De scholen zijn alweer een aantal weken begonnen. Werk en studie is weer in volle gang en houdt je waarschijnlijk flink bezig. Het is misschien nog wel even wennen, die nieuwe klas, maar het hoort er nu eenmaal bij. Het gewone werkende/studerende leven is vaak een harde overgang na een vakantie vol vrijheid en ontspanning. Bij mij ging het in de zomervakantie in het begin vaak slecht met eten vanwege de nieuwe structuur, maar tegen de tijd dat ik daar aan gewend was, kon ik juist ontspannender met eten omgaan. Het ging beter. Tot ik weer naar school moest en zeker als het nog lang duurde voordat er weer een nieuwe vakantie aan kwam. Het gaf stress en ik wilde terug naar mijn eetstoornis…
Ik denk dat ik vooral een veilig plekje nodig had, iets waar ik mijn gevoel in weg kon stoppen, een geheimpje om mezelf mee te beschermen. Ik vond school enorm stressvol. Vanwege de sociale aspecten, maar ook vanwege de prestatiedruk en faalangst die ik ervoer. Ik kon er niet mee omgaan op een gezonde manier en zocht een uitvlucht. Ik wilde er onderuit zien te komen, onder die negatieve gevoelens. Ik wilde vluchten van school en omdat dat niet kon, vluchtte ik in mijn obsessieve gedachtes over eten.
Alles begon weer van vooraf aan als het schooljaar was begonnen. Hoe standvastig ik mij ook had voorgenomen om niet weer te gaan afvallen en klooien met eten, het trok aan me. De scholen begonnen weer en ik begon met vergelijken, minder eten, wegen en plannen om af te vallen. Dunne meisjes in mijn nieuwe klas triggerde mij. Zij konden dun zijn en ik moest daar onwijs streng voor lijnen. Ik wilde dunner zijn. Misschien om geaccepteerd of juist gezien te worden of om ergens goed in te zijn tussen al die moeilijke schoolvakken, talenten van klasgenoten en leuke mensen door. Ik wilde ook iets kunnen.
Uiteindelijk kreeg ik een enorme hekel aan school. Nadat het leuke, nieuwe van het nieuwe schooljaar eraf was, begon het sombere, het piekeren en was de hele vakantieflow verdwenen. Ik was ik en ik vond mezelf helemaal niet leuk. Ik kreeg weer cijfers binnen die niet goed waren, zat te piekeren op momenten dat ik huiswerk moest maken en was gespannen over hoe ik eruit zag, wat ik zei tegen jongens in de klas of lag wakker over bij wie ik moest zitten in de pauze. School was *** en ik was er slecht in.
Toen ik eenmaal herstelde van mijn eetstoornis en mijn school daarna weer oppakte, kreeg ik weer opnieuw te maken met dezelfde triggers als vroeger. Het vergelijken van uiterlijk en talenten, de onzekerheid over mijn prestaties, het vastlopen terwijl ik eigenlijk moest leren, alles. Ik wilde zo graag weer teruggrijpen naar mijn eetstoornis. Weer terug naar de veilige, vertrouwde basis en het vluchten.
Ik denk dat ik deels wilde vluchten voor verantwoordelijkheden en alles wat ik moest doen. Ik durfde er niet op te vertrouwen dat ik dat allemaal aankon. Ik wilde wegrennen. Mijn eetstoornis was een omweg die ik lange tijd koos in zulke situaties. Toch heb ik dat op een gegeven moment niet meer gedaan. Ik moest er een keer mee ophouden, want anders zou ik steeds weer in deze cirkel terecht komen. Ik moest eruit stappen. Hoe wist ik niet, maar dat heb ik samen met therapie en met de tijd ontdekt.
Als jij op dit moment ook het gevoel hebt dat je aan het terugvallen bent in oude patronen, wil ik je vooral laten weten dat dit zonde is van je tijd. Uiteindelijk moet je hier een keer doorheen. En hoe bang je ook bent en hoe sterk de overtuiging ook is dat jij dit niet kunt, je kunt het toch. Je gaat je rot voelen, bang zijn, gespannen zijn of heel veel faalangst ervaren. Dat zal ik niet ontkennen. Maar als je daar doorheen gaat, ga je zoveel leren. Je wordt sterker en hoeft je niet meer steeds bezig te houden met je eetstoornis. Je gaat de dingen aan. Je neemt verantwoordelijkheid.
Verantwoordelijkheid nemen betekent ook dat je kwetsbaar mag zijn. Dat je verantwoordelijkheid neemt voor dat je kwetsbaar bent op sommige momenten en dat je hulp vraagt. Dat is juist sterk. Dat je mag huilen, gestrest raakt of dat je moe mag zijn. Dat je lage cijfers mag halen, en dat je hulp mag vragen. Vooral dat laatste is erg belangrijk. Als jij wat meer moeite hebt met ‘gewoon’ naar school gaan dan een ander dat is dat helemaal niet gek. Je zult je trouwens verbazen over hoeveel mensen zich stiekem net zo voelen als jij. Deel dat met je klasgenoten. En mocht je aan je vrienden, familie en klasgenoten niet voldoende steun hebben, bespreek hoe het met jou gaat dan ook gerust met je docent of een vertrouwenspersoon op jouw school. Je kunt ook eens vragen naar een studentenpsycholoog op je universiteit/HBO.
Wat vooral belangrijk is, is dat je de eetstoornis niet als wegren-optie ziet. Natuurlijk kun je in situaties triggers ervaren of even terugverlangen naar je eetstoornis. Dat is niet gek. Maar probeer er alles aan te doen om niet terug te vallen. Kies een gezonde, constructieve manier van omgaan met de onzekerheden en stress die je ervaart. Praat erover en zorg goed voor jezelf. Een eetstoornis is een omweg, geen optie dus.
Geef een reactie