Te dik of te dun, hetzelfde probleem

Laatst hoorde ik het iemand nog zeggen; ”Ik zag er vanmiddag eentje lopen.” Hiermee wordt iemand bedoelt die erg mager is. Vaak krijgt zo iemand meteen de stempel ”Anorexia patiënt.” Maar is dat ook zo? Heeft iemand die mager is persee Anorexia en iemand die te dik is eetbuistoornis?

Dat hoeft helemaal niet. Maar iemand die een normaal postuur heeft kan net zo goed een eestoornis hebben. Nemen we die mensen net zo serieus als mensen met een opvallend gewicht?

Het grootste deel van de mensen met eetproblemen heeft geen ondergewicht over overgewicht. Dit betekent niet dat hun eetstoornis minder erg is. De gevolgen van eetbuien, depressie, braken, stemmingswisselingen onregelmatig eten of selectieve voedig kunnen heel ernstig zijn. Ook mensen die geen onder- of overgewicht hebben overlijden soms aan de gevolgen van hun eetstoornis. 

Ook zijn er meerdere verhalen bekend van mensen die van hun ondergewicht zijn hersteld, maar die nog niet van hun depressie of problemen met eten af zijn. Ze doen hun best om beter te eten, maar vervallen bijvoorbeeld nog regelmatig in eetbuien, periodes van lijnen of braken. Aan de buitenkant is intussen niet meer te zien dat zij een eetstoornis hebben. Maar niet iedereen weet of die persoon zich van binnen ook al beter voelt. ###

Opmerkingen zoals: ”Het gaat zeker weer beter met je, want je ziet er weer gezond uit.” kunnen dan enorm pijn doen. De eestoornis wordt niet gezien en niet (meer) serieus genomen, terwijl de strijd nog steeds gestreden wordt. 

Er zijn ook mensen met overgewicht die door hun uiterlijk minder serieus worden genomen. Ondergewicht wordt vaak gezien als iets heel ernstigs en de eetstoornis Anorexia is vaak ook het bekendst bij mensen. Als je verteld last te hebben van een eetbuistoornis krijg je misschien wel de reactie: ”O, ik heb ook wel eens eetbuien.” Maar zo werkt het niet voor iemand met bijvoorbeeld BED. 

Hierin worden twee soorten van overeten gescheiden, namelijk ”dooreten” en ”eetbuien”. Iemand die heel veel trek heeft in lekkere dingen, of iemand die op de bank een hele zak chips leeg eet zonder erbij na te denken is aan het dooreten. Iemand die grote hoeveelheden eten in korte tijd eet en hierbij zichzelf niet onder controle lijkt te hebben, heeft eetbuien. Dooreten heeft tevens niet echt een emotionele functie, terwijl eetbuien vaak als functie hebben gevoelens te onderdrukken oftewel ”weg te eten”.

Niet alleen mensen met ondergewicht hebben dus een eetstoornis.

Het gaat om wat er in het hoofd van die persoon omgaat. Het heeft geen gewichtseetstoornis, maar een eetstoornis. Dat betekent dat iemand ongezond en verstoord omgaat met eten en dit een grote rol speelt in zijn of haar leven.

Aan de omstanders is het daarom de taak hier doorheen te prikken en dit serieus te nemen. Maar van de persoon om wie het gaat, wordt ook verwacht dat die zijn of haar omgeving op de hoogte stelt of dat in ieder geval gaat leren. 

Denk dus niet dat je aan de buitenkant kunt zien hoe iemand zich van binnen voelt. Een zogenaamde onzichtbare eetstoornis, is net zo goed een eetstoornis.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

10 reacties op “Te dik of te dun, hetzelfde probleem”

  1. Ik ben het zo eens met dit artikel. Pas liep ik in de H&M en hoorde ik ze ook praten: Kijk weer een Anorexia patient. Wist je trouwens dat …. dat ook heeft. En toen zei die ander weer, ja klopt en …. heeft het ook. Iedereen lijkt het tegenwoordig te hebben. Maar het voelde zo rot voor mij. Ik stond er gewoon naast.

  2. Ah wat rot Lianne 🙁 Laat ze maar praten, ze snappen er niks van! Maar misschien ook een motivatie voor jou om stappen te zetten om een normaal gewicht te bereiken: dan ben je in ieder geval van die roddels af.

  3. @Lianne: idd, lekker niks om geven! Die meiden weten gewoon niet waar ze het over hebben.

    Ik zelf heb Boulimia, de “onzichtbare” eetstoornis. Als ik het niet vertel kan iemand het niet weten. Het heeft voordelen, maar ook nadelen. Zo moet je eerder zelf het initiatief nemen om hulp te zoeken omdat anderen het je niet (kunnen) aanbieden.

    x x x

  4. Ik ben op een normaal gewicht en had ook een hele aanwezige eetstoornis… Maar weinig mensen geloofden dat omdat ik normaal at waar vriendinnen by waren enzo.. Ook waar ik werd behandeld kreeg ik niet voldoende hulp,,

  5. Herkenbaar stuk. Ik heb ook een normaal gewicht en eet ook goed. Toch blijft het soms in mijn hoofd een enorme strijd. Omdat er aan de buitenkant niets te zien is, denken mensen vaak dat het wel meevalt.

  6. ja, klopt, ik heb meerdere keren aangegeven (bij huisarsts, psycholoog en dietist) dat ik eetproblemen heb, maar omdat ik maar een beetje te zwaar ben en verder niet heel dik lijk, wordt het niet goed onderzocht, terwijl ik echt hulp nodig heb.. Nu heb ik hulp gezocht, moet ik nog steeds alleen strijden… en elke keer gaat het na een tijdje goed, weer fout..

  7. Dit vind ik echt een heel goed stukje.
    Mijn psycholoog had ook gezegd dat ik niet te dun was dus dat ik zelf maar moest weten of ik wilde blijven komen of niet. En dat terwijl je in je hoofd helemaal gek wordt en officieel al ondergewicht hebt..
    Je moet dus blijkbaar echt duidelijk graat mager zijn om hulp te krijgen..

  8. Goed artikel dit.
    Ik ben zelf van overgewicht naar eerst een gezond gewicht gegaan. Bij de hulpinstanties zagen ze er geen problemen in, gezien ik nog steeds een gezond gewicht had.
    Nu ben ik 7 jaar verder en heb uiteindelijk wel de stmpel ‘anorexia’ gekregen. Ik denk wanneer ze eerder hadden ingegrepen, het misschien niet zo ver had hoeven komen.
    Nu ik eindelijk na een jaar keihard vechten weer op een gezond gewicht zit, wordt er ook automatisch vanuit gegaan dat ik nu weer ‘beter’ ben en er niets aan de hand is. Terwijl ik nog iedere dag de strijdt in mijn hoofd voer, iedere dag ervoor vecht om mijn best te doen qua eten…

  9. Wat een enorm herkenbaar artikel. Ikzelf heb een gezond gewicht, een gezond BMI alleen de gedachtes rondom eten zijn soms heel sterk. De pest is (sorry hiervoor) is, dat die gedachtes af worden gedaan als negatieve gedachtes en een eetprobleem heb ik niet volgens mijn psycholoog, begeleiding van het wonen en mijn diëtiste. Moet ik er wel bij vertellen dat ik een licht verstandelijke beperking heb.
    Ik word niet serieus genomen en voel me daar niet fijn onder. De enige mensen die me begrijpen zijn de mensen hier, op dit geweldige forum!

  10. Zoals ik hierzo lees moet hier echt wat aan gedaan worden. Ik denk dat er namelijk heel veel meiden zijn voornamelijk die in deze strijd leven.. Als ik kijk naar me eigen speelt een stukje onzekerheid een grote rol (wat denken jullie?), ik herkende mezelf het meeste in het stukje: ‘Iemand die heel veel trek heeft in lekkere dingen’. Soms sta ik dagelijks voor de snoepkast en kan ik de kast 10x hebben opengetrokken met de twijfel van zou ik even iets lekkers pakken en het vervolgens toch niet doen, omdat ik dan toch iets denk van dat het niet goed voor me is als ik dat zou doen..

    Verder wil ik volgend jaar een dietiste opleiding volgen en misschien dat ik in de toekomst me bezig kan houden met dit soort dingen en dat we dan samen kijken naar wat het fijnst voor jouw is en dat je er dan niet meer over hoef te twijfelen en gewoon dat je er niet alleen voor staat.. Misschien een woensdagavondeetclubje kan ik dan oprichten of iets (:… Hebben jullie nog ideeen? Of wat vinden jullie van dit idee? Ik hoop een beetje open mind (:

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *