Op het dieptepunt van mijn depressie had ik geen idee hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik voelde van binnen zoveel pijn en verdriet, maar had geen idee hoe ik dit moest uiten en wist niet hoe ik hier met iemand over moest praten. Toen dit op een avond zo erg opliep, beschadigde ik mezelf voor het eerst. Heel even luchtte dit op en ik beloofde mezelf dat dit de eerste en laatste keer was. Op dat moment had ik geen idee dat ik dat nog heel vaak tegen mezelf zou gaan zeggen en wat de gevolgen hiervan waren op lange termijn.
Ik beschadigde mezelf regelmatig in die tijd. Het werd bijna een gewoonte op de momenten dat ik me slecht voelde, hoewel ik heel goed wist dat het niet normaal was. Ik probeerde het daarom altijd stiekem te doen en zoveel mogelijk geheim te houden. Op dat moment dacht ik eigenlijk weinig na over het feit dat ik hier later littekens aan over zou houden die de rest van mijn leven zichtbaar zouden blijven.
Het gevolg hiervan is dat ik intussen, een aantal jaren later, op verschillende plekken op mijn lichaam dus wel littekens heb. Veel littekens zijn gelukkig vervaagd tot enkel lichte witte lijnen. Anderen zijn meer zichtbaar. Voor mij maakt dit het weleens lastig om in de zomer korte broeken te dragen of een bikini aan te trekken. Ik heb bijvoorbeeld littekens op mijn bovenbenen, wat best een aparte plek is en waar ik me voor schaam. Hoewel ze door de jaren heen verder wegtrekken, zie ik ze nog steeds elke dag en hierdoor let ik er misschien ook meer op dan een ander. Om die reden zullen anderen mij ook niet zo snel in een hip shortje zien of een kort jurkje.
Soms lees ik dat mensen hun littekens als het ware met trots dragen, omdat het laat zien dat ze een strijd hebben moet bevechten met zichzelf en dat ze daar sterk uit zijn gekomen. Als ik mijn littekens zie, voel ik enkel verdriet. Zelfs als ik naar mijn linkerarm kijk, een plek waar alleen nog wat lichte witte lijnen te zien zijn, is dit voor mij een pijnlijke confrontatie met de harde realiteit: ik ben niet mijn littekens maar ze zijn wel een onderdeel van mij. Als het zou kunnen, dan zou ik de tijd terug draaien en op een andere manier met mijn emoties om willen gaan. De witte lijnen op mijn lijf laten letterlijk de pijn zien die ik jarenlang gevoeld heb. De pijn heb ik grotendeels overwonnen, maar de littekens blijven zichtbaar.
Aan de andere kant kan ik ook zien dat de littekens steeds vager worden waardoor ik me ieder jaar weer realiseer hoeveel gezonder ik nu ben en hoe veel beter ik nu om kan gaan met pijn en verdriet in tegenstelling tot toen. Mijn witte huid is wat dat betreft voordelig, ze vallen hierdoor een stuk minder op. Een vriendin van mij zei laatst zelfs dat ze het eigenlijk alleen zag als ze er erg op ging letten, maar niet als ze gewoon snel keek.
Desalniettemin zullen de gevolgen altijd een beetje zichtbaar blijven, in ieder geval wel voor mij. Dit doet pijn, maar is nu eenmaal wat het is. Ik zie het al als ik onder de douche sta, mijn benen scheer of me even snel omkleed. Dagelijks komt het meerdere keren terug en kan ik er niet omheen. Accepteren dat die littekens er zijn, in welke vorm dan ook, is daarom ontzettend belangrijk maar gaat natuurlijk niet vanzelf.
Mij helpt het vooral om me te bedenken dat het nooit opnieuw gaat gebeuren. Ik vind het naar dat het is gebeurd en dat ik dit mezelf en mijn lichaam aan heb gedaan. Ik heb dat nooit verdiend, al dacht ik toen van wel. Mijn lichaam is er altijd voor mij geweest, ondanks dat ik het zoveel pijn deed en er slecht voor zorgde. Ik kan niets meer aan toen veranderen of iets doen om het allemaal goed te maken, maar ik kan er wel voor zorgen dat het verleden zich wat dat betreft nooit meer gaat herhalen. Dat komt voor mij het meest in de buurt van acceptatie.
Als jij jezelf nu beschadigt, bedenk je dan dat je over tien, twintig of dertig jaar misschien wel heel anders in het leven staat en dat dit dan heel ver van je af staat. Het zou zonde zijn als je dan, net als ik nu, iedere dag geconfronteerd moet worden met een verleden dat je eigenlijk graag zou willen afsluiten. Je hebt de keuze om er vandaag mee te stoppen.
Geef een reactie