Mijn naam is Inez. In deze gastblog neem ik je mee in mijn herstelproces en hoop ik je wat herkenning te bieden. Ik heb de opleiding social work afgerond en ben een paar jaar werkzaam geweest als begeleider van kinderen met een ontwikkelingsachterstand. Vlak voordat ik uitviel kreeg ik een hogere functie, met meer verantwoordelijkheden. Maar helaas viel ik uit: overspannen, depressieve gevoelens, anorexia. Eigenlijk al veel te lang op mijn tenen gelopen, mezelf al jaren overvraagd. Ik moest weer leren mijn leven op een gezonde manier te leven. Ik moest mezelf leren accepteren en daarbij ook mijn kwetsbaarheden onder ogen zien. Het toekomstperspectief viel even in duigen. Ik krabbel nu weer langzaam op. Schaamte, de zoektocht naar mijn identiteit, vallen en opstaan zijn thema’s die ik tegenkom.
Ik had niet gedacht dat ik de cliënt zou worden, in plaats van de hulpverlener. Tijdens mijn dieptepunt dacht ik dat ik door mijn psychische problemen nooit meer in staat zou zijn om betaald werk te verrichten. Mijn zelfbeeld had het laagste punt bereikt. Nog steeds is mijn zelfvertrouwen laag, maar door baby-stapjes te zetten en mezelf niet te overvragen, zie ik weer voorzichtig toekomst. Ik maak geen grootse toekomstplannen, maar probeer per moment te kijken wat ik op dat moment aankan en wat een fijne vervolgstap is.
Schaamte
Ik weet dat het voor mij nu goed is om me te richten op behandeling en kleine stapjes te zetten richting de maatschappij. Uiteindelijk zal dit een duurzamer herstel opleveren. Toch voel ik ook schaamte dat ik (nog) niet werk. Dit gaat in fases en heeft te maken met de acceptatie van mijn proces. Het blijft een openingszin die geregeld voorbij komt: “Wat doe je voor werk?” Werken lijkt de norm, ik als dertiger wijk daarvan af – en dan ook nog door psychische kwetsbaarheid. Het blijft een gevoelig punt.
Identiteit
Want: wie ben ik zonder werk? Tijdens het gehele herstelproces ben ik (pas) mijn identiteit aan het ontwikkelen. Wie ben ik? Wat vind ik leuk? Wat past bij mij? Dat zijn ingewikkelde vragen, al helemaal als je bent overgenomen door de eetstoornis. Ik zie het nu als een puzzel: ik ben mezelf steeds beter (opnieuw) aan het leren kennen. Dit gaat ook gepaard met gevoelens van leegte als de eetstoornis steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Dit is moeilijk, maar biedt wel ruimte voor nieuwe wegen.
De baby-stapjes
Losgezien van de ‘mislukte’ re-integratiepogingen, heb ik stapjes gezet (en zet ik die nog steeds) richting maatschappelijke deelname. En ook al voelen deze stapjes niet noemenswaardig (de veeleisende kant in mij komt naar boven terwijl ik dit schrijf), weet ik ook dat juist deze kleine stapjes er mogen zijn, want heel veel kleine stapjes bij elkaar maken een grote stap!
Deelnemen aan de Cliëntenraad was mijn eerste stapje. Ik zit nu langer dan een jaar in de cliëntenraad en ben inmiddels ex-cliënt van deze instantie (Ursula). Het leuke is dat ik en de mederaadsleden zien dat ik een enorme groei heb gemaakt. Ik begon bij de cliëntenraad tijdens de intensieve behandeling die ik volgde. Twee groepsgenoten van mij zaten in de cliëntenraad, het wekte mijn interesse. Zodra ik voelde dat ik iets meer energie had, heb ik mij aangemeld voor een kennismakingsgesprek met de coach/ondersteuner.
Het hielp mij dat het heel laagdrempelig was. Ik werd gerustgesteld dat ik (mocht het die dag echt niet gaan) op het laatste moment af kon zeggen. Alleen aanwezig zijn en deelnemen was ook al genoeg.
De behandeling vroeg veel energie van mij. Tijdens de cliëntenraad-vergadering, kon ik soms de gesprekken niet goed volgen. Desalniettemin hielp aanwezig zijn mij wel even uit mijn eigen strijd. De focus ging naar buiten. Het was ook nog eens gezellig! Mijn concentratie en energie is gedurende die tijd gegroeid en daarmee tevens mijn inbreng en zelfvertrouwen.
Vanuit mijn achtergrond in Social Work heb ik motivatie om mee te denken over de zorg. Het geeft me tevens ook een gevoel van regie. Daarnaast doe ik het niet voor de vrijwillige bijdrage die ik ervoor krijg, maar dit geeft mij wel een extra gevoel van participatie.
Hulp bieden op een paardenstal was het volgende stapje dat ik zette. Toen de intensiteit van de behandeling afnam en ik weer meer thuiskwam, ben ik op zoek gegaan naar een soort dag-/tijdsbesteding. Als kind heb ik veel paardgereden en paarden verzorgd. Ik heb mijn ‘stoute’ schoenen aangetrokken en ben op een paarden-privéstal afgestapt. Zonder iets specifieks over mijn situatie te vertellen heb ik gevraagd of ik wat laagdrempelige hulp kon bieden.
Dit begon met af en toe een paard poetsen en wat extra aandacht geven. Uiteindelijk ben ik gevraagd om op een vaste avond de paarden te voeren. In het begin dacht ik dat ik dat niet zou kunnen. Dat ik de ‘voedingsschema’s’ van de paarden niet zou begrijpen. Ergens ook wel typisch dat het juist dit was waar ik hulp bij ging bieden. Hierin moest mijn zelfvertrouwen groeien. Het was voor mij in het begin een hele opgave (fysieke gezien): met emmers en kruiwagens heen en weer lopen. De paarden voeren was toen ‘de activiteit van de dag’, waar ik echt van moest bijkomen. Het bracht mij wel wat. Mijn zelfvertrouwen groeide. Ik kon iets betekenen. Even uit mijn hoofd zijn, buiten tussen de dieren. Contact met de paarden is helend voor mij.
Herstelgerichte cursussen en een inloophuis bezoeken
Rondom de stappen in herstel en mijn schaamte van mijn ‘kleine’ rol in de maatschappij, helpt het mij om deel te nemen aan herstelgerichte activiteiten. In de buurt van mijn woonplaats is de Herstelacademie waar er verschillende cursussen gevolgd kunnen worden. Door anderen te ontmoeten met een psychische kwetsbaarheid voel ik mij minder alleen. Tevens bezoek ik het inloophuis “Praktijkhuis Inspiration” voor mensen met een eetstoornis. Het praten met ervaringsdeskundigen is hoopvol en inspirerend. Ik heb hier lotgenotencontact en doe verschillende workshops.
Vallen en opstaan
Natuurlijk blijft het ook in dit proces vallen en opstaan. Zo had ik mij in eerste instantie aangemeld als vrijwilliger bij het inloophuis. Tot ik besefte dat het voor mij eigenlijk nog fijn is om ‘deelnemer’ te mogen zijn. Ook heb ik een paar keer meegedraaid in het kattenasiel. Dit was fysiek te zwaar en gaf mij mentaal nog te veel druk. Het blijft zoeken naar het juiste stapje. Op het moment ben ik zover dat ik nu ‘officieel’ met een re-integratiebureau ga kijken naar weer een haalbare vervolgstap: activiteiten buitenshuis uitbreiden. Ook dit zal in kleine stappen gaan.
Ik heb geleerd dat het helpend kan zijn om naar je vroegere hobby’s te kijken tijdens het zoeken naar een gepaste activiteit. Waar wordt ‘het kind in jou’ blij van? Het is een balans zoeken tussen jezelf uitdagen om een activiteit te gaan oppakken en jezelf niet overvragen. Het blijft voor mij ook belangrijk dat ik kijk naar een haalbare stap voor ‘nu’ en daarin niet al te veel vooruit denk. Ik kan anders al te veel beren op de weg zien.
Ik waardeer de stappen die ik heb gezet, zowel vooruit als achteruit, omdat deze me stuk voor stuk iets geleerd hebben over mezelf.
Geef een reactie