Spijt van zelfbeschadiging

Op het dieptepunt van mijn depressie had ik geen idee hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik voelde van binnen zoveel pijn en verdriet, maar had geen idee hoe ik dit moest uiten en wist niet hoe ik hier met iemand over moest praten. Toen dit op een avond zo erg opliep, beschadigde ik mezelf voor het eerst. Heel even luchtte dit op en ik beloofde mezelf dat dit de eerste en laatste keer was. Op dat moment had ik geen idee dat ik dat nog heel vaak tegen mezelf zou gaan zeggen en wat de gevolgen hiervan waren op lange termijn.

Bron

Ik beschadigde mezelf regelmatig in die tijd. Het werd bijna een gewoonte op de momenten dat ik me slecht voelde, hoewel ik heel goed wist dat het niet normaal was. Ik probeerde het daarom altijd stiekem te doen en zoveel mogelijk geheim te houden. Op dat moment dacht ik eigenlijk weinig na over het feit dat ik hier later littekens aan over zou houden die de rest van mijn leven zichtbaar zouden blijven.

Het gevolg hiervan is dat ik intussen, een aantal jaren later, op verschillende plekken op mijn lichaam dus wel littekens heb. Veel littekens zijn gelukkig vervaagd tot enkel lichte witte lijnen. Anderen zijn meer zichtbaar. Voor mij maakt dit het weleens lastig om in de zomer korte broeken te dragen of een bikini aan te trekken. Ik heb bijvoorbeeld littekens op mijn bovenbenen, wat best een aparte plek is en waar ik me voor schaam. Hoewel ze door de jaren heen verder wegtrekken, zie ik ze nog steeds elke dag en hierdoor let ik er misschien ook meer op dan een ander. Om die reden zullen anderen mij ook niet zo snel in een hip shortje zien of een kort jurkje.

Soms lees ik dat mensen hun littekens als het ware met trots dragen, omdat het laat zien dat ze een strijd hebben moet bevechten met zichzelf en dat ze daar sterk uit zijn gekomen. Als ik mijn littekens zie, voel ik enkel verdriet. Zelfs als ik naar mijn linkerarm kijk, een plek waar alleen nog wat lichte witte lijnen te zien zijn, is dit voor mij een pijnlijke confrontatie met de harde realiteit: ik ben niet mijn littekens maar ze zijn wel een onderdeel van mij. Als het zou kunnen, dan zou ik de tijd terug draaien en op een andere manier met mijn emoties om willen gaan. De witte lijnen op mijn lijf laten letterlijk de pijn zien die ik jarenlang gevoeld heb. De pijn heb ik grotendeels overwonnen, maar de littekens blijven zichtbaar.

Aan de andere kant kan ik ook zien dat de littekens steeds vager worden waardoor ik me ieder jaar weer realiseer hoeveel gezonder ik nu ben en hoe veel beter ik nu om kan gaan met pijn en verdriet in tegenstelling tot toen. Mijn witte huid is wat dat betreft voordelig, ze vallen hierdoor een stuk minder op. Een vriendin van mij zei laatst zelfs dat ze het eigenlijk alleen zag als ze er erg op ging letten, maar niet als ze gewoon snel keek.

Bron

Desalniettemin zullen de gevolgen altijd een beetje zichtbaar blijven, in ieder geval wel voor mij. Dit doet pijn, maar is nu eenmaal wat het is. Ik zie het al als ik onder de douche sta, mijn benen scheer of me even snel omkleed. Dagelijks komt het meerdere keren terug en kan ik er niet omheen. Accepteren dat die littekens er zijn, in welke vorm dan ook, is daarom ontzettend belangrijk maar gaat natuurlijk niet vanzelf.

Mij helpt het vooral om me te bedenken dat het nooit opnieuw gaat gebeuren. Ik vind het naar dat het is gebeurd en dat ik dit mezelf en mijn lichaam aan heb gedaan. Ik heb dat nooit verdiend, al dacht ik toen van wel. Mijn lichaam is er altijd voor mij geweest, ondanks dat ik het zoveel pijn deed en er slecht voor zorgde. Ik kan niets meer aan toen veranderen of iets doen om het allemaal goed te maken, maar ik kan er wel voor zorgen dat het verleden zich wat dat betreft nooit meer gaat herhalen. Dat komt voor mij het meest in de buurt van acceptatie.

Als jij jezelf nu beschadigt, bedenk je dan dat je over tien, twintig of dertig jaar misschien wel heel anders in het leven staat en dat dit dan heel ver van je af staat. Het zou zonde zijn als je dan, net als ik nu, iedere dag geconfronteerd moet worden met een verleden dat je eigenlijk graag zou willen afsluiten. Je hebt de keuze om er vandaag mee te stoppen.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

32 reacties op “Spijt van zelfbeschadiging”

  1. Ik was hier gisteren toevallig net over aan het nadenken. Ik heb nog nooit geautomutileerd, maar gisteren was ik weer aan het sakkeren het feit dat ik helemaal onder de striemen sta omdat ik in héél korte tijd abnormaal veel kilo’s ben aangekomen. Toen bedacht ik me dat dit ook een soort ‘litteken’ is dat me herinnert aan een nare periode (anorexia en daarna overgang naar BED) en toen maakte ik de link naar zelfbeschadiging ; ook die littekens zullen voor eeuwig blijven staan en ik lees regelmatig op internet dat mensen dit als een soort ‘tatoeage’ zien, iets dat hen herinnert aan het feit dat ze ook heel diep hebben gezeten, maar er weer bovenop zijn gekomen en de littekens als reminder zien dat ze zichzelf moeten lief hebben.

    Ik kan me inbeelden dat mensen veel spijt hebben van die littekens…. 🙁

    Sorry als dit misschien helemaal niets met dit blog te maken heeft.

  2. Ik wil ook heel graag stoppen en ben nu goed bezig. Wel ben ik bang dat de littekens me blijven achtervolgen..😢

  3. Ik heb ZO ontzettend veel spijt van zelfbeschadiging. Ik draag nooit meer korte of driekwart mouwen, zelfs niet bij 30 graden.

    Veel mensen in mijn omgeving weten ook niet dat ik die litttekens heb, zelfs mijn ouders en broer niet.

  4. Ik snap niet dat er mensen zijn die hun littekens met trots dragen. Zelf schaam ik me ervoor en besef me dat ik zelf de schuldige ben geweest voor mijn littekens. Terwijl andere mensen gezonde manieren van dealen hebben ontwikkeld, heb ik een domme keuze gemaakt door mezelf te beschadigen. Niks om trots op te zijn, enkel iets om overheen te komen en niet meer naar terug te gaan.

  5. Beste anoniem, ik schaam me er meestal niet meer voor en dus laat ik ze soms zien. Dan draag je ze niet perse met trots. Ik ben nu al ongeveer 9 maanden ‘clean’ en ik ben er trots op!

  6. “Je hebt de keuze om er vandaag mee te stoppen.”
    Helaas niet. Voor veel mensen is zelfbeschadigen een verslaving waar je niet zomaar van af komt. Het is niet zomaar een gewoonte, het is echt een verslaving.

    Toch denk ik dat mensen over het algemeen te zwaar denken over zelfbeschadiging. Het lijkt vaak ernstiger dan dat het is. Lichte littekens zijn bijvoorbeeld niet altijd blijvend, omdat ze zo erg vervagen dat ze (bijna) niet meer te zien zijn. Het achterliggende probleem is wél ernstig en daar moet de aandacht naar uit gaan.

  7. @Manal : inderdaad, het is niet zo dat je trots bent dat je jezelf ooit heb beschadigd, maar dat je trots bent dat je ‘clean’ bent! Echt super van je!!

    @Jimmy : wow, ik kan het niet beter zeggen! Helemaal wat ik denk

  8. Ik struggle nu ook iedere dag met de littekens.
    Maar ik ontwijk het niet meer.
    Het is ontzettend lastig en eng, maar in de zomer draag ik korte jurkjes of rokjes en korte mouwen.
    Ik ben er niet trots op, op de littekens. Ik ben wel heel trots op het feit dat ik het niet meer doe en die tijd achter me ligt, want dat was niet makkelijk om te bereiken.
    En bovendien heb ik gemerkt dat veel mensen er niet op letten, en als het ze wel opvalt ze vaak iemand kennen of het zelf zijn die het ook doet/deed. Zo kunnen er hele waardevolle gesprekken ontstaan 🙂

  9. Ik heb aan mijn periode van zelfbeschadiging ernstige littekens overgehouden. Toentertijd ging dat gepaard met veel (te) heftige gevoelens. Ik wilde mijn lichaam verminken. Dat is gelukt.
    Tegenwoordig doet het me ontzettend veel pijn om naar mijn lichaam te kijken op dit gebied. Ik ben al eens bij een plastisch chirurg geweest om te kijken of er iets aan te doen is en dat traject wil ik graag starten. Verdwijnen zullen ze nooit, maar ik ben tevreden als ze er wat minder heftig uitzien. Er zijn opties, maar ook dat zal zwaar worden. Ik ben in elk geval blij dat ze op een plek zitten die vrij makkelijk te verbergen is, maar ik weet niet wanneer ik weer een bikini aan zal durven.

    Inmiddels ben ik ruim anderhalf jaar gestopt en hoewel ik nog dagelijks drang heb, wil ik hier nooit meer in terugvallen. Ik wil dit vooral af kunnen sluiten en een onderdeel van mijn verleden laten zijn en niet van mijn toekomst.

  10. Ik ben al een jaar of 2,5 gestopt maar heb heel extreem gedaan helaas 🙁 me hele linkerarm zit vol… ik draag wel korte mauwen omdat het nu toch al behoorlijk oud is ik het niet meer doe en ook mooie kleding wil dragen. Ik zeg dit wel stoer en doe het ook wat ik zelf best stoer vind .. maar ik schaam me er altijd wel voor en voel me een stuk lelijker door die littekens.. ik hoop dat ik het ooit weg kan laten halen met plastishe chirugie omdat je het bij mij heel erg ziet nogsteeds en het trekt niet echt verder meer weg.. ik raad het iedereen af het te doen.. ik deed het toen ook en toen voelde het alsof het allemaal niks meer uitmaakte maar het word echt beter en dan heb je er spijt van omdat het je telkens maart blijft herinderen aan zo een nare periode.. en je lichaam verdiend het niet het is er om je te beschermen .. hou er van

  11. Ik kan zeggen dat ik mijn littekens voor 99% heb geaccepteerd.
    Bij mensen die ik ken en die mij dus ook kennen schaam ik me er zelfs niet meer voor.
    In nieuwe situaties met onbekende mensen wil ik nog wel eens mijn mouwen weer naar beneden trekken of mijn jas aan houden, maar dat is meer omdat ik geen zin heb in vragen dan dat ik me ervoor schaam.

    Als ik dit zo lees ben ik wel blij dat ik er zo “makkelijk” mee om kan gaan.
    Hoe ik dat doe… geen idee.
    Just dont think about it 🙂

  12. Ik heb vanaf mijn 15e geautomutileerd. Nu ben ik ondertussen 26 en weet wat je doormaakt. Ik ben nu bijna anderhalf jaar automutilatie vrij en had voorheen erg veel moeite met het accepteren van mijn littekens pas het laatste half jaar durf ik zd wat meer te laten zien. Maar wel nadat ik mensen eerst jennis heb laten maken met mij zonder littekens (dus met lange mouwen) tegenwoordig ben ik vaak in de sportschool dus zijn lange mouwen nogal onhandig. Maar wat ik heb geleerd is dat je door een enorm moeilijke tijd bent gegaan en dat je je daar nooit voor hoeft te schamen. Ik noem het tegenwoordig oorlogstekens. Imdat ik in oorlog was met mezelf. En als mensen in de sportschool er naar vragen, dan vertel ik gewoon de waarheid. En mensen schijnen er de laatste tijd neer begrip voor te hebben en het iets beter te begrijpen dan ik had gedacht. Je hoeft je niet te schamen! Echt niet! Je mag trots zijn op wat je hebt doorstaan. Want het is een enorm gevecht! Super goed dat je je verhaak hebt gedeeld!

  13. Zoals hierboven al staat, knap lastig als je gestopt bent met automutileren en om bv medische redenen moeten je armen zichtbaar gemaakt worden. Je ziet ze toch altijd wel even reageren of ze beginnen erover. Heel vervelend, want die littekens vertellen meer over je dan je wilt. Het maakt mij dan ook terughoudend om ze te laten zien. Het verleden blijf je op deze manier bij je dragen of je wilt of niet en ik heb niet de behoefte om er iedere keer opnieuw aan herinnerd te worden. Automutilatie is echt een waardeloze copingstechniek, als ik de tijd kon terugdraaien had ik het zo gedaan!

  14. Ik heb mij 5 jaar lang erg geschaamd voor mijn littekens. Op een gegeven moment was ik het gewoon zat om ze krampachtig proberen te verbergen. Het zegt niets over hoe of wie ik nu ben. Ik loop er niet mee te koop en zou ze op sommige gelegenheden zeker verbergen ( bijv. Een sollicitatie). Maar ik draag graag korte zomerkleding en doneer met plezier bloed. Soms wordt er iets over gezegd maar lang niet altijd en ik heb nooit vervelende reacties gehad. Ik denk dat er veel mensen zijn die op een verkeerde manier met hun emoties omgaan. De één gaat overeten, de ander misbruikt alcohol of drugs etc. Bij zelfbeschadiging heb je alleen de pech dat het voor lange tijd of zelfs altijd zichtbaar blijft.

  15. Dit is zo herkenbaar. Ik heb ook nog elke dag spijt. Ik had nooit gedacht dat de littekens zo lang zouden blijven.

  16. Dit klinkt misschien stom, maar ik heb geen spijt van mijn littekens. Nee ik ben niet trots maar Ik kan het toch niet meer veranderen. Toen het gebeurde was dat mijn manier om te overleven. Nu heb ik het overleefd. Ik ben blij dat die zware periode voorbij is. Dat de littekens er zijn is nou eenmaal zo. En ik ben blij dat nu mijn ergste probleem is of andere mensen mijn littekens zien dan dat mijn ergste probleem is hoe ik de dag ooit moet overleven.
    Nogmaals ik ben niet trots, maar ik ben blij dat ik er gewoon nog ben. Ik leef nog.

  17. Zou je je littekens als iets wat je overwonnen hebt kunnen zien ipv als iets waar je je voor moet schamen?

    Ik heb op armen en benen littekens, al ben ik al tien jaar gestopt met ZB.
    Voor mij zijn de littekens juist een teken dat ik ben waar ik nu ben.
    Want ze zijn wit en oud en een mooi teken dat ik nu ergens heel anders ben dan toen!
    Schaam je niet, toen wist je niet hoe je met je nare gevoelens om moest gaan maar er komt een dag dat je dat wel kan!
    Jouw littekens zijn de battle scars van een gevecht wat je gevoerd hebt, en wat je overwonnen hebt (of nog gaat overwinnen).
    Als je die wegstopt, is het dan niet net of je dat hele deel van jezelf wegstopt?
    Maar heeft dat deel van je je niet ook gemaakt tot wie je nu bent?

    Even wat gedachten die op de late avond bij me opkwamen 😀

  18. Overigens zou ik het iedereen gunnen om korte mouwen te durven dragen!
    Ik droeg ook I. De tijd dat ik sneed al korte mouwen, omdat ik van mening was dat iedereen recht heeft op korte mouwen als het warm is.
    Dat je aan mij kon zien dat ik het moeilijk had, nu ja, er zijn zoveel mensen die het ook moeilijk hebben en waaraan je niets ziet, die hebben toch ook recht op korte mouwen?
    Waarom ik dan niet? Omdat je toevallig aan mij kunt zien dat ik ziek ben? Mag iemand met ernstig ondergewicht dan ook geen korte mouwen?
    Schaam je niet omdat je het moeilijk hebt! Niemand kiest om te beginnen met zelfbeschadiging. Altijd is er een oorzaak, en heb je het gevoel dat je geen andere kant op kunt.

    Ja, soms zul je mensen tegenkomen die je erop (ver) oordelen. Maar de meeste mensen zie je nooit weer. En soms kunnen er hele mooie verhalen ontstaan.
    Zo had ik ooit een heel gesprek aan de bar met een jongen die snijden zó stom vond. Tor ik het vergeleek met een situatie waarin z’n vriendin het zomaar uitmaakte en hij op een muur zou inbreuken met z’n vuist. Ja, maar das geen zelfbeschadiging! Zei hij.
    Nou, dus wel. Het principe van destructie is hetzelfde.
    Dat gesprek was er nooit geweest als ik lange mouwen had gedragen. ..

  19. Ik vind het momenteel nog erg lastig om de littekens te zien als iets waar ik mogelijk in de toekomst spijt van kan hebben. Het is op onzichtbare plekken (buik/bovenbenen), dus het belemmert me in dat opzicht niet. Ik weet dat het verkeerd is, dat het niet hoort en dergelijke. Maar momenteel helpt het me om spanning te ontladen en om ergere impulsieve handelingen te voorkomen. Het is niet de meest constructieve oplossing en ik wil er ook werkelijk vanaf raken. Maar het houd me overeind? Niet oké en ik wil er ook werkelijk vanaf, maar momenteel lijkt het de beste oplossing.

  20. Wat een mooi rakend blog!!

  21. @Tylani
    Voor mij heeft het niets te maken met “recht hebben op het dragen van korte mouwen” en het is ook niet zo dat ik de hele tijd bezig ben met wat andere mensen ervan zouden vinden als ze mijn littekens zouden zien.
    Ik voel me met m’n armen bedekt gewoon zoveel meer op m’n gemak. Ik ben me zo ontzettend bewust van mezelf als ik met blote armen loop, dat ik me niet eens kan concentreren op waar ik eigenlijk mee bezig ben op dat moment (winkelen bijvoorbeeld).

    Ik zou korte mouwen willen dragen als het heel warm is (en natuurlijk heb ik daar ook “recht op” en vind ik niet dat ik het persee MOET bedekken) maar ik voel me er te ongemakkelijk bij om het ook daadwerkelijk te doen.

  22. Hele mooie helpende blog, dankjewel!!

  23. Het lezen van je post heeft mij wat moed gegeven. Ik schaam mij dood voor mijn littekens op mijn armen en informeerde mij om het te laten inkleuren dmv medische tatoeage. Helaas kom ik niet in aanmerking omdat het camoufleren geen natuurlijk resultaat zal geven waardoor de littekens misschien nog meer zullen opvallen. Ik hoop ook dat ze bij mij wat zullen vervagen.

  24. Toen ik er zo middenin zat, vond ik het vooral heel lastig om te geloven dat dat moment echt zou komen. Het moment dat het beter met me zou gaan, en ik spijt zou kunnen krijgen van die littekens, van het altijd zichtbaar blijven. Natuurlijk wist ik het ergens wel, maar zeker als puber is dat ‘later’ moeilijk voor te stellen. Ik zou gewoon altijd kousjes dragen, dat is toch niet zo’n probleem?

    En nu ben ik op het punt beland dat het me echt in de weg zit. De mensen om mij heen hoeven niet allemaal meer te weten wat er vroeger heeft gespeeld, als alleen een groepje mensen dichtbij het weet, dan is dat genoeg. Ik wil werken met kinderen, ik wil mensen een goed voorbeeld geven. Voor mezelf heb ik er vrede mee, maar ik zou willen dat het voor anderen niet zo zichtbaar was.

    Dus voor wie dit leest, maar nog niet geloven kan in dat later. Het komt, het komt echt. Het moment dat je leven en je ontmoetingen niet meer draaien om je problemen, en je zou willen dat je het nu anders had gedaan.

    Dus wees lief en zacht voor jezelf, en vraag je af wat je zou willen dat jouw dochter (of zoon) later zou doen, als deze in jouw schoenen stond. En wat voor voorbeeld je dan voor hen wilt zijn.

  25. Wat een eerlijke, kwetsbare blog, dankjewel!

  26. Mijn littekens zijn zichtbaar, en ik verberg ze niet. Wie ze wil zien kan se zien, en soms krijg ik er vragen over. Als ervaringswerker moet je daar ook over kunnen praten. Toch ben ik er nog niet, soms is de drang nog heel erg hoog en ik weet niet of ik altijd sterker ben dan deze drang. Wat ik doe als ik weet nieuwe littekens heb weet ik niet, ik hoop dat ik hoop dat dit zich nooit voor zal doen. Maar ergens ben ik toch wel trots op mijn littekens; ze zijn het bewijs van mijn strijd, mijn overwinning. Ik noem ze dan ook mijn oorlogslittekens. Maar goed, op termijn zullen ze zover verdwenen zijn dat ze niet meer opvallen, maar voor mij zijn ze er altijd.

  27. Voor mij precies hetzelfde verhaal. Ik heb nog steeds littekens, maar ik ben er niet trots op. Het is lastig om mijn verhaal telkens opnieuw te vertellen omdat mensen de littekens opvallen. Toch probeer ik ze te accepteren. Ze horen nou eenmaal bij me. En ik wil me er niet voor schamen. Ik wil in de zomer ook gewoon een luchtig shirtje kunnen dragen.

  28. ik heb er nog altijd veel spijt van maar het is wel een reden om er mee te stoppen.
    wie wil er nu nieuwe littekens, gehecht worden aders (perrongeluk) raken.
    niemand wilt dit,
    dus doe een goede poging om te stoppen.
    laat het niet zo ver komen, als bij mij.
    ik heb aan mijn groep gevraagd of ze mij willen helpen en dat willen ze.

    liefs, renske

  29. Mooi geschreven blog, ik heb mezelf in het verleden ook vaak beschadigt, ben nu bijna 2 jaar clean. Maar een shirt met korte mouwen of een korte broek durf ik niet meer te dragen vanwege de vele littekens die nog zichtbaar zijn. Heb nog elke dag spijt van de vele littekens.

  30. Alsof het zo makkelijk is om te stoppen, nee

  31. Ik zou willen dat ik mezelf nooit had beschadigd.
    Ik heb er zo veel trammalant mee gehad. Een hele hele nare ervaring die ik nooit meer ga vergeten.
    Ik tril er nog van als ik dit schrijf.

  32. Ik heb het ook gedaan, het gevoel van machtloosheid en leegheid is verschrikkelijk! Ik kan niet zeggen net als de meeste van jullie dat ik ‘clean’ ben. Het is voor mij elke dag weer een strijd. Maar 3 mensen in mijn omgeving weten het. Mijn ouders en verdere familieleden weten het niet. Gelukkig is het nu een niet hele warme zomer en heb ik het op plekken gedaan/doe die niet zichtbaar zijn voor andere mensen.toch is de angst wel heel groot dat mensen erachter komen en jij je kwetsbaar moet gaan opstellen. Ik kan niet met trots zeggen: ‘kijk mijn littekens’ oid. Ik zal het nooit accepteren. Ik heb er elke keer opnieuw weer spijt van, dan word ik weer boos en gebeurd alles weer opnieuw. Voor de mensen die hiermee struggelen, Alsjeblieft, begin er niet aan. Het lijkt zoiets onschuldigs, maar het is zo veel meer dan dat!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *