Te dik voor anorexia

Het begon allemaal in de 2de klas, 14 jaar was ik. Ik ben altijd al een onzeker meisje geweest en trek me er veelste veel van aan wat andere van me vinden. Er werd vaak tegen me gezegd dat ik lelijk was en dikke benen zou hebben. Ik wou dolgraag dat mensen me leuk zouden vinden en dit kon in mijn ogen alleen als ik dun was. Onzin natuurlijk, maar dat besefte ik toen nog niet. Er volgde mislukte lijnpogingen maar ik viel niks af.

In die tijd moest ik ook naar de schooldokter. Daar werd ik ook gewogen. Toen ze mijn gewicht en mijn lengte in een grafiek zetten, zag ik dat ik helemaal tegen de bovengrens zat van gezond gewicht. Dit voelde als een soort van bevestiging voor mij dat ik echt dik was.

Toen begon het echte lijnen. Ik sloeg steeds meer maaltijden over, woog mijn eten af zodat ik precies wist hoeveel caloriën er in zaten. Mijn vriendinnen vroegen wel eens of ik niet wat moest eten, maar dan zei ik dat ik geen honger had of straks thuis ging eten

Op pro-ana sites leerde ik meisjes kennen, ze “hielpen” me , vertelden me tips hoe ik nog meer kon afvallen. De site zelf stond ook vol met tips en foto’s van dunne meisjes, zo wou ik ook zijn! De meisjes gaven me het gevoel dat ik belangrijk was, dat ik iemand was. Ze vertelden me hoe goed ik bezig was, en hoe sterk dit van me is. Mijn eetstoornis werd steeds sterker.

Als ik wat at voelde ik me vies, mijn maag moest leeg zijn. Ik begon na elke maaltijd mijn vinger in mijn keel te steken en laxeertabletten te kopen. Mijn moeder vond de laxeertabletten, ik voelde me verraden. Wat ze ook vertelde over hoe slecht die dingen voor me waren, het interesseerde me niks. Ik wou dun zijn. Ze schreef me in voor Eetstoornissen kliniek Rintveld. Maar de wachtlijst was 4 maanden. Ik vond het maar onzin van haar, ik was helemaal niet ziek! Ik was ook niet van plan om daar naar toe te gaan, maar het was pas over 4 maanden dus ik maakte me nog niet echt zorgen.

Een paar dagen later moest ik terug naar schooldokter. Ze zei dat ik vergeleken met de vorige keer veelste veel was afgevallen. Ze vroeg me of ik naast minder eten ook andere dingen deed om af te vallen. Ik ontkende, maar ze bleef doorvragen en opeens kwam alles eruit. Verschrikkelijk voelde ik me daarna, hoe kon ik zo stom zijn?  Ze besloot om het samen met mij aan mijn ouders te vertellen. Mensen zeiden wel dat ik “anorexia” zou hebben maar zelf zag ik helemaal niet in dat ik ziek was, en vond het prima gaan zo.

Ik werd doorgestuurd naar verschillende psychologen, maar dit hielp niks. Ik leefde totaal in mijn eigen wereldje en luisterde niet. Ik ging naar een diëtiste om weer een eetpatroon op te bouwen. Maar ik wou niet eten. Ze maakte een lijstje met wat ik weer moest gaan eten en wat haalbaar was. Maar ik raakte in paniek en begon te huilen. Ik ging dat dus mooi niet eten en deed dit ook niet.

Ik mocht niet meer hockeyen en meedoen met gym. Mijn haar viel uit, ik sloeg blauw uit van de kou en kreeg donsbeharing op mijn buik en armen, op school kon ik me totaal niet concentreren. En na school lag ik als een ziek vogeltje alleen maar in bed, ik was uitgeput. Maar ik bleef volhouden dat er niks mis met me was. Mijn moeder had al meerdere keren verteld dat ik opgenomen moest worden, maar ik dacht: waarom nemen ze iemand op die niks mankeert? Dat doen ze toch niet…

Ik ging heel snel achteruit. Elke week moest ik naar de kinderarts. Mijn bloeduitslagen waren slecht en mn hartslag was te laag. De kinderarts besloot dat ik opgenomen werd, ik kreeg de keus: of in het ziekenhuis aan de sondevoeding of ik moest naar een kliniek. Ik koos voor de kliniek, want als ik aan de sonde moest was ik bang om de controle over mijn gewicht helemaal te verliezen. Maar omdat er nog geen plek was in Rintveld, moest ik naar een andere kliniek.

De kinderarts belde naar Afdeling Eetstoornissen van Emergis, hier was wel plek voor me. Ik werd 4 dagen later al opgenomen, ik mocht nog met de kerstdagen thuis zijn. Maar ik wilde helemaal niet beter worden, want ik was in mijn ogen veel té dik voor Anorexia en ook voor hulp.

Het was een zware, moeilijke tijd, heb veel gehuild maar ook overwonnen. De meisjes in de kliniek waren heel aardig. Ik ging steeds meer inzien dat ik ziek was doordat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Ik was bang voor alles, vooral bang dat ze mijn anorexia van me af zouden pakken. Ik wou er helemaal niet van af. Het voelde veilig. Het was een soort vriendin voor me geworden.

Het eten ging moeizaam, toen ik daar kwam had ik al in mn hoofd: “ik ga niet eten, ik ga niet dik worden” Langzamer hand ging ik toch eten. Elke dag 2 verschillende therapien, Maar het hielp niks. Doordat ik ging eten kreeg ik heel erg last van bewegingsdrang. Ik werd gek van mezelf, moest bewegen en mocht vooral niet zitten! Ook werd ik boos op mezelf als ik mijn bord leeg had en ik begon mezelf pijn te doen. Na 7 maanden daar gezeten te hebben, had ik mijn gewicht bereikt en mocht ik dan eindelijk naar huis! Ik was zo blij.

De waarheid was dat ik het gewicht waar ik mee met ontslag mocht nooit behaald heb, maar de boel had belazerd. Eenmaal thuis ging het weer slecht en viel ik weer af. Ik zou weer opgenomen moeten worden, maar dit keer ergens anders. Dit is echter nooit gebeurd. Ik ging uit mezelf weer eten, ik wou niet heel mijn leven kliniek in, kliniek uit. Toen ging de knop pas echt om, Ik wou weer een normaal leven hebben, ik wou weer leven!!

Vanaf toen ging het steeds beter, zit ik lekker in mijn vel en zie het leven weer zitten. Ik heb nog een tijdje op dat lage gewicht gezeten, maar langzamerhand heb ik mijn angst voor aankomen overwonnen en ben ik naar een gezond gewicht gegaan.

Natuurlijk is het nog niet helemaal weg, vecht ik nog elke dag tegen mn eetstoornis en heb nog steeds een beetje hekel aan mijn lichaam. En heb ik steeds nog dagen waarin ik me rot voel en dat dan in mijn eten ga uiten. Ik heb nog niet het vertrouwen dat het ooit helemaal weggaat, maar ik heb het nu onder controle. Soms verlang ik terug naar die tijd dat ik niks at, toen was het rustiger in mijn hoofd. Geen gevecht met eten.

…..Maar met mijn gezonde verstand weet ik dat dat slap is en dat dit veel beter voor me is.

foto 1

foto 2

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Te dik voor anorexia”

  1. Wouw mooi geschreven lieverd!

    Ik ben trots op je, dat je de ‘knop’ gevonden hebt. Ik hoop dat je die vechtlust vasthoudt, er ligt een hele mooie toekomst voor je open!

    Hou vol!!

    Dikke knuff, ik denk aan je!

  2. Ik vind het echt ontzettend knap van je meid! Je hebt al zo veel bereikt. Ga zo door en houd die stijgende lijn aan. Je bent super bezig. Je kiest nu voor gelukkig zijn, de enige goede weg. Heel veel succes en sterkte, hopelijk kom je er nog eens helemaal vanaf.
    Veel liefs

  3. Wat ben ik ongelofelijk trots op jou, lieve kanjer!!
    En dat mag jij zeker te weten ook op jezelf zijn.
    Zet door, je hebt al veel bereikt, geef dat niet op! Heb vertrouwen in jou en ik mis je!

    Dikke knuffel en veel kusjes, Mathilde

  4. Wauw! Ga zo door dappere meid! Liefs

  5. mooi bericht!

  6. Mooi bericht! Goed van je dat je dit durft te vertellen! Heel knap van je dat jezelf echt tot het besef bent gekomen!

  7. Wauw heel mooi verhaal, heb echt respect voor je meis!

  8. Wow zo jong en zo sterk! Wat knap dat je het durfde te vertellen.

  9. Mooi verhaal! Respect 🙂

  10. Ik ben echt super trots op je !

  11. Wauw! echt super goed van je! Ik vind het echt stoer dat je het zo kunt vertellen. Geef niet op, je hebt al veel bereikt! Dikke kus

  12. Wauw, super knap!
    Je mag trots zijn op jezelf!
    Xx

  13. dapper van je meiss ,

    Ik ben trots op je , ga zo door ..

    xxxxx

  14. super meid !
    en hou vol je kan het !!! 😀

  15. wat supergoed van je!

  16. respect meid! gaat helemaal goedkomen 🙂

  17. heel herkenbaar!!
    blijf vechten meisss wees proud op jezelf dat ben je waard!!

  18. wow! jij bent ontzettend sterk zeg!
    was iedereen op deze wereld maar zo dapper en sterk als jij
    blij vechten, je haalt je doel wel: een gezond leven zonder eetstoornis, het is voor je weggelegd

  19. wauw.. mooi verhaal.. echt heel mooi geschreven..

  20. ga door blijf eten en denk eraan dat je dan nooit meer naar de kliniek hoeft

  21. Heel erg goed meid! Ik ben trots op je.

  22. Wat ik heb is ik heb overgewicht en woog echt superveel voor Een meisje van 13
    Ik woog 80 kilo , nu eet ik weinig wel ongeveer 1000 kcal per dag en ben nu nog 68 kilo . Ik werd gepest op school en nu nog steeds , niemand merkt iets , alleen mijn vriendin maar die heeft zelf ook een eetstoornis , mijn ouders n beetje , op school blijven zelfs vreemden gemene dingen zeggen ik eet bijna nooit iets in de pauze dat valt iedereen op maar tegen mij zeggen ze niks , behalve me vriendin dan , mijn vriendin eet soms een beetje op school en dan is het zo van je moet echt wat eten . Zij. weegt 50 kilo ook 13 , en zelfs mijn vriendinnen maken grappen over mijn uiterlijk, ook een heel irritant groepje jongens uit mijn klas zegt dat ik meer moe eten ( daar is niks mis mee ) maar daarachter zeiden ze zodat ze ontploft. Ik eet soms echt superweinig ” maar dat is toch niet erg want ik ben dik ” word er dan gezegd , ik kan geen anorexia of boulimia hebben omdat ik dik ben . Dus is het nao ( en dat vind niemand erf ) , ik word hier van iedereen gek eerst zeggen tegen mij je moet meer eten en achter me rug om zeggen dat ik een dik varken ben ( en om dag van je vriendin te horen ) ik weet het echt niet meer , ik blijf soieso Zo eten tot ik. 60 weeg

  23. Iemand met een lengte van 1 meter 75 met een gewicht van 37 kilo is weer anders dan iemand met een lengte van 1 meter 58 en een gewicht van 37 kilo. Eigenlijk zou dan volgens het b.m.i. het ideale gezonde gewicht rond de 47 kilo moeten liggen met zo”n lengte van 1 meter 58. Tailleomtrek is dan zo ongeveer 64 centimeter. De bloeddruk was wel goed en het bloedonderzoek ook. .

  24. Knap dat je erover schrijft ik zou dat nooit doen (dat zou ik niet durven) maar ik zit nu met t zelfde probleem en kan er niet mee stoppen en niemand weet t gelukkig en ik ben 12 heb je tips?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *