Stoppen met mijn studie

Sinds de tijd dat ik zelf rondsnuffel op proud2Bme heb ik al ongelofelijk veel blogs voorbij zien komen waarin ik mijzelf enorm tegen kwam. Dat was soms lastig, confronterend en het liefst wilde ik hard weglopen van de waarheid. De openhartige verhalen die ik lees op de site, geven mij het gevoel dat ik niet alleen ben. Regelmatig probeert de eetstoornis mij wijs te maken dat ik alleen sta in mijn problemen en dat andere mensen het raar of aanstellerij vinden. Die gedachte maakt het onwijs moeilijk om over de eetstoornis te praten, terwijl juist dat zo belangrijk is om problemen met eten te (h)erkennen en uiteindelijk te overwinnen.

Niet zo heel lang geleden, het moment dat het nieuwe schooljaar in de startblokken stond, had ik echt behoefte aan herkenning, aan de woorden: ‘Je bent niet alleen.’ Ik had een belangrijke en ingrijpende beslissing genomen. Er was geen weg meer terug. Ik stopte met mijn studie. Definitief.

Die mededeling sloeg in als een bom. Mijn omgeving reageerde overdonderd; iedereen was compleet verrast. “Jij? Ben jij gestopt met je studie? Waarom? Het ging zo goed! Je had het zo naar je zin!” De reacties deden mij pijn. Zagen ze dan niet dat het slecht met mij ging? Opnieuw kreeg ik het gevoel dat ik er alleen voor stond. Het negatieve commentaar wat ik kreeg op mijn keuze, maakte mij onzeker. Deed ik er wel goed aan om te stoppen met mijn studie? Ik zocht naar bevestiging dat ik er wel goed aan had gedaan, maar er was niemand die mij die bevestiging kon geven. Achteraf gezien logisch, ik gaf gewoonweg niemand de kans om mij te bevestigen in mijn keuze, omdat ik niet praatte.

Niemand wist dat het slecht met mij ging, omdat ik aangaf dat alles goed ging. Niemand wist dat ik behoefte had aan herkenning, bevestiging en de woorden: ‘Je bent niet alleen.’, omdat ik het niet zei. De eetstoornis was mijn manier van communiceren. Het was mijn weg om te zeggen: “Help mij alsjeblieft!”

Door eerlijk te zijn tegen mijn omgeving, heb ik mij kwetsbaar opgesteld en andere mensen de kans gegeven om mij te bemoedigen en te steunen nu ik een jaartje aan mijzelf denk. Ik heb gemerkt dat mensen het wel begrijpen als ik vertel dat mijn studie op dit moment even niet haalbaar is. Als ik eerlijk de reden aangeef, vinden ze het zelfs vaak dapper!

Stoppen of tijdelijk een pauze inlassen in je studie, opleiding of werk is een keuze die je niet zomaar maakt. Deze keuze maken geeft aan dat jij je problemen erkent en belangrijker nog: je wilt die problemen aanpakken. Je wilt ervoor vechten! Misschien maakt dat de keuze om te stoppen met je studie juist wel zo eng. Met dat je deze keuze maakt, kies je tegen de eetstoornis. Terwijl je de eetstoornis jouw vertrouwde, veilige basis is. Je gaat je hele leven radicaal omgooien en je bent bang dat het je misschien niet lukt. Je durft niet. Je bent bang voor het echte leven. Wat als je straks geen eetstoornis meer hebt? Wie kan garanderen dat je leven dan echt beter wordt?

Ik bedoel hier niet mee te zeggen dat iedereen zijn hele leven op pauze moet zetten te vechten tegen de eetstoornis. Wel denk ik dat het goed is om je te kunnen focussen op je doel, namelijk genezen! Genezen doe je niet zomaar en vergt veel tijd en energie.

Op dit moment staat mijn hele studiejaar in het teken van genezen van mijn eetstoornis. Ik geloof echt dat je kunt genezen van een eetstoornis. Voor 100%. De dromen over een mooi leven, ooit, houden mij staande. Stel dat ik straks weer mijn studie op kan pakken? Stel dat ik op kamers kan gaan wonen? Stel dat ik kan gaan genieten van feestjes en lol kan maken? Deze hoop voor de toekomst geven mij wel de bevestiging dat ik er goed aan heb gedaan om er een jaartje tussen uit te gaan.

Ik heb nog steeds enorm de behoefte aan bevestiging, complimentjes, knuffels, bemoedigende woordjes… Inmiddels weet ik de reden daarvan: met al die complimentjes probeer ik mijn lage zelfbeeld te compenseren. Een complimentje of knuffel is fijn, maar er afhankelijk van zijn is absoluut niet gezond.

Ik wil voor mijzelf gaan leven en proud2Bme helpt mij daarbij. Ik vind het echt te gek dat ik nu blogs mag schrijven en ik hoop dat jij er wat aan hebt.

Zou jij stoppen met je studie om te genezen van je eetstoornis?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

32 reacties op “Stoppen met mijn studie”

  1. Ik zou er alles voor over hebben.
    Maar ik durf het niet. En ik vind het erg knap van je! 😀
    BE PROUD!

  2. nee. ik niet… was het maar zo dat ik dat zou durven. In mijn hoofd gaat school nog altijd voor mn gezondheid.. krom.

  3. Ik ben gestopt en ben erdoor gebroken.. Voel me er heel verdrietig over 🙁

  4. Ik doe inmiddels 8 jaar over mijn middelbare school (VWO) en na jaren therapie zit ik nu, gelukkig en wel, in mijn eindexamen jaar. Ik ben weliswaar ‘oud’ en begin ‘laat’ met een studie, maar het is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt.

    Ik heb de tijd genomen om de strijd aan te gaan en het is het waard 🙂

  5. Ik studeer ook verpleegkunde.. en ermee stoppen zou ik niet snel doen denk ik. Nu ben ik dan ook al bijna “genezen”en heb ik al een jaar van mijn middelbare-school moeten skippen. Nee stoppen met de HBO-V zou alles alleen maar erger maken denk ik.. ik haal er zoveel uit, ik vind het een hele leuke opleiding en heb het erg naar mijn zin op school..

  6. Ben net gestopt met school. Niet zozeer vanwege mijn eetstoornis, maar ik wil nu wel de tijd nemen om te doen wat ik leuk vind en aan mezelf werken.

  7. ik ben met een opleiding bezig en besloten het rustiger aan te gaan doen en gelukkig werkt school mee. ik doe wat ik aankan en krijg ruimte om aan mezelf te werken. dan doe ik er maar iets langer over maar ik wil genezen en een diploma!

  8. Ik ben na mijn examens gestopt met school. Dat was in 2006. Het lijkt me fantastisch om weer te kunnen studeren maar eerst zal ik stabiel moeten worden. En daarmee bedoel ik niet stabiel slecht zoals het nu is 😉

    Knappe blog, veel succes met je herstel! En die dromen worden zeker waar, ooit. Keep up the good work!

  9. Mijn havo heb ik afgemaakt en dus heb ik voor school gekozen in plaats van mijn gezondheid. Gelijk na mijn diploma-uitreiking ben ik opgenomen.. Daarna ben ik niet gaan studeren en dat is een goede keuze geweest. Wel heb ik twee dagen gewerkt tot dat ik weer werd opgenomen. In ieder geval heb ik nu een basis en een studie wil ik, als het beter gaat, wel weer gaan doen.

    Dappere beslissing heb je gemaakt! Je klinkt ook heel krachtig en gemotiveerd! 🙂

  10. Ik heb mijn vmbo diploma gehaald het eerste jaar op mbo kwam alles naar boven en kwamen ze er achter, eigenlijk is dat mijn redding geweest

    In het 2de jaar ging het nog slechter en dankzij mijn siper liefe leraren.hebben we samen besloten om te stoppen met de opleiding want ik zou nu 1 jaar stage moeten looen van 32 uur ( niet haalbaar) ik ben er kapot van maar als.ik behoefte heb mag ik altijd naar school.komen voor afleiding

  11. Ik heb vorige week de beslissing genomen mijn laatste blok en scriptie maanden uit te stellen, en dus niet in juli af te studeren. Ondanks het feit dat ik op cum laude slagen afstevende, en dat waarschijnlijk ook gedaan had als ik besloten had gewoon door te gaan. Ik heb nog nooit iets opgegeven, ik had ook nooit nooit nooit gedacht dat ik die leef voor mijn studie en prestaties ooit deze beslissing zou maken, en nog wel zo vlak voor het einde. En toch maakte ik hem, omdat ik ergens weet dat dit juist het dapperste en meest heldhaftigste is wat ik kan doen. Omdat ik zo moe ben van 9 jaar strijden en het nu zo graag echt eens aan wil pakken.
    Er is nog bijna niemand die weet dat ik gestopt ben (maak wel nog een ander blok en scriptie af, dus ben nog steeds op de uni), en ben ergens heel bang voor de vragen die straks eventueel komen. Aan de andere kant… het enige dat uiteindelijk echt telt is mijn keuze en dat ik weet dat het de juiste is. Eindelijk eens een keuze voor mijn gezond, en dus voor mezelf. Hoe ontzettend beangstigend dat soms ook is…

  12. Juist door mijn behandeling ben ik gestopt met mijn HBO studie!Door de gesprekken die ik had ben ik steeds meer in gaan zien wat ik nou echt wilde en wie ik echt ben, wat mijn interesses zijn en wat ik wil in mijn leven.En dat was niet de opleiding die ik had gekozen, die pastte gewoon niet bij mij. Een keus wara ik achteraf erg blij mee ben.Dus andersom kan het ook:)

  13. Ik heb ook een paar jaar geleden de keuze gemaakt om tijdelijk te stoppen met mijn VWO studie. Het is de moeilijkste, maar ook de beste keuze van mijn leven geweest. Na 1.5 jaar opname en een half jaar thuis heb ik mijn VWO Cum Laude gehaald in slechts één extra jaar. Dit had ik nooit durven dromen, zeker niet toen ik in 4V nog aan de afgrond stond en dacht dat ik geen toekomst meer had. Ik ben er nu van overtuigd dat ik mijn gezondheid altijd op de eerste plek moet zetten, want uiteindelijk bereik je dan oneindig veel meer.

  14. Super knap om voor je genezing te kiezen (:

    Ik stel het aldoor uit.. probeer nu om na mijn Bachelor een (half) jaar te stoppen voor ik met mijn eventuele master begin..

  15. Ik heb na mijn mbo besloten niet verder te studeren en toen ik na een jaar dat niet te hebben gedaan ben ik in september begonnen met een hbo studie waar ik sinds december alweer mee ben gestopt omdat het niet ging.. Ik zit nu dus in m’n 2e jaar van niet studeren met mss nog een 3e jaar er bij. Het voelt aan de ene kant totaal niet oke want ik ben nu 22 EN DE TIJD TIKT, althans voor mijn gevoel. Aan de andere kant heb ik deze tijd nou eenmaal nodig om te genezen en zal mijn weg dus anders lopen dan ik altijd had gehoopt en ergens heb ik daar ook vrede mee, dat ik het op mijn eigen tempo kan doen zonder alsmaar te doen.

    Gezondheid/genezing is zoveel waard, die studie mag nog wel even wachten ;).

  16. Ik ben eind november gestopt met mijn opleiding omdat het gewoon niet meer ging met mijn eetstoornis en omdat het ook niet meer te combineren was met mijn behandeling voor mijn eetstoornis.

    Veel herkenning in deze blog.

  17. Super mooi geschreven en vind het ook erg knap van je dat je deze beslissing hebt durven nemen. Ikzelf kamp een beetje met hetzelfde probleem, alleen zal ik de definitieve streep pas aan het eind van het jaar zetten. Door jouw blog te lezen zie ik in dat het helemaal niet zo erg is om vanwege privé omstandigheden te stoppen met je studie. Shit happens en om er nou bij de pakken neer te zitten heeft ook weinig nut, in plaats daarvan is het bestrijden van je problemen het beste wat je kunt doen. Nogmaals erg knap en goed van je!

  18. Mooi geschreven en een dappere keuze!

  19. Wat fijn dat er ook eens een blog over stoppen met je studie op Proud staat…na al die confronterende blogs over allerlei verschillende studies.

  20. Ik heb eerst een jaar heel hard gedaan alsof ik nog studeerde, omdat ik het idee niet kon verdragen dat mijn ‘alles’ weg zou vallen, maar eigenlijk was ik full time aan het afvallen. Had ook geen colleges, alleen maar ‘zelfstudie’, wat ik dus een jaar lang elke dag me voornam om te doen en wat nooit gebeurde. Heel frustrerend en demotiverend, maar toch kon ik pas na maanden therapie de beslissing nemen om me (tijdelijk) uit te schrijven. Dat was een goede keuze, want daardoor ben ik nu heel ver in het herstel van mijn eetstoornis. En wat was het heerlijk om in september te kunnen starten met een studie en zoveel dingen anders te doen!

    Een ander ‘pluspunt’, hoewel dat juist ook het allermoeilijkste was, was dat ik er geen zelfwaardering meer aan kon ontlenen. Op een gegeven moment was ik voor mijn gevoel compleet waardeloos geworden: ik studeerde niet meer en zat in een kliniek. En toch vonden mensen me aardig of leuk en gingen ze met me om. Dat was voor mij zo’n nieuwe ervaring, om te ontdekken dat ook zonder dat ik ‘presteerde’ mensen mij de moeite waard vonden. Die periode heeft ook heel erg geholpen om nu ik wel weer studeer te accepteren dat ik nog niet full speed kan.

  21. Ik heb net de beslissing gemaakt om ook mijn studie te onderbreken. Ik ben onderhand 21 en heb nog steeds geen propedeuse of iets. Hierdoor vind ik het erg moeilijk om toch te stoppen. Ook verwarde reacties uit mijn omgeving, “maar je vind je opleiding toch zo leuk?” “en het ging toch juist beter?” Nou niet dus.

    Ik vecht al sinds mijn 13e voor gelukkig zijn en normaal kunnen eten/leven. Het zou fijn zijn als ik nu met de juiste hulp dat eindelijk behaal. Ipv je door het leven sleuren en hopen dat het ooit beter wordt…

  22. Ik ben gestopt met werken om in behandeling te gaan. Dat is nu, op 3 dagen na, een jaar geleden… maar… vanmiddag ga ik weer voor het eerst een middagje ‘werken’!

  23. Ik zit der op dit moment wel aan te denken om school op een lager pitje te zetten zodat ik aan mezelf kan werken.
    Wil ik mijn eetstoornis en andere problemen (zoals verwerken van dingen) aan gaan moet ik toch echt minder actief zijn met school en meer aan mezelf denken

  24. Heel knap van je, erg dapper 🙂 mooi geschreven.
    Vorig jaar heb ik beslist te stoppen met mijn studie om me te kunnen focussen op genezen.
    Dit jaar ben ik een nieuw studie kunnen starten, dat is niet eenvoudig, maar als ik vorig jaar geen pauze had genomen was ik niet waar ik nu al ben 🙂

  25. ik heb mijn opleiding afgemaakt en heb er voor gekozen om er eerst een half jaar tussen uit te gaan.

  26. ik heb precies het zelfde nu, vandaag een gesprek op school gehad voor de mogelijke mogelijkheden..

  27. Als ik zou durfen wel, maar ik vind mijn school soms toch belangrijker dan mijn gezondheid, hoewel ik dat niet begrijp…

  28. Woon je in Groningen? Heb je een kat? Dan ken ik jou namelijk..

  29. Hier heb ik zo lang over nagedacht vorig schooljaar. Gelukkig heb ik individuele therapie gekregen wat mij heel erg heeft geholpen en waardoor ik zelfs de keuze heb gemaakt om door te studeren! Ik had nooit verwacht dat het zo goed met mij zou gaan, zoals het nu gaat. Maar als je de keuze kan maken en daarin ook wordt gesteund én je eerlijk bent naar je omgeving toe (je eetstoornis is geen geheim meer), zou ik als ik nog een kans had gekregen gestopt zijn.

  30. Ik ben samen met mijn opa de enige uit de familie die gymnasium doet. Hij was zo ontzettend trots op mij en legde veel druk op me om perfect te slagen. Helaas ging het wegens alle problemen niet meer en deed ik er al 2 jaar langer over.
    In juni is m’n opa overleden en op z’n sterftebed heb ik hem beloofd dat ik gymnasium af zou maken. Helaas ging het nog steeds niet beter met me en ongeveer 2 maanden geleden heb ik besloten om (in ieder geval voor nu) te stoppen met gymnasium.
    Het was een ontzettend moeilijk beslissing en het voelt als verraad dat ik m’n belofte achter m’n opa’s rug om had gebroken. Het voelt als laf en opgeven, maar het lukte gewoon niet meer.
    De reacties die ik dan van andere krijg als: Wat zonde dat je gestopt bent. Je kon het toch zo goed. Waarom zet je niet nog even door, dat laatste jaartje..’ zijn erg pijnlijk..

  31. In augustus 2012 tegen beter weten in aan een studie begonnen, waar een aantal mensen me hier al voor waarschuwde; An..ga eerst aan jezelf werken, een studie lukt niet met een eetstoornis..

    Ik geloofde het niet, zo erg was het bij mij allemaal niet, ik kon het echt wel, en ik had daarbij zo ontzettend veel zin om na mijn tussenjaar te beginnen dat ik me toch heb aangemeld.

    Tot maart 2013 heb ik dat volgehouden, waarna alles voor mijn gevoel in elkaar stortte en ik mijn studie stop moest zetten omdat het zo slecht ging dat ik geen energie meer had om op te staan, te vechten voor wat dan ook of uberhaupt nog te eten.

    Vanaf maart op de wachtlijst voor de intensieve deeltijd behandeling (4 daags).
    Volgende maand begin ik daar aan.

    Dan ben ik 21 als ik begin met mijn hbo studie…nou en…
    Dit is blijkbaar mijn weg geweest..

  32. Ja hoor, ik heb dat er wel voor over. Wat is een jaar op een mensenleven? Inmiddels loop ik al 8 jaar met die klote-eetstoornis rond, dus ja. Veel heeft het jaar niet geholpen overigens, wat dan wel weer jammer is. Blijvende gedragsverandering heeft de opname en deeltijdbehandeling niet gebracht. Nu heb ik gelukkig hulp die wel beter aansluit.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *