Te oud voor de kinder en jeugdpsychiatrie

Jarenlang heb ik in de kinder en jeugdpsychiatrie gezeten. In het begin dacht ik er niet eens overna dat ik ooit naar de volwassenenpsychiatrie zou moeten, maar toen werd ik 18 en was ik plots bestempeld als volwassen. Natuurlijk werd het meerdere keren benoemd dat ik naar de volwassen GGZ moest gaan, maar het drong niet helemaal tot mij door dat ik mijn eigen psychologe moest gaan missen. De psychologe die ik sinds het begin had en die mij dan ook door en door kende, die zou ik nooit meer zien of spreken. Nee, daar wilde ik niet eens overnadenken.

Er volgden nog een paar sessies en toen was het punt daar; ik werd overgedragen aan de GGZ en moest weg bij mijn eigen psycholoog. Het was een mooie laatste sessie, we hebben een bloem geplant waar we altijd liepen en elkaar nog één laatste knuffel gegeven. “Zet hem op hè, ik geloof in je, je kan het!” …waren dan ook de zinnen die ik te horen kreeg. Ik heb de hele rit naar huis enkel gehuild, ik kon dit niet, ik kon niet zonder haar. Hoe moet ik nou verder gaan terwijl ik niemand zo vertrouw als haar? Hoe moet ik iemand anders gaan vertrouwen? Ze is weg, voorgoed. Klinkt hopeloos maar op dat moment voelde het oprecht zo. En om eerlijk te zijn kan ik nog steeds niet eerlijk zijn naar andere toe, ik mis haar nog elke keer als ik denk dat het me niet meer lukt, ik mis haar als ik wat wil vertellen – ik mis de band die we hadden.

Ja ik werd 18, maar ik was er nog niet klaar voor en misschien was ik dat wel nooit geweest. Ik ging verder met de GGZ waar ik een lieve psycholoog kreeg. Helaas ging zij al na een aantal sessies met zwangerschapsverlof en kreeg ik iemand anders waar ik totaal geen klik mee had. Ik probeerde het echt nog een tijd maar toen kwam ik erachter dat ik het oprecht zonde van mijn tijd vond. Het ging tenslotte best wel goed met mij en ik had de hulp niet meer nodig.

Toen kwam er een hele harde terugval die ik niet zag aankomen. Ik werd weer doorgestuurd naar de GGZ, maar ik kreeg dezelfde behandelaar met wie het dus niet klikte… Ik ben samen met de POH opzoek gegaan naar iets anders en we kwamen op het FACT team. Ik heb nu 2 gesprekken daar gehad en het is oké, maar toch, diep in mijn hart, zou ik zo graag terug willen naar mijn psychologe die ik altijd al had. Vooral nu, nu ik midden in een terugval van mijn depressie zit.

Ik moet positief blijven en heb me er bij neergelegd dat ik haar niet meer terug krijg, maar soms is het lastig. Ik zou willen dat leeftijd er niet toe deed maar dat doet het wel. Ik weet niet wanneer, maar ik hoop dat ik hieruit kom, uit de terugval.

meisje

Ik heb goede hoop in het FACT team, zit in het 2e jaar van mijn studie verpleegkunde en ik werk met dementerenden. Daarbij heb ik een puppy die ik opleid als mijn eigen therapiehond. Op dit moment lijkt het uitzichtloos, maar ik kom er boven op, net als jij…

We kunnen dit samen dat weet ik zeker. Na je 18de zal je opnieuw iemand vinden met wie het klikt en zal je je draai weer vinden. Liefs, Demi

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

9 reacties op “Te oud voor de kinder en jeugdpsychiatrie”

  1. Heftig.. Sterkte meid!❤

  2. Zo herkenbaar en ik zit iedere keer weer te huilen wanneer ik het lees. Ik heb ook het gevoel alsof ik niet verder kom door mezelf, gewoon omdat ik niemand anders echt vertrouw terwijl ik graag wil maar het lukt niet. Ik wil zo graag terug…

  3. Herkenbaar.. Zelf 1,5 jaar in opname in de kinder-en jeugdpsychiatrie gezeten en vanaf dat ik 18 werd overgebracht naar een gesloten afdeling in de Volwassenen psychiatrie. Ik voelde me daar helemaal niet op mijn plaats. Iedereen was tussen de 35-60 jaar en ik was de jongste. Ook was alles ineens eigen verantwoordelijkheid en moest je op je eigen benen staan. Ik was daar echt niet klaar voor en heb me tijdens die opnames tussen de volwassenen altijd slecht gevoeld. Gelukkig gaat het nu beter met mij en ben ik thuis en heb ik een goede coach!

  4. Precies vandaag te horen gekregen dat mijn begeleidster een andere baan heeft.
    Is toch wel even slikken.

  5. Ik ben net 25 en had zo kunnen starten in een therapie voor jongeren, maar die is tot 25 jaar. Nu moet ik een groep met oudere waar wel een wachtlijst is! Ben nog geen maand 25! Zooo irritant!

  6. Ik vond het ook veel prettiger bij jeugd. Ben inmiddels 30 maar verlang nog steeds terug naar mijn tijd in de ruyterstee.

  7. Dir is zo herkenbaar. Ik moet nu ook naar GGZ, omdat ik 18 ben. Heb net eindelijk iemand met wie het klikt, na al die jaren zoeken. Maar nu moet ik helaas weg.
    Wat ik even wil zeggen tegen je, is dat je een super sterke meid bent! Je hebt al zoveel overwonnen! Hou vol lieverd, Ik geloof in je! Je kan het!!!!

  8. Ik herken dit wel heel erg. Ik ben nog geen 18, maar ik moest naar een andere ggz. Ik mis mijn psychologe van toen onwijs veel. Nu is het ook nog eens het geval dat er bezuinigingen zijn en er nog maar 3 therapeutes in het eetstoornisteam over zijn, waarvan er 2 door “persoonlijke omstandigheden” niet zijn. Ik heb nu dus al maanden geen therapie meer gehad. Mijn ouders hebben het erover om misschien weer naar een andere ggz te gaan.

    Nou ja, in ieder geval onwijs veel sterkte! Veel succes bij FACT, je kan het!

  9. Lieve schat,

    Ik ben zo trots op je hoe je het allemaal doet.
    Nu dat je19 bent geworden ben je al 1 jaar volwassen.
    Als kind zijnde kijk je daar zo tegen op.
    Ik zelf ben al 33 jaar volwassen maar het voelt soms nog zo onzeker.
    Je hebt goede en slechte tijden ups en downs en gelukkig heb
    Je daar hulp voor.
    Pak die met beide handen aan,dat heeft iedereen wel eens nodig.
    Liefs en ga ervoor!! ❤️

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *