Maandenlang heb je het verborgen weten te houden. Het was jouw grote geheim: een haat-liefde verhouding met eten. Ergens weet je dat deze relatie niet helemaal klopt en normaal is. En juist dat maakt dat je het aan niemand durft te vertellen. Wat zou de buitenwereld wel niet denken? Wat zijn de gevolgen als ik ze vertel over mijn eetstoornis? En misschien wel het belangrijkste: Wat doet het oordeel van de buitenwereld met mij?
Eigenlijk maakt het niet uit wat voor een eetstoornis je hebt, als de buitenwereld hiervan op de hoogte is krijg je er ongetwijfeld mee te maken dat mensen anders naar je gaan kijken en je op een andere manier zullen beoordelen.
Met duidelijk zichtbaar over,- of ondergewicht ontspring je natuurlijk helemaal niet aan de dans. Zo herinner ik mij mijn dagelijkse confrontatie met de buitenwereld van zo‘n twee jaar geleden nog maar al te goed.
Ik zie de mensen kijken hun blikken zeggen genoeg. Ik hoor gefluister achter me, zie mensen elkaar aanstoten, hun ogen branden op mijn lichaam, ik voel ze prikken. Ik doe maar net alsof ik het niet hoor of zie, alsof het me niets interesseert, maar het raakt me wel en op deze momenten wil ik het liefst aan de buitenwereld ontglippen en voor altijd verdwijnen.
Gelukkig wordt ik inmiddels minder aangegapen, maar toch blijft het etiketje ‘eetstoornis’ mij achtervolgen. Al probeer ik het nog zo hard van mezelf af te poetsen, het oordeel van de buitenwereld lijkt wel voor eeuwig in mijn geheugen geprent.
Ik weet nog goed hoe ik mezelf dagelijks probeerde te manoeuvreren om maar zo normaal mogelijk over te komen en niet als eetstoornis patient beoordeeld te worden. Gezellig uit eten, zat er hoe dan ook niet in. Was het niet de stem van mijn anorexia die dit verstoorde, dan hoorde ik wel de gedachten van mijn tafelgenoten die mij nauwlettend in de gaten hielden. Altijd en overal had ik het gevoel alsof ik mezelf moest bewijzen. Extra veel eten om maar niet die eetgestoorde te zijn. Urenlang mijn behoeftes om naar de wc te gaan inhouden, omdat anderen anders misschien wel zouden denken dat ik mijn eten er daar uit zou gooien of dat ik aan de laxeertabletten zat. Ik hield totaal geen rekening meer met mezelf, maar was alleen maar bezig met de blikken en oordelen van anderen. Als ik hier aan terugdenk krijg ik er nog kippenvel van. Wat een rottijd was dat, altijd dit wantrouwen en bezig zijn met anderen en wat zij wel niet van mij zouden vinden. Ze hoefde het niet eens meer uit te spreken, ik wist het allemaal vlekkeloos voor ze in te vullen.
Dit was voor mij een van mijn grootste valkuilen. Ik liet mijn leven sturen door wat ik dacht wat de omgeving van mij vond, in plaats van dat ik mezelf serieus nam en vertrouwde. Waarom heb ik het mezelf zo moeilijk gemaakt? Ik ben mezelf gaan zien als patient met alles erop en eraan. Ik vergat hierdoor mijn gezonde persoonlijkheid, gedachten en krachten. Ik heb nooit tabletten geslikt of ooit overgegeven, maar toch veroordeelde ik mezelf hierom. Op die manier ontnam ik mezelf nog meer, dan dat ik al verloren was.
Zie jezelf niet als patient, want jij bent zeker weten veel meer dan dat. Vertrouw op jezelf en neem jezelf ook serieus. Leer grenzen te stellen, want de lat ligt anders nooit hoog genoeg. Er zijn altijd excuses of oordelen te bedenken om jezelf het geluk te ontnemen.
Hoe ga jij om met stigma’s?
Geef een reactie