Zelf heb ik een behoorlijk vrije opvoeding gehad. Als ik bij wijze van spreken in een boom wilde klimmen, moest ik dat maar lekker doen en zou ik zelf wel ondervinden dat je daar best weleens uit zou kunnen vallen. Mijn ouders hielden altijd wel een oogje in het zeil, maar vies worden of een schrammetje oplopen waren fouten waar je van kon leren.
Ik heb altijd vol trots over mijn vrije opvoeding verteld en ben nogsteeds heel dankbaar voor de fijne jeugd die ik heb gehad. Ik mocht zelf kiezen welke sport ik ging doen, of ik m’n haren wilde verven en welke kleding ik wilde dragen, al waren mijn ouders het er niet altijd mee eens. Dit heeft veel bijgedragen aan hoe ik nu in het leven sta en is in mijn ogen ook goed geweest voor de ontwikkeling van mijn creativiteit. Ik heb altijd veel plezier gehad in het maken van deze keuzes en het onderzoeken van wat ik leuk vond. Hier lag voor mijn gevoel totaal geen druk op en alles kon altijd besproken worden. Ik mocht zijn wie ik was, als ik mijn opleiding maar goed deed en als ik maar gelukkig was.
Die laatste twee punten waren erg belangrijk voor mijn ouders. Natuurlijk wil je je kinderen graag gelukkig zien, dat is logisch. Zelf hadden ze geen vervolgopleiding afgemaakt na hun middelbare school. Dit heeft ze niet weerhouden van het vinden van een goede en fijne baan, maar toch hadden zij door deze ervaring wel het gevoel iets gemist te hebben. Iets dat hun kinderen, volgens hun, niet zouden moeten missen. Daar kwam nogeens bij kijken dat het in hun tijd veel makkelijker was om een baan te vinden en de banenmarkt er in de toekomst minder rooskleurig uit zou zien. Een opleiding was in de ogen van mijn ouders een garantie voor een goede baan en dus een gelukkig leven.
Voor mijn gevoel lag er daardoor een hele hoop druk op school. Ik heb een enorm fijne tijd gehad op de basisschool, maar op de middelbare school ging alles plots niet meer zo makkelijk. In de puberteit worstelde ik plots met mijn toekomstbeeld, mijn zelfbeeld en begon mijn ADHD op te vallen in het dagelijks leven, al wist ik nog niet meteen wat het precies was. Mijn ouders hadden dit door en probeerden me te steunen door me te helpen met mijn studie. Ik werd letterlijk voorgelezen uit mijn geschiedenisboeken en m’n ouders zaten over m’n schouder mee te kijken tot ik mijn wiskundesommen af had. Ze waren erg betrokken bij mijn school en mijn welzijn. Misschien wel ietsje te betrokken?
In mijn ogen zijn verschillende manieren van opvoeden goed. De manier waarop ouders hun kinderen opvoeden is gebaseerd op de ervaringen en opvoeding die zij zelf hebben gehad als kind. Wanneer je als ouder bij wijze van spreken een keer hard uit die boom bent gevallen die ik in het intro noemde, zal je ongetwijfeld je kind daarvoor proberen te behoeden en extra voorzichtig zijn wanneer je kind in een boom wilt klimmen. Als ouder wil je dat je kind veilig is, dat is ons natuurlijk instinct. Dit is ook precies de reden dat mijn ouders zo veel waarde hechtten aan die opleiding. Dit is iets dat ze zelf hebben gemist in hun jeugd en ze wilden niet dat hun kinderen dit ook zouden missen en daar later spijt van zouden krijgen.
Het was allemaal heel goed bedoeld en ik neem het m’n ouders absoluut niet kwalijk, maar juist door zo beschermend en betrokken te zijn kwam er een onwijze druk op mij te liggen. Hoe meer m’n ouders me probeerden te helpen, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik het misschien wel niet alleen zou kunnen en dat het verschrikkelijk zou zijn als ik een keertje een fout zou maken. Voor mijn gevoel begon inderdaad alles van school af te hangen, maar in plaats van dat ik heel erg m’n best ervoor ging doen raakte ik gefrustreerd en wilde ik liever helemaal niet meer naar school. Ik ontwikkelde een eetstoornis en mijn leven stond stil. Geen zorgen meer, geen school, geen toekomst, rust.
Een eetstoornis ontstaat altijd vanuit meerdere factoren. Ik wil met deze blog dus absoluut niet zeggen dat mijn ouders de schuld waren van mijn eetstoornis, het heeft aan heel veel dingen gelegen, maar ik denk wel dat dit stukje heeft bijgedragen aan mijn onzekerheid. Ik neem mijn ouders altijd onwijs in bescherming, omdat ik vind dat fouten maken menselijk is, ik hun onvoorwaardelijke liefde altijd heb mogen voelen, zij mij door dik en dun gesteund hebben en ik hier ook onwijs veel van heb mogen leren. Ik denk dat als het ene niet mis gaat het ergens anders wel gaan wringen. Zo is het leven nu eenmaal. Niks gaat vanzelf. Niemand is perfect. Jij niet, ik niet en ook mijn ouders niet. Dat is niet erg, maar het is wel iets dat ik heb moeten leren.
Mijn ouders zijn niet meer de perfecte superhelden zoals ik ze in mijn kinderjaren altijd zag, ze zijn gewoon mensen. Mensen met twijfels, angsten en gebreken. Ze hebben mij en mijn broertje op de wereld gezet en zo goed mogelijk op proberen te voeden tot wij op eigen benen konden staan en dat kunnen we nu. Juist doordat ik nu kan zien dat zij ook maar mens zijn, waardeer ik alles wat ze voor me hebben gedaan juist nog meer. Toch ben en blijf ik me bewust van het feit dat overbezorgd zijn averechts kan werken en ik hoop dat ik dit kan toepassen wanneer ik ooit kinderen krijg, maar zelfs dan zal ik nog wel fouten maken.
Het is onwijs lastig om hier iets over te zeggen, omdat je ouders het ten alle tijden goed bedoelen en je als puber of meisje in eetstoorniswereld al heel snel vind dat je ouders zich te veel met je bemoeien, maar ik denk zeker dat er een grens zit aan betrokkenheid. Juist omdat deze grens zo lastig is om te bepalen is het heel belangrijk erover te blijven praten. Wat vind jij prettig en wat juist niet? Hoe kunnen jouw ouders jou het beste helpen? Zeg jij dit of zegt je eetstoornis dat? Waar komt eventuele weerstand vandaan? Wat beweegt jouw ouders? Kan je je daarin vinden? Welke verwachtingen denk jij dat je ouders van jou hebben en klopt dat wel? We handelen allemaal uit liefde, daar mag je op vertrouwen en juist daarom mag er ruimte zijn om je open te stellen over hoe jij je voelt en wat een ander bedoeld.
Hoe is dit voor jou?
Geef een reactie