‘Je moet afvallen’. ‘Je moet meer spieren hebben en minder vet’. ‘Let je wel op je eten’. ‘Vraag jezelf bij elk hapje af of je het echt nodig hebt’. Dit zijn quotes die ik vaak hoorde. Het leven van een topsporter is aan de ene kant onwijs, maar heeft natuurlijk zijn keerzijde. Ik ben opgegroeid in een topsportklimaat waar de lijfspreuk zo dun mogelijk was, zo zag ik het ten minste.
Tot 2 jaar geleden kon ik mij er makkelijk vanaf keren en gewoon mijn eigen weg gaan, mijn prestaties waren goed en ik voelde me prima. Tot mijn gedachtes gingen veranderen, moet ik echt afvallen? Moet mijn vetpercentage echt omlaag? Dus ik ging aan de slag. Deels zelf en deels met behulp van een diëtiste. Toen ik januari 2014 een ernstige rugblessure kreeg escalleerde alles. Ik kreeg vaker het volgende zinnetje te horen: ‘let je wel op je eten nu je minder traint!’ Langzaam gleed ik weg, maar niemand die aan de bel trok, inclusief ikzelf.
Vlak voor de grote wedstrijd ging het mis. Mijn lichaam en mind begaf het. Ik wilde niet meer en ik kon niet meer. Met bloed, zweet en tranen heb ik uiteindelijk toch met de wedstrijd meegedaan, wat zeker een hoogtepunt voor me was. Maar daarna bleef ik bergafwaarts gaan. De kilo’s vlogen eraf en ik begon me slechter en slechter te voelen. Daarnaast begon ik er ook slechter en slechter uit te zien en begon mijn omgeving dit op te merken. Ik werd gek van de bezorgdheid en vond het moelijk om verandering in te zetten. Na het anderhalve maand zelf geprobeerd te hebben, ben ik naar de psycholoog gegaan. Inmiddels stond de sportarts op het punt het ziekenhuis in te schakelen en mocht ik niet meer trainen of fietsen. Gelukkig merkte ik wel verschil door de sessies met de psycholoog, maar helaas nog niet genoeg voor verandering in mijn gewicht.
Na goede gesprekken nam ik de weloverwogen beslissing mijn topsportcarrière te beëindigen. Ik merkte zowaar meteen verschil. Mijn referntiekader veranderde van de ene op de andere dag. In plaats van een topsporter zag ik een normale scholier. Ik schrok, wat zag ik er verschrikkelijk uit.
Inmiddels is die keuze drie weken geleden en ben ik nog steeds aan het vechten tegen mijn eetstoornis. Men zegt dat ze enorme bewondering voor me hebben omdat ik geen bord voor mijn kop heb en mijn gevoelens en gedachten goed kan verwoorden. Zelf vind ik het juist moeilijk, ik weet donders goed waar ik mee bezig ben, namelijk mijn lichaam stukje bij beetje aan het kapot maken tot er niets meer van over is. Toch blijft er tegelijkertijd een duiveltje op mijn schouder zitten die me afremt in mijn herstel.
Ik ben nog lang niet beter, verre van zelfs. Maar toch heb ik inmiddels al zo veel geleerd. Ik heb een aantal tips die bij mij al enorm hebben geholpen en misschien kunnen ze bij anderen ook helpen:
♥ Communiceren. Ik heb geleerd dat dit één van de moeilijkste, maar meest belangrijke hulpmiddelen is. Ik bedoel er namelijk niet mee dat je alles aan iedereen moet vertellen, dit is enorm moeilijk, maar kan ook verkeerd uitpakken. Wat ik er wel mee bedoel is: wees eerlijk naar anderen, maar ook vooral naar jezelf. Zeg wat je denkt! Wil je praten over je gevoelens en je problemen, zoek iemand op. Maar zeg het ook vooral als je geen behoefte hebt aan een gesprek. Wees daarnaast eerlijk naar de hulpverleners, zij doen er alles aan om jou te helpen, maak het ze iets makkelijker en wees eerlijk.
♥ Bekijk jezelf eens vanuit een ander oogpunt. Ik was heel erg gefocust over wat ik dacht over mezelf. Tot ik eens uit mezelf trad en objectief naar mezelf probeerde te kijken. Of bedenk wat je zou denken als een vriendin in deze situatie zat. Wat zou je haar adviseren?
♥ Ik merk dat veel gefocust is op het veranderen van je cognities (= gedachten) dit is een belangrijk onderdeel. De gedachte: ‘Ik heb teveel gegeten.’ Moet je proberen om te zetten in bijvoorbeeld de gedachte: ‘Ik heb dit nodig om weer gezond te worden, daarnaast is het helemaal niet teveel’. Maar probeer ook eens NIET te denken tijdens het eten. Probeer eens te genieten van je maaltijd en jezelf te verwennen, je mag het!
♥ Mascotte. Vaak val ik terug in oude gewoontes omdat ik niet denk waarom ik het doe, waarom ik toch net iets meer eet. Daarom hebben we een mascotte ingevoerd. Dit kan van alles zijn! Een beer, een sleutelhanger of een sieraad. Ik heb voor het laatste gekozen. Het nut van de mascotte is de herinnering waarom je het doet. Als ik aan het twijfelen ben wat ik zal eten voel ik mijn ketting en wordt ik herinnerd aan het feit dat ik beter wil worden, weer mooie billen wil hebben en vooral weer kan sporten op welke manier dan ook.
Ik hoop dat jullie wat aan mijn tips hebben. Als je nog toevoegingen hebt hoor ik die graag!
Geef een reactie