Via Facebook en op het forum van Proud2Bme kom ik regelmatig meisjes en jonge vrouwen tegen die zich al jaren binnen de psychiatrie bewegen. Ze kwamen ooit met wat vage klachten bij de huisarts. Ze waren niet gelukkig, rommelden wat met eten of beschadigden zichzelf. Ze hadden daarnaast wel enkele vriendinnen en gingen nog naar school. Stuk voor stuk leuke, spontane en slimme meiden. Bij allen zou je niet denken dat er iets goed mis was. Ja, een tijdelijk probleem door dingen die er eerder mis waren gegaan, maar niets dat niet op te lossen valt. Eenmaal in de hulpverlening leek het echter van kwaad tot erger met deze meiden te gaan. Iets wat ik pijnlijk vind om te zien.
Van de huisarts naar en psycholoog. Van de psycholoog naar de ambulante groepstherapie van de GGZ instantie. Van de GGZ instantie naar de gespecialiseerde hulpinstantie. Van de gespecialiseerde hulpinstantie naar de open afdeling van de Paaz. Van de open afdeling naar de gesloten afdeling. De problematiek van al deze jonge vrouwen leek steeds erger te worden. Hoe kon dat nou? Ze waren toch niet gek? Ik heb met meerdere contact gehad en ze waren mijn inziens niet anders dan jij en ik. Ja, ze hadden net als ik problemen, maar jaren in de psychiatrie doorbrengen paste hier niet bij. Wat ging er dan mis?
Het meisje met prachtig lang bruin haar rommelde wat met eten en was ongelukkig. Ze was 19 jaar oud en studeerde aan de universiteit. Ze had een aantal nare ervaringen met jongens gehad en thuis flink kritische ouders. In therapie leerde ze hierover praten, maar tegelijkertijd ging het ook slechter. Wellicht doordat er gevoelens loskwamen. Het meisje kwam na veel omzwervingen terecht in een tijdelijke opname. Hier waren veel verschillende mensen opgenomen met uiteenlopende, vooral zeer ernstige problematiek. Het meisje leerde hier zichzelf beschadigen. Dit was blijkbaar een manier om te dealen met psychische pijn. Bovendien leek dit ook een manier om indirect aan te geven dat het niet goed ging. We zijn nu 5 jaar verder. Het meisje is nog steeds opgenomen en haar lichaam zit van top tot teen onder de littekens. Ze is volledig gehospitaliseerd en ongelukkiger dan ze ooit was.
Wat ik me dan regelmatig afvraag: Was dit meisje al zo ernstig psychisch ziek of is ze dat geworden door een overload aan opnames en psychische hulpverlening? Eigenlijk zou ik dit laatste misschien niet mogen denken. Ik werk immers zelf binnen de hulpverlening. Toch heb ik vaker het gevoel gehad dat meiden slechter zijn geworden door een te grote hoeveelheid hulpverlening.
Tot mijn spijt heb ik nog geen kinderen, maar ik heb me weleens afgevraagd wat ik zou doen als het mij zou overkomen. Wat als mijn kind een eetstoornis krijgt? Wat als mijn kind naar een GGZ instantie wordt doorgestuurd? Ikzelf zou er denk ik alles aan doen om een opname zo lang mogelijk te voorkomen. Als een opname dan echt nodig is, dan zeker niet veel langer dan een half jaar. Ik ben ervan overtuigd dat een te lange opname niet goed is voor een mens. Het plaatst je zo buiten de maatschappij. Je kunt hierdoor zo vervreemd raken van de wereld om je heen. De meeste ernstige problemen zijn op dat moment de normaalste zaak van de wereld, terwijl een weekje op vakantie gaan vreemd is geworden.
Iemand raakt volledig gehospitaliseerd en raakt hierdoor deels zijn eigen identiteit kwijt. In plaats van – ik noem maar een naam – Miriam te zijn, ben je de patiënt geworden, het meisje met de ernstige problemen. Het meisje dat intensieve hulp nodig heeft. Het meisje dat niet zelfstandig kan wonen, kan leven. Begrijpelijk dat het zelfbeeld van zoiemand verslechterd. Hoe langer je buiten de maatschappij staat, hoe groter de kans dat je jezelf steeds minder waard vindt.
Het is misschien verleidelijk en veilig om langer binnen de hulpverlening te blijven hangen dan nodig, maar pas hiermee echt op. Dat is eigenlijk hetgeen ik wil zeggen met deze blog. Ik weet hoe eng en spannend het is om de hulpverlening volledig achter je te laten, maar als je echt wilt leren leven, als je een beter zelfbeeld wilt en zelfstandig wilt worden, durf dan die stap te zetten. Eenmaal los van de hulpverlening ging ik me direct zeflstandiger voelen en daarmee ook positiever over mijzelf. Het was niet eenvoudig, maar ik had voldoende geleerd om het, met hulp van familie en vrienden, nu alleen te kunnen.
Je kunt niet alles oplossen in therapie. Je zult niet volledig gelukkig worden door therapie. Daarvoor moet je weer de uitdaging van het leven aangaan. Met twee benen in de maatschappij gaan staan. Vallen, opstaan en weer doorgaan.
Geef een reactie