluut niet. Het is constant maar vergelijken en dan nog niet eens gesproken te hebben over al die triggers… Het is mooi elkaar te helpen, maar niet iedereen houd rekening met elkaar.

  17. Ik ben een tijd terug gestopt met Instagram en merkte toen pas echt hoe erg die hele recovery community me negatief beïnvloedde. Je blijft zo in dat wereldje hangen, bent alleen maar bezig met anderen en hun ziekte en het lijkt de normaalste zaak van de wereld om je strikt aan een eetlijst te houden, te compenseren, met gewicht en je lichaam bezig te zijn, etc. Het heeft me echt geholpen dat achter me te laten en me te omringen met mensen uit mijn directe omgeving zonder eetstoornis. Aan de ene kant erg confronterend om te zien hoe zij midden in het leven staan en ik niet, maar het heeft ook zo veel hoop en motivatie! Een gezonde omgeving kan voor mijn gevoel echt wel een duwtje in de rug zijn op weg naar herstel, waar zo’n Instagram community voor mij juist heel erg voelde als een soort drijfzand, waar je keer op keer weer in blijft wegzakken.

  18. Ik heb (of probeer in ieder geval) zo anoniem mogelijk te blijven, dus geen details over waar ik woon, wie ik ben of wat ik doe voor werk. Het is vast alsnog mogelijk dit te achterhalen, maar niet zonder daar moeite voor te doen. In tegenstelling tot sommigen die met voor- en achternaam en woonplaats de meest heftige uitspraken doen. Het lijkt mij niet fijn dat dit je potentieel de rest van je leven kan achtervolgen. Is er dan nog wel leven na de eetstoornis? Op dit moment overzie je dat misschien niet, of zie je geen probleem, maar dat betekent niet dat het in de toekomst nooit consequenties zal hebben.

    Instagram en het forum van Proud2bme hebben mij wel heel erg geholpen in herstel. Ik voel me ook ‘oud en wijs’ ( 😉 ) genoeg om me niet te zeer te laten triggeren of beïnvloeden door social media. Als een bepaald account dit toch doet, zie ik het als mijn keuze om wel of niet te volgen. Toch zou ik het heel goed vinden als er vanuit een behandeling een (richt)lijn wordt getrokken. Net zoals het bij therapie vaak niet gewenst is om buiten therapie intensief contact te hebben met enkele groepsgenootjes, kan ik me voorstellen dat dingen wel op social media plaatsen en niet delen of op die manier beperkt delen met mensen die je wél volgen, niet wenselijk is. Lotgenotencontact moet zeker aangemoedigd worden, maar geen vervanging zijn of worden voor dingen die je in therapie hoort te bespreken.

    Overigens; ik heb heel bewust mijn account op privé gezet en kies wie mij wel en niet mogen volgen. Ik zou het niet prettig vinden als mijn instagram foto’s alsnog op de een of andere manier zoals hierboven in een blog zouden verschijnen. Is daar iets tegen te doen? Of is dat iets waar jullie ook contact over opnemen met degenen van wie jullie een screenshot plaatsen? (Vroeg ik me ook al af in de context van de blog over Ask).

  19. Ik volg niet veel recoveryaccounts, maar die ik wel volg gaan voornamelijk over selflove en motivatie en niet foto’s van elke maaltijd. Deze accounts helpen mij echt. Ik voel mij hierdoor meer begrepen en minder alleen ( ondanks dat ik die mensen niet persoonlijk ken).

  20. Ik word helemaal gek van die fitgirl accounts op instagram.

    Nou excuus maar als ik elke dag een zak chips wil leeg vreten doe ik dat ipv alleen op een “cheatday”, en als ik lekker sultana als tussendoortje wil doe ik dat ipv mijn eigen stomme koeken maken.

    1. Precies ! 😊😊

  21. Voor mij is mijn recovery instagram account wel helpend ,zelf heb ik al de triggerende accounts ontvolgt en ik heb er erg veel steun aan en way ik ook erg fijn eraan vind is dat je ervaringen van andere hoort van bijv de kliniek waar je therapie volgt ,zelf heb ik er ook leuke contacten mee opgedaan ,wat mij totaal niet hielp/helpt is als ik alleen maar accounts volg van fitspo of hele dunne meiden verder is het verstandig om voor jezelf te kijken wat voor accounts voor jou helpend zijn om daarop te volgen en wat het je gaat opleveren ,mij helpen enorm accounts van meiden die al ver in hun recovery staan en om accounts met positieve teksten,plaatjes te volgen

  22. Persoonlijk helpt het mij op dit moment wel heel erg om door te pakken!
    Wel moet ik ook zeggen, dat het bij mij ook weer de andere kant op kan werken. Het is denk ik meer in periodes. De ene keer helpt het me heel erg goed en de andere keer moet ik er echt niks van hebben. Wel volg ik account die voor mij helpend zijn en ontvolg ik mensen wanneer ik merk dat ze me triggeren dat werkt voor mij het beste op dit moment.

  23. Ik denk dat je zelf voelt wanneer het je helpt of niet .En ook op een gegeven moment ben je verzadigd en heb je genoeg gehad van die wereld.

    Ik ben chronisch ziek en ik heb dagen waarop ik verga van pijn en niemand zie en waarop ik ERG blij ben dat er social media zijn zodat ik mij minder alleen voel en dingen kan opzoeken die mij helpen ontspannen bijvoorbeeld.Mensen delen ook goede dingen met elkaar.Dit heeft dan weer niets te maken met de e.s recovery accounts trouwens.
    Ik vind dat er in NL weinig offficiele online hulpbronnen zijn voor mensen met een e.s.Proud2bme is zo op jongeren gericht ,terwijl eetstoornissen en eetverslaving echt op alle leeftijden voorkomt.Niet iedereen HEEFT een sociaal netwerk om op terug te vallen en het contact zoeken is juist wel goed.
    Ik denk aan mentorschap en dergelijke.Bestaan die hier uberhaupt?

  24. Ik schrik er best wel van om de uitslagen van de poll en de reacties hier te zien. Ik heb sinds een maandje of twee/drie zelf een recovery-account en daar heb ik mensen ontmoet die niet alleen beloofden dat herstel het waard is, maar het ook konden laten zien. Dat vond ik heel fijn en het heeft mij die laatste zetjes gegeven om ook werkelijk stappen in mijn herstel te gaan zetten. Ik heb denk ik zelf het voordeel dat ik een privé-account heb en alleen gelijke accounts accepteer die zelf ook goed bezig zijn in herstel. Zo heb ik voor mezelf een fijne en positieve omgeving gecreëerd waar ik veel steun uit haal en waarin ik ook anderen kan steunen en inspireren. Ik vind het wel belangrijk dat zulke accounts zichzelf en hun gezondheid in de gaten blijven houden. Op een gegeven moment is het gewoon klaar en moet je je herstel account en het laatste beetje van je eetstoornis loslaten.

  25. Ja, ik ben z’n iemand met een geheime Instagram, of nou ja, geheim? Nee, maar wel afgesloten. Om te begrijpen waarom ik die heb gemaakt moeten we een paar jaar teruggaan, naar de tijd waar Twitter nog zo trending was. Ik was 14 jaar, herstelde van Anorexia en had niemand in mijn omgeving die het begreep/ wou of kon begrijpen. Alleen, anders, vast, opgesloten, buitengesloten en eenzaam voelde ik mij. Al snel had ik een afgesloten en anonieme Twitter aangemaakt en leerde ik een paar geweldige meiden kennen. Na een poosje kwam dan ook mijn eerste groepsgesprek die, en je raad het misschien nooit, maar tot op de dag van vandaag, nog bestaat. Nou ja, een 2.0 versie dan. Met z’n 6’en hadden we een groepsgesprek, en steunden we elkaar. Nooit, maar dan ook nooit, ging het steunen om: ‘kom op nog een dag niet eten volhouden, je kan het wel.’ Of ‘loop anders nog even een extra rondje voor wat extra calorietjes’. Zelf brachten we altijd wel enkele dingen in: ‘Heb ruzie met mama omdat ik mijn lunch niet wou eten’ of ‘Ik voel mij zo ontzettend naar’ en dáárin steunden we elkaar dan in, op een positieve manier. Dat verschil werd mij pas duidelijk op het moment dat het met mij zo slecht ging dat ik opgenomen moest worden, dat zij dan ook de eersten en enigen waren die tegen mij zeiden: ‘Kirsten, dit gaat zo écht niet meer, laat je opnemen.’ Vlak na die opname kwam Instagram meer en meer naar voren en verdween Twitter wat naar achteren, zo maakte ik dus ook een afgesloten account op Instagram aan.
    Ik werd depressief en leerde (voornamelijk) meiden kennen die met het zelfde probleem kampten. Meestal was ik in het weekend actief op Insta. Aangezien hulpverlening in het weekend niet beschikbaar was, voelde ik mij enorm alleen met mijn gedachten en als zij er niet waren geweest, was ik er misschien ook niet meer geweest. Ja, ik deel daar mijn sombere momenten, het moment dat ik het misschien écht niet meer zie zitten, mijn iets wat depressieve quotes, betekenisvolle liedjes, struggles met de hulpverlening en voornamelijk die met mijzelf. Dat doe ik daar juist om de reden dat zij niet mijn hele levensverhaal hoeven te kennen om het te begrijpen. ‘Voel me ontiegelijk kut.’ En je krijgt zo een tiental (ligt aan je volgers, hier zo meer over) knuffels en dm’s die open staan terug. Dit zelf heb ik nooit bij vriendinnen in mijn naaste omgeving gevoeld of mogen ontvangen, ik had het vaak geprobeerd maar kreeg altijd de vraag: ‘wat is er dan?’ of het antwoord ‘hahaha doe normaal, vanavond gewoon paar drankjes dan is ’t wel weer oke’ teruggekoppeld.
    Ook wordt er bij veel accounts de sondefoto’s, snijwonden, suïcidepogingen, kliniekopnames, ziekenhuisopnames of hechtingen bijvoorbeeld gedeeld, waar de laatste tijd veel over gediscussieerd wordt. Is het dan een zieke wereld?
    Ik vind persoonlijk dat er grenzen zit aan wat je deelt, en ook dat je die mag benoemen naar elkaar toe, vooral omdat je er bij alles wat je deelt bij stil moet staan dat dit nu online gedeeld is. We weten allemaal, stuk voor stuk, dat herstel niet uit een lineaire lijn omhoog bestaat en dat elk moment anders kan zijn. Dus is het een zieke wereld? Nee. Je maakt het namelijk zo ziek als je het zelf maakt. Zelf heb ik maar pak en beet 40 volgers en volg ik er 50. Persoonlijk ken ik ze niet allemaal, maar sinds het begin volg ik ze al en zij mij wederzijds. Ik weet met wie ik wat deel. Deelt de ander dingen die ik niet wil zien, dan weet ik waar ik ze op aan kan spreken en desnoods kan ik ze altijd nog ontvolgen. Je moet jezelf goed doorhebben, in waar de grens voor jouzelf ligt. Voor de een is iets wel een trigger, en voor de ander niet, dat moet je voor jezelf helder en duidelijk krijgen en ook naar handelen. Natuurlijk heb ik hele erge fouten gemaakt met betrekking tot de privacy van personen uit mijn naaste omgeving, ben hier gelukkig voor op mijn vingers getikt en heb daarvan geleerd. Ik mag best dingen delen, maar moet daarbij een ander zijn privacy niet bij schaden, want daar horen de posts ook niet over te gaan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *