Ooit bracht het je wat. De emoties liepen zo hoog op dat je het niet meer wist. Je wilde vluchten, vluchten van de eenzaamheid en het verdriet. Je bouwde je eigen schild, met dit schild zou jij de hele wereld aankunnen. De eetstoornis zou jou de veiligheid bieden die je miste. Het zou jouw verdriet doen wegnemen en je daadwerkelijk afsluiten van de harde wereld. Natuurlijk was dit niet hoe je het op dat moment uitdacht, jij wilde gewoon wat afvallen, maar onderliggend is dit wel wat er gebeurde. Jij vertrok naar jouw eetstoorniswereld. Het zogenoemde veilige wereldje waar je zo je eigen doelen had. Afvallen zou hierbij helpen, rust en controle zou het je teruggeven. En het gaf je ook echt wat, het heeft je door de moeilijke tijden heen gesleept, het gaf je de broodnodige afleiding en dode je gevoelens. het probleem is alleen dat het jouw herinneringen niet ontneemt maar jouw leven overneemt.
Een leven met een eetstoornis is hard. De eenzaamheid blijft bestaan. Mensen begrijpen je niet, keren hun rug naar je toe en halen hun handen van je af. Ze kunnen jouw zelfvernietiging niet aanzien. Terwijl de mensen om je heen doorgaan met hun leven voel jij je angstig en alleen. De eisen van de eetstoornis worden steeds hoger, je vraagt jezelf af wanneer ‘dit’ stopt. Je verliest je zelfwaardering en stukje bij beetje brokkelt je toekomst af. Je bent al snel te verzwakt om te studeren of te werken. De ziektewet wordt een feit. Je voelt je gefaald in het leven. Je schaamt je voor je gedachten en gedrag. De eetstoornis gaf je het gevoel alles aan te kunnen, maar de feiten wijzen anders uit.
Met volle tegenzin ga jij je nieuwe dag in. Je vraagt jezelf af wat je vandaag wel van jezelf mag eten en hoeveel je moet bewegen. Deze vraag wordt direct overspoeld met eetstoornis gedachten: ‘je bent dik, eten is niet aan dikke mensen besteed, de calorieën moeten minder, afvallen moet je en zoveel mogelijk bewegen’. Wat je zelf diep van binnen wilt ben je al lang kwijt. Jij komt al jaren niet meer aan bod. Het schema eten wordt door de jaren misvormt.
Het zijn geen producten meer van lekker of gezond, het zijn allemaal calorieën. Je kiest producten niet meer uit naar wat lekker is, maar waar de minste calorieën in zit. Niet alleen in tussendoortjes, ook groentes worden afgewogen naar een bepaalde hoeveelheid calorieën. Wat voor de meeste mensen de normaalste gang van zaken is, is voor jou een gevecht dag in en dag uit. De enorme angst wat ‘enge’ producten met zich meebrengt voelt voor jou elke keer weer als in het diepe springen, verdronken in alle emoties.
Je hebt niet alleen een grote angst voor calorieën en de weegschaal, je gezonde ik heeft diep van binnen ook angst over de kwetsbaarheid van jouw leven, hoe lang houdt je lichaam dit nog vol, wanneer word ik sterker dan de eetstoornis? Kan ik ooit weer gelukkig en onbezorgd worden?
Terwijl jij je dagelijkse kilometers weer aan het belopen bent, wordt je lichaam zwakker en zwakker. Je zicht wordt wazig. Bij het oversteken van een drukke weg lukt het je weer niet om je te concentreren. Op goede hoop passeer je elke kruising die er op je pad komt. Het liefst vermijd je de kruisingen zoveel mogelijk, energie om op te letten heb je namelijk niet meer. Terwijl jij al duizelig en uitgeput thuis komt en eindelijk je rust even mag pakken bekruipen de eetgestoorde gedachten je weer ‘je bent lui, je komt aan, je bent dik, je bent mislukt’. Energie om op te staan heb je niet meer. Je hart maakt sprongen die het niet hoort te maken en de wereld draait om je heen. Er bekruipt je een angstig gevoel, zal mijn lichaam dit nog lang genoeg volhouden? Zal de eetstoornis echt tegen mij liegen, ben ik misschien toch wel gevaarlijk mager? Niet dat deze vragen enige kans krijgen, de eetstoornis heeft je allang weer verteld dat je je niet zo aan moet stellen, dat het allemaal wel meevalt, je bent gewoon zwak.
En zo vliegen de jaren voorbij. Elk jaar wint de eetstoornis een klein beetje meer terrein. Tot je na jaren vechten jezelf compleet verliest. Je weet alleen nog wat de eetstoornis wil, het behoort gevoelsmatig tot je identiteit. Jij bent niet meer de lieve, vrolijke dochter/vriendin, nee jij bent de eetstoornis. Eetstoornissen zijn niet lief, eetstoornissen zijn keihard, gesloten, verbitterd en liegen degene die ze het meest liefhebben voor, dit alles verborgen achter een vriendelijke lach om je schaamte hierover te verbergen, jij bent zelf eigenlijk ook geen vrienden met je eetstoornis. En dan komt er een besef. Al die jaren dat de eetstoornis zei dat het allemaal wel mee viel en niet zo ver zou komen. Het was een leugen. Je lichaam is uitgeput, je botten zijn broos, je hart heeft het regelmatig zwaar, alle lichamelijke gevolgen die je niet zou krijgen omdat het met jou allemaal wel meevalt, al die gevolgen zijn er wel gekomen. Jij bent er angstig en verdrietig om, alleen de eetstoornis viert zijn overwinning.
Maar dappere jij vecht na jaren vechten nog steeds door. Je nieuwe supporters roepen je steeds harder toe langs de zijlijn. Jij voelt je alleen op het veld. Maar het support helpt je wel. Ook al moet je het vechten zelf doen, moet je elke seconde van de dag tegen de eetstoornis in gaan, zij helpen jou er doorheen. Het gevecht blijft net zo eenzaam en zwaar, maar zonder support ben je een verloren speler. Elke dag doe je het tegenovergestelde van wat je eetstoornis wilt. En dat is doodeng en loodzwaar, maar met je supporters sta je sterk en ga je het gevecht aan.
De emoties uit het verleden die de eetstoornis had beloofd je te ontnemen komen weer terug. En dat is nieuw en eng. Je weet niet meer wat je ermee moet en zoekt de vervelendste uitwegen. De eetstoornis lijkt ook weer een geweldig effectieve uitweg, alle emoties worden direct weer verdoofd. En zo laat jij je nog vaak verleiden door terug te stappen in het verdoofde wereldje. Helaas verandert het leven wat je langzaam terug had gewonnen weer in het enkel er zijn en wordt de weg naar het terugvinden van jezelf nog langer. Gelukkig ben jij sterk en zet je door, je leert nu ook van de dalen. Zo vind je nieuwe manieren om met emoties aan te gaan, volgt misschien wel traumatherapie en vind jezelf weer terug. Dit alles doe je met de hoop dat de tralies van de eetstoornis weer open gaan. Jij jezelf weer kunt zijn en je geluk en gezondheid weer terug komen.
Het is een zwaar gevecht. Er komen veel bergen en dalen. Nieuwe copingmechanismen moeten zich ontwikkelen en je moet jezelf weer ontdekken. Het is zeker niet altijd leuk. Het aangaan van je verleden en daarmee tegelijkertijd het vechten tegen de eetstoornis is heel moeilijk en je voelt je er kwetsbaar in. Maar uiteindelijk is alles beter dan het angstige en eenzame wereldje van de eetstoornis. Er zijn zoveel verhalen van overwinnaars in dit gevecht. Laten wij tot de overwinning vechten.
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto’s in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie