Spijt van mijn littekens

Automutilatie. Tegenwoordig een niet meer zo onbekend woord als vroeger. Niet altijd maar toch regelmatig gaat het samen met andere problemen zoals een eetstoornis, dissociatie of verslavingen. Maar wat brengt je ertoe om in die negatieve spiraal te komen? En hoe kom je eruit? En wat dan als je lichaam vol littekens staat?

Al in de pubertijd begon ik mezelf te verwonden. In dezelfde tijd als mijn eetstoornis begon. Bij mij hingen die twee heel erg aan elkaar verbonden. Want beide gaven me in de eerste plaats het gevoel sterk te zijn. Krachtig. Ik kon mijn lichaam beheersen. De punten op mijn rapport niet, mijn onzekerheid bij vrienden niet, het pesten op school niet, het misbruik niet, maar mijn lijf, daar kon ik sterk over zijn. Ik kon hongeren. Ik kon dat ene krasje zetten. Zo begon het.

Maar zowel mijn eetstoornis als mijn automutilatie hebben extreme vormen aangenomen. Wat begon als controle eindigde in controleverlies. Elk probleem in mijn leven dacht ik te beheersen met hongeren en zelfbeschadiging. Het werd een soort verslaving zelfs. ###

Op het internet ontdekte ik dat ik niet de enige was. Ik kwam op een forum terecht met lotgenoten. Maar ik kan niet zeggen dat dit nuttig is geweest. Juist niet. Ergens was er altijd zoiets van “als hun het mogen mag ik het ook”. Heel stom natuurlijk, maar ik denk dat het gevaar van lotgenotenforums er altijd is. Daarom is het goed dat Proud zo`n positieve instelling heeft en heel sterk controlerend is wat er geschreven wordt. Maar veel forums hebben dat niet en dan trigger je elkaar steeds meer.

In opname uiteindelijk ging heel veel energie van de therapie daarin zitten. Het niet mogen verwonden van mezelf. Ondertussen was de controle die ik dacht te hebben helemaal weg. Ik had constant stress en wilde constant mezelf kwetsen. Het ging van kwaad naar erger. Speciale programma`s op basis van straffen en belonen hadden om mij geen vat. Het zat te diep allemaal.

Op een dag sprak ik met een verpleegkundige na weer een “aanval”. Ze vroeg me of ik dacht er later spijt van te hebben. Ik zei van niet. Dat het bij me hoort zoals ook andere dingen in mijn leven een stuk van mij zijn. Dat het voor mijn verleden stond en van mij was.

Ik ben van het zelfbeschadigen af gekomen. Ik heb voor mezelf de dwang van “ik moet stoppen” weg genomen, want die maakte dat ik me steeds voelde falen als het mis ging en dat automatisch alweer de trigger was voor een volgende keer. Mijn zelfbeeld was heel erg laag hierdoor, door de zelfbeschadiging.

In mijn hoofd veranderde ik de zin van “ik mag niet snijden” in “ik ga mijn uiterste best doen om niet te snijden”. Dit haalde weg dat ik me moest straffen als het mis ging, want als ik mijn uiterste best gedaan had, was het oké. En ik deed mijn best! Ik wilde stoppen! En het is gelukt zo. Niet dat de drang er nu nooit meer is. Zelfs na jaren is die drang er bij momenten nog. Zou ik…1 krasje maar. NEE nooit meer!

Nu het allemaal achter me ligt denk ik vaker nog terug aan het gesprek met de verpleegkundige. Waar ik toen heilig van overtuigd was, daar heb ik ongelijk in gekregen.

Want ik heb wel spijt van mijn littekens. Heel veel zelfs. Ik heb er hard aan gewerkt om een nieuw leven op te bouwen. Maar mijn lijf blijft de sporen van het verleden dragen. Het is bij mij zo dat het zichtbaar en herkenbaar is zodra ik in T-shirt of korte broek loop. Het is allemaal wel vervaagd door de jaren maar ik weet dat het niet meer beter zal worden dan dit. En dat het de rest van mijn leven, wat hopelijk nog heel lang is, zal gebeuren dat mensen “het ” zien. Dat ze kijken, staren, vragen stellen.

Ik heb mezelf aanvaard nu, met mijn littekens. Maar op sommige dagen is het verdomde moeilijk om zo sterk in je schoenen te staan dat je met korte mouwen over straat gaat. Dan ontbreekt me de moed en kracht gewoon en kies ik voor de makkelijke oplossing van mijn lijf te verstoppen.

Ik heb plastische chirurgie overwogen. Ik ben van de huisarts naar de dermatoloog gegaan. Die zei dat het voor de plastisch chirurg was. Maar door de omvang van mijn littekens is er geen beginnen aan om ze weg te halen. Heb wel zalfjes gehad maar die geven weinig echt resultaat. Dus echt een oplossing is er in mijn geval niet, zelfs al zou ik het kunnen betalen.

Wat zou ik graag al mijn littekens kwijt zijn. En al die negatieve herinneringen aan een afgesloten hoofdstuk ook echt achter me kunnen laten hiermee. Maar dat kan niet…littekens blijven zichtbaar. Daar heb ik nu geen keuze meer in…

Maaike

foto rechtsboven: flickr.com/photos/31878512@N06/
foto 2: flickr.com/photos/calmenda/
foto 3: http://www.flickr.com/photos/superfem/ 

Heb jij al spijt?
Zou jij plastische chirurgie overwegen?

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

45 reacties op “Spijt van mijn littekens”

  1. Wat een mooi verhaal, en zo herkenbaar! Knap dat je hier zo eerlijk over durft te zijn.
    Ook ik heb de afgelopen jaren geworsteld met het eten en de automutilatie! En hoe trots ik soms ook kan zijn dat ik de eetstoornis en automutilatie beetje bij beetje achter me ga laten, er zal geen dag voorbij gaan zonder dat ik eraan wordt herinnerd door alle littekens op mijn lichaam. Nu heb ik spijt, maar ik weet ook dat het me ook door hele diepe dalen heen heeft geholpen!

  2. Heb ontiegelijk spijt… vooral van de diepe. Herinnert je toch aan donkere tijden, die je het liefst wil vergeten. Soms denk ik dat ik er niet oud mee zal worden door de herinneringen en triggering, maar anderzijds denk ik dat het een stimulans kan zijn om het voortaan anders te doen omdat er anders nog meer bij komen.
    Hopelijk lukt dat jou ook.

  3. Heel herkenbaar wat je schrijft het is niet zo dat ik onder de littekens zit maar ik heb ze wel ze zijn dan wel niet meer heel erg zichtbaar voor anderen maar wel voor mijzelf. Elke keer als ik mijn littekens zie weet ik weer waar ik aan herrinerd wordt maar ook dat het nooit meer zo wordt als het was want daar heb ik voor geknokt ze horen nu bij mij maar if i could turn back time dan had ik nooit dat 1e krasje gezet

  4. dit verhaal had ik echt even nodig…
    enorm veel herkenning
    bedankt

  5. Heel herkenbaar jouw verhaal. Ikzelf heb ook heel veel littekens over mijn lichaam. Ook ik reageerde vroeger dat ik daar later geen spijt ging van hebben, dat dit een deel is van mezelf, mijn gevecht, mijn verhaal, het hoort bij wie ik ben…Maar vandaag is het toch wel anders. Het blijft je herinneren aan die moeilijke tijd, het gevecht, de haat voor jezelf, etc. Ik ben op het punt gekomen dat ik in t-shirt en short durf lopen, heb dit stapje per stapje opgebouwd, met eerst lange mouwen/benen, dan drie-kwart, dan kort, etc. Zo is het mij gelukt en heb ik er geen schaamte meer over. Men moet mij nemen zoals ik ben. Maar het andere probleem nu is dat het mij beperkt in mijn werkveld. Ik werk in de sociale sector, vaak met mensen die ook automutileren en dan is het uit de boze dat ik als verantwoordelijke met mijn littekens bloot loop. Daar kan ik vaak kwaad op mezelf voor zijn, dat het mij toch nog tot op vandaag beperkt, ook al heb ik er voor mezelf geen probleem meer mee.
    Ook ik ben naar een dermatoloog geweest maar mijn littekens waren te ernstig en er kon niks meer aan gedaan worden. Ook wat zalfjes meegekregen maar dat maakt niet zoveel meer uit. Ik moet er gewoon mee leven en dat lukt mij ook wel, maar in sommige situaties, zoals een werksituatie, zou ik liever wat meer mezelf kunnen zijn.

    Weet dat je niet alleen bent met dit geworstel en moedig dat je dit verhaal schreef! Blijf ervoor gaan!

    Groetjes

  6. Ook spijt, alhoewel ik nog heel vaak overweeg het weer te doen als ik me heel rot voel.
    Niemand ziet ze, maar met omkleden bij schoolgym is dat wel oppassen.

  7. Wauw.. mooi verhaal en zo herkenbaar.. Het raakt me echt heel erg.. want ik heb nu ook mega veel spijt dat ik het heb gedaan. Ik wou dat ik het ongedaan kon maken. Maar dat kan ik helaas niet. Het enige wat ik kan doen is ervoor zorgen dat het niet nog erger word. Maar ik heb zooo veel spijt. Zo veel. :'(

  8. Is het raar als ik geen spijt heb? Het is niet dat ik trots ben op het automutileren en zeker niet op mijn littekens, maar ik kan niet echt een gevoel van spijt vinden.

  9. Toen mij dezelfde vraag werd gesteld:”heb je er spijt van”
    antwoordde ik het zelfde..
    maar nu ik bijna een jaar gestopt ben en opnieuw een studie op gepakt heb waarbij je wel delen moet gaan laten zien(i.v.m. bodypainting), kan ik zeggen dat ik er toch heel veel spijt van heb..
    de drang is er nog steeds op zekere momenten, en ik geloof ook niet dat dat ooit zal verdwijnen. maar de wil om het NOOIT meer te doen is voor mij groter en sterker dan de drang.
    BE STRONG! YOU ARE SPECIAL

  10. Ik heb zelf ook littekens, ben bij een soort chirurg voor de huid. daar kunnen ze wel veel voor mij doen. het kost super veel geld en helemaal weg zal het niet gaan.
    zoveel gedoe. inderdaad erg veel spijt!!

  11. Hallo,

    ik herken je verhaal en heb misschien een tip voor je.
    Heb je wel eens gedacht aan het gebruik van st-jansolie?
    het is te verkrijgen in in ieder geval natuurvoedingszaken.

    Ikzelf heb goede ervaringen ermee,. Zo ook een vriend van mij, al ging het bij hem om brandwonen. hij had 3e graads brandwonen op zijn been, na 2 jaar intensief gebruik van st-jansolie kon de dokter niet meer aanwijzen welk been het was geweest. Zo ook mijn eigen littekens zijn vrijwel onzichtbaar geworden.

    al moet je wel testen of je niet allergisch bent ervoor, maar als je dat niet bent is het het proberen zeker waard denk ik. Ik weet niet hou oud je littekens zijn maar wie weet,

    succes,

    veel liefs
    doran

  12. Ik heb ook jarenlang dagelijks geautomutileerd.
    Na al mijn (soms ook gedwongen) opnames en uit huisplaatsingen was ik er een keer zo klaar mee, dat ik de kracht vond om te stoppen. Pas nadat ik echt echt de bodem had geraakt, zag ik dat ik zo niet verder kon.
    Na een half jaar clean te zijn ben ik samen met mijn vader naar de huisarts geweest om te kijken wat ik aan de littekens kon doen. Ik had al zalfjes geprobeerd maar die hielpen niet.
    Het werd een lang geheen en weer tussen ziekenhuizen en dermatologen.
    Ik had de keuze voor pigment in laten spuiten, in alle littekens. Dus dat het littekenweefsel dezelfde kleur zou krijgen als mijn eigen been. Wel zouden ze dan zorgen dat er niet overal dezelfde kleur was gebruikt, maar wat kleurverschil, omdat een huid nooit egaal van kleur is.
    Echter was dit geen optie bleek al snel omdat ik en honderden littekens had, wat geen doen qua werk en tijd zou zijn, en in de zomer als mijn benen bruiner zouden worden, zou het pigment in mijn littekens niet meekleuren en krijg je dus alsnog een soort van ‘zebra effect’.
    Een andere optie was elke dag insmeren met een soort van foundation, makkelijk gezegd. Maar dan speciaal gemaakt voor litteken camouflage, waterbestendig en met verzorgende middelen. Nadeel was dat het een uur moest intrekken dus elke dag vroeg op en er grondig afgehaald moest worden en schoongemaakt moest worden dus veel gedoe voor het slapen.
    Wel zou het waterbestendig zijn dus kon je er mee zwemmen en zij ik verschillende kleuren krijgen voor bijv de winter en de zomer.
    De optie die ik gekozen heb, was een laserbehandeling. Dit is een 3e graadsbrandwond en daarna snijden ze alle losse huis eraf. Oftewel, je huid gaat een nieuwe laag opperhuid creeren maar dan moet er wel eerst veel lagen huid worden weggehaald.
    Ik moest 3 dagen het ziekenhuis in en kon uiteindelijk 2 weken totaal niet lopen en het duurde een maand voordat ik weer normaal liep. Ik liet mijn beide bovenbenen doen, die helemaal onder zaten. De rest zou ik later nog doen, was het plan, maar dat ga ik niet meer doen.
    Helaas bleek achteraf dat mijn littekens te diep waren en daardoor nadat het derdegraads verbrand was, ze nog steeds zichtbaar waren..
    Het verschoon en verzorg proces was ook heftig en deed veel pijn. Daarnaast moest er constant iemand thuis zijn want ik kon niet lopen naar de wc of douchen, laat staan naar beneden gaan om eten te halen.
    Ook bleek dat ik de eerste 3 jaar er niet mee in de zon kon, dus nog steeds moest ik met leggings aanlopen in de zomer.. Nu kan ik echter wel in de zon, maar je ziet mijn littekens nog steeds en je ziet een soort van vlak, rechthoek, wat op elk been uitgesneden is.
    Wel ben ik blij dat ik het heb gedaan, omdat ik me anders waarschijnlijk altijd af zou vragen hoe mijn benen eruit zouden zien als ik het zou hebben gedaan.
    Ik hoop dat het er over 10 jaar beter uit ziet en anders ga ik tegen die tijd wel weer naar de dernatoloog, dan kan er vast meer mee.
    Ik wil gewoon niet dat mij kinderen het later zouden moet zien of weten, dat is het gene waar ik mee zit. Verder heb ik mezelf geaccepteerd en alle mensen om mij heen ook.

  13. Respect hoor ! Erg knap dat je dit hier geschreven hebt !
    Ook ik heb jaren lang mezelf beschadigd en heb nu het al zo’n 3 jaar heel goed gaat ontzettend spijt. Vooral mijn bovenarmen zijn lelijk en zitten onder de witte dikke strepen die opvallen. Ik heb het geaccepteerd en gelukkig de mensen om me heen ook. Ik loop gewoon in korte mouwen. Regelmatig zie ik mensen ernaar kijken en dan voel ik me wel opgelaten.
    Ik wou dat ik geluisterd had naar diegenen die toen al zeiden dat ik er spijt van zou gaan hebben ! Zalfjes en allerlei rotzooi geprobeert maar de littekens zijn te erg en misschien zou een plastisch chirurg er wat aan kunnen doen maar ook dan hou ik littekens. Dus voor diegene die zichzelf beschadigd en ook niet luistert ! Niet doen … de littekens zullen je altijd doen blijven herinneren aan die nare tijd !

  14. Bedankt allemaal voor jullie reacties. Fijn dat sommigen er iets aan hebben gehad.

    Maaike

  15. Ik worstel nu ongeveer een jaar met (niet) eten en automutilatie. Alleen mijn vrienden weten het voor de rest niemand. Ook al doe ik het nog neit zo lang ik kan al neit meer stoppen. En ik hoop zo dat ik ooit de kracht en moed vind om net zoals jouw te kunnen stoppen. Maar momenteel ben ik daar nog te zwak voor en gaat dat zeker nog niet lukken.

    Een super mooi verhaal en ook al lukthet mij nog niet om te stoppen het heeft me zeker wel aan eht denken gezet

  16. ik dacht dat ik de enige was die zoiets had meegemaakt dat er niet veel mensen waren die zoiets meemaakten ik vind het heel knap van je dat je dit allemaal zo vertelt mijn vriendin heeft dit ook en zij zit er nog middenin ik ben supertrots op je dat je er vanaf bent ! maar heb je misschien nog tips om mijn vriendin van haar eetstoornis af te krijgen? en als je nog een keertje iemand nodig hebt ben ik er voor je ook al ken ik je niet !

  17. Ik ben er mee begonnen in groep 5 of 6, door aan mn pols te krabben, net zolang totdat het een schaafwond werd, dat het ik jarenlang gedaan. Toen op een gegeven moment had ik daar niks aan, en had ik ruzie met mijn moeder is vond ik een plakband roller, ik zat toen in de eerste denk ik, en ben daarmee over mn gezicht en armen gaan krassen, toen m’n moeder het zag schrok ze.. want op je gezicht verbergd je dat niet goed, impulsief dat ik ook ben.. Ik beloofde het niet meer te doen. Toen begon ik met armbandjes kapot te maken en zo te krassen eigenlijk, daar heb ik verder ook geen littekens van. Toen deed ik het met mijn zakmes. En toen met zo’n mesje uit een klikarmband van reflectiegeval. En daarna met razorblades. Ik snij (dus niet meer krassen of krabben maar dus met messen enzo) nu al 2 jaar. Ouders denken dat ik gestopt ben , maar dus niet. Ze willen een afspraak maken voor lasertherapie. Dat gaat dus niet. Maaar dat weten zij niet. Later zal ik het misschien doen…

  18. Net als veel andere reacties op je verhaal bij mij ook heel herkenbaar. Inmiddels jaren geleden dat ik mezelf voor het laatst gesneden heb maar het blijft (vooral door de littekens) altijd een deel van mijn leven. Ik heb niet alleen plastische chirurgie overwogen ik heb het ook echt GEDAAN! Mijn hele lichaam was niet meer te ‘redden’ maar ik zat er zo mee dat ik nooit een t-shirt aankon. Ik heb nu een dochter en schaamde me zo nog eens extra voor mijn littekens en dan voornamelijk die van mijn armen. Dus ja, ik ben 3 keer geopereerd; 2 keer voor mijn linkerarm en 1 keer voor mijn rechterarm en het ziet er nu uit als grote brandwonden. Mensen die het zien denken ook echt dat ik me verbrand heb en zo vertel ik dat ook. Dat is een hele opluchting voor mij. Ze kijken nog steeds raar maar toch anders raar omdat ik het niet ‘zelf gedaan heb’ als je snapt wat ik bedoel….

  19. Ik verwond mezelf ook sinds een jaar ofzo. Mijn vrienden weten dit en zeggen dat ik hulp moet zoeken, ik zou zo graag hulp willen hebben maar ik ben echt superbang voor de reactie van mijn ouders. Ik heb al geprobeerd zelf een aantal keren te stoppen, maar ik weet dat dit me alleen niet gaat lukken. Gelukkig heb ik 100% steun van mijn vrienden bij wie ik dag en nacht terecht kan. Ik hoop dat er dit jaar verandering zal komen 🙂

  20. Erg goed stuk dit en erg herkenbaar. Op het moment dat je er nog midden in zit, denk je niet dat je er ooit spijt van krijgt, maar zodat het beter gaat komt die spijt toch.

    De vraag onder het stukje; zou jij plastische chirurgie overwegen? Mijn antwoord daarop is ja. Sterker nog, ik heb begin deze maand een operatie gehad hiervoor en over een tijdje mag ik weer. Ze kunnen niet alles weghalen helaas, maar de littekens die me het meest stoorden, daar zijn we nu mee bezig.

  21. K zit totaal onder de littekens en haat mezelf dat ik er ooit aan begonnen ben. Wat zou ik graag mooie gladde armen en benen hebben…

  22. Ik heb zoveel spijt, ik word dagelijks geconfronteerd met alles wat er is gebeurt. Zomers vragen mensen ernaar, dus loop ik meestal maar met warme lange kleding. Ik zou zo graag willen dat ik dit allemaal nooit had meegemaakt. Dat ik nooit onzeker was, maar gewoon altijd trots opmezelf heb kunnen zijn. Ik wil zo graag weten hoe dat voelt, trots zijn op jezelf.

  23. Ook ik riep altijd dat ik er geen spijt van zou krijgen. En dat is ook jaren goed gegaan. Mensen vroegen wel eens wat maar met een stom smoesje van dat was mijn kat lieten ze het rusten. Ik heb dus ook nooit moeite gedaan om de niet verse littekens te verbergen. Ik heb nu sinds kort werk en ben in zo korte tijd zovaak naar mijn arm gevraagt. Dat ik me nu eigenlijk schaam om naar mijn werk toe te gaan. Wij zijn verplicht om met korte mouwen rond te lopen. Ik ben nu hard op zoek naar allerlei middelen tegen littekens. Maar omdat de meeste al jaren oud zijn ben ik benieuwd of het wel gaat werken. Maar ik geef niet op en blijf proberen!

  24. Ik heb gelukkig niet zoveel littekens en ze zijn inmiddels verbleekt naar wit. De meeste zitten op mijn arm, maar ik draag gewoon korte mouwen en sta er eigenlijk niet meer bij stil. Ik werk in het ziekenhuis (verplicht korte mouwen) en dan kijken mensen soms en krijg ik er ook wel eens een opmerking over. Maar eigenlijk tot nu toe nooit de rechtstreekse vraag hoe ik daar aan kom..
    Buiten het ziekenhuis draag ik ook gewoon korte mouwen en ik heb nu wel vrede met hoet het eruit ziet.

  25. Wow heel herkenbaar 🙁 🙁 ik heb er nu ook ontzettend spijt van en echt minder worden ze niet meer. Plastische chirugie heb ik ook overwogen maar ook net als bij jou heeft dat geen zin, of geen zin, het kon niet.. Toch zou ik nog wel graag eens naar Amerika of zo willen om daar eens te kijken van hoe en wat… aangezien ze daar veel meer dingen doen en risico’s nemen als hier in nederland…. ik wil er super graag van af…. ik haat ze en k vind ze lelijk. Ik laat ze wel zien aan de buitenwereld, immers als je ze durft te laten zien is dat ook weer een stukje van acceptatie heb ik geleerd de afgelopen jaren in therapie… maar dan nog blijft het altijd lastig, want vragen krijg je altijd.. en de drang is er ook altijd… Ik ben er nog niet helemaal van af.. zo nu en dan heb ik een terug val..eigenlijk vandaag… 🙁 heb wel altijd zalfjes gekregen.. maar werkt ook niet bepaald…. ik hoop echt op een dag dat ik een chirug vind die t weg wilt halen.. echt. en ookal hoort het bij mij…. ik blijf ze vreselijk vinden.. 🙁

  26. Heeij,
    Ik heb er heel veel spijt van,
    als je nog in een vroeg stadia bent,
    kun je vaseline aloe vera erop smeren,
    ook kan je tandpasta gebruiken
    liefs,

  27. Ja, je krijgt er altijd spijt van, ook al zeg je van niet. Ik word ook altijd helemaal kriegel van meiden die zeuren over dat ze niet bruin worden, of omdat ze een minuscuul littekentje op hun been hebben. Mijn benen zitten onder de littekens. Maar goed, eigen schuld. Gelukkig vallen die op mijn armen niet op, waardoor ik wel in een T-shirt kan rondlopen.

  28. Ik herken me heel erg in dit verhaal. Zelf heb ik ook een eetstoornis (waarvan iedereen denkt dat het over is, maar voel me altijd vreselijk als ik iets eet) en ik snij mezelf ook. Het begon met krassen en later ging ik snijden. Ik ben pas 15 en ik schaam me erg voor mijn littekens. Ik turn heel erg graag en train ook 3 á 4 keer per week, maar zit er nu wel erg mee. Het deze zomer in mijn pols gesneden en er zitten nu duidelijk littekens, daardoor kan ik eigenlijk niet echt meer mezelf zijn op mijn trainingen. Ik heb altijd de angst dat iemand het ziet en hoe leg je dat dan uit? Turnen was altijd iets waarbij ik even alles kon vergeten over mijn eetstoornis en over mijn thuissituatie, de meiden daar wisten daar ook niks van, maar nu… nu kan dat niet meer, nu word ik elke keer op de training herrinnerd aan alles door mijn littekens. Alleen ik wil me er niet voor schamen, het is gebeurd. En alleen het idee dat je elke dag weer herrinerd word aan hoe vreselijk je je hebt gevoeld, dat is al genoeg om te denken: Ik had het NOOIT moeten doen. Ookal weet ik dat er voor mij geen andere uitweg meer was.

  29. Zo herkenbaar… Ik heb ook een eetstoornis gehad en mezelf gesneden, en het doet nog iedere dag pijn om de littekens te zien. Maar nu ik weer een terugval heb van mijn eetstoornis begint de drang om te snijden ook terug te keren, en het vechten daartegen is zo moeilijk. Tot nu toe is het gelukt, omdat ik weet dat mijn vriend het meteen zou merken en met de littekens heb ik hem al zo gekwetst. Hij weet niet dat ik het er nog steeds zo moeilijk mee heb, en ik zal blijven vechten en hoop dat alles op een dag over is en ook de littekens zullen verdwijnen.

  30. heel herkenbaar, lees je verhaal nu pas maar heb hier al 5 jaar last van, en het is er nog steeds, nu net ook weer,. ik heb wel een geen spijt omdat de mensen er achter komen dan verdrietig zullen zijn, niemand weet dit, aleen sinds kort een paar docenten op school

    liefs

  31. Heel mooi geschreven, herkenbaar ook.
    Wat ik zelf wil laten doen is een mini tattoo laten zetten op de plek waar ik eerst sneed, om mijn ‘slechte herinneringen’arm af te sluiten en er iets moois voor in de plaats te laten zetten om het in iets positiefs om te zetten. Vooral die drang herken ik, het is zo moeilijk om het dan niet te doen. maar wees alsjeblieft sterk op die momenten, denk eraan hoeveel spijt je er later van krijgt! heel veel sterkte! Liefs.

  32. bio-oil smeren helpt aardig tot heel goed (verschilt per keer)

  33. Hooii allemaal ,
    Heel herkenbaar om te lezen ook best wel moeilijk.
    Maar wou toch even wat vertellen : ).
    Eerst als ik mijn littekens zag werd ik altijd heel verdrietig en teleurgesteld en zo van: waarom heb ik dat nou gedaan ?!
    Maar nu als ik mn littekens zie , ik heb ze gewoon gerespecteerd.
    Ze laten zien wat ik heb meegemaakt en hoe sterkt ik eruit ben gekomen.
    De eetstoornis en de rest zijn een groot deel van mn leven geweest en dat wil ik helemaal niet vergeten dus het is wel goed als ik er af en toe aan herinnerd word , maar dan op een goede manier.
    Kusjesss

  34. yeah heb zo veel spijt.

  35. ik heb 3 poezen en die hadden een tijd heel veel vlooien mijn benen zaten helemaal onder en ik ben nu steeds bang voor de zomer dat mensen mijn benen onder de littekens zien weet iemand hoe de littekens vervagen :'(

  36. Ik heb mezelf ook beschadigd, en vind het nog steeds erg lastig om er mee te stoppen. Schamen voor de littekens doe ik me zeker. Ze zijn heel heel erg zichtbaar en ik weet dat ik er nooitmere van af kom

  37. Mijn moeder zegt dat ze vanzelf weggaan en dat ze dat vroeger ook had

  38. Ik snij mezelf ook. Of ik er ooit mee stoppen? Ik hoop het zo. T is gewoon ik had die eerste 4 sneeen nooit moeten snijden. I wish I never make that first cut. Ik schaam me ervoor. Maar op de een of andere manier als ik er naar kijk, voel ik alleen de pijn en het geschreeuw, de woorden die tegen me werden gezegd. Nooit meer zal ik deze periode uit mijn leven vergeten, het staat vast, ik zal het altijd bij me dragen. Soms denk ik gewoon waarom ziet niemand hoe ik me echt voel. Ja, de vriendinnen die ik heb zeggen dat ik moet stoppen. Maar alleen de mensen die ooit hebben gesneden snappen dat dat niet lukt. De momenten ‘s avonds in mijn bed. Het mesje in mijn handen, de woorden dreunen door mijn hoofd: HOER, SLET, SNIJ JEZELF DOOD :'( en alles werd gezegd door mijn eigen broertje. De mensen van jeugdzorg en ipt denken dat ik t doe om aandacht te krijgen als ik me niet goed voel. Ja ik voel me niet goed, so what. Ik doe het niet om de aandacht. Ik wil gewoon normaal kunnen leven. Zonder de angst die jullie me gaven. Om er op een dag net zo aan toe te zijn als hij. De angst om op een dag thuis worden opgehaald. Maar nooit de angst gehad om er nooit meer te zijn. De overdosisen die ik slikte ik dacht er niet aan ook niet aan de gevolgen. Ik ging van het een naar het ander. En word nu van het kastje naar de muur gestuurd: dokter, pyscholoog, ipt, pyschiater, ggz. Houd het ooit op. Iedereen om me heen dacht altijd. Aww kijk dat meisje ze kijkt zo blij en haar broertje wat een lief mannetje en dan nog niet te spreken over haar zusje, ja die met die blonde haren. Niemand wist dat dat lieve mannetje werd geslagen, niemand wist dat ik weer werd geslagen door hem, puur omdat hij al werd geslagen liet ik het over me heen komen. Nooit durfde ik iets te zeggen, nooit voor mezelf op te komen. Ik vind t niet zo gek dat ik allemaal sociale angsten en faal angst heb ontwikkeld. Elke dag krijg je te horen: DOM WICHT, JE KAN OOK ECHT NIKS, WAAROM ROT JE NIET OP, WAAROM BEN JE HIER NOG. Ja dat vraag ik me ook af, waarom ben ik hier nog? Elke dag die zelfde vraag. Elke snee, ik wil weg, gewoon vervagen, gewoon weg, weg van hier, weg van alle ellende, weg van mezelf. Alleen het snijden helpt de manier waarop. Keukenmes nee, schaar nee kwam te weinig bloed, punaise in mijn aders prikken kwam geen bloed. Totdat ik dat plaatje zag van die puntenslijper nu snapte ik hem. En ik heb dat gedaan, ik snij nu met dat mesje, en al dat bloed wat je dan ziet. Alle ellende stroomt eruit. Ik zeg altijd “jaa ik stop”. Of ik het ooit heb gedaan 1 dag, langer kan niet t langst 9 dagen. Ik wil stoppen, maar ik kan niet stoppen, ik wil doorgaan vanwege de pijn. En de gene die dit leest wees sterk en begin er niet en als je er aan denkt denk dan aan de mensen van wie je houd doe het nooit je komt er niet meer vanaf xxx

  39. Suus het is heel normaal dat je er geen spijt van hebt maar dat komt later!

  40. Ik heb mezelf en de littekens geaccepteerd, nu wil ik dolgraag weer in korte mouwen lopen, dat is mijn grootste wens op dit moment. Klinkt gek, maar na twee jaar mis je het volgen van de trends echt wel. Ik durf er alleen niet voor uit te komen. Ik Ben bang voor de reacties..

  41. Jeetje, ik zou er alles voor over hebben om de littekens op mijn linkerarm te verwijden. Ik kan nooit truitjes zonder mouwen dragen. Ik heb het wel vaker geprobeerd maar dan krijg ik meteen de meest stomme reacties. Ik heb 11 jaar lang een eetstoornis gehad, ben verslaafd geweest. Ik heb zo’n domme dingen gedaan waar ik enorm spijt van heb. Denk erover na want je kunt nooit meer korte truitjes dragen of iedereen denkt meteen dat je borderline hebt..

  42. Ik heb er nog last van ik ben zo bang dat mijn ouders erachter komen..

  43. Potverdorie, ik heb ook zoveel spijt van ieder litteken op me arm, durf wel over straat (ik geloof niet dat mensen naar armen kijken, ik kijk ook nooit naar hun armen….), maar als ik naar familie of vrienden ga doe ik altijd lange mouwen aan, schaam me teveel….

  44. wat is het wel moeilek met mijn litekens met om de gaan want dat zijn 3graad brandwonde van sigareten * op een arm zijn 30 plaates EN dan nog de 2 arm ook en mijn voeten* ook want dat geef geen goed gevoel , doe nu een druk verband maar het heel warm weer wil ik het wel uit doen maar mag niet want dan ga u het nog mee zien
    wat ben ik dog dom voor zo iets de doen want ik kan nu of later niet met korte mouwen lopen want de mensen zullen naar mijn armen ,en voeten zien of ze komen vragen wat is er gebeurd
    en voor de mensen die dat weet mijn ma en pa was het ook zwaar en nu mij zo moeten zien daar voor ben ik kwaad op mij
    en er zijn er ook die zeer blijven daar kunnen ze nik saan doen
    mensen die weet hoe je dat kan met omgaan want dat is erge dan je de verbranden

  45. elke dag als ik naar mezelf kijk word ik boos op mezelf erdoor,
    de groepsleiders helpen mij hier door heen,
    maar spijt blijf ik houden.
    maar ik ben blij dat ik het niet meer doe

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *