Liefste mama,
Weet je het nog? Weet je nog de dag waarop we samen naar de donkere hemel staarden, waar kleine fonkelende lichtpuntjes schitterden in het duister? Weet je nog hoe we zeven van deze hoopvolle sterretjes telden, onze ogen sloten en een wens deden? Weet je nog wat je wens toen was?
Een kleine twee jaar geleden stonden we aan de startlijn van deze strijd. Een strijd waarin ik de protagonist speelde die de vijand moest verslaan. Een hoofdrolspeelster met tranende oogjes en een doodse blik die al drie jaar meespeelde in een vergiftigd spel.
Eline
De eerste levels verliepen best onschuldig, maar de spelregels werden steeds zwaarder. Elke zet van mijn pion werd bepaald door de maker; een harteloze eetstoornis die van mij een eigen personage creëerde. Alle kleuren die ooit opgeslagen zaten in mijn hartje waren met de noorderzon verdwenen en vervangen door een zwart gat. Leegte, kilheid en eenzaamheid. Volledig uitgespeeld. Een uitgemolken lichaam dat niet in staat was om samen met jou mee te strijden.
Verscholen achter je ijzersterke doorzetting liet ik alle ellende op jou afkomen. De eerste maanden ging je de strijd alleen aan en wachtte je vol hoop op de dag waarop ik sterk genoeg zou staan om samen met jou mee te vechten. Eindeloos gewacht, nooit opgegeven. De maanden nadien waren onbeschrijfelijk. Je ontpopte je tot mijn tweede psycholoog die op elk moment van de dag klaarstond en zette samen met mij kleine stapjes door steeds nieuwe uitdagingen aan te gaan. Los daarvan bleef je mijn liefste mama die vanaf dag één niet meer voor zichzelf leefde; je leeft voor mij.
Met pijn in het hart, maar zonder enige twijfel, duwde je de pauzeknop van je eigen leven in. Alle kracht en energie pompte je in mijn zwarte cocon waaruit elke sprankel levenslust ontsnapt was. Angst, verdriet en schaamte. Gevoelens waardoor ik mijn oude leventje vaak terug opeiste. Een leven zonder gevecht waar ik enkel moest meespelen in het sadistische spel van mijn eetstoornis. Op dergelijke dagen, wanneer enkel mijn kleinste teentje nog wankelend standhield op het randje van de ondergang, trok jij mij steeds terug recht. Ik viel, jij raapte me op. Elke keer opnieuw.
Nooit doofde mijn kaarsje volledig uit, dankzij jou gaf ik nooit op. Bij moeilijke dagen wekte het vlammetje een lichtpunt tevoorschijn niet groter dan een vuurvliegje. Vol hoop wakkerde jij dit lichtje steeds terug aan. Een beschermengeltje met een gouden hart dat dag in dag uit stond te zwaaien met een magisch toverstokje. Een engeltje dat opnieuw kleur wilde toveren in mijn hartje, opnieuw een warme gloed door mijn aders wilde laten stromen.
Mensen zeggen wel eens tegen elkaar ‘wat zou ik zonder jou moeten doen’. Wel, liefste mama, zonder jou had ik helemaal niets gedaan. Zonder jou had ik de strijd al lang opgegeven, zou ik de witte vlag van onder het stof halen en ging ik met hangende pootjes terug aankloppen bij mijn eetstoornis. Door jou sta ik na al die maanden voor het eerst in vier jaar tijd op een punt waarvan ik nooit had kunnen dromen, maar vooral een punt waar ik niet wil stoppen.
Eerst streed je alleen, nadien bundelden we onze krachten en nu is het tijd dat ik alleen verder vecht. Je vulde mijn hartje terug met een divers kleurenpalet, de basis is gelegd. Het is nu aan mij om te blijven strijden en dit vrolijk tafereel elke dag verder aan te vullen met nieuwe tinten. Je hebt alles opgegeven voor mijn genezing, je hebt je volledig gegeven, waardoor jij jezelf compleet bent verloren. Je hartje had afgelopen jaren zoveel verdriet; traantjes wisten jouw mooie felle kleuren weg. Een reeks povere pasteltintjes zijn de enige overlevenden van deze zware strijd. Nu is het aan mij. Nu is het aan mij om voor twee te vechten en mijn eigen vleugels uit te slaan. De dag waarop ik voor het eerst zelf zal rondfladderen, zal je hartje eindelijk rust vinden en zullen de mooiste kleuren weer samenvloeien.
Weet je het nog? Weet je nog de dag waarop we samen voorbij de etalage van Pierre Marcolini wandelende? De dag waarop ik je beloofde dat we hier ooit samen twee van zijn kleine zoete parels zouden uitpikken en nadien onbezonnen zouden genieten van deze kunstwerkjes? Een dag die al vier jaar achter ons ligt, maar vooral een belofte die ik nu voor het eerst kan waarmaken. Dus liefste mama, weet je het nog?
Eline’s moeder
Nooit zal ik woorden bij elkaar kunnen sprokkelen die voldoende kracht bezitten om te benadrukken hoe dankbaar ik jou ben. Nooit zal ik de tijd kunnen terugdraaien. Maar weet je… ooit zal ik helemaal genezen. Dat weet ik.
Liefs, Eline.
Geef een reactie