Een ezel stoot zich in het algemeen niet twee keer aan dezelfde steen. Nou, lekker dan. Ik zal dan wel niet zo veel voorstellen, want ik ben intussen al honderd keer in diezelfde eetgestoorde valkuilen gedonderd. Ik wist intussen toch wel hoe de vork in de steel zat? Soms ging het zelfs even goed, maar het duurde nooit lang voordat ik weer de mist in ging. Als ik met m’n psycholoog naging waarom het mis was gegaan en wat ik anders had kunnen doen, wist ik dat heus wel. Waarom maakte ik dan toch steeds weer diezelfde fouten?
“Neeee, nu geen eetbui hebben“, zei ik hardop tegen mezelf. Terwijl ik ijsberend door de kamer liep, voelde ik de onrust in mij groeien. “Dit gaat je uiteindelijk niks opleveren. Luister naar je lichaam. Wat heb je nu echt nodig?” Inmiddels worstelde ik al jaren met dit gevoel en in al die jaren was het al honderden keren misgegaan. Terwijl ik toch allang had besloten dat ik dit niet meer wilde. Terwijl ik toch allang wist dat dit me uiteindelijk niks ging opleveren?
Toch leverde het me op de korte termijn wel iets op. Of het nou om eetbuien, braken, bewegen, niet eten of wat dan ook ging; op dát moment luchtte het op. Op dát moment was het een uitvlucht van alle gevoelens die door me heen raasden. Angst om dik te worden, vanuit m’n eetstoornis. Maar onderliggend ook de angst om alleen te zijn, om niet te voldoen, angst voor leegte en voor mislukking. Gevoelens waarvan ik geloofde dat ik ze niet kon verdragen. Gevoelens waarvan ik vreesde dat ze de waarheid waren.
Mijn eetstoornis werd gevoed door angst. Angst die maar een kleine opening nodig had om door mijn hoofd en lijf te spoken. Telkens opnieuw had ik bewijzen voor die angst gevonden en ook mijn eetstoornis droeg daaraan bij. “Zie je wel, je bent dom. Zie je wel, ze moeten je niet. Zie je wel, afvallen is goed. Zie je wel, je bent dik en lelijk. Zie je wel, zij doen het veel beter. Zie je wel, je bent niet goed genoeg.” Al honderden keren had ik het gevoeld en gedacht. Daardoor was de overtuiging diep in me gaan zitten en het vertrouwen compleet verdwenen.
Een ezel stoot zich wellicht niet aan dezelfde steen, maar wat als je niet in de steen gelooft? Stel je voor dat iemand je vandaag de dag ineens zou vertellen dat de lucht eigenlijk groen is. Misschien dat je dat op een gegeven moment wel wil geloven. Misschien dat je het op een gegeven moment wel kán geloven, maar er zal behoorlijk wat tijd overheen moeten gaan voordat je het ook echt zo kan zien. Er zal behoorlijk wat tijd overheen moeten gaan voordat je denkt: “Goh, dat noemden we vroeger blauw.” Of voordat de kleur blauw zelfs niet eens meer in je hoofd opkomt. Daarvoor heb je jezelf elke dag moeten vertellen dat het niet blauw, maar groen is. Elke dag. Terwijl, het was je toch allang verteld dat de lucht groen was? Je wist het toch?
Ik denk dat eetstoornisherstel ook wel een beetje zo werkt. Dat de diepgewortelde overtuigingen dat jij niet goed genoeg bent of dat je iets niet aankan tijd nodig hebben om te kunnen slijten. Dat de gewoonte van vluchten in je eetstoornis langzaam maar zeker plaats kan maken voor constructievere wegen. In eerste instantie geloof je er niet in. Vervolgens wil je er in geloven. Later kán je erin geloven. Tot je er slechts op terugkijkt of er helemaal niet meer aan denkt. Daarvoor heb je elke dag opnieuw diezelfde uitdagingen aan moeten gaan. Elke dag. Zelfs al was het je verteld en wist je dat die eetstoornis jou niet verder hielp, want dat is hoe herstel werkt. En dat is oké.
Het kan heel stom voelen, dat weet ik. Telkens weer tegen dezelfde moeilijkheden oplopen. Toch betekent het niet dat je faalt. Het hoort erbij. Het is het proces waar je doorheen moet. Dus wees daarin ook niet te streng voor jezelf. Er zijn geen regels voor herstel. Natuurlijk wil je het liefst morgen al hersteld zijn, maar een gebroken been is ook niet na één dag genezen. Zelfs al heb je hem in het gips laten zetten. Gun jezelf die tijd, want langzaam herstel is juist ook goed. Verzamel stukje bij beetje bewijs. Dat jouw lucht niet blauw, maar groen is. Dat jij die eetstoornis niet nodig hebt.
Angst is iets dat zo erg in je binnenwereld plaatsvindt, dat het soms lastig is om daar goed grip op te krijgen. Om wat extra houvast te krijgen in dit proces kan het fijn zijn wat praktische stokken achter de deur te hebben. Bijvoorbeeld door een duidelijk eetplan te maken, structuur in je dagen aan te brengen, portieverpakkingen te kopen, met anderen te eten en/of je omgeving er bij te betrekken. Welke praktische dingen helpen jou nog meer? Misschien kunnen we een beetje meedenken met elkaar. Op deze pagina vind je een hoop blogs met tips voor verschillende situaties.
Ook kan het goed zijn om te kijken door welke gedachten je elke keer vastloopt. Dit kan je bijvoorbeeld doen door het maken van een G-schema, maar het mag ook helemaal op je eigen manier. Probeer er eens bij stil te staan, deze gedachten te vangen en ze uit te dagen. Kloppen ze? Helpen ze je? Wat zou je ook kunnen denken? Het kan fijn zijn om deze gedachten eens met andere mensen te bespreken. Denken zij daar hetzelfde over? Of kunnen ze helpen met het relativeren ervan? Hoe moeilijk het ook is, probeer open te staan voor een andere werkelijkheid. De mensen die van je houden zullen je niet iets vertellen wat niet goed voor jou is.
En tot slot: schrijf je overwinningen op. Verzamel bewijs dat het anders kan. Dat jij goed bent. Dat goed echt goed genoeg is. Maak het tastbaar. Eetstoornisherstel is niet makkelijk, maar vertrouwen kan je winnen. Je bent sterker dan je denkt en je kan meer dan je durft, maar het heeft tijd nodig. Dat is oké. Wees streng voor de eetstoornis, maar oordeel niet keihard over jezelf. Elke dag opnieuw stoot je weer een steen tegen diezelfde eetstoornismuur. Tot hij langzaam maar zeker afbrokkelt en er een nieuwe wereld voor je open kan gaan.
♥
Deze blog kwam online in 2019
Geef een reactie