Te lang buiten de maatschappij

Via Facebook en op het forum van Proud2Bme kom ik regelmatig meisjes en jonge vrouwen tegen die zich al jaren binnen de psychiatrie bewegen. Ze kwamen ooit met wat vage klachten bij de huisarts. Ze waren niet gelukkig, rommelden wat met eten of beschadigden zichzelf. Ze hadden daarnaast wel enkele vriendinnen en gingen nog naar school. Stuk voor stuk leuke, spontane en slimme meiden. Bij allen zou je niet denken dat er iets goed mis was. Ja, een tijdelijk probleem door dingen die er eerder mis waren gegaan, maar niets dat niet op te lossen valt. Eenmaal in de hulpverlening leek het echter van kwaad tot erger met deze meiden te gaan. Iets wat ik pijnlijk vind om te zien.

Van de huisarts naar en psycholoog. Van de psycholoog naar de ambulante groepstherapie van de GGZ instantie. Van de GGZ instantie naar de gespecialiseerde hulpinstantie. Van de gespecialiseerde hulpinstantie naar de open afdeling van de Paaz. Van de open afdeling naar de gesloten afdeling. De problematiek van al deze jonge vrouwen leek steeds erger te worden. Hoe kon dat nou? Ze waren toch niet gek? Ik heb met meerdere contact gehad en ze waren mijn inziens niet anders dan jij en ik. Ja, ze hadden net als ik problemen, maar jaren in de psychiatrie doorbrengen paste hier niet bij. Wat ging er dan mis?

Het meisje met prachtig lang bruin haar rommelde wat met eten en was ongelukkig. Ze was 19 jaar oud en studeerde aan de universiteit. Ze had een aantal nare ervaringen met jongens gehad en thuis flink kritische ouders. In therapie leerde ze hierover praten, maar tegelijkertijd ging het ook slechter. Wellicht doordat er gevoelens loskwamen. Het meisje kwam na veel omzwervingen terecht in een tijdelijke opname. Hier waren veel verschillende mensen opgenomen met uiteenlopende, vooral zeer ernstige problematiek. Het meisje leerde hier zichzelf beschadigen. Dit was blijkbaar een manier om te dealen met psychische pijn. Bovendien leek dit ook een manier om indirect aan te geven dat het niet goed ging. We zijn nu 5 jaar verder. Het meisje is nog steeds opgenomen en haar lichaam zit van top tot teen onder de littekens. Ze is volledig gehospitaliseerd en ongelukkiger dan ze ooit was.

Wat ik me dan regelmatig afvraag: Was dit meisje al zo ernstig psychisch ziek of is ze dat geworden door een overload aan opnames en psychische hulpverlening? Eigenlijk zou ik dit laatste misschien niet mogen denken. Ik werk immers zelf binnen de hulpverlening. Toch heb ik vaker het gevoel gehad dat meiden slechter zijn geworden door een te grote hoeveelheid hulpverlening.

Tot mijn spijt heb ik nog geen kinderen, maar ik heb me weleens afgevraagd wat ik zou doen als het mij zou overkomen. Wat als mijn kind een eetstoornis krijgt? Wat als mijn kind naar een GGZ instantie wordt doorgestuurd? Ikzelf zou er denk ik alles aan doen om een opname zo lang mogelijk te voorkomen. Als een opname dan echt nodig is, dan zeker niet veel langer dan een half jaar. Ik ben ervan overtuigd dat een te lange opname niet goed is voor een mens. Het plaatst je zo buiten de maatschappij. Je kunt hierdoor zo vervreemd raken van de wereld om je heen. De meeste ernstige problemen zijn op dat moment de normaalste zaak van de wereld, terwijl een weekje op vakantie gaan vreemd is geworden.

Iemand raakt volledig gehospitaliseerd en raakt hierdoor deels zijn eigen identiteit kwijt. In plaats van – ik noem maar een naam – Miriam te zijn, ben je de patiënt geworden, het meisje met de ernstige problemen. Het meisje dat intensieve hulp nodig heeft. Het meisje dat niet zelfstandig kan wonen, kan leven. Begrijpelijk dat het zelfbeeld van zoiemand verslechterd. Hoe langer je buiten de maatschappij staat, hoe groter de kans dat je jezelf steeds minder waard vindt.

Het is misschien verleidelijk en veilig om langer binnen de hulpverlening te blijven hangen dan nodig, maar pas hiermee echt op. Dat is eigenlijk hetgeen ik wil zeggen met deze blog. Ik weet hoe eng en spannend het is om de hulpverlening volledig achter je te laten, maar als je echt wilt leren leven, als je een beter zelfbeeld wilt en zelfstandig wilt worden, durf dan die stap te zetten. Eenmaal los van de hulpverlening ging ik me direct zeflstandiger voelen en daarmee ook positiever over mijzelf. Het was niet eenvoudig, maar ik had voldoende geleerd om het, met hulp van familie en vrienden, nu alleen te kunnen.

Je kunt niet alles oplossen in therapie. Je zult niet volledig gelukkig worden door therapie. Daarvoor moet je weer de uitdaging van het leven aangaan. Met twee benen in de maatschappij gaan staan. Vallen, opstaan en weer doorgaan.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

48 reacties op “Te lang buiten de maatschappij”

  1. Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Goed geschreven en belangrijk om eens aandacht aan te besteden.

  2. Wat een mooi artikel. Zelf ben ik 4 maand opgenomen geweest in de eetstoorniskliniek en ook ik had het moeilijk om dat veilige wereldje dat bestaat uit eten, slapen en therapie te verlaten. Ik was het zodanig gewoon dat ik helemaal geen zin meer had in de echte wereld. Door de kou lopen, eten op ‘abnormale’ tijdstippen door omstandigheden. Toch moet je vooruit en de stap zetten. We zijn nu 2,5 jaar later en ik kan wel zeggen dat ik zo goed als genezen ben van mijn eetstoornis. Af en toe denk ik nog wel eens aan mijn opname. Geen verantwoordelijkheden of hoge verwachtingen. Ik weet als ik terug naar dit verlang, er iets mis is. Gelukkig kan ik hier dan over praten met mn psycholoog die me meestal terug op het juiste pad kan zetten!

  3. Daar ben ik het helemaal mee eens! Heb dit ook zo (maar niet zo heftig) ervaren. Goeie blog!

  4. Helemaal meer eens! Ik heb 7 jaar een aaneengesloten opname gehad. Van kliniek naar kliniek van open naar gesloten. En het wordt er altijd alleen maar erger op….

    Nu leef ik tenminste weer! Heb twee kinderen waar ik dolgelukkig mee ben en leef zelfstandig. Wel met flink aanpassingen en Hulp en medicatie maar ik doe het wel!

    En ik heb een goede stok achter de deur. Ik kan me geen terugval veroorloven want ik ben moeder. En mijn kinderen gaan boven alles! !!

  5. Hier ben ik het helemaal mee eens. Echt goed geschreven & ik denk dat de hulpverlening hier ook wat aan kan hebben. Toen ik namelijk in behandeling zat heb ik twee jaar school gemist. Juist doordat moest ik blijven zitten kwam ik jaar erop met allemaal meiden in de klas kwam die een stuk jonger als mij waren. Bovendien had ik een achterstand opgebouwd, omdat je de kennis die je hebt geleerd moet bijhouden. Op het moment dat ik in opname zat interesseerde het mij niet zoveel, ik zat immers toch in mijn eetstoornis & was al lang blij dat ik daar even geen stress om had. Achteraf gezien heb ik wel een beetje spijt van mijn “verspilde” jaren ook al heeft de behandeling mij veel opgeleverd en ben ik nu toch weer goed in de maatschappij terecht gekomen. Het had handig geweest als ik in de kliniek verder kon werken aan mijn school. Ook werd ik na mijn klinische opname vrij snel los gelaten door de nazorg. Ik denk als er een goede nazorgtraject is na een kortere opname bij de destbetreffende kliniek, het helemaal geen slecht plan is om een patiënt weer terug de maatschappij in te laten. Door een goede nazorg voorkom je echter een terugval en kan je denk ik de cliënt het beste helpen om weer de maatschappij in te komen. Hier heeft de cliënt profijt van & de zorginstelling.

  6. heftige blog maar kan jammer genoeg uit eigen ervaring zeggen dat het wel waarheid is.
    Gelukkig gaat het nu beter met me en durf ik weer te leven.

  7. Wow! wat een prachtig artikel! Ik merk precies wat jij zegt ik viel alleen maar verder weg door therapie. Ik merk dat het nu weer beter gaat met mij! Ik ben gestopt met de therapie over mijn verleden. Heb al drie verschillende behandelingen gedaan en ik merk dat ik er niet gelukkig door werd. Ik merkt ejuist dat ik dieper weg ging. Nu ik los sta van de therapie. Weer in de eigen kracht sta van mijn leven. Mij veel beter voel in mijn vel! Het beter gaat met mij! Ook al is het niet altijd makkelijk ik heb een streep gezet onder mijn leven en merk dat dit mij veel beter afgaat dan aan de therapie te blijven hangen.

  8. Toen ik in therapie ging , ging het veel slechter met mij. Het bleef slechter gaan, tot ik stopte met therapie. Pas toen kon ik herstellen.

  9. Echt een hele goede blog dit. Zelf heb ik dit ook zo meegemaakt (gelukkig heb ik mezelf halverwege eruit getrokken – zo zie ik het echt – en leef ik nu zelfstandig en best gezond) en ook veel om me heen gezien. Meiden die hun gezonde contacten inruilden voor contact met ‘zieke’ meiden, opname na opname, meiden die van de ene diagnose in de andere rolden en voor je het weet ben je tien jaar verder, zit je onder de littekens, heb je 10 opnames achter de rug en heb je crisis na crisis en ben je alle linken met de maatschappij kwijt. Je loopt steeds verder achter op je leeftijdsgenoten, het wordt bijna normaal om suïcidepogingen om je heen mee te maken etc etc.
    Heftig en ik denk dat daar veel te weinig aandacht voor is in de hulpverlening.

  10. ik dacht zeelf in eerste instantie dat mijn eetstoornis en somberheid niet ernstig genoeg waren, maar had er wel degelijk last van.. toen ik bij de kliniek kwam voor een intake werd er meteen gezegd dat de eetstoornis echt wel hardnekkig was en ik enorm ziek was. ook werd er medicatie voorgesteld vanwege de somberheid. Ik merk hierdoor aan mijzelf dat je je hier ook wel een soort van naar gaat gedragen ofzo. alsof het dan ineens oke os om het te laten gaan waar ik al dietijd zo hard me best voor deed om te verbloemen… blijft een gek iets. had het er inderdaad pas over met een vriendin.

  11. Zo herkenbaar. Zit nu al 4 jaar in opname. Vrijwillig en gedwongen. Ik vind het eng om de maatschappij weer in te gaan, maar dat is wel mijn doel.

  12. Hele mooie blog. Ik ga met vijf weken met ontslag uit de kliniek, vind het doodenh! Maar wil ook wel weer gaan leven…

  13. erg mooie blog.en snap erg wat je bedoeld,ik ben zelf vaak opgenomen geweest en ik vond het in therapie niet echt makkelijk omdat ik mijn opname veel verschillende dingen heb mee gemaakt waar ik niet echt beter van werd,en wat ik ook een verbeter punt vind dat je beter voorbereid moet worden op het leven na je opname,na mijn langste opname 6 maanden voel ik mij daarna wereld vreemd.dus dat vind ik wel een aandachtspuntje.

  14. Mooi artikel! En worstel zelf ook met deze gedachten, omdat ik ook het gevoel heb dat ik me alleen maar slechter ga voelen door therapie.

  15. Zo herkenbaar! Ik ging naar ggz, werd me psychotherapie en pmt geadviseerd, maar na een paar maanden ging het slechter. Kreeg psychiatrische thuiszorg, maar het bleef slechter gaan. Toen deeltijd, en daarna een opname van een jaar. Steeds meer zorg, en ik bleef maar tegen iedereen om me heen aanschoppen etc. Waarom dit zo was weet ik eigenlijk niet. Waarom het steeds slechter ging. Weet wel dat ik toen nog hartstikke in de puberteit zat. Na mijn opname viel ik echt in een gat. Voelde me echt ontzettend depressief, beschadigde mezelf weer en dreigde met suïcide, want ik was bang en wist totaal niet wat ik met mijzelf en het leven aanmoest. Godzijdank ging me spv’er van die tijd er niet in mee. Ik kon 2x per week bij haar komen en niet meer. Had ook geen psychotherapie meer, had immers volgens hun genoeg geleerd in mijn opname. En achteraf denk ik ook wel dat dat klopt. Heb nog een behoorlijke tijd hulp gehad van mijn spv’er, maar ben die tijd ook weer gaan werken, en een opleiding gaan doen. Kreeg weer een gezond leven, met gezonde mensen om me heen. 2 jaar na mijn opname besloten de hulp stop te zetten. Het ging goed, ik voelde me wel oke, en had weer het idee dat ik het leven aan kon. Helaas wel weer een terugval gehad. Depressie, overwerkt etc. Eerst wat gedoe met ggz, maar volg nu een dgt training. 1x per week training in een groep en 1x per week individuele therapie. Ik merk nu, anders dan in eerdere therapieën dat ik echt bewust zelf stappen zet. In plaats van dat iedereen om mij heen mij probeert te helpen help ik mijzelf en zet ik zelf vaardigheden. Ik merk eindelijk dat ik mij echt beter begin te voelen en ik heb de regie. Ik ben niet afhankelijk van de hulp die ik heb, ik kan prima een week of wat zonder, maar ik heb nog wel een en ander te leren. Maar ik heb nou wel het vertrouwen erin dat ik over een tijdje zonder hulp kan en ik heb weer toekomstplannen etc.

    Moraal van mijn verhaal: Het is mogelijk om eruit te komen, ook als je zo afhankelijk bent geweest van de hulpverlening. Het leven is veel mooier daarbuiten. 🙂

  16. Poeh wat ene herkenbare blog helaas 🙁

    Ik stapte op mn 18e ook bij de GGZ binnen voor een ambulante groep om naast mijn studie te volgen. Inmiddels zijn we 11 jaar later en heb ik al vele ambulante en deeltijdgroepen, crisisopnames en klinische behandelingen achter de rug voor mijn psychische problemen. Wat begon met wat ik dacht een “simpele depressie” blijkt nu PTSS, Dysthyme stoornis en een Persoonlijkheidsstoornis NAO ( met trekken van Borderline en Vermijdende PS). En ik heb ook nog een tijd een Gegeneraliseerde Angststoornis gehad. En waar ik het eerst zoals in het artikel stond beschreven idd naast mijn studie deed, ben ik daar inmiddels al 5 jaar geleden mee gestopt en zit ik sindsdien alleen maar in de hulpverlening en heb ik een Wajong-uitkering.

    Dus ja ik voel me ook heel erg buiten de maatschappij staan daardoor. En het einde is nog niet in zicht, omdat ik dus weer opnieuw met de deeltijd ga beginnen. Maar ik heb het al wel met mijn behandelaar erover gehad dat het ook wel belangrijk is dat we nu gaan kijken naar vrijwilligerswerk en wat ik in de toekomst wil doen. Omdat ik dat hele toekomstperspectief kwijt ben en geen idee heb wat ik wil. Omdat ik dus geen opleiding heb afgerond helaas. Ik heb wel wat thuiscursussen gedaan, maar dat is ook niet echt realistisch om daar werk in te vinden. Maar wat dan wel? Daar moet ik toch een keer stappen in gaan zitten. Want het klopt echt dat mijn zelfbeeld op deze manier niet veel beter wordt zolang ik alleen maar in het hulpverleningswereldje zit.

  17. Mooie blog over een belangrijk onderwerp! Gelukkig worden 95% van de patienten met een eetstoornis ambulant (poliklinisch) behandeld. Een klinische opname proberen wij echt te vermijden. Met hulp van naasten (partner, familie) kan je heel veel bereiken. Maar soms wil iemand dat per se niet of zijn naasten uitgeput. Dan kan je een klinische behandeling overwegen. Maar dan wel zo kort mogelijk om dan ambulant verder te gaan. Het voordeel van een kliniek is de steun, structuur en de groepstherapeutische aanpak. Het nadeel is het weg zijn van thuis en de maatschappij en je kunt er soms de verkeerde dingen leren. Dus als het even kan werken wij aan herstel met hulp van naasten en stoppen wij op tijd.

  18. Goede blog! Helaas kan ik er -uit eigen ervaring- over meepraten. Een (te lange) klinische opname maakt bijna altijd zoveel meer kapot dan dat t oplevert. Never lose hope; het leven buiten de psychiatrie is zoveel mooier! Ook ik knok net zo lang door tot ik weer met beide benen in de maatschappij sta.

  19. goed onderwerp aangekaart!

  20. Dit is zo waar! Zelf heb ik toen mijn opname in een eetstoorniskliniek na 6 maanden verlengd werd ervoor gekozen ambulant verder te gaan. Het was tegen het advies van mijn behandelaren en sommige mensen in mijn omgeving in, maar mijn hart zei me dat het goed was. Hoewel ik de opname echt nodig heb gehad om mijn leven te redden en de weg naar herstel daarna nog lang en zwaar was/ is ben ik heel blij dat ik deze keuze heb gemaakt! Want de kleine mooie momenten in het echte leven deden meer goed voor mij dan alle therapie bij elkaar! Mooie blog!

  21. Ik ben het voor een deel zeker met deze blog eens, ik merk het bij mezelf ook. Ik ben nu ruim vier jaar opgenomen, zowel open als gesloten. En ik ben gehospitaliseerd en ik ben niet perse verder gekomen en heb meer klachten gekregen. Maar aan de andere kant, als ik niet was opgenomen dan had ik hier nu niet meer gezeten. Natuurlijk is het belangrijk om terug te keren naar de maatschappij, maar dat is echt niet bij iedereen de oplossing. Therapie in een klinische setting is soms echt noodzakelijk omdat je het anders gewoonweg niet redt. Ik ben zeker voorstander van korte opnames, het liefst geen opname maar realiseer je ook dat het soms de enige manier is om te overleven. Sommige mensen blijken inderdaad veel zieker dan gedacht en dan is het alleen maar heel erg goed dat er klinieken bestaan om deze groep op te vangen. Ikzelf val in die groep en ondanks de nadelen van klinische behandeling is terug keren naar de gewone maatschappij op dit moment geen optie. Stoppen met therapie ook niet helaas, hoe graag ik ook na al die jaren mijn wo studie weer wil oppakken, een diploma wil halen en wil werken.
    Mijn ervaring, blijf in de maatschappij zolang het kan en ga ernaar terug zodra het kan. Maar weet ook dat je altijd hulp mag vragen en dat een langdurige opname ook niet het einde van de wereld is, soms is dat juist het begin van je wereld, de manier op de je leven op de rit te krijgen.

  22. Zo onwijs mee eens en betere timing dan vandaag (voor mijn beslissingen morgen) had ik dit niet kunnen lezen.

    Ik kies voor gezondheid, die paar dagen ziekenhuisopname omdat het met mijn darmen en stoma erg slecht gaat, want die zijn nodig (ook vanwege voeding/eten etc).
    Maar that’s it en luister niet naar die ggz die nu ineens voorstellen om die opname niet te doen wat mijn svk en chirurg aanraden, maar om naar de paaz te gaan voor het medische en psychische..

    ik heb nog nooit een psycholoog gehad, nog geen psychiater of therapie
    nooit
    maar als het dan psychisch mis dreigt te gaan; dumpen ze mij in opnames waar het slechter gaat.
    waar ik alsnog geen hulp krijg
    waar ik vanwege medische redenen niet op de open, maar gesloten paaz kom (want open heeft geen verpleging id avond).
    nooit meer
    trauma’s rijker, en mijn cptss is verergerd en nog geen therapie of hulp hiervoor gehad.

    Ik kies voor de zh opname komende week en de medische psycholoog daar en voor de rest, bereid ik me dan medisch voor zodat ik ambulant aan mijn trauma’s kan gaan werken straks.
    blijf opgenomen zo.. Ben je na een jaar het ziekenhuis uit, dumpen ze je steeds in de psychiatrie. Al jaren geen thuis meer gehad Ö

  23. Zo herkenbaar, ik kwam ooit vrijwillig binnen op een geslotem afdeling, voor een time out van 2 weken, nu een half jaar later ben ik nogsteeds opgenomen. Eerst kreeg ik een ibs, toen een rm, eerst had ik gewoon nog vrijheden en kon met verlof, later niet meer, het ging alleen maar slechter, na een half jaar kon ik niet meer naar huis en was bijna 24 uur klasiek gesepareerd. Eigenlijk was de bedoeling dat ik hierna weer ergens anders oogenomen word. Maar ik ga nu toewerken naar huis, en nu gaat het dus weer beter omdat ik weet dat ik weer naar huis mag, ik heb weer een doel, ik wil alle dingen doen die ik deed voor mijn opname!

  24. Ik ben het hier echt 100% mee eens. Ik merk ook aan mezelf dat ik nu, na 4 maanden, er klaar voor ben het weer op eigen kracht te gaan doen. Ik voel me in de kliniek nu ‘nep’ wat juist triggert ipv motiveert dus! Terwijl ik als ik thuis ben, onder de ‘normale, gezonde’ mensen, merk dat er nog werk te verrichten is, ik kan die hulp alleen niet meer in de kliniek krijgen! Daar ben ik een stap te ver voor. Ik heb daarom ook besloten binnenkort met ontslag te gaan, het normale leven op te pakken. Ik ben de kliniek al aan het afbouwen, ik ga nog slechts 3 dagen ipv 5 per week en ga ook 2 dagen naar school weer! Ik voel me stukken beter nu ik weer van het echte leven heb geproeft. Natuurlijk betekent dit niet dat mijn eetstoornis er niet meer is, nee die is er zeker nog, maar ik hang te lang al in de opname wereld en buiten de maatschappij, en dat maakte mijn eetstoornis alleen maar erger! Fijn om te lezen dat dit niet aan mij ligt maar dat meerderen dit zo ervaren ☺️

  25. Wat mij betreft een hele goede zaak dat dit onderwerp eens aangesneden wordt.

    Waar ik zelf overigens nog het meeste aan merk wat voor invloed een opname kan hebben, is het moment dat ik op een (gesloten) afdeling binnenkom, op bezoek bij iemand anders bijvoorbeeld. De stemming is daar zó verschrikkelijk, dat ik – als gezond persoon – gelijk weg wil, maar ook zeker weet dat ik heel snel ook ziek zou zijn als ik daar zou zitten. Geen goed teken.

    Ook ik heb een opname gehad (op de high cure van een eetstoorniskliniek en 2x deeltijd) – en zodra ik binnen was (vooral op de high cure) wilde ik naar huis. En direct. Ik heb de eerste dagen alleen maar gehuild, omdat ik niet kon aarden in die zieke sfeer. Ja, ik was zelf ook ziek. Heel ziek zelfs, anders kom je niet op de high cure terecht. Maar het heeft me verschrikkelijk veel moeite gekost om me staande te houden tussen al die andere zieke meiden. Pas toen ik ook begon met destructief gedrag kon ik beter aarden. Ik heb een gat in de lucht gesprongen toen ik naar de deeltijd mocht, want ik trok het echt niet meer om mijn eigen doel (beter worden) voor ogen te houden tussen al dat eetgestoorde en anderszins destructieve gedrag. En ook ik heb van zowel mijn klinische als deeltijdopnames heel wat destructief gedrag overgenomen.

    Zo zie ik het helaas ook in mijn omgeving gebeuren. Mensen die veel meer destructief gedrag gaan vertonen door therapie. Mensen die volledig afglijden, mensen die zich identificeren met hun diagnose en zich ernaar gaan gedragen. Zodra de hulp stopgezet wordt, nog veel destructiever gedrag vertonen en op die manier weer een opname forceren (zelfmoordpogingen, bijvoorbeeld). Dat is een hele lastige spiraal, die heel moeilijk te doorbreken is en die heel erg veel mensenkennis vraagt. Ik hoop echt dat hier ook voldoende aandacht voor komt: het instandhoudende en soms zelfs versterkende effect van de hulpverlening.

  26. Goede blog! Soms is het helaas echt nodig. Ik ben blij dat mijn behandelaar altijd erg terughoudend hiermee eens. Ze denkt dat opnames mij alleen maar zieker maken. Ik ben twee keer een paar weken opgenomen geweest en heb enkele keren een bor van drie of zes nachten gehad. Vooral bij de opnames merkte ik dat ik in die paar weken al verschrikkelijk bang was geworden om terug te gaan naar huis. We hebben het eerst steeds met een paar dagen verlengd maar daar werd het niet beter van. Bij 1 opname durfde ik daarna niet meer alleen te zijn en kreeg ik paniek aanvallen thuis. Je wordt zo verschrikkelijk bang en afhankelijk! Ik ben blij dat mijn behandelaar mij daar zoveel mogelijk uit probeert te houden. Ik denk dat ik op den duur prima zou functioneren op een behandeling afdeling maar daarna moet je het toch weer thuis en in de maatschappij doen en dat is een heel ander verhaal.
    Mijn behandelaar is erg van eigen regie. Ook als ik doodsbang of angstig ben en haar smeek om in te grijpen, houdt ze hier aan vast. Achteraf ben ik haar daar erg dankbaar voor, want ik merk en geloof dat ik daar uiteindelijk alleen maar sterker door wordt!

  27. Ik denk dat dit ook heel veel te maken heeft met leeftijd, de kwaliteit van de zorg en je eigen instelling. Toen ik 16 was, wilde ik heel graag worden opgenomen, omdat ik zo graag wilde dat iemand het vechten even van me over zou nemen, me zou verzorgen en alles op zou lossen. Ik ben zo blij dat ik dat toen niet heb gedaan. Toch heb ik toen ik 18 was wel een opname gehad, eerst 10 weken onderzoek en daarna een jaar intensieve groepstherapie. En ik ben ook heel blij dat ik dat wel heb gedaan. Maar pas vanaf het moment dat ik echt beter wilde worden, en me besefte dat ik de enige was die dat voor elkaar kon krijgen. Bepaalde processen kosten heel veel zorg en tijd, het veranderen van mijn persoonlijkheidsstructuur was zo intensief dat het goed was me verder nergens mee bezig te hoeven houden. Ik heb zoveel in die tijd geleerd. De voorwaarde daarvoor was wel dat ik echt zelf aan de slag moest. Er was geen ruimte voor de slachtofferrol en er was veel nadruk op eigen verantwoordelijkheid. Een verantwoordelijk waar ik 2 jaar eerder gewoon nog moet klaar voor was.
    Tegelijkertijd ken ik verhalen van mensen die dieper en dieper afglijden, juist omdat ze nooit de tijd nemen om dingen echt aan te gaan.

    Daarom ben ik wel voorstander van langdurige opname, indien nodig. Maar dan eenmalig, en pas wanneer de persoon er echt voor klaar is de diepte in te gaan, alle oude overleving los te laten, en zichzelf uit de modder op te worstelen. Dat kunnen doen vraagt om een stuk volwassenheid, en om hele goede therapie. Als dat er niet is, dan zou ik zeker heel voorzichtig zijn.

  28. Wauw, mooi artikel! En herkenbaar. Na een paar opnames en andere behandelingen, voelde ik me uiteindelijk zo afhankelijk van de hulpverlening. Een half jaar geleden ben ik best wel abrupt (midden in een intake week voor nog eens 9 maanden opname), helemaal gestopt met de GGZ. Misschien redelijk riskant, maar achteraf had ik dat al veel eerder moeten doen. Misschien niet helemaal stoppen met alle therapie, maar wel stoppen met mezelf er afhankelijk van te maken. Op een gegeven moment had ik alles wel geleerd wat ik kon leren in klinieken. Alleen wilde het kwartje nog niet echt vallen dat ik het ook echt kon gaan toepassen buiten de ‘veilige’ muren van de GGZ. En nu ben ik ook nog niet ineens volmaakt gelukkig ofzo. Maar wel met vallen en opstaan weer terug in de maatschappij voor het eerst sinds een paar jaar.

  29. Wat een herkenbare blog, dit raakt me.
    Ben zelf al vijf keer opgenomen geweest en er nóóit beter uitgekomen.

  30. Maar euh ik heb nu wel een vraagje.. ik snap je punt heel goed maar ik sta nu op een wachtlijst voor een jaar interne therapie (alleen in de weekenden thuis en geen bezoek) is dat juist dan niet goed voor me? K zit zelf al erg te twijfelen omdat ik t zo eng vind om mn problemen aan te pakken maar om mij heen vind iedereen dat ik t nodig heb.. maar als ik dit zo lees word ik bang dat t misschien helemaal niet helpend is..

  31. Wordt btw mn derde (lange) opname dan maar wel in 4 jaar tijd..

  32. Mijn opname heeft mij goed gedaan / was een goede start van een hele lange herstelperiode.

    Wel ontiegelijk dankbaar dat mijn psych mij na die opname heeft laten inzien hoe ik beter af ben zonder een opname.
    Hoe ze dat deed? Geen idee. Maar ik wil nu niet meer terug – eerst wel. En pas nu ik dit gevoel heb weet ik hoe “onwenselijk”/ niet echt het andere gevoel is.

  33. @juul
    Opname kan je ook heelveel opleveren dus ik zou me niet laten beïnvloeden door dit artikel als je er eerst wel positief tegenover stond. Praat met mensen die jou goed kennen en waar je je veilig bij voelt. Wat is hun advies? Wat voor argumenten geven ze hiervoor en zie jij dit net zo. Ik snap dat het eng is maar als je echt aan een fijnere toekomst wil werken zou je zeker deze kans aan kunnen grijpen.
    Ik heb vooral positieve ervaringen met lange opnames. Ik kon dan weer een hele tijd vooruit. Omdat het bij mij chronisch is zou ik altijd wel ondersteuning nodig blijven hebben en soms even een time-out maar ik blijf vooral lost girl. Theatermaakster en daarnaast ook toevallig psychiatrisch patiënt.

  34. Dit is een belangrijk onderwerp.Ik heb verschillende opnames gehad ,maar ben er ook elke keer maar slechter door geworden.Ik wilde zeker niet blijven hangen in de hulpverlening. Hoe langer ,hoe vaker je met deze dingen te maken hebt hoe meer klachten /etiketten je opgeplakt krijgt (al dan niet terecht !!)en zie daar maar vanaf te komen.Het komt in dossiers te staan die bijna elke instantie lezen kunt en al wil je nog zo graag normaal zijn en doen ,de maatschappij ziet je niet meer als zodanig.
    Hoe ga je daar mee om?

  35. Wow… Wat een goede en eerlijke blog. Mooi onderwerp. Helaas zelf ook zo’n ervaring, gelukkig op wat kleinere schaal. Maar wel een van de redenen dat ik weiger om opnieuw in therapie te gaan, het gaat net zo goed.

  36. Zo herkenbaar en nog steeds in een dip

  37. Ja en nee en goede blog.

    Blijven hangen omwille van veiligheid is niet goed.

    Maar…de afgelopen jaren is er zo enorm bezuinigd op de GGZ dat er op deeltijd en opnames enorm gekort is, en deze ook niet elkenlang plaatsvinden. Simpelweg omdat het te duur is. Ambulantisering is hét woord: oftewel behandeling in de eigen omgeving tenzij er factoren zijn die maken dat dat niet kan.

    Wat ik ook mis is de nuance wanneer er sprake is van problematiek naast de eetstoornis. Problematiek waar je niet voor hebt gekozen, maar wel mee moet dealen – dan kan het ook zijn dat je heel lang of je hele leven lang bepaalde medicatie en (onderhouds) gesprekken nodig hebt. Ik redeneer dan maar heel simpel: als je iets anders zou mankeren zou je mosschien ook medicijnen slikken en van tijd tot tijd naar de specialist moeten voor een check. Alleen… wat het dus niet betekent is dat het onder behandeling zijn dat daardoor je leven stopt. Het hoeft echt niet of/of te zijn. Het kan ook en/en zijn.

  38. Goede blog. Na 8 jaar opname zie ik mezelf bijna niet meer normaal terugkeren in de maatschappij en wat had ik graag gehad dat iemand mij dit 6 tot 8 jaar geleden had verteld en voorbeelden had gegeven. Jonge meiden horen niet op gesloten afdelingen. Niemand, maar met name deze kwetsbare leeftijdsgroep moet hiervoor behoed/gewaarschuwd worden. Top blog. Hoop dat de NL hulpverlening er ook zo over (gaat) denken.

  39. Hele goede blog. Hoewel ik ontzettend veel aan verschillende opnames heb gehad, merk ik zeker na mijn laatste opname van een jaar hoe afhankelijk ik me ben gaan voelen. Ik voel me door het lange weg zijn uit de maatschappij “de psychiatrische patiënt”, alsof ik mijn eigen identiteit een beetje verloren ben.

    Een lange opname is zo ontzettend ingrijpend en ontwrichtend: het leven gaat door, maar jij zit daar maar. Ik ben de feeling met mijn studie kwijtgeraakt, en een hoop vrienden verloren. Dat versterkt weer het gevoel van afhankelijk zijn van psychiatrische hulp. Deze gevoelens zorgen weer voor somberheid… en ja, dan is het kringetje rond.

    Tijdens mijn laatste opname voelde het ook zo uitzichtloos, vooral omdat het geen echte behandelopname was, maar een opname op de gesloten afdeling van een ziekenhuis. Niemand wist waar het heen ging. Deze gevoelens van doelloosheid zijn blijven hangen, ook al ben ik er al een jaar met ontslag. Ik voel me ook vaak minderwaardig en vooral raar omdat ik al die opnames al heb meegemaakt terwijl ik nog maar student ben.

    Het kon allemaal niet anders – anders was ik er niet meer geweest – al had ik zeker wel twee maanden eerder met ontslag gekund als je het mij vraagt. Dat dat niet kon was wegens de lange wachtlijsten van vervolghulp… lang leve de bezuinigingen. Dit had wel tot gevolg dat ik twee maanden tussen ernstig zieke mensen heb gezeten terwijl het met mij weer enigszins ging. Ook niet goed voor je zelfbeeld, en ik heb toen ook dingen gezien die ik liever niet had gezien.

  40. Volledig eens…wat dat betreft mag de hulpverlening economischer/resultaat gerichter worden.
    Het klinkt misschien heel hard maar de meeste dingen die door de staat bekostigd worden daar wordt je echt niet beter van. Weeshuizen, ziekhuizen (met eindeloze wachtlijsten). Ik zou voor mijn kind zelf de hulp bekostigen.

  41. Helaas herken ik dit wel. Door de therapie kwam ik dichter bij mijn gevoelens, waarvan ik niet wist hoe ermee om te gaan. Hierdoor ontwikkelde ik nieuwe copingmechanismen zoals zelfbeschadiging, maar hield ik ook mijn eetstoornis in stand, omdat ik bang was ‘nep’ te zijn of niet erg genoeg te zijn.
    Gelukkig weet ik nu beter. Ik moet het zelf doen. Ik ga nog steeds naar therapie, maar dat doe ik erbij, het is niet meer zo dat ik ervoor leef, terwijl dat eerst wel zo was.
    Ik ben nu een stuk gelukkiger, al heb ik natuurlijk hier en daar nog steeds problemen. Te lang in de hulpverlening blijven hangen is inderdaad denk ik niet altijd helpend. Voor mij in ieder geval niet.

  42. Heel herkenbaar dit artikel. Was op een week na een jaar opgenomen geweest. Het begon als een 2 maanden opname voor een diagnose. Toen werden die 2 maanden 3 maanden omdat ik wachtte op een andere behandelplek. Daar heb ik nog bijna 9 maanden gezeten. Het voelde zo veilig en wilde er niet weg. Nu jaren later woon ik begeleid en heb ik op het begeleid wonen geen hulpverlening meer en ik leef.

  43. Dit was niet eetstoornis gerelateerd.

  44. Ik kan me voorstellen dat dit een heel moeilijk artikel was om te schrijven, maar er zit zeker waarheid in. Niet dat het bij iedereen zo hoeft te zijn of dat de hulpverlening op zich schuldig is.

    Maar wel… hulpverlening geeft je vaak steun en aandacht in een grote mate die je in de “gewone” wereld niet gemakkelijk krijgt. Je voelt je gezien en erkend, je voelt je veilig en beschermd. Het risico is heel groot dat je dit opnieuw wilt als je na een opname weer thuis wilt of wanneer je het einde van de opname ziet aankomen.

    Ik heb het in opname vaker gezien. Voor sommige meisjes leek het ineens niet meer goed te gaan als er gesproken werd over einde opname, over hoe goed het wel ging, … ineens kantelde alles weer… Of meisjes die opnieuw en opnieuw terugkwamen maar in opname wel vrij goed functioneerden… alsof de opname hun ideale situatie was.

    Zelf heb ik het ook even gevoeld op het einde van mijn opname, alhoewel ik tijdens die opname wel al de weekends en woensdag naar huis ging. De laatste periode kreeg ik schrik dat ik het zelf niet zou kunnen en het ging weer slechter. Gelukkig werd ik er op gewezen dat dit vaker voorkomt en kon ik het bij mezelf ook herkennen.

    Lastig hoor… want soms is een opname echt wel nodig, maar je mag inderdaad het contact met de buitenwereld niet verliezen en je moet je toch steeds voor ogen houden dat de buitenwereld uiteindelijk de omgeving is waarin je moet leren functioneren.

  45. Uit ervaring helaas herkenbaar. Ik ben nu 6 jaar onderweg, van ambulant tot volledig intern, tot eruit klimmen en toch weer keihard terug vallen.
    De veiligheid van alles kan soms zoveel veiliger aanvoelen dan de echte wereld.

    Maar ik ben in de echte wereld. Heb de verantwoordelijkheid nu over een klein meisje, die haar moeder niodig heeft.

    Ik heb een vangnet, maar echt op de achtergrond. Fijn om te weten dat ik op hen terug mag vallen als ik met vragen zit of toch ergens tegenaan loop, waar ik zelf even niet uit kan komen, maar therapie is geen hoofd onderdeel meer van mijn leven en dat voelt na jaren eindelijk eens bevrijdend!!

  46. Goed hoor. Erg herkenbaar!!!

    Super dat dit aangesneden wordt. Een onderliggende gedachte die volgens mij vaak niet uitgesproken wordt. Hoop dat mensen deze blog eens zullen lezen!

    Toppie 🙂

  47. Wat een goed artikel!
    Eindelijk iemand die schrijft zoals ik als moeder het beleef!
    In onze situatie heeft het onze dochter zeer geschaad de hele gang door de hulpverlening.
    Natuurlijk heeft het ook goede dingen opgeleverd.
    Onder de oppervlakte van de eetproblemen bleek onze dochter ASS te hebben.
    (Na veel aandringen door ons is daar uiteindelijk onderzoek naar gedaan.)

    Er is door systeemtherapie en aannames door het behandelteam veel schade aan ons gezin aangericht. Ten onrechte bleek later.

    Het zelfvertrouwen van onze dochter is behoorlijk geschaad.

    Evenals ons vertrouwen in behandelaren.
    We zijn blij dat we elkaar hebben kunnen vasthouden, ondanks alle verdrietige
    en schadelijke periodes.

    Je kunt verdwaald raken in de psychiatrie. Zoveel is wel duidelijk.

    De uitweg uit die zelfde psychiatrie is als een doolhof.
    Ons geloof biedt steun en richting daarin.
    Maar het is allesbehalve gemakkelijk…..

    De problemen met eten bleken bij onze dochter onder andere voort te komen vanuit ASS. ( later bleek er nog meer autisme voor te komen in ons gezin)
    Dat is inmiddels een erkende factor bij het ontstaan hiervan.
    Het wordt nog te weinig mee betrokken in het zoeken naar de oorzaak
    is mijn ervaring.

    Nogmaals dank voor dit belangrijke artikel!
    ‘Moeders’

  48. Helemaal mee eens.Vooral nu deze tijd word je maar doorverwezen naar een instelling ,ook al is het een leer/werk plek en krijg je begeleiding van mensen die amper tot niets van bijvoorbeeld eetstoornissen of trauma’s weten.Met het gevolg dat er geregeld conflicten zijn tussen de client en personeel wat uiteindelijk geresulteerd in nog minder vertrouwen, nog meer stress en nog meer onbegrip,en in mijn geval dus al 2 keer een weg lopen met de gedachte er een eind aan te maken.Dat er geopperd word dat je niet tussen “deze” clienten thuis hoort omdat je te zelfstandig bent maar ondertussen word je afhankelijk gemaakt van het personeel .Het zomaar ergens neerkwakken zonder de juiste begeleiding en stug niet door verwijzen naar de juiste hulp is in en in triest.Zelfs de psycholoog vertelde mij dat ik eigenlijk achteruit was gegaan in amper 5 maanden tijd ipv vooruit maarja wat kan je eraan doen?Ik heb nu sinds een paar weken meer last van depressie dan voorheen en voel zelf dat ik achteruit ben gegaan en steeds meer emotioneel en gevoelig reageer en ongelukkiger dan toen ik hier kwam.De zorg is zorgelijker geworden de laatste jaren.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *