Automutilatie. Tegenwoordig een niet meer zo onbekend woord als vroeger. Niet altijd maar toch regelmatig gaat het samen met andere problemen zoals een eetstoornis, dissociatie of verslavingen. Maar wat brengt je ertoe om in die negatieve spiraal te komen? En hoe kom je eruit? En wat dan als je lichaam vol littekens staat?
Al in de pubertijd begon ik mezelf te verwonden. In dezelfde tijd als mijn eetstoornis begon. Bij mij hingen die twee heel erg aan elkaar verbonden. Want beide gaven me in de eerste plaats het gevoel sterk te zijn. Krachtig. Ik kon mijn lichaam beheersen. De punten op mijn rapport niet, mijn onzekerheid bij vrienden niet, het pesten op school niet, het misbruik niet, maar mijn lijf, daar kon ik sterk over zijn. Ik kon hongeren. Ik kon dat ene krasje zetten. Zo begon het.
Maar zowel mijn eetstoornis als mijn automutilatie hebben extreme vormen aangenomen. Wat begon als controle eindigde in controleverlies. Elk probleem in mijn leven dacht ik te beheersen met hongeren en zelfbeschadiging. Het werd een soort verslaving zelfs. ###
Op het internet ontdekte ik dat ik niet de enige was. Ik kwam op een forum terecht met lotgenoten. Maar ik kan niet zeggen dat dit nuttig is geweest. Juist niet. Ergens was er altijd zoiets van “als hun het mogen mag ik het ook”. Heel stom natuurlijk, maar ik denk dat het gevaar van lotgenotenforums er altijd is. Daarom is het goed dat Proud zo`n positieve instelling heeft en heel sterk controlerend is wat er geschreven wordt. Maar veel forums hebben dat niet en dan trigger je elkaar steeds meer.
In opname uiteindelijk ging heel veel energie van de therapie daarin zitten. Het niet mogen verwonden van mezelf. Ondertussen was de controle die ik dacht te hebben helemaal weg. Ik had constant stress en wilde constant mezelf kwetsen. Het ging van kwaad naar erger. Speciale programma`s op basis van straffen en belonen hadden om mij geen vat. Het zat te diep allemaal.
Op een dag sprak ik met een verpleegkundige na weer een “aanval”. Ze vroeg me of ik dacht er later spijt van te hebben. Ik zei van niet. Dat het bij me hoort zoals ook andere dingen in mijn leven een stuk van mij zijn. Dat het voor mijn verleden stond en van mij was.
Ik ben van het zelfbeschadigen af gekomen. Ik heb voor mezelf de dwang van “ik moet stoppen” weg genomen, want die maakte dat ik me steeds voelde falen als het mis ging en dat automatisch alweer de trigger was voor een volgende keer. Mijn zelfbeeld was heel erg laag hierdoor, door de zelfbeschadiging.
In mijn hoofd veranderde ik de zin van “ik mag niet snijden” in “ik ga mijn uiterste best doen om niet te snijden”. Dit haalde weg dat ik me moest straffen als het mis ging, want als ik mijn uiterste best gedaan had, was het oké. En ik deed mijn best! Ik wilde stoppen! En het is gelukt zo. Niet dat de drang er nu nooit meer is. Zelfs na jaren is die drang er bij momenten nog. Zou ik…1 krasje maar. NEE nooit meer!
Nu het allemaal achter me ligt denk ik vaker nog terug aan het gesprek met de verpleegkundige. Waar ik toen heilig van overtuigd was, daar heb ik ongelijk in gekregen.
Want ik heb wel spijt van mijn littekens. Heel veel zelfs. Ik heb er hard aan gewerkt om een nieuw leven op te bouwen. Maar mijn lijf blijft de sporen van het verleden dragen. Het is bij mij zo dat het zichtbaar en herkenbaar is zodra ik in T-shirt of korte broek loop. Het is allemaal wel vervaagd door de jaren maar ik weet dat het niet meer beter zal worden dan dit. En dat het de rest van mijn leven, wat hopelijk nog heel lang is, zal gebeuren dat mensen “het ” zien. Dat ze kijken, staren, vragen stellen.
Ik heb mezelf aanvaard nu, met mijn littekens. Maar op sommige dagen is het verdomde moeilijk om zo sterk in je schoenen te staan dat je met korte mouwen over straat gaat. Dan ontbreekt me de moed en kracht gewoon en kies ik voor de makkelijke oplossing van mijn lijf te verstoppen.
Ik heb plastische chirurgie overwogen. Ik ben van de huisarts naar de dermatoloog gegaan. Die zei dat het voor de plastisch chirurg was. Maar door de omvang van mijn littekens is er geen beginnen aan om ze weg te halen. Heb wel zalfjes gehad maar die geven weinig echt resultaat. Dus echt een oplossing is er in mijn geval niet, zelfs al zou ik het kunnen betalen.
Wat zou ik graag al mijn littekens kwijt zijn. En al die negatieve herinneringen aan een afgesloten hoofdstuk ook echt achter me kunnen laten hiermee. Maar dat kan niet…littekens blijven zichtbaar. Daar heb ik nu geen keuze meer in…
Maaike
foto rechtsboven: flickr.com/photos/31878512@N06/
foto 2: flickr.com/photos/calmenda/
foto 3: http://www.flickr.com/photos/superfem/
Heb jij al spijt?
Zou jij plastische chirurgie overwegen?
Geef een reactie