Om mij heen hoor ik heel vaak het woord ‘verwesteren’. Het staat bijna gelijk aan ondankbaarheid, schaamte voor iemands eigen cultuur of oneerbiedigheid. Ik heb als eerste generatie in Nederland ontzettend vaak gehoord dat iemand ‘te verwesterd’ is. Het deed pijn als mensen dat over mij zeiden, want ik zag het als iets negatiefs, maar vandaag wil ik een ander licht werpen op dit woord. Wat is verwesteren en is dit daadwerkelijk een negatief fenomeen, of klinkt het negatiever dan het is?
Verwesteren of verkazen is een woord dat wordt gebruikt om aan te duiden dat iemand zijn of haar cultuur verwaarloost door compleet mee te gaan met de Nederlandse cultuur. Ik ben zelf geboren en getogen in Nederland, Nederlands is de taal waarin ik denk en de taal die ik het vloeiendst spreek, de Nederlandse cultuur is een cultuur waarin ik groot ben geworden. Iets waar ik niet aan hoefde te wennen, maar wat mij met de paplepel is ingegoten. Of ik het nou wil of niet: ik ben ook Nederlands. Door de jaren heen zijn er talloze momenten geweest waarop ik mij niet welkom heb gevoeld in de Nederlandse maatschappij, maar net zo goed niet in de Afghaanse maatschappij. Te Afghaans voor Nederlanders en te Nederlands voor Afghanen. Waar hoorde ik dan wel bij?
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact met haar familie heeft verbroken. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Al vroeg op de basisschool werden er grappen gemaakt over hoe mijn afkomst mij slecht maakte, over hoe mijn land van oorsprong een broeikas was voor terroristen en over mijn familie. Ik was jong en begon mij te schamen voor rampen die mij eigenlijk niks aangingen. Ik werd geconfronteerd met conflicten die ouder waren dan ikzelf en ik voelde mij verantwoordelijk voor een stereotyperend beeld vanuit de media. Na de basisschool ging ik naar een overwegend Nederlandse middelbare school en daar werd mij pas echt duidelijk dat ik anders was. Mijn medescholieren hadden geen idee wat de islam inhield en stelden vragen die mij maar al te duidelijk maakten dat zij nooit eerder waren geconfronteerd met iemand ‘zoals ik’. Geloof werd gelijkgesteld aan naïviteit en ik werd als eerste aangewezen om mijn mening te geven over de aanslagen in Parijs. Alsof ik er – als normaal kind – wat mee te maken had.
Terug op het woord ‘verwesteren’: een woord dat mij voorheen veel deed, maar inmiddels een onoverkoombare consequentie is van het wonen in een westers land. Zoals ik eerder noemde ben ik geboren en getogen in Nederland en dit maakt mij per definitie Nederlands. Hierbij hoort dat ik gebruiken overneem van de Nederlandse maatschappij, al vindt niet iedereen dat ik er compleet bij hoor. Het is tegenwoordig geen kwestie meer van erbij horen of niet, maar een feit. Ik ben Nederlands, net zo goed als dat ik Afghaans ben. En nee, ik zal mij niet hetzelfde gedragen als mijn nichtjes die zijn opgegroeid in Afghanistan. Ik kan van geluk spreken dat ik het voorrecht heb om hier te zijn en ik zal daarom ook met alle trots accepteren dat ‘verwesteren’ daar deel van is. Ik sta met een been in de Nederlandse maatschappij en met mijn andere been in de Afghaanse gemeenschap. Verwesteren is een logisch gevolg van opgroeien in een westers land; iets waar ik niks aan kan doen.
Hoewel ik veel gedragingen heb overgenomen van de Nederlandse maatschappij, ben ik net zo goed trots op mijn Afghaanse wortels. Ik ben opgegroeid in een huishouden waarin ik mijn moedertaal sprak, een huis waar ik elk jaar het Offerfeest en Suikerfeest royaal vierde, een huishouden waarin altijd genoeg eten was voor gasten die onverwachts kwamen. Ik kom uit een land waar mensen alles deelden, al heeft iedereen beperkte middelen. Ik ben trots op de strijd die er elke dag wordt geleverd en tegelijkertijd gaat mijn hart uit naar al mijn familieleden die niet meer naar school en werk kunnen. Ik ben blij met mijn plekje in Nederland, maar Afghanistan zal altijd een plekje in mijn hart hebben. Ik zie de oorlog door de ogen van mijn ouders heen en ik zie de pijn die zij voelen bij elk nieuwsbericht wat tegenwoordig niks meer dan one-liner krijgt in het Nederlandse nieuws. Voor hen zal het nooit een one-liner zijn, maar een associatie met alles wat hen is afgepakt.
Ja, ik ben Afghaans en Nederlands. En het feit dat ik gedragingen van beide culturen heb maakt mij niks meer of minder dan een normaal en volwaardig mens. Ik schaam mij niet voor waar ik vandaan kom of voor hoe ik mij gedraag. Alles is een consequentie van waar ik in ben opgegroeid en dat is iets waar ik geen macht over heb (gehad). Het typen van dit bericht kostte mij meer moeite dan mijn eerdere blogs, want ik zocht heel erg naar waarom dit nou relevant is voor Proud2Bme. Inmiddels weet ik dat het belangrijk is om identiteit met trots te dragen en dat ook afkomst en ‘anders zijn’ onderwerpen zijn die een grote impact kunnen hebben op mentale gezondheid. Er wordt te weinig gesproken over acculturatie en de gevolgen van een groot contrast tussen thuis en buiten.
Gedragingen van meerdere culturen, het is een logisch gevolg van het opgroeien in meerdere culturen. Het is een kwestie van menselijkheid en niet een kwestie van ‘te verwesterd’ of ‘te conservatief’ zijn. Niemand is te veel, dus ook jij niet. Het feit dat jij meer weet over verschillende culturen maakt je een verrijking en niet een last. Jij mag je identiteit met trots dragen.
Geef een reactie