Stop met ademen!

“Adem niet zo hard!!!” Roep ik kwaad richting m’n ouders. “Slurp niet zo! Loop niet steeds heen en weer! Kijk niet zo!” Helemaal knettergek werd ik ervan. De kleinste bewegingen of zachtste geluidjes konden mij helemaal van slag brengen. Ik ergerde me rot. Mijn ergernissen waren soms zo groot dat ik onwijs uit mijn slof schoot en mijn omgeving verontwaardigd, verongelijkt en een beetje boos achter bleef. Ergens vond ik dat, op dat moment, heel terecht, maar aan de andere kan schaamde ik me dood.

Er waren echt tijden dat ik het leven van de mensen om mij heen tot een hel maakte. Ze konden niks goed doen. “Je kan toch niet aan iemand vragen of ze stoppen met ademen?” Riepen ze boos terug. “Mag ik ook leven! Ik zit hier ook maar gewoon.” Ergens voelde ik ook wel dat mijn irritatie niet terecht was. Ze doen inderdaad niet vervelend, maar ik ervaar dat wel zo. Ik voel het tot in diepste van mijn zijn.

Ik voelde die irritatie echt in m’n lijf opborrelen. Het voelde als een wervelwind in mijn hoofd. Het flitste over mijn netvlies. Het dreunde op mijn trommelvliezen. Ik voelde de spanning kriebelen in mijn benen en armen. Ik wilde rennen. Ik wilde slaan of met dingen gooien. Ik wilde gewoon rust. Het waren te veel prikkels. Ik voelde me ook geprikt. Het deed haast pijn en met een woedeaanval probeerde ik de prikkels weg te jagen. Ik wist niet hoe anders.

De woedeaanvallen kwamen niet enkel opborrelen binnen de muren van ons huis. Ook in het openbaar waren de mensen om me heen niet veilig voor me. Wildvreemde mensen kregen onverwacht en ongevraagd te maken met mijn irritaties. Zo heb ik meer dan eens midden in de tram een onwijze scène geschopt, omdat ik er niet tegen kon dat iemand een appel of boterham zat te eten. Stampvoetend stormde ik naar de andere kant van de tram om daar op een rustig plekje neer te ploffen terwijl ik verbaasd nagekeken werd.

Ook op school heb ik helaas wel eens zo’n woedeaanval gehad. Ik weet nog goed dat er iemand voor mij zat met een leren jas. Ik werd helemaal gek van die geur. Ik hield het niet meer en liep zonder te zeggen kwaad het leslokaal uit. “Zeg Irene waar ga jij naartoe?” Vroeg m’n leraar en ook de rest van de klas keek me vragend aan. “HIJ STINKT!” Riep ik en ik wees naar de jongen met de jas. Achteraf kunnen we erom lachen, maar wat was het eigenlijk ongelooflijk lullig en onaardig. Toch kon ik mezelf gewoon niet inhouden. 

Ik heb me wel eens afgevraagd of ik soms misofonie had. Misofonie is een stoornis waardoor specifieke geluiden heel extreme gevoelens van woede, walging en haat opwekken. Natuurlijk storen we ons allemaal wel eens wanneer de persoon naast ons die lekker krakende cracker aan het eten is, maar misofonie gaat wel iets verder dan zo’n ergernis of irritatie. Wanneer je lijdt aan misofonie kan het echt onmogelijk te zijn om samen met iemand in een kamer te zitten of je in een klaslokaal te bevinden.

Naarmate ik herstelde van mijn eetstoornis en me rustiger en fijner begon te voelen had ik ook veel minder last van dit soort irritaties en uitbarstingen.

Wanneer ik oude dagboekjes teruglees zie ik telkens weer die onrust omschreven staan. Het heeft een hele lange tijd geduurd voordat ik begreep waarom ik dit soort gevoelens had, maar intussen zijn alle puzzelstukjes wel op z’n plek gevallen. Ik was ‘gewoon’ overprikkeld. Nou ja, niet zo gewoon dus. Ik was behoorlijk overprikkeld! Het ging ook helemaal niet zo goed met me in die periode en ik had ontzettend veel aan m’n hoofd.

Herstellen van je eetstoornis is ontzettend zwaar. Er komt zo veel op je af en dat moet je allemaal verwerken. Behoorlijk vermoeiend en dan is het ook nog eens zo’n strijd met zo veel gemengde gevoelens. Je bent echt hard aan het werk. Niet zo gek dat je dan vermoeid raakt en snel overprikkeld bent. Bovendien zit je waarschijnlijk totaal niet lekker in je vel en dat kan zich helaas op deze manier uiten. Daar kan je niks aan doen, maar het is wel vervelend.

Probeer het jezelf niet te veel kwalijk te nemen en jezelf hierin een beetje tegemoet te komen. Zelf ging ik hiermee om door erover te praten. Het hielp mij echt om het op het moment zelf aan te geven en m’n ruimte te nemen. “Sorry, ik voel me gewoon even heel naar. Het ligt niet aan jou, maar ik moet even naar buiten/een andere kamer.” M’n omgeving vond dit niet per se heel leuk. Ze zagen me liever gelukkig, maar het was beter en fijner dan een plotselinge woede-aanval.

Dit kon ik echter alleen zeggen bij mensen die ik kende, niet echt bij mensen in het openbaar, maar in het openbaar wordt ook niet van je verwacht dat je ‘er gezellig bij komt zitten’ dus dan was het ook niet zo moeilijk om even afstand te nemen en rustig weg te lopen op het moment dat ik het voelde opborrelen.

Ook kan het helpen om het er juist even helemaal niet over te hebben en gewoon een fijn of leuk gesprek aan te gaan. Op die manier word je even afgeleid van het gevoel en geef je weer een positieve draai aan de situatie. Je kan natuurlijk ook het volume van je koptelefoon met muziek wat harder zetten of gewoon iets anders doen dat even afleidt. 

Daarnaast heb je er gewoon minder last van op het moment dat je uitgeruster bent en lekkerder in je vel zit. Zorg ervoor dat je genoeg slaapt en rust neemt, maar ook dat je goed voor jezelf zorgt. Wees mild naar jezelf. Het is natuurlijk ook heel vervelend voor jou dat je je niet lekker in je vel zit, maar de nare gevoelens verdwijnen echt naarmate je steeds weer een beetje meer afstand van je eetstoornis kan doen. Je bent geen slecht mens en het komt goed.

Heb jij hier ook last van (gehad)?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

24 reacties op “Stop met ademen!”

  1. Heel herkenbaar!
    Laatst ergerde ik me ook nog aan iemand die een kussen moest kopen in action.
    De kussens waren in plastic verpakt. De persoon moest al die verpakkingen bekijken voor de maten enzo. Dat geluid van dat plastic irriteerde me mateloos. Ik moest me enorm beheersen. Die persoon zelf is een familielid en heel lief.
    XX

  2. Wow dit is zo herkenbaar!

  3. Wow dit herken ik echt heel erg. Vooral dat slurpen of met een beweging met vingers ik word dan helemaal gek in mijn hoofd. Ik heb wel eens iemand zijn hand vastgepakt om het stil te houden. Zo beschamend was gelukkig wel iemand van mijn omgeving gewoon in huis.

  4. Heeel erg herkenbaar, fijn om zo te lezen. x

  5. Ik heb het ook met ademhalen. Ik slaap gewoon met oordoppen in omdat mijn vriend ademt…. echt erg! Xx

  6. Heel herkenbaar! Ook dat opborrelende gevoel van binnen en jezelf rustig proberen te houden.

  7. Herkenbaar! Bedankt voor je blog

  8. Herkenbaar.. en vooral heel vervelend voor jezelf.. maar met minder stress gaat het inderdaad beter 🙂

  9. Bedankt voor je blog. Het is heel herkenbaar. Nu mijn eetstoornis wat rustiger is, is die overprikkeling ook wat minder. Maar herken het van vroeger toen ik dieper zat.

  10. Jij hebt ook ADHD, toch? Hangt het daar niet ook mee samen? Met bijvoorbeeld ASS komen prikkels ook veel harder binnen dan bij een gemiddeld persoon.

  11. Wauw, echt ontzettend herkenbaar. Bedankt Ireen!

  12. Zo herkenbaar !

  13. Gelukkig…. was bang dat ik de enige was….

  14. heel herkenbaar!!

  15. Wow dit is heel herkenbaar! Ik heb geen eetstoornis maar dit herken ik echt heel erg. Ik wist niet dat ik niet de enige was…. mijn ouders worden helemaal gek van mij maar ik heb geen idee waar het vandaan komt.

  16. Zo herkenbaar. Alle geluiden, gewoontes van anderen kunnen mij mateloos irriteren. Vooral harde geluiden of juist onverwachte geluiden. Maar met name slurpen, kraken koekjes eten, overmatig transpiratie lucht, extra langzaam eten of juist heel erg schrokken.

  17. “Wees mild voor jezelf” Je schrijft dat vaker. Mooi!
    Ik denk vaak in beelden en heb smakelijk gelachen om de situaties die je beschrijft. Mooi dat je er achteraf zo en mild naar terug kijkt.

  18. Heel herkenbaar! Ik ‘haat’ mensen ook gewoon ofzo, omdat ik altijd gekwetst en geïrriteerd raak..

  19. Heel herkenbaar. Ik merk ook dat ik in verhouding tot een jaar geleden een stuk minder heb en ik lang zo boos en soms gewoon gemeen niet ben. Indd kan het zo horen bij het niet lekker in je vel zitten! (Zonder dat ik het direct wel goed wil praten hoor). Maar ook het letterlijk in discussie gaan over te hard ademhalen. Ook ik kan er nu wel een beetje om lachen soms. Al komt het soms ook weer even terug en weet ik weer hoe dat voelde, al kan ik wel iets beter tegen mezelf zeggen dat ik niet echt een punt heb. Maar echt, de dingen waar ik soms ruzie om kan maken

  20. Pddnos versterkt ook alles

  21. Heel erg herkenbaar. De laatste tijd slaapt mijn vriend geregeld ergens anders omdat ik gewoon door zijn adem niet kan slapen. Ik hoop echt dat het snel minder wordt maar na dit lezen heb ik wel weer wat hoop.

  22. Ik heb het ook, vooral bij geluiden. Als ik bij de dokter zit dan heb ik het erg moeilijk. Sniffende en hoestende mensen. Het gaat bij mij door merg en been. Ook eetgeluiden vind ik erg moeilijk. Ik kijk heel vaak mijn man aan en dan vraagt hij: “Ik maak weer te veel lawaai als ik eet zeker?”
    Ook drinkgeluiden vind ik vreselijk.
    Ademen en snurken vind ik ook vreselijk. Mijn man mag niet naar me toe gedraaid liggen of hij krijgt een por.

    Ik probeer wel van de geluiden weg te gaan als het enigszins mogelijk is, want anders zou ik ook durven boos worden. Gelukkig heb ik die gevoelens van boosheid nog wel onder controle.

  23. Ik heb het ook heel erg met geluidem. Vooral eetgeluiden zijn echt verschrikkelijk.

  24. Als iemand een liedje fluit in de supermarkt kan ik niet meer nadenken, word er kwaad van en ook als iemand een appel gaat zitten " vreten" nee dan ben ik weg.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *