Elke dag kan ik me verdiepen en verliezen in een nieuw verhaal. Het verhaal van een oudere man die eenzaam is en niet meer in de gezamenlijke ruimte kan komen om te kaarten. Het verhaal van de alleenstaande ouder, die tijdens het werken thuisonderwijs probeert te geven. Het verhaal van die jonge stagiaire die ineens volle bak meedraait op de intensive care. Het verhaal van die student die op zijn te kleine studentenkamer zit en zijn mentor alleen nog maar via beeldbellen heeft ontmoet. En ook het verhaal van die kinderen die op dit moment niet meer bezig zijn met hoe ze verkering moeten vragen, maar zich afvragen hoe ze de dag door moeten komen…
De Kindertelefoon slaat alarm omdat ze een stijging ziet in de hoeveelheid gesprekken die gaan over suïcide, eenzaamheid en depressie. Het coronavirus raakt iedereen. Wellicht iedereen op een andere manier, maar het is iets waar we echt samen inzitten en waarin niemand – jong of oud – een uitzondering in lijkt te zijn. Worstelen met sombere en depressieve gevoelens overstijgt leeftijd. Geen uitweg of perspectief meer zien en gedachtes hebben over zelfmoord; het kan iedereen overkomen, ongeacht hoe oud je bent of in welke situatie je verkeert.
Bron: trojantry
Wat nu – juist nu – zo belangrijk is; is de moed hebben om de dood te bespreken. Bij Jinek vertelde een vrijwilligster van De Kindertelefoon dat ze veel vaker zware gesprekken heeft met kinderen dan voorheen. Waar het eerder ging over verkering vragen, tongzoenen en onzekerheid, gaat het nu veel vaker over de gedachtes die kinderen hebben over zelfverwonding en zelfdoding. “Ik ben blij dat ze ons weten te vinden, maar die stijging is wel degelijk zorgwekkend”, vertelt Dominique Bekke, vrijwilligster bij De Kindertelefoon.
Natuurlijk schrik je als je dit hoort van een kind, maar ook van iemand in je omgeving. Je schrikt net zo goed van je eigen gedachtes soms, als je dit zelf doormaakt of eerder hebt ervaren. Het is niet makkelijk om te voelen en al helemaal niet makkelijk om hier een gesprek over te hebben. Maar dat belangrijk is om deze gesprekken wél te voeren en het niet alleen rond te blijven dragen, dat is wel heel duidelijk. “Zelf nemen de kinderen de woorden niet snel in de mond, het is heel spannend om dat te zeggen,” vertelt Dominique. “Maar wij vragen er wel direct naar, want het kan voor een kind echt een opluchting zijn om te kunnen zeggen dat ze daar wel eens aan denken.” Het feit dat ze iets kunnen benoemen, kan al een opluchting zijn.
Misschien herken je dit ook wel; hoe veel ruimte kan het geven om iets te kunnen en mogen vertellen, zonder dat er meteen consequenties aan hangen? Bij De Kindertelefoon, maar ook op andere plekken waar je jouw verhaal kunt delen, komt niet direct een dossier. Er hoeft niets te gebeuren en niets direct te veranderen, het mag er gewoon zijn. Je bent namelijk niet alleen met dit gevoel. Dat lost het gevoel van eenzaamheid misschien niet direct op, maar het kan je gevoel misschien op deze ene dag net wat lichter maken. Het kan de gedachtes voor dit moment even sussen, en dat kan net zijn wat je nodig hebt om hier doorheen te komen. Niet alleen door deze dag, maar ook door deze lockdown.
De gesprekken van de eerste en tweede lockdown die De Kindertelefoon heeft gevoerd, zijn geanalyseerd en daarin is een duidelijk verschil merkbaar. De gesprekken worden zwaarder, de onderwerpen worden serieus en heftiger. Natuurlijk, denk ik meteen, want dit is precies wat ik bij mezelf ook merk. Het wordt zwaarder, er is weinig perspectief, het heftige nieuws blijft zich opvolgen en de problemen die je eerder misschien meer op de achtergrond ervoer, dringen zich steeds meer aan je op. Dat het je af en toe te veel wordt, dat je wezenlijk verschil merkt met het begin van deze crisis en dit moment, dat is heel menselijk en wellicht kan het troost bieden dat dit bij ontzettend veel mensen speelt.
En als het je werkelijk te veel wordt, vraagt dit tegelijkertijd om ongelofelijk veel moed. Moed om de dood te bespreken vanuit anderen en vanuit jezelf; om er openheid aan te geven. Om schaamte en schuldgevoelens met knikkende knieën opzij te schuiven en aan iemand te vertellen hoe je je voelt. Je bent niet gek en je stelt je niet aan, het is begrijpelijk als je het zwaar hebt. Dat waar je mee zit, groeit juist in het geheim, daar waar het donker is en waar je alleen bent. Dus waar het kan: probeer de mogelijkheden te blijven zoeken om erover te praten.
Heb jij het moeilijk op dit moment en weet je niet altijd waar je je verhaal kwijt kunt? Of ken je iemand om wie je je zorgen maakt en waarvan je denkt dat hij, zij of hen een luisterend oor nodig hebben? Kinderen en jongeren kunnen terecht bij De Kindertelefoon. Ook kun je terecht bij De Luisterlijn; je bent namelijk niet zwak als je tijdens het eten of tijdens die wandeling misschien even met iemand zou willen praten, dit gebeurt nu veel vaker en ze zitten ook klaar voor jou. Bij gedachtes over zelfdoding kun je terecht bij 113-online. Er is een gratis chat beschikbaar en je kunt dag – en nacht gratis bellen. Je bent daar welkom.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie