Te veel over je gevoel praten

Eerder vond ik het heel lastig om over mijn gevoel te praten. Het voelde erg eng en kwetsbaar om me zo bloot te stellen. Met de tijd ging ik me hier gelukkig steeds comfortabeler bij voelen. Dat heeft me veel geholpen om de juiste hulp en steun te krijgen. Zowel in therapie als in mijn directe omgeving. Toch heb ik gemerkt dat hierin ook een bepaalde balans kan zitten die de andere kant om kan slaan. Te veel over je gevoel praten, kan dat? Ja, dat denk ik wel.

Bevestiging van anderen

Praten over je gevoelens is hartstikke goed om te doen. Het helpt om steun en advies te krijgen van anderen, maar het helpt ook om je eigen gevoelens te accepteren, je open te stellen en daarmee ook jezelf meer te accepteren. Ik heb daar zelf heel veel aan gehad. Toch heb ik ook gemerkt hoe het een andere wending kon nemen. Ik bleef maar delen en delen, maar leek er niet echt mee op te schieten? Ik was vaak teleurgesteld en ik leek er niet echt mee vooruit te komen… Hoe kan dat?

Een ander kan steunen en advies geven, maar uiteindelijk moet je ook zelf aan de slag met jouw mentale gezondheid en onzekerheden. Zelf doen, niet alleen doen. Stiekem hoopte ik dat met het delen van mijn gevoelens een ander met z’n toverstokje zou zwaaien en dat dan alles opgelost zou zijn. Soms dikte ik mijn gevoel en verhaal een beetje aan, bewust of onbewust, in de hoop dat een ander dan écht te hulp zou schieten. Niet omdat ik me aan wilde stellen, maar omdat ik bang was om niet gehoord te worden. Als ik maar veel en vaak genoeg deel, dan zou zich toch wel een oplossing aandienen?

Het klinkt misschien een beetje negatief en zeurderig, iets waar je je voor moet schamen, maar zo zie ik dat niet. Het is heel begrijpelijk en menselijk, maar het is niet iets waar je zelf iets aan hebt. Ja, een ander kan troost en comfort bieden, en dat kan gigantisch helpend zijn, maar uiteindelijk moet je er ook zelf mee aan de slag. Zelfvertrouwen kweken, zelfliefde ontwikkelen, alleen kunnen zijn, het in jezelf kunnen vinden, zonder altijd de bevestiging van een ander nodig te hebben.

Praat ik te veel over mijn gevoel?!

Ik kan me voorstellen dat als je bang bent dat je te veel bent of anderen tot last bent, een blog als deze je misschien het gevoel kan geven alsof je inderdaad te veel over je gevoel praat en dat minder of niet moet doen. Deze blog gaat echter totaal niet over anderen tot last zijn, maar veel meer over jezelf tot last zijn! Als je je moeilijk openstelt naar anderen is de kans klein dat je inderdaad die bevestiging zoekt op een manier die niet constructief is.

Om hulp vragen is goed, doe dat juist wel! Maar als je merkt dat je keer op keer de bevestiging zoekt van anderen, is het wel eens goed om daar eens kritisch naar te kijken. Hoe kan je deze bevestiging ook in jezelf vinden? Dit is overigens best iets waar je met anderen over kan praten, het is niet zo dat je je volledig moet afsluiten als je dit herkent. Om bevestiging vragen op zichzelf is ook niet per se slecht. Het kan best helpen als een ander je kan vertellen dat iets oké is of als iemand je tips of advies kan geven. 

Een probleem kan het echter worden wanneer het – zoals met bijna alles – te veel wordt. Wanneer je te veel op anderen blijft leunen en er in je zelfvertrouwen eigenlijk helemaal geen verbetering komt. Merk je bijvoorbeeld dat het nooit genoeg is? Dat je hoopt dat anderen jou beter kunnen laten voelen? Of sterker nog, dat je merkt dat je dat nodig hebt? Dat je extreem teleurgesteld bent als het anderen niet lukt om jou beter te laten voelen? 

Ben ik echt niet lelijk? Vind je me echt niet stom? Ben ik echt geen mislukking?

Iedereen heeft een bepaalde bevestiging en liefde nodig van de mensen om zich heen, dat is menselijk. Maar zelf was ik zo onzeker, dat de bevestiging van anderen van levensbelang voor me was. Ik hechtte zo gigantisch veel waarde daaraan, dat ik niet op mezelf durfde te rekenen. Als een ander me nou maar kon vertellen dat het oké was, dat ík oké was, dan durfde ik het zelf misschien ook te geloven. Maar waarom kon ik mezelf niet vertellen dat ik oké was?  Dit is uiteindelijk iets mega-belangrijks geweest voor mij om te ontwikkelen. Mezelf oké vinden, ondanks wat anderen zeiden of vonden, ook als je het eens oneens bent, want dát is waar het eigenlijk om ging.

Ja, steun vinden bij anderen, maar niet afhankelijk zijn van anderen. Zelf voelen, zelf ervaren, van mezelf leren houden, dingen van mezelf stom kunnen vinden, zonder mezelf daarmee volledig af te keuren, alleen kunnen zijn, mijn gevoelens doorleven, naar mezelf en mijn behoeftes luisteren. Dit onder ogen durven komen en leren dragen, daar ben ik zo ontzettend veel sterker van geworden. Dat ben ik waard, dat ben jij waard. Niemand doet onder voor een ander. Dit is naast me leren openstellen, ook een heel belangrijk onderdeel geweest van mijn zelfontwikkeling. 

En weet, het is uiteindelijk allemaal persoonlijk, maar ik herken mezelf wel in bovenstaande, dus het kan zo zijn. Dat betekent niet dat je iets verkeerd doet. Er hangt al snel een negatieve lading aan ‘afhankelijk’ of ‘te veel’ zijn. Maar jij bent niet te veel of verkeerd, de vraag naar bevestiging komt ook ergens vandaan, het is allemaal begrijpelijk. Het is niet om je op een fout te wijzen, maar om je een kans te geven om je te ontwikkelen op een manier die je écht gaat helpen. Niet tegen jou, maar voor jou. Want je hebt het ook allemaal in jezelf zitten!