Jarenlang heb ik in de kinder en jeugdpsychiatrie gezeten. In het begin dacht ik er niet eens overna dat ik ooit naar de volwassenenpsychiatrie zou moeten, maar toen werd ik 18 en was ik plots bestempeld als volwassen. Natuurlijk werd het meerdere keren benoemd dat ik naar de volwassen GGZ moest gaan, maar het drong niet helemaal tot mij door dat ik mijn eigen psychologe moest gaan missen. De psychologe die ik sinds het begin had en die mij dan ook door en door kende, die zou ik nooit meer zien of spreken. Nee, daar wilde ik niet eens overnadenken.
Er volgden nog een paar sessies en toen was het punt daar; ik werd overgedragen aan de GGZ en moest weg bij mijn eigen psycholoog. Het was een mooie laatste sessie, we hebben een bloem geplant waar we altijd liepen en elkaar nog één laatste knuffel gegeven. “Zet hem op hè, ik geloof in je, je kan het!” …waren dan ook de zinnen die ik te horen kreeg. Ik heb de hele rit naar huis enkel gehuild, ik kon dit niet, ik kon niet zonder haar. Hoe moet ik nou verder gaan terwijl ik niemand zo vertrouw als haar? Hoe moet ik iemand anders gaan vertrouwen? Ze is weg, voorgoed. Klinkt hopeloos maar op dat moment voelde het oprecht zo. En om eerlijk te zijn kan ik nog steeds niet eerlijk zijn naar andere toe, ik mis haar nog elke keer als ik denk dat het me niet meer lukt, ik mis haar als ik wat wil vertellen – ik mis de band die we hadden.
Ja ik werd 18, maar ik was er nog niet klaar voor en misschien was ik dat wel nooit geweest. Ik ging verder met de GGZ waar ik een lieve psycholoog kreeg. Helaas ging zij al na een aantal sessies met zwangerschapsverlof en kreeg ik iemand anders waar ik totaal geen klik mee had. Ik probeerde het echt nog een tijd maar toen kwam ik erachter dat ik het oprecht zonde van mijn tijd vond. Het ging tenslotte best wel goed met mij en ik had de hulp niet meer nodig.
Toen kwam er een hele harde terugval die ik niet zag aankomen. Ik werd weer doorgestuurd naar de GGZ, maar ik kreeg dezelfde behandelaar met wie het dus niet klikte… Ik ben samen met de POH opzoek gegaan naar iets anders en we kwamen op het FACT team. Ik heb nu 2 gesprekken daar gehad en het is oké, maar toch, diep in mijn hart, zou ik zo graag terug willen naar mijn psychologe die ik altijd al had. Vooral nu, nu ik midden in een terugval van mijn depressie zit.
Ik moet positief blijven en heb me er bij neergelegd dat ik haar niet meer terug krijg, maar soms is het lastig. Ik zou willen dat leeftijd er niet toe deed maar dat doet het wel. Ik weet niet wanneer, maar ik hoop dat ik hieruit kom, uit de terugval.
Ik heb goede hoop in het FACT team, zit in het 2e jaar van mijn studie verpleegkunde en ik werk met dementerenden. Daarbij heb ik een puppy die ik opleid als mijn eigen therapiehond. Op dit moment lijkt het uitzichtloos, maar ik kom er boven op, net als jij…
We kunnen dit samen dat weet ik zeker. Na je 18de zal je opnieuw iemand vinden met wie het klikt en zal je je draai weer vinden. Liefs, Demi
Geef een reactie