Stoppen met antidepressiva

Regelmatig zie ik berichten op het forum voorbijkomen over wat nu de beste manier is om te stoppen met antidepressiva. Welke antidepressiva dit is kan voor iedereen anders zijn, al is de basis over het algemeen hetzelfde. Zorg voor voldoende begeleiding, praat, ga niet zelf aan de gang en gun jezelf rust waar nodig. Nu ik zelf aan het afbouwen ben, merk ik hoe lastig het kan zijn om dit advies te volgen. Vandaag deel ik jullie mijn ervaring

En dat vind ik spannend. Al een tijd loop ik met het idee om mijn medicatie af te bouwen. Dat ik antidepressiva slik is nooit een geheim geweest, maar nu ik hiermee wil stoppen voelt het wel een beetje zo. Ik heb hier namelijk nooit echt iets over gedeeld. Ik merk dat ik het dan ook best spannend vind om nu deze blog te schrijven.

Voordat ik begon bij Proud2Bme als vrijwilliger en later redactielid, slikte ik al antidepressiva. Deze had ik een tijd hiervoor voorgeschreven gekregen omdat ik bleef hangen in dwangmatige gedachtes. Het was een voorwaarde om te mogen beginnen met een revalidatietraject dat ik destijds wilde doen voor mijn reuma. Het was een vrij lage dosering, maar toch vond ik dit best wel een pittige stap. Ik had eerder antidepressiva geslikt en ik weet hoe afgevlakt dit mij destijds maakte. Nu is de medicatie die ik moest gaan slikken wel anders van aard. Toch heb ik hier flink over na moeten denken. Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en besloten het te proberen. De arts in kwestie was gelukkig erg begripvol en ik heb ook meerdere gesprekken gehad, wat mij ook vertrouwen gaf. 

Tijdens één van die gesprekken werd benoemd dat de kans zeer aanwezig is dat ik voor altijd aan de medicatie zal blijven. Schijnbaar ben (en blijf) ik gevoelig voor bepaalde gedragingen en gedachtes. Ik relativeer me kapot, maar soms helpt het niet en hiervoor kan medicatie een oplossing zijn. Om toch te kunnen functioneren. 

De bijwerkingen vond ik pittig, daar ga ik niet om liegen. Ik had al een aantal jaren geen migraine gehad, maar ineens werd dit in korte tijd haast het nieuwe normaal. Ik voelde me duizelig en misselijk. Alsof ik in een achtbaan zat die achteruit ging. Na twee weken zakte dit gelukkig en begon ik me weer wat beter te voelen. Ik kon me weer wat meer tot dingen zetten en het leven leek weer wat makkelijker te worden. Ik rondde het revalidatie traject af, begon (weer) aan EMDR en beetje bij beetje begon ik weer te leven. De antidepressiva hielp me om bepaalde dingen aan te gaan en hier op een constructieve manier mee om te gaan. Mijn psycholoog omschreef het als een soort ‘trapondersteuning’. Ik kan heus wel fietsen, maar een extra duwtje is soms prettig. En dat was het ook.

De jaren die volgden slikte ik braaf dat ene pilletje. Ik dacht er eigenlijk niet meer over na. En wanneer ik dat wel deed, was het ‘nooit het goede moment’ om ermee te stoppen. Ik zocht naar excuses om het afbouwen uit te stellen. Ik denk omdat ik ergens nog steeds het gevoel had dat het niet goed ging. Wat, als ik nu terugkijk, niet terecht was. Toch voelde het voor mij wel zo. Toen ik een tijd geleden mijn medicatie niet op tijd binnen had gekregen, begon ik wat meer met het idee van afbouwen te spelen. Ik weet van mezelf dat ik iemand ben die makkelijk in een bepaalde routine kan blijven hangen, dus misschien was dit ook wel nodig om mij weer aan het denken te zetten. Hoe ging het nu eigenlijk met me? Had ik die medicatie nog wel nodig? 

Ik vond het lastig om dit alleen te beslissen. Gelukkig heb ik een ontzettend lieve vriend die mij ook al voor de medicatie kende. Samen hebben we er veel over gepraat en uiteindelijk besloot ik om de stap te nemen. Ik wilde stoppen met de antidepressiva. Dit heb ik niet helemaal alleen gedaan en dat is ook iets wat ik je niet zou aanraden. Dit soort medicatie is heftig en het is echt verstandig om een professional mee te laten kijken. Toch merkte  ik hoe verleidelijk het was om toch zelf aan de gang te gaan. Hoe moeilijk en ingewikkeld is het nou? Koppig als ik ben had ik een aantal dagen niets geslikt met vreselijke migraine aanvallen als gevolg. Uiteindelijk heb ik besloten om toch de huisarts te bellen. Het afbouwen bleek toch wel wat meer voeten in de aarde te hebben dan ik aanvankelijk dacht, ook al was dit niet de eerste keer dat ik wilde stoppen met antidepressiva. Ik denk dat dit ook maar bewijst hoe ‘makkelijk’ er soms over gedacht kan worden. Ook door mij.

Toch wat beschaamd besloot ik mijn huisarts te bellen. Samen hebben we een passend schema gemaakt – ik ben er een aantal weken mee bezig geweest – voor hoe ik het beste kon afbouwen. Dit is iets dat ook per medicatie en situatie zo kan verschillen. Wat ik hier vooral merkte is dat het voor mij niet snel genoeg kon gaan. Juist daarom was het denk ik ook zo helpend om iemand te hebben die met me meekeek. Juist omdat ik het misschien wel onderschat. En ineens was het moment daar: mijn allerlaatste – halve – pil. Met een dubbel gevoel slikte ik hem door. Ergens gierden de zenuwen door mijn lichaam, alsof me een grote verrassing stond te wachten waar ik heel nieuwsgierig naar was. Aan de andere kant ervoer ik toch ook wel een beetje spanning. Wat nou als het toch niet goed gaat?  

Dat is voor mij een makkelijke gedachte om te denken en dat dit niet altijd helpend is ben ik me heel bewust van. En dat is denk ik ook waarom ik nu zo achter deze keuze sta. Ik kan alles veel beter in perspectief plaatsen, blijf niet hangen in destructieve gedachtes en het lukt me om situaties te relativeren. Niet altijd even goed, maar dat is denk ik ook een stukje menselijkheid. Nu ik hier zelf op terugkijk, merk ik hoe trots ik eigenlijk ben. Natuurlijk kan ik geen voorspellingen doen voor de toekomst, maar ik slik geen antidepressiva meer. Ook al werd er destijds gezegd dat de kans bestaat dat ik er nooit meer vanaf kom. Hoe vreselijk ik dit toen vond om te horen, hoe meer dit me uiteindelijk juist heeft gemotiveerd om door te pakken. Niet zozeer vanuit een bewijsdrang, maar wel met een soort nieuwsgierigheid. Ik wilde weten hoe het echt gaat, wat mijn draagkracht is, hoeveel ik echt gegroeid bent.

Wellicht wordt het nog confronterend, ik ga het zien. Met het gegeven ‘het kan alleen maar beter worden‘ en ‘ik kan altijd terug‘, heb ik tot nu toe nul spijt van mijn keuze. Wat ik je vooral wil meegeven is dat het slikken van medicatie helemaal niet erg of zwak is. Ik vind dat het juist van kracht getuigt als je hier een keuze in kan maken waardoor het dagelijks leven voor jou een stuk haalbaarder wordt. Dat is naar mijn idee het belangrijkste, of dat nu met of zonder medicatie is. 

Hoe kijk jij aan tegen het gebruik van antidepressiva?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.