Een tijd geleden kwam bij mij het besef dat veel van mijn destructieve gedrag voortkwam uit het idee dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben. Ik was wanhopig op zoek naar manieren om mijzelf keer op keer te verbeteren. Als ik bijvoorbeeld sportte, moest mijn tijd sneller dan de vorige keer, de intensiteit zwaarder. Ik moest meer stappen zetten dan gister, ik pushte mijzelf tot het uiterste. Ik was constant bezig mijn eigen records te verbreken, maar waarom…?
Ik baseer niet alleen mijn nut op deze gegevens, maar ook mijn eigenwaarde. Als ik een dag niets te doen heb, kan ik mijzelf beter nuttig maken toch? Dit uit zich bij mij in bijvoorbeeld meer stappen zetten dan de dag ervoor. Toen ik in mijn eetstoornis zat, uitte zich dit bijvoorbeeld in minder eten dan de dag ervoor.
Afgelopen week had ik het hier met een vriendin over, en uiteindelijk schreef zij iets voor mij op. ‘Stabiel is ook vooruitgang.’, las ik op het briefje. Ik snapte ergens wel wat ze bedoelde, maar op dit moment kwam dit nog niet bij mij binnen. Ik heb dit briefje in het hoesje van mijn telefoon gedaan, zodat ik het vaak lees. Hoe vaker ik dit las, hoe beter ik dit uiteindelijk begon te begrijpen.
Voor mij is het nog steeds een hele uitdaging om bijvoorbeeld een hardloopschema aan te houden. Ik ben geneigd om veel te vaak en veel te snel te gaan, waardoor ik uiteindelijk hierin doorsla en het een obsessie wordt. Ik heb ervoor gekozen om onder begeleiding van een fysiotherapeut het hardlopen weer langzaam op te pakken. Ik heb de bovengenoemde zin dan ook op mijn hardloopschema geschreven.
Omdat het voor mij de kunst is om dit rustig op te bouwen, helpt deze zin mij enorm. Elke keer als ik die zin lees, weet ik dat ik het goed doe, en dat het noodzaak is om bijvoorbeeld het hardlopen rustig op te bouwen. Ik moet leren om mijn ideeën over vooruitgang een beetje bij te schaven. Het hoeft niet altijd sneller, harder, zwaarder. Juist een tijdje doorgaan op hetzelfde tempo is een hele uitdaging, en misschien wel veel knapper. Dit is natuurlijk toe te passen om meerdere dingen dan alleen het hardlopen.
Als ik dit had ingezien toen ik herstelde van de eetstoornis, was mijn herstel wellicht heel anders verlopen. Toen ik de knop om had gezet dat ik beter wilde worden, moest ik zelfs hier de beste in zijn. Ik zou iedereen laten zien dat ik een voorbeeldige, gemotiveerde, herstellende patiënte was, en ik wilde het beter dan doen iedereen om mij heen.
Achteraf was het voor mij veel helpender geweest om het veel rustiger aan te doen, en kleinere stappen te nemen. Door dit gevoel dat ik het zo goed mogelijk wilde doen ging ik voorbij aan mijn eigen gevoelens en gedachten. Dit zorgde ervoor dat ik vaak (onopgemerkt) aan mijn eigen angsten voorbij ging, die later pas weer naar boven kwamen, waardoor het voor mij nog verwarrender werd.
Mocht dit herkenbaar zijn voor jou, hoop ik dat dit jou iets meer ruimte geeft om hierover na te denken. Ik gun je de rust en tijd om niet te snel te gaan, en vooral goed te blijven luisteren naar je lichaam en je gevoel.
Fotografie: Pexels
Zou zo’n zinnetje jou ook kunnen helpen?
Geef een reactie