Sterke ouders

Hoewel de patiënt vaak het gevoel heeft er alleen voor te staan, zelf “schuld” te hebben aan de eetstoornis en niemand er mee wil belasten, weten we ondertussen wel dat ook het gezin meelijdt. Een eetstoornis heb je niet alleen, ook ouders, broers en zussen krijgen er dagelijks mee te maken. 

Tuurlijk is het zo dat het eten zelf maar door 1 iemand gedaan kan worden maar de randvoorwaarden en in standhoudende factoren worden vaak door het gezin gevormd. Volgens psychotherapeute Sonja Fleminger is het dan ook belangrijk dat ouders meer betrokken worden bij de behandeling van de eetstoornis. 

Een enkel gesprek met ouders erbij volstaat niet volgens haar. Jongeren die hiermee kampen weten niet meer wat ze moeten en zijn radeloos omdat ze geen grip meer op hun leven hebben. Je hoort vaak de uitspraak “neem het alsjeblieft over nu” en dat is precies wat ouders en hulpverleners dan moeten doen. Een patiënt moet het gevoel hebben dat de volwassenen het over kunnen en durven nemen. En dat is vaak niet zo het geval. ###

Ouders hebben vaak al zo’n lange weg afgelegd met hun kind dat ze zelf ook niet meer weten wat werkt en wat niet. Ze dragen hun kind als het ware over aan de hulpinstantie en dat is volgens Fleminger niet goed. Hoewel een kind soms als motivatie kan noemen ” ik ga eten voor mijn ouders” krijgt het dan vaak de reactie vanuit de therapie dat dat niet de juiste reden is “je moet eten voor jezelf”. Maar dat is juist wat ze niet kunnen en dus moeten ouders mee helpen om weer regelmaat en structuur terug te brengen thuis. 

Zelf maakt de therapeut de vergelijking met het verzorgen van een kind met kanker. In zo’n vreselijke situatie zitten ouders vaak maanden aan het bed en nemen zorgverlof. Dat is eigenlijk ook nodig als een kind een eetstoornis heeft. Na een korte opname volgen ca 20 behandelingen met het hele gezin. Dat is de investering die ze vraagt van de ouders. Er wordt vooral gekeken naar hoe het gezin ondersteuning kan bieden en wat de oorzaak is van de eetstoornis. Deze aanpak is belangrijk omdat het gemiddeld zeker 5 jaar duurt voor het “gevaar” geweken is. Ongeveer 75% is dan genezen.

Van alle pychiatrische ziektes is anorexia de meest dodelijke….iets wat we ons niet altijd realiseren en wat zelden hardop gezegd wordt. Toch is het zo dat 10% van deze patiënten overlijdt aan ofwel de ziekte zelf of wel de gevolgen er van. 

Zelf heb ik veel steun gehad aan mijn moeder ookal woonde ik al op kamers. Het ritme terugvinden en ervaren dat je er niet alleen voor staat is zo belangrijk. Dan pas ben je te helpen naar mijn idee.

Hoe zien jullie dit?
Ervaren jullie deze steun van thuis?

foto’s weheartit.com

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

7 reacties op “Sterke ouders”

  1. Ik kan merken dat mijn ouders er destijds ontzettende moeite mee hebben gehad.. Echt gesteund heb ik mij nooit gevoelt…
    Nog elke dag is het een strijd voor mij om iets te eten en niet te compenseren..

    Mijn ouders denken dat alles goed gaat, omdat ik er gezond uitzie en er niet over gesproken wordt, best een valkuil eigenlijk. Maar ik heb het er liever ook niet over omdat ik niet constant in de gaten wil worden gehouden.

  2. Mijn vader, moeder, zus en honden zijn mijn alles. Ik doe het inderdaad voor hen. Toen ik het ziekenhuis in moest heb ik mijn vader voor het eerst in mijn hele leven zo hard zien huilen. Dit raakte mij z0 hard. Ik hou het vol, omdat ik hun pijn niet kan verdragen. Hun pijn doet mij meer pijn dan alles. Maar toch kan ik dan ook weer niet zeggen dat ik de anorexia voor hen los wil laten, want dat kan ik dan weer niet. Daar is het dan weer te sterk voor. :s

  3. Sonja was mijn therapeut. Mijn ouders vechten samen met mij tegen de es. Ze bieden niet alleen steun. Maar ze ‘behandelen’ me. Meergezinsdagbehandeling is een heel ander soort therapie dan in klinieken. Ouders zijn niet alleen betrokken maar echt verantwoordelijk. Ik raad het boek iedere ouder aan.

  4. Ik deel niks met mijn ouders, we praten nooit.
    Op het begin wilde ze het niet echt geloven, nu nog steeds niet.
    Daardoor veranderd er ook niks. Zelf wil ik ook geen gesprekken waar mijn ouders bij zijn, ik denk nog steeds dat ik het toch zelf moet doen en dat ze me toch niet kunnen helpen..

  5. de steun van me ouders krijg ik zeker… vooral van me moeder….
    aan weinig woorden heeft ze genoeg… en ook al zeg ik weinig… deel ik niet veel ze heeft heel veel door… en dat is heel fijn…

  6. mn ouders zijn er voor me, maar steunen me niet nee. al denken ze zelf van wel.
    in theorie kan ik altijd bij ze terecht en ik probeer dat nog regelmatig, maar ze begrijpen er na al die jaren nog steeds niets van, zien niet waar ik hulp nodig (al geef ik dat wel aan) en zijn het nu allemaal “wel gewend”.
    denk dat ik dat nog het ergste vind…

  7. ik heb juist veel steun gehad aan de hulpverleners mijn ouders vonden het maar een rare ziekte, ik heb vooral veel steun gehad in smilde met name aan sonja F. ook al zat ik daar gedwongen, bedankt want ik ben nu op de goede weg na jaren van problemen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *