Studeren als remedie tegen psychische klachten. Het klinkt raar, toch wil ik het gaan proberen. Even weg uit de bekende wereld. Een wereld die bestaat uit pillen, opnames en gesprekken die nergens toe leiden. Eigenlijk wacht ik op het moment dat ik me super voel en de wereld weer aan kan. Uit ervaring weet ik dat ik kan wachten tot ik een ons weeg. Telkens als ik een goede periode heb, val ik weer keihard terug. Ik begon te merken dat veel van mijn paniek ontstond vanwege de telkens repeterende gedachten dat ik over 30 jaar nog 24/7 thuis zou zitten en zou leven van een uitkering…
Langzaamaan wilde ik graag weer naar een studie toe werken en een structuur opbouwen. Het leek zo onrealistisch: ik durfde niet naar buiten en had angst voor alles en iedereen. Toch behaalde ik, na veel thuisstudie en paniekaanvallen, wonder boven wonder mijn vwo-diploma.
Een sprong in het diepe
Hoe leg ik uit dat ik ondanks dit me nog steeds erg angstig en depressief voel? Dat ik feitelijk door de GGZ ben opgegeven, maar dat ik toch wil gaan studeren? De stap van regelmatig, gedwongen opnames naar een studie psychologie is groot en studeren zal een hele grote uitdaging worden. Ik wil weer meedoen in de maatschappij, een bijdrage leveren en structuur geven aan mijn leven. Daarom heb ik besloten de sprong in het diepe te wagen. Doodeng, dat wel.
Daar stond ik dan, voor die grote universiteit. 24 jaar en met een hele rugzak vol bagage. Na een poging op het hbo, wilde ik nog maar 1 ding: mijn dromen najagen. Al vanaf kleins af aan wil ik kinderarts of psycholoog worden. Wist ik veel dat ik zelf een behoorlijk dossier bij de GGZ zou opbouwen..
Het maakt me onzeker en vervelende gedachten schieten door mijn hoofd. “Ben ik niet te veel te oud? Kan ik dit wel?” Na jaren van verschillende behandelingen en geen verbetering zou die studie al helemaal niet voor de hand liggen. Wat als ik tijdens mijn studie of als afgestudeerd psycholoog nog steeds zelf zoveel problemen heb dat ik anderen niet kan helpen?
Wat als…
Ik heb er hard voor gewerkt. Gevoelens en gedachten op 0 gezet. Alles om binnen een jaar dat felbegeerde papiertje te hebben. Nu is het gelukt en voel ik me ongelukkiger dan ooit. Is dit nou echt wel de goede keuze? Moet je niet toch gewoon kiezen voor een volgende behandeling?
“Nee” spreek ik mezelf streng toe. Je wil dit al zo lang en in behandelingen heb je toch helemaal geen vertrouwen meer? Ik heb mezelf afgevraagd waarom ik psychologie wil studeren. Wil ik het om mezelf te helpen, om mezelf te begrijpen? Nee, mijn eigen problemen kwamen na mijn wens om psychologie te studeren. Al van jongs af aan ben ik geïntrigeerd door het menselijk lichaam en gedrag.
Ik heb besloten ervoor te gaan en ervoor te vechten. Niet meer vechten tegen het leven, maar voor het leven en voor het uitkomen van mijn droom. Mocht het niet lukken? Dan heb ik het tenminste geprobeerd. Deze gedachte houdt me op de been en zorgt ervoor dat ik achter mijn keuze blijf staan.
Eerlijk is eerlijk: angst, twijfels en sombere gedachten laten geen ruimte voor de blijheid over het halen van mijn diploma, maar ik ga het proberen, want:
Wat als…
Ik het wel haal, ik een super studententijd heb en van mijn kwetsbaarheden mijn sterke punten kan maken? Dan mist Nederland toch een hele goede hulpverlener?
Fotografie: Igor Gorshkof
Welke invloed hebben jouw problemen op je dromen?
Geef een reactie