Of de brief aan de Minister Aafke nog kan helpen, weet ik niet. Ik hoop in ieder geval dat andere meiden en jongens er in de toekomst iets aan hebben. Aafke is uit de kliniek en gaat stap voor stap het leven weer in. Het is de bedoeling dat ze drie volle dagen per week naar haar eigen school gaat, en twee dagen groepstherapie blijft volgen in de kliniek.
Op school heeft Aafke een intern begeleidster, waar ze wekelijks een gesprek mee heeft. We hebben de indruk dat de school alles op alles wil zetten, om het voor Aafke mogelijk te maken de school af te maken. Met die medewerking zijn wij uiteraard heel blij. Aafke loopt nu inmiddels twee jaar achter en komt dus in een klas met veel jongere klasgenoten. Dit zijn van die dingen die je als vader al van tevoren voorzien hebt. Ook voor Aafke komt deze realiteit hard binnen. Aafke heeft met de school afgesproken dat ze de eerste dag gelijk al aan haar klasgenoten zou vertellen wat er met haar aan de hand is. De eerste schooldag is dus in alle opzichten een hele spannende dag.
Alhoewel Aafke erg zenuwachtig is, slaagt zij er heel goed in om heel rustig en duidelijk het verhaal in de klas te vertellen. De klas is muisstil als ze het verhaal vertelt. Iedereen is erg onder de indruk. Ze doet dit erg goed! Heel rustig, maar vooral heel duidelijk. Ook Aafke geeft het rust dat ze het verhaal verteld heeft. In de pauze vindt ze aansluiting bij een paar leuke meiden. De spits is in ieder geval afgebeten.
De volgende drempel die Aafke moet overwinnen is om tegen de gymnastiekdocente te vertellen dat ze op haar armen en benen snijwonden heeft van wat zij zich zelf heeft aangedaan. Ook dat gesprek verloopt erg goed. De gymdocente toont alle begrip. Samen vinden ze de oplossing om voorlopig geen korte mouwen of een korte broek aan te trekken.
Helaas lukt het Aafke al heel snel niet om haar streefgewicht te handhaven, en moet ze al snel weer een paar dagen opgenomen worden. Ik merk dat de terugval bij mij ook een grote angst opwekt. De angst dat alles weer opnieuw gaat beginnen. Gelukkig krijg ik ongelijk, en is Aafke na een korte twee weken weer terug. Vol goede moed begint ze aan haar herstart. Ik ben geneigd om tegen de school “excuses voor de overlast” te zeggen, maar ik doe het toch niet – want dat suggereert dat iemand iets kan doen aan deze situatie; en dat is helaas niet zo. Ik realiseer mij ook wat het betekent voor Aafke om steeds maar weer opnieuw te moeten beginnen. Daar is moed en kracht voor nodig: heel veel kracht zelfs.
Ondertussen wordt de Rechtelijke Machtiging (RM) omgezet naar een Voorwaardelijke Rechtelijke Machtiging (VRM). Dat betekent dat er eigenlijk geen RM meer is, als Aafke zich aan allerlei voorwaarden houdt zoals o.a. het behouden van haar streefgewicht. Voor die VRM moeten we naar de rechtbank. Wat mooi is om te zien, dat Aafke zich niet laat imponeren door al die toga’s en heel erg opkomt voor haar eigen mening. Ook al krijgt ze gelukkig geen gelijk van de rechter, ben ik ontzettend trots op Aafke dat zij voor zichzelf opkomt. Ik ervaar het opkomen voor haarzelf (ook al ben ik er het inhoudelijk helemaal niet me eens) als hele een belangrijke en positieve vooruitgang.
Volgende keer: Altijd maar op je tenen lopen
Geef een reactie