In mijn huidige omgeving zijn veel mensen heel open over hun psychische problemen. Ik weet van een heleboel mensen dat ze last hebben van een depressie, een angstoornis, eetstoornis of een ander ziektebeeld. Toch is dit iets waar ze zich soms voor lijken te schamen. “Sorry dat ik zo’n dramaqueen ben!” Ik vind het echt niet erg. Ik begrijp het heel goed zelfs. Hoe komt het toch dat we ons zo schamen voor iets wat eigenlijk zo veel voorkomt?
Het is een mooi gegeven dat ik merk dat de mensen in mijn omgeving hier zo open over zijn. Het betekent namelijk dat we elkaar op deze manier ook goed kunnen begrijpen en steunen waar nodig. Ik weet dat het niet in omgeving zo is, maar toch lijkt het steeds minder een taboe te worden om dit soort problemen te hebben en een psycholoog te bezoeken. Soms hoor ik mensen zeggen dat psychische problemen echt iets van deze tijd is, dat denk ik niet. Volgens mij zijn ze er altijd al geweest, maar zijn we er nu veel opener over. Hierdoor lijkt het misschien erger, maar eigenlijk is het een vooruitgang!
Toen mijn moeder een eetstoornis had wist ze bijvoorbeeld zelf niet eens dat ze dat had. Er was nog niet echt een naam voor. Je ging niet zomaar naar een psycholoog en je sprak er ook niet over. Toen ik een eetstoornis had kon je gewoon de symptomen op Google intikken en viola, het advies om toch eens langs de huisarts te gaan verscheen als vanzelf op je beeldscherm. De wereld is zo klein geworden in de afgelopen decennia. Dit brengt voor en nadelen met zich mee, maar een groot voordeel is dat we merken en beseffen dat we niet alleen zijn in onze struggles.
Toch is dat stukje schaamte niet direct helemaal weg. Dat merk ik bij mijn vrienden, maar het was destijds ook mijn ervaring. Ik vond het op gegeven moment helemaal niet meer zo lastig om mensen te vertellen over mijn eetstoornis, maar om keer op keer te moeten vertellen dat ik niet lekker in mijn vel zat en dat het mis was gegaan vond ik een stuk lastiger. Moest ik ze daar dan echt mee blijven lastigvallen? Ze weten het nu toch wel? Ik heb het verteld en daarmee klaar. Ik zou ze toch maar teleurstellen. Ze zullen wel denken: Ah, daar heb je die dramaqueen weer, gaat het nou nóg niet beter?
Nee, het ging nog niet beter. Of misschien ook wel, maar niet alles in één keer. Ja, soms viel ik even terug en wist ik het niet meer terwijl het een week daarvoor nog super goed ging. Herstellen, het gaat met ups en downs en kost veel tijd, maar dat was echt niet omdat ik zo’n aansteller was.
Toch waren er mensen om me heen dit het niet altijd helemaal begrepen. Wanneer je zelf geen psychische stoornis hebt is het ook heel lastig om je in te leven in het verhaal van een ander. “Maar je ziet er toch goed uit?” “Maar er is toch niks aan de hand?” “Maar je kan toch gewoon zo en zo doen?” “Jeetje, wat ben jij een druktemaker.” “Stel je niet zo aan!” Opmerkingen als deze deden mij pijn. “Je wéét niet hoe het is!” Riep ik verontwaardigd en inderdaad, ze weten ook niet hoe het is. Dus hoe kan ik dan daarover oordelen? Onbegrip uit de wereld halen kan door het uit te leggen. Te delen. Te praten met elkaar.
Het hebben van een psychische stoornis, welke dit ook is, maakt je absoluut niet tot een dramaqueen of king! We lopen allemaal wel eens tegen dingen aan en maken dingen mee die we niet leuk vinden. Dan balen we, huilen we even of ondernemen we actie om de situatie om te keren. Wanneer je leid aan een psychische stoornis is dat niet zo vanzelfsprekend. Ja, misschien maakte ik dezelfde rotdingen mee als anderen. Een tentamen dat ik spannend vond, een stomme opmerking op straat, een vriend die je laat zitten, een afwijzing voor een sollicitatie. “Ah joh, kan gebeuren. Je moet toch verder!” Even balen, even huilen, je erbij neerleggen of actie ondernemen. Zo ingewikkeld is dat toch niet?
Voor mij was dat wel zo. Ik was namelijk ziek. Het was geen onwil. Het was geen aanstellerij. Ik wilde dit ook niet, maar ik voelde het echt zo. Ik was de manier verloren om constructief met dingen om te gaan. Er had zich iets in mij genesteld wat alles tien keer erger deed voelen. Mij tien keer zwakker deed voelen. Mij honderd keer onderuit haalde. Een parasiet. “ZIE JE WEL, ZIE JE WEL, NIETSNUT.” Die stem stilkrijgen was niet zo simpel, maar wel mogelijk. Ik moest opnieuw die manier vinden om daarmee om te gaan. Ik moest herstellen. Stukje bij beetje, stapje voor stapje. Ja, ik moest verder, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ik ging de strijd aan. Ik was alles, behalve een aansteller, alles behalve een dramaqueen, en jij bent dat ook niet. Neem jezelf en je klachten serieus. Zoek hulp. Herstel. Het kost tijd, maar het kan. Gun jezelf die tijd. Het wordt beter.
♥
Geef een reactie