Toen ik nog een eetstoornis had leidde ik een soort van dubbelleven. Over sommige dingen was ik heel open, maar over andere dingen heel gesloten. Het was maar net wat mij, of eigenlijk mijn eetstoornis, het beste uitkwam. Mijn eetstoornis was naast een enorme hel toch ook wel mijn veilige plek. Ik wilde niet dat iemand dit van mij af zou pakken. Ook wilde ik liever niet iemand teleurstellen. Genoeg redenen om af en toe een beetje te liegen over hoe het werkelijk met mij en mijn eetstoornis ging. Of kon ik toch beter eerlijk zijn?
Bijna iedereen in mijn omgeving hecht veel waarde aan eerlijk zijn. Ikzelf ook. Toch denk ik dat we allemaal weleens een keertje gelogen hebben. Al is het een leugentje om eigen bestwil. Daar hoeft niet per se iets mis mee te zijn, maar toen ik een eetstoornis had loog ik wel erg veel en zat het ook mijn herstel in de weg. Toch vond ik het lastig om dit patroon te doorbreken. Waarom zou ik iemand anders opzadelen met mijn problemen als ik ze ook gewoon voor mezelf kan houden? Ik was bang de ander te kwetsen, stom gevonden te worden of ik wilde mijn geheim graag veilig houden. De waarheid spreken voelde soms heel verkeerd, maar was dat werkelijk zo?
Wellicht herken je jezelf in dit verhaal, zou je ook wel willen stoppen met liegen, maar vind je dit nog erg lastig om te doen. Natuurlijk hoef niet je tegen jan en alleman over je eetstoornis te vertellen, maar het is ook geen goed idee om het voor iedereen geheim te houden. Goede vrienden, familie en andere personen die je vertrouwd kunnen juist enorm bijdragen aan de weg naar herstel. Daarom schrijf ik in deze blog een aantal redenen op waarom je beter niet zoveel zou moeten liegen.
“Ik weet dat ik lang weg was, maar ik heb na het sporten nog even uitgerust in de kantine. Dat leek me juist wel goed, toch?”
♥ Jezelf in bescherming nemen
Wanneer het niet zo goed met me ging en iemand die dicht bij me stond daar toch naar vroeg, vond ik het vaak een beter idee om te liegen. Ik wilde niet dat m’n vrienden en familie zich onnodig druk zouden maken. Ik zou m’n eigen problemen wel oplossen en tot die tijd hoefde niet iedereen ervan te weten. Zonde, want naast dat je met z’n tweeën veel makkelijker een probleem oplost dan in je eentje, ging ik me er niet echt beter door voelen. Het is heel aardig van je dat je je zo druk maakt om de gevoelens van andere mensen, maar denk je ook aan je eigen gevoelens? Wanneer ik ergens over had gelogen, kon ik me toch best een beetje schuldig voelen en dat gaat aan je knagen. Door niet steeds te liegen, of het nou om iets groots of iets kleins gaat, neem je ook jezelf en je eigen gevoel in bescherming. Liegen voelt niet fijn, dus kan je het beter niet doen.
“Lief dat je met me wilt steunen tijdens het eten, maar ik heb net al bij een vriendin gegeten.”
♥ Geen dubbelleven meer
Liegen is iets dat eigenlijk al slecht voelt de seconde nadat je het hebt gedaan, maar ook op lange termijn is het niet fijn om te liegen. Wanneer je eenmaal ergens over gelogen hebt is het lastig om daar nog op terug te komen. Hoe meer geheimen je hebt, hoe meer leugens je moet onthouden. Ik kon nog best weleens behoorlijk in de knoop komen te zitten met mijn verhaal. Ik verzon soms de gekste dingen om de schijn maar op te kunnen blijven houden. Zo’n dubbelleven is zwaar en vreet aan je. Ook was het heel naar als de waarheid dan toch ineens aan het licht kwam. “Was ik nu maar eerlijk geweest…“
“Ik houd gewoon niet zo van cappuchino. Melk in m’n koffie is niet echt m’n ding. Ik drink het liever zwart.”
♥ Alleen in je eigen wereld
Een enkel leugentje om eigen bestwil zal niet zoveel kwaad veroorzaken, maar toen ik eenmaal mijn dubbelleven had gecreëerd met al mijn leugens en geheimen kon dat best eenzaam voelen. Soms voelde ik best de behoefte om eerlijk te zijn, maar ik vond het onwijs eng om het wereldje dat ik had gecreëerd weer open te breken. Hoe langer ik ermee wachtte hoe groter die stap leek te worden. Ik kon bij niemand meer echt mijn verhaal kwijt, waardoor niemand echt wist hoe het met me ging. Dat voelde best eenzaam.
“Het gaat wel oké hoor, ik heb alleen een beetje slecht geslapen.”
♥ Betere behandeling
Ook tijdens therapie heb ik vaak over mijn eetstoornis gelogen. Natuurlijk wisten ze van m’n eetstoornis, anders had ik daar nooit gezeten, maar ik schaamde me als het slechter ging dan ik eigenlijk had gehoopt. Elke week maakten we doelen die we dan de week daarna zouden bespreken. Wanneer ik een doel niet had gehaald durfde ik dat niet altijd te zeggen of loog ik over hoe erg het mis was gegaan. Hierdoor leek het beter met me te gaan dan daadwerkelijk het geval was en bleven veel dingen onbesproken. Hiermee heb ik mijn herstel een behoorlijke tijd flink in de weg gezeten.
♥ Waardering
Toen ik me uiteindelijk toch steeds meer open wist te stellen was dit een onwijze opluchting voor mij. Ik had er niks aan om steeds te liegen en ik hielp er ook niet iemand anders mee. Ik was zo bang dat ik mensen zou kwetsen of dat ze boos op mij zouden worden, maar dit bleek helemaal nergens voor nodig. Natuurlijk vonden mensen het jammer dat het niet goed met me ging, maar ze bleken mijn eerlijkheid juist heel erg te kunnen waarderen. Pas als je eerlijk bent, sta je mensen toe om er voor je te zijn en dat schept een band van vertrouwen. Het voelt misschien kwetsbaar, maar in werkelijkheid is zo’n enge stap nemen juist hartstikke sterk.
Lieg jij vaak over je eetstoornis?
Fotografie door theUdødelig
Geef een reactie