Studeren of werken in de hulpverlening

In mijn omschrijving kunnen jullie zien dat ik de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening heb gedaan. Met veel plezier heb ik deze opleiding afgerond, maar gezien mijn verleden ben ik soms best tegen dingen aangelopen tijdens de studie. Ook krijg ik weleens de vraag hoe ik tot de keuze van deze opleiding ben gekomen en wat maakt dat ik in de hulpverlening wil werken. In deze blog zal ik dit met jullie delen.

Al vanaf de middelbare school wist ik namelijk dat ik later andere mensen wilde helpen. Ik moest er toen alleen nog een passende opleiding bij zoeken. Na alle sociale studies te hebben bekeken, is dit het uieindelijk geworden. Ik weet zeker dat de reden dat ik andere mensen wilde helpen te maken had met het feit dat ik zelf in die tijd ook in de hulpverlening zat.

Mijn ervaringen met de hulpverlening zijn niet altijd even positief geweest. Hulpverleners verschillen natuurlijk enorm van elkaar en van sommigen vond ik echt dat zij mij niet goed hielpen. Ze zeiden dingen die je gewoon beter niet kan zeggen of stelden zich heel minachtend naar mij toe op. Het voelde voor mij dan een beetje alsof zij zoiets hadden van “Ik ben de hulpverlener dus ik ga jou vertellen hoe jij het moet doen, want zelf kan je het blijkbaar niet”. Ik voelde me niet begrepen en dat maakte dat ik het lastig vond om te praten. 

Ik ben ook een hoop goede hulpverleners tegengekomen die mij wisten te raken. Deze mensen stelden zich begripvol, maar ook streng naar mij toe op. Wel was er gelijkwaardigheid in de relatie en dat vond ik erg prettig. Ik voelde me bij deze hulpverleners niet ‘de domme’ cliënt die niks wist, maar ik voelde me daar gehoord, begrepen en gerespecteerd.

Vanwege mijn eigen ervaringen wist ik dus dat ik iets met de hulpverlening wilde. Ik vond het bijzonder wat sommige hulpverleners voor mij hadden gedaan. Ik wilde dat ook. Ik wilde ook mensen helpen waar ze het zelf eventjes niet meer konden. Ik wilde ook mijn kennis en ervaring doorgeven aan andere mensen. Ik wilde andere mensen ook hoop en vertrouwen geven. Om die reden wilde ik ook in de hulpverlening gaan werken.

Ik heb uiteindelijk gekozen voor de studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Ik twijfelde heel erg tussen Sociaal Pedagogisch Hulpverlening en deze studie, maar uiteindelijk ben ik toch voor MWD gegaan. Wel heb ik nog vakken van SPH erbij gevolgd om op die manier mezelf uit te dagen en extra kennis op te doen.

Tijdens de opleiding kwam ik erachter dat er veel meer mensen waren die net als ik ook in de hulpverlening hebben gezeten en deze ervaringen in wilden zetten. Ik merkte wel dat wij soms een voorsprong hadden op de mensen die nog geen ervaring hadden met de hulpverlening. Je weet tenslotte toch al een beetje hoe het werkt binnen de hulpverlening dus over de basiskennis beschik je al.

werken in hulpverlening

Het was raar om ineens aan de andere kant van de stoel te zitten. Opeens ben je hulpverlener en geen cliënt. Je weet maar al te goed hoe het is om cliënt te zijn, maar de rol van hulpverlener is dan toch opeens anders. Opeens ben jij degene waar mensen naartoe komen voor hulp en is het niet andersom. Ik wist wel dat ik er klaar voor was en dat ik dit heel graag wilde toen, maar tijdens stages vond ik dit af en toe behoorlijk lastig.

Ik heb bijvoorbeeld stagegelopen in de psychiatrie. Ik vond dit een mooie ervaring, maar tegelijkertijd heb ik het hier ook lastig mee gehad. Ik hoorde gesprekken van cliënten aan en ik wist precies wat ze doormaakten. Tegen welke moeilijkheden ze aanliepen; het onbegrip vanuit hun omgeving, vanuit behandelaren etc. Het raakte me. Ik voelde meteen een band met ze, maar ik kon dat niet helemaal uiten. Ik was er immers als hulpverlener en niet als lotgenoot. De rol is dan toch anders. Het grote voordeel was wel dat ik extra snel aansluiting bij iemand kon vinden. Dat was mooi om te merken.

Ook probeerde ik mijn ervaringen met de hulpverlening op een andere manier in te zetten. Ik kon er dan niet altijd zo letterlijk over praten, maar mijn ervaringen kon ik wel meenemen. Zo wist ik bijvoorbeeld op welke manier een hulpverlener zich het beste op kon stellen, omdat ik die ervaring van mezelf had. Dit probeerde ik dan ook toe te passen. Hierdoor maakte ik het werk ook voor mezelf fijner en gaf ik er mijn eigen draai aan.

Vanuit de opleiding hebben we een hoop supervisie gehad toen we stageliepen. Tijdens supervisie bespraken we juist de pijnpunten uit ons verleden waar we op stage tegenaan liepen. Mij heeft dit toen enorm geholpen, omdat ik het af en toe toch vrij verwarrend vond. Mijn ervaring is namelijk dat je met stage heel erg tegen jezelf aanloopt. Opeens word je geconfronteerd met zaken die je allang dacht opgelost te hebben, maar opeens kwam bij mij bijvoorbeeld de extreme onzekerheid weer naar boven. Ik ging twijfelen aan mezelf en of ik wel echt hersteld was. Was ik wel geschikt als hulpverlener? Ik had het idee dat ik andere mensen niet kon helpen, omdat ik zelf nog zo overgevoelig en onzeker was. Gelukkig trok dit gedurende het jaar weg en kwam ik nog sterker in mijn schoenen te staan dan daarvoor.

Mijn werk bij Proud is voor mij het leukste wat ik kan doen. Vanuit de opleiding heb ik een hoop theoretische kennis opgedaan over hoe je mensen het beste kan begeleiden, maar bij Proud kan ik ook echt mijn eigen ervaringen kwijt. Het voelt voor mij een beetje het beste uit twee werelden: werken met de kennis vanuit mijn opleiding, maar vooral ook vanuit eigen ervaring.

Hoewel het dus moeilijk kan zijn om te studeren voor hulpverlener terwijl je zelf in de hulpverlening zit/zat, heeft het ook een hoop mooie kanten. Je bent bereid om jezelf volledig in te zetten voor de ander, net zoals dat mensen in het verleden voor jou hebben gedaan. Ik weet zeker dat jij een empathisch persoon bent en je je dus goed in kan leven in de cliënt. Ik weet zeker dat je vooral veel liefde en warmte zal willen overdragen. Je weet zelf hoe lastig het leven af en toe kan zijn en je wilt niets liever dan anderen behoeden voor dezelfde pijn. Je weet als geen ander hoe fijn het is om iemand naast je te hebben staan die er onvoorwaardelijk voor je is. Dit is dan ook precies de reden waarom ik heb gekozen voor deze opleiding.

Zou jij willen werken in de hulpverlening?

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

9 reacties op “Studeren of werken in de hulpverlening”

  1. Super herkenbaar. Heb zelf de opleiding SPH in Utrecht gedaan met specialisatie GGZ agoog. Deze keus kwam vanuit het feit dat ik 10 jaar geleden ben opgenomen in een kliniek met anorexia en daarna nog 2 jaar dagbehandeling heb gehad. Veel geleerd en wilde dit ook graag overbrengen, ze zorg, de erkenning, de weg naar herstel. Dit heb ik dan ook gedaan en ben nog steeds blij met deze keus. Ik ben nog wel zoekende naar wat een passende baan is voor mij. Nog steeds erg onzeker…

  2. Hey!
    Leuke blog!
    Ik ben verpleegkundige en heb wel het idee om de hulpverlening in te gaan
    ik weet nog niet welke richting, misschien ook mijn evaringsdeskundigheid in te zetten voor mensen met een eetstoornis 🙂 Ben er zeker over aan het denken
    Ja dus ik werk al in de hulpverlening, maar ben zelf zoekende naar meer specifiek om ook op geestelijk niveau mensen te begeleiden/helpen.!

    Liefs Mar

  3. ik heb ook maatschappelijk werk gedaan en ben daar heel blij mee
    ik ga waarschijnlijk dit jaar ook de opleiding ervaringsdeskundigheid volgen
    ik hoop alleen dat dat niet te veel overlapt…

  4. Bij mij is het eigenlijk andersom gelopen. Ook ik wist al vanaf jongs af aan wat ik later wilde worden: Verpleegkundige. Na mijn Havo ben ik dan ook de hbo-v(erpleging) gaan doen. Hierna aan de slag gegaan in het ziekenhuis. Ik heb mijn eetstoornis pas op latere leeftijd ontwikkeld, of in iedergeval het moment dat de de eetstoornis heftiger werd en ook daadwerkelijk lichamelijke en psychische klachten ging geven. Ruim drie jaar geleden kwam ik in de hulpverlening terecht en vooral toen ik opgenomen werd in de kliniek kwam het heel heftig binnen dat ik ineens niet meer de hulpverlener, maar de patient was. Ik vond dit erg lastig en vond het ook moeilijk mijn “zorg-gen” uit te schakelen naar goeepsgenoten toe, om me volledig op mezelf te focussen. Lange tijd heb ik mijn werk ook als vlucht kunnen inzetten, om niet te voelen hoe ik me eigenlijk écht voelde, lekker met anderen bezig zijn ipv met jezelf. Maar als een soort sluipmoordenaar kwam daar dus ook nog de eetstoornis als vlucht bij… Nu ik in herstel ben en ook weer drie dagen in de week werk als verpleegkundige, pluk ik zeker de vruchten van mijn ervaring in de (psychiatrische) zorg. ik werk op een ziekenhuisafdeling en daar js er (helaas) vaak nog onbegrip (mede door kennisgebrek) en een soort van angst voor patienten met (ook) psychische klachten/ ziekten. Vaak worden psychische stoornissen niet gezien als een ziekte, wat het “natuurlijk” wel degelijk is! Ik ben er door mijn persoonlijke ervaring heel anders naar gaan kijken en ook benaderen. Langzaam maar zeker ben ik ook zover dat ik mijn ziekte en ervaringen durf te delen, om zodoende hopelijk meer begrip te creëeren voor mensen met psychische ziekten. Ik voel het ook wel een beetje als mijn “plicht” om er zoveel mogelijk voor te zorgen psychische ziekten uit de taboe sfeer te halen en het bespreekbaar te maken bij/ met mijn collega’s.

    Veel liefs,

    Irene

  5. Wauw wat een mooie motivatie. Ik ben om die reden ook ooit een sociale studie gaan doen, maar in de tussentijd ben ik er meer en meer achter gekomen hoe de hulpverlening echt werkt en voor mij is dat de reden geweest dat ik heb besloten dat ik daar geen deel van uit wil maken. Ik wil er écht en oprecht voor iemand kunnen zijn en personen niet als cases afwerken of binnen 8 sessies naar huis sturen omdat dat zo in het dbc staat vastgesteld of iemand een stempel geven omdat die persoon anders geen vergoeding krijgt.. nee.. zo wil ik niet zijn.

  6. Nee nooit! Ik zou nooit willen werken in hulp

  7. Ik wil enorm graag iets doen met jongeren en kinderen met psychische problemen en autisme❤️❤️

  8. Leuke blog! Ik heb zelf jarenlang geprobeerd SPH te doen, maar helaas lukte het niet vanwege mijn eigen problemen om de opleiding af te maken en ben ik tijdens mijn jaarstage gestopt. Echt super balen, want daarna nog wel een jaar een andere opleiding gedaan, maar ook daar mee moeten stoppen. Dus nu helemaal geen diploma 🙁

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *